เจียนอ้ายสัมผัสได้ถึงบรรยากาศกระอักกระอ่วนระหว่างพวกเขาสองคน เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้จักกัน แต่ดูเหมือนแม่ของเธอไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน
ในขณะนั้น มีคนผลักประตูห้องสอบสวนให้เปิดจากด้านใน หลี่หยุนเหม่ยและหลิวชุนเซี่ยเดินออกมา ทันทีที่พวกเธอเห็นหลี่เฉียง หลี่หยุนเหม่ยก็ร้องไห้และวิ่งไปหาพ่อ "พ่อคะ ช่วยหนูด้วย หนูไม่อยากเข้าไปในสถานกักกันเด็กและเยาวชน”
หลี่เฉียงกอดลูกสาวและตบหลังเธอเบาๆ เพื่อปลอบโยน “ไม่ต้องห่วงนะ พ่ออยู่นี่แล้ว จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น”
เจ้าหน้าที่ตำรวจที่รับผิดชอบในการสอบสวนเดินไปหาเจียนอ้าย เมื่อเห็นว่าผู้ปกครองของเจียนอ้ายมาแล้ว เขาก็พูดอย่างไร้อารมณ์ว่า “กรุณาเข้ามาในห้องสอบสวนกับผมด้วยครับ”
ไฟในห้องสอบสวนถูกเปิดขึ้น มันไม่ได้มืดและกดดันเหมือนในภาพยนตร์ มีเก้าอี้สองตัวอยู่หลังโต๊ะ และเจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนนั่งตัวตรง มีเก้าอี้ไม้อยู่แถวๆ กำแพง และเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ชี้มาที่พวกเธอ “นั่งตรงนั้น”
หวางหยุนเหม่ยนั่งตรงกลางขณะที่เจียนอ้ายและเจียนหยูนั่งข้างเธอ เจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งมองมาที่พวกเขาและพูดด้วยใบหน้าจริงจังว่า “ทางเราเข้าใจเรื่องราวแล้ว โรงเรียนมีวิดีโอจากกล้องวงจรปิด กรมตำรวจของเราได้คัดลอกสำเนาไว้แล้ว มันสามารถใช้เป็นหลักฐานในศาลได้ คุณสามารถยื่นฟ้องคดีอาญาต่อหลี่หยุนเหม่ยได้ แต่ผมต้องเตือนคุณว่าหากผู้กระทำความผิดนี้เป็นผู้ใหญ่ เธออาจถูกตัดสินจำคุกสองสามปี แต่ว่าหลี่หยุนเหม่ยเป็นผู้เยาว์ แม้ว่าจะมีการฟ้องร้อง เธอก็ไม่ต้องรับผิดทางอาญาใดๆ อย่างมากที่สุดเธอจะถูกส่งไปที่สถานกักกันเด็กและเยาวชนเป็นเวลาหนึ่งปี”
“เพราะฉะนั้น…” เจ้าหน้าที่ตำรวจหยุดครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “จากประสบการณ์หลายปีของผม ผมแนะนำให้คุณจัดการเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว ด้วยวิธีนี้ คุณจะได้รับเงินชดเชยที่คุณต้องการ”
เจียนอ้ายพูดโดยไม่ต้องคิดว่า “ถ้าอีกฝ่ายสามารถตอบสนองคำขอของหนูได้ หนูจะตกลงที่จะจัดการเป็นการส่วนตัวค่ะ”
ตอนแรกเจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังรอให้หวางหยุนเหม่ยเป็นฝ่ายพูด แต่เขาไม่คิดว่าเจียนอ้ายจะโพล่งขึ้นมาแบบนี้
หวางหยุนเหม่ยและเจียนหยูก็ยังตกใจ พวกเขายังไม่ได้คิดอะไรเลย แต่เจียนอ้ายกลับคิดไว้แล้ว
เจียนอ้ายกระซิบกับแม่และพี่ชายของเธอว่า “แม่คะ พี่คะ เรื่องนี้หนูจัดการเอง เชื่อหนูเถอะค่ะ”
น้ำเสียงของเจียนอ้ายเคร่งขรึม แต่การแสดงออกของเธอดูสงบเยือกเย็นผิดปกติ มือของเธอจับมือของหวางหยุนเหม่ยแน่นราวกับว่าเธอกำลังส่งสัญญาณถึงแม่
เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองมองเจียนอ้ายด้วยความชื่นชม หนึ่งในนั้นพูดกับเจียนอ้ายว่า “เด็กคนนี้ยังเด็กมาก แต่กลับมีมุมมองของตัวเอง”
ขณะที่พูด เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ยืนขึ้นและกำลังจะเชิญหลี่หยุนเหม่ยและครอบครัวของเธอเข้าร่วมการเจรจา เจียนอ้ายก็ชิงพูดขึ้นทันทีว่า “คุณลุงตำรวจคะหนูจะคุยกับพ่อของหลี่หยุนเหม่ยเท่านั้นค่ะ”
เจ้าหน้าที่ตำรวจถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งและไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ ตราบใดที่เป็นพ่อแม่ของหลี่หยุนเหม่ย พวกเขามีสิทธิ์ที่จะเจรจา
ไม่นานหลี่เฉียงก็เดินตามหลังตำรวจเข้ามาในห้องสอบสวนคนเดียว
“อีกฝ่ายตกลงที่จะจัดการเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว สำหรับเงื่อนไข คุณสามารถคุยกับพวกเขาได้ด้วยตัวเอง” เจ้าหน้าที่ตำรวจกล่าวกับหลี่เฉียง
หลี่เฉียงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตราบใดที่ลูกสาวของเขาไม่ต้องไปที่ศูนย์กักกันเด็กและเยาวชน เขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตอบสนองเงื่อนไขของอีกฝ่าย
“ลุงตำรวจ กรุณาพาแม่และพี่ชายขอหนูออกไปรอข้างนอกก่อนค่ะหนูอยากคุยกับลุงหลี่คนเดียว” เจียนอ้ายเปิดปากพูดอีกครั้ง
ทุกคนตกตะลึงอีกครั้ง เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองมองหน้ากันอย่างแปลกใจ พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าคนที่จะเจรจาจะเป็นเด็กผู้หญิง
