ในขณะนั้น ชายอีกคนเดินมาจากสุดปลายทางเดินอีกด้าน
ผู้ชายคนนี้สวมสูทและรองเท้าหนัง ผมหวีเรียบด้วยเจลแต่งทรงผม แค่มองเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ก็รู้ได้ว่าเขามีหน้าที่การงานใหญ่โต
เจียนอ้ายเงยหน้าขึ้นและรู้ได้ทันทีว่าชายตรงหน้าคือพ่อของหลี่หยุนเหม่ย เธอไม่เคยเห็นเขามาก่อน แต่หลี่หยุนเหม่ยหน้าคล้ายพ่อมาก โดยเฉพาะตาโตๆ คู่นั้น
ตามที่คาดไว้ ทันทีที่ครูหลี่เห็นเขา เธอลุกขึ้นและเดินเข้าไปต้อนรับ ก่อนที่ชายคนนั้นจะเข้ามาใกล้ ครูหลี่หยุดเขาไว้
ครูหลี่อธิบายสถานการณ์สั้นๆ ให้พ่อของหลี่หยุนเหม่ยฟัง เขาขมวดคิ้วลึก พยักหน้า และเดินมาหาเจียนอ้าย
ด้วยมารยาท ครอบครัวเจียนอ้ายก็ยืนขึ้น เขาโค้งคำนับและพูดว่า “ผมเป็นพ่อของหลี่หยุนเหม่ย ผมต้องขอโทษสำหรับสิ่งที่ลูกสาวผมได้ทำลงไป เป็นความผิดของผมที่ไม่ได้สอนลูกให้ดี ในฐานะพ่อแม่ ผมไม่ได้อบรมสั่งสอนลูกให้ดี”
เจียนอ้ายมองดูชายที่ก้มศีรษะเพื่อลูกสาวของเขาอย่างใจเย็น เห็นได้ชัดว่าเขาขอโทษเธออย่างจริงใจ
“ลุงหลี่ หนูคิดว่าลุงรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว หนูยอมรับคำขอโทษของลุงค่ะ แต่ความเสียหายที่หลี่หยุนเหม่ยทำกับหนูไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยคำขอโทษค่ะ”
กับคนที่สามารถสื่อสารด้วยได้ มันง่ายที่จะจัดการสิ่งต่างๆ เจียนอ้ายไม่ต้องการให้หลี่หยุนเหม่ยเข้าศูนย์กักกันเด็กและเยาวชน เธอแค่รอให้อีกฝ่ายมาตกลงเสนอค่าชดเชย
“แน่นอน” หลี่เฉียงพยักหน้า และพูดกับเจียนอ้ายว่า “ลุงยินดีชดใช้เงินให้หนู แต่เสี่ยวเหม่ยยังเด็กและเป็นลูกสาวคนเดียว ลุงหวังว่าเธอจะให้โอกาสเสี่ยวเหม่ย”
ทันทีที่เขาพูดจบ หลี่เฉียงก็มองไปที่หวางหยุนเหม่ยซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เจียนอ้าย “คุณคงเป็นแม่ของนักเรียนเจียนใช่ไหมครับ? ผมคิดว่า....”
หลี่เฉียงหยุดกลางพูดกลางคันและจ้องหวางหยุนเหม่ยนิ่งด้วยท่าทางตกตะลึง ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจ
“คุณ… คุณคือเหมยจื้อ?”
เจียนอ้ายรู้สึกว่าร่างกายของแม่เธอแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เธออดไม่ได้ที่จะมองแม่ด้วยความสับสน
พวกเขารู้จักกัน?
หวางหยุนเหม่ยจ้องหลี่เฉียงเป็นเวลานาน แต่เธอยังจำคนตรงหน้าไม่ได้ หลายปีมาแล้วที่ไม่เคยได้ยินใครเรียกเธอว่า ‘เหมยจื้อ’
เมื่อเห็นการแสดงออกของหวางหยุนเหม่ย หลี่เฉียงรู้ว่าเขาจำคนไม่ผิด ทันใดนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันเคร่งขรึมของเขา “ผมเอง เหมยจื้อ หลี่เฉียงไง ยังจำได้ไหม? เพื่อนสมัยเด็กของฉางเซิง!”
เมื่อหวางหยุนเหม่ยได้ยินชื่อ ‘ฉางเซิง’ ก็เกิดความตื่นตระหนกแวบผ่านดวงตาของเธอ เธอก้มหน้าลงอย่างรวดเร็วและพูดว่า “คุณหลี่คะ คุณคงเข้าใจผิดแล้วค่ะ”
รอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่เฉียงจางหายไป อย่างไรก็ตาม หลังคิดทบทวน เขาก็เข้าใจอะไรบางอย่าง
เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาช้าๆ และพยักหน้า “ผมนี่ไม่มีมารยาทเลย ขอโทษด้วยครับ”
มันเป็นเวลากว่าสิบปีมาแล้วที่เหมยจื้อและฉางเซิงแยกทางกัน ในฐานะเพื่อนของฉางเซิง เขาไม่ควรก้าวก่ายชีวิตของเหมยจื้อ สุดท้ายแล้วความทรงจำในอดีตที่ไม่ดีรังแต่จะทำให้คนเศร้าใจเท่านั้น
หลี่เฉียงถอนหายใจในใจ แต่สายตาของเขาหยุดที่หวางหยุนเหม่ยครู่หนึ่ง ผ่านไปหลายปีเธอก็ยังสวยเหมือนเดิม แต่ผ้ากันเปื้อนเก่าๆ ที่เคลือบไปด้วยแป้งแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้มีชีวิตที่ดีนัก
เขาคิดกับตัวเองว่า เป็นเรื่องน่าเสียดายที่ตระกูลเจียนไม่ยอมรับเธอ เพราะภูมิหลังพวกเขาต่างกัน
