ตอนที่ 7 : สมควรตาย

จู่ๆ กู่หยุนตงก็ลืมตาและเดินไปที่ลานด้านนอก

กําแพงลานไม่สูงมาก มีไหผักดองอยู่ใต้มุมผนังและกระดานไม้ปิดอยู่

กู่หยุนตงค่อยๆเหยียบมัน เผยให้เห็นครึ่งศีรษะของนางเพื่อมองออกไปนอกกําแพง

นางเห็นชายตัวสูงสองคนยืนอยู่ใต้แสงจันทร์ หนึ่งในนั้นลดเสียงลง "เบาเสียงหน่อย อย่าปลุกพวกเขา"

อีกคนถูขาของเขา "ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามีหินอยู่ตรงนี้"

กู่หยุนตงหรี่ตาเล็กน้อย นางเคยวางหินก้อนนี้มาก่อน นอกจากหินก้อนนี้แล้ว ยังมีสลักเกลียวไม้วางอยู่ที่ประตูในแนวนอนอีกด้วย โชคดีที่นางวางไว้ มิฉะนั้นนางคงไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวนี้อย่างรวดเร็ว

สองคนนี้กำลังพยายามทําอะไรบางอย่าง

ขณะที่นางกําลังใช้ความคิด ชายสองคนหันไปเล็กน้อยเพื่อเผยให้เห็นใบหน้าของพวกเขา

การแสดงออกของกู่หยุนตงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน นางสืบทอดความทรงจําของร่างเดิม ในความทรงจําของนาง นางเพิ่งเห็นใบหน้าทั้งสองนี้ในตอนเช้า

ในเวลานั้นพวกเขายังไม่ได้แยกจากตระกูลกู่ เมื่อกู่ต้าเหอกําลังเดิน เขาบังเอิญชนกับหนึ่งในนั้น ในเวลานั้นการจ้องมองของพวกเขามันเหมือนหมาป่าที่มองดูเหยื่อ แค่มองครั้งเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทําให้คนตัวสั่นด้วยความกลัว

กู่ต้าเหอหวาดกลัวและขอโทษอย่างล้นลาน ทั้งสองคนเตะกู่ต้าเหออย่างโหดเหี้ยมก่อนจากไป

อย่างไรก็ตาม ก่อนออกเดินทางกู่หยุนตงสามารถมองเห็นสายตาที่มุ่งร้ายในดวงตาของพวกเขาได้อย่างชัดเจน

เหตุใดพวกเขาจึงมาที่นี่ในขณะนี้

"เอาล่ะ ระวังตัวด้วย อย่าเงอะงะให้มากนัก" เสียงของคนสองคนที่มุมกําแพงดังขึ้นอีกครั้ง

"ข้ารู้ ข้ารู้ เร็วเข้า เมื่อข้าคิดถึงเด็กน้อยที่น่ารักและอ่อนโยนสองคนนั้น ข้าก็น้ำลายไหลแล้ว เราค่อนข้างโชคดี หนึ่งในนั้นบังเอิญหมดสติ ตราบใดที่เราจัดการกับอีกคน เด็กสองคนนั้นจะเป็นของเรา"

"เจ้ารู้แต่วิธีกินเท่านั้น พวกเรามาที่นี่เพื่อสอดแนมพวกเขาก่อนหน้านี้ใช่ไหม นี่คือที่นี่ใช่ไหม" ทั้งสองคนเดินไปข้างหน้าขณะที่พวกเขาพูด

การแสดงออกของกู่หยุนตงเปลี่ยนไปอย่างมาก มือและเท้าของนางเย็นเฉียบ นางเกือบจะตกจากไหผักดองอย่างควบคุมไม่ได้

ในเพียงสองประโยคนี้มีข้อมูลมากมาย

ในโลกที่วุ่นวายนี้ยังมีคนกินลูกตัวเองด้วยซ้ำ เมื่อกู่หยุนตงยังอยู่ในวันสิ้นโลกเป็นเวลาสองปี นางเคยเห็นคนพวกนี้ด้วยตาของนางเอง ไม่น่าแปลกใจที่ตาของพวกเขาแดง และเต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาท นอกจากนี้ยังมีกลิ่นเหม็นเน่าเปื่อยบนร่างกายของพวกเขา

มันเป็นอย่างนั้น!! คนสองคนนี้ต้องกินเนื้อมนุษย์อย่างชัดเจน

ดวงตาของกู่หยุนตงค่อยๆ เย็นชาและโหดร้าย มีแม้กระทั่งสัญญาณของความกระหายเลือด

ในความเห็นของนาง ไม่ว่ามนุษย์จะอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบใด อย่างน้อยพวกเขาต้องมีศีลธรรมพื้นฐานที่สุด มิฉะนั้น พวกเขาจะแย่กว่าสัตว์ร้ายที่อาศัยสัญชาตญาณ

ยิ่งกว่านั้น จากสิ่งที่พวกเขาพูด พวกเขากําลังมุ่งเป้าไปที่ครอบครัวของนาง?

มีคนสี่คน เด็กเล็กสองคน และตัวนางเองที่ถูกอุ้มเข้ามาขณะหมดสติ พวกเขาแค่ต้องการจัดการกับนางหยาง 

ยิ่งมีเหตุผลมากขึ้นที่จะไม่ปล่อยพวกเขาออกไป

กู่หยุนตงเฝ้าดูพวกเขาสองคนเดินไปที่ประตูบ้านด้านหน้าและเข้าไปอย่างเงียบ ๆ

นางขยับแขนและขาของนาง แม้ว่าความแข็งแกร่งของนางจะค่อยๆ กลับคืนมา แต่ร่างกายของนางก็ยังอ่อนแอมาก การพยายามฆ่าคนสองคนในระยะประชิดก็เหมือนกับการฆ่าตัวตาย น่าเสียดายที่นางไม่ได้รับปืนในวันสิ้นโลก มิฉะนั้นการโจมตีระยะไกลจะฆ่าพวกเขาได้อย่างง่ายดาย

?

เดี๋ยวก่อน...

นางไม่มีปืน แต่ดูเหมือนนางจะมีหน้าไม้ นางบังเอิญเจอมันครั้งหนึ่งตอนที่นางกําลังเก็บเสบียง มีลูกศรไม่มากนัก นางไม่ค่อยได้ใช้มัน

ดวงตาของกู่หยุนตงเต็มไปด้วยความสนุกสนาน เมื่อนางกระโดดลงมาจากกําแพง

นางรีบเดินไปที่ประตูบ้านข้างๆ ทั้งสองคนเข้ามาแล้วและประตูลานบ้านไม่ได้ปิด

กู่หยุนตงมองเข้าไปและเห็นหนึ่งในนั้นยืนอยู่ที่ลานบ้าน อีกคนกลับไม่เห็น

'ดีมาก ทีละคน'

กู่หยุนตงปรับหน้าไม้และเล็งไปที่คอของเขา...