ตอนที่ 6 : การเคลื่อนไหวด้านนอก

กู่หยุนตงถอนหายใจด้วยความพึงพอใจเมื่อนางได้ดื่มโจ๊กอุ่นๆ

ร่างกายของนางอ่อนแอเกินไป แม้ว่านางจะกินไม่ดีนักในโลกก่อนหน้า แต่นางมีที่เก็บของช่องว่างมิติ และเก็บเสบียงมากมาย แม้ว่านางจะไม่มีอิสระที่จะกินเหมือนเมื่อก่อน แต่นางก็ดีกว่าคนส่วนใหญ่มาก มันไม่ใช่ปัญหาสําหรับนางเลยที่จะกินจนกว่าจะอิ่ม 70%

อย่างไรก็ตาม ที่นี่แม้กระทั่งก่อนจะหนีภัยแล้ง โจ๊กที่พวกเขากินก็เพียงพอที่จะอิ่มท้องเท่านั้น มีเมล็ดข้าวไม่มากนัก หลังจากหนีภัยแล้ง พวกเขาทานอาหารเพียงมื้อเดียวต่อวัน เป็นเรื่องยากสําหรับพวกเขาที่จะกินเต็มสองส่วน

"พี่สาว มันอร่อยมาก มันหอมมาก" กู่หยุนซูกินช้ามาก เขาไม่เคยกินโจ๊กแสนอร่อยเช่นนี้มาก่อน มันหวานและมีกลิ่นหอม มันเป็นอาหารอันโอชะสำหรับเขาในตอนนี้

การแสดงออกของเขามึนเมาเกินไป ปากเล็กๆ ของเขาเม้มแน่นเขาทนไม่ได้ที่จะกลืนมัน

นางหยางจิบสองสามจิบอย่างกระตือรือร้นก่อนที่จะให้อาหารกู่หยุนเกออย่างระมัดระวัง

เด็กหญิงตัวเล็กๆ ไม่มีแรงมากนัก ตอนนี้นางได้กินโจ๊กแล้ว ตาของนางสว่างขึ้นและมุมตาของนางโค้ง เด็กน้อยเริ่มมีพลังทันที "มันอร่อย"

ในขณะนั้นกู่หยุนตงรู้สึกพึงพอใจอย่างอธิบายไม่ได้

ความรู้สึกไม่คุ้นเคยนี้ นางอดไม่ได้ที่จะปิดหน้าอกของนาง

เป็นเรื่องยากสําหรับครอบครัวสี่คนที่จะทานอาหารเย็นที่ “หรูหรา” พวกเขาทั้งหมดรู้สึกมีความสุขมาก พวกเขาจับท้องและนอนลงบนพื้นไม่อยากขยับ

ท้องของกู่หยุนตงไม่แสบร้อนอีกต่อไป และนางก็มีกําลังแล้ว ในที่สุดนางก็มีแรงต่อการเดินทางที่เหลือ

กู่หยุนตงมีอาหารเพียงพอในช่องว่างมิติของนางเพื่อสนับสนุนพวกเขา จนกว่าพวกเขาจะไปถึงเมืองหลวงของจังหวัด อย่างไรก็ตามไม่มีการขนส่งที่นี่ พวกเขาต้องเดินช้ามากอย่างแน่นอน

เรื่องอื่นๆ ไม่เป็นไร แต่สิ่งที่นางกังวลมากที่สุดคือพวกเขาจะพบกับโจรและผู้ลี้ภัยที่หิวโหย มันคืออันตรายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดระหว่างทาง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ครอบครัวของนางไม่มีแม้แต่ผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ ในสายตาของผู้อื่นพวกเขารังแกได้ง่าย และอาจกลายเป็นเป้าหมายของผู้ที่มีแรงจูงใจซ่อนเร้นได้อย่างง่ายดาย

ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่สามารถเดินทางบนถนนสายหลักได้อีกต่อไป อย่างน้อยพวกเขาไม่ควรเดินไปยังสถานที่ที่มี ผู้คนมากมายได้ เมื่อพวกเขาออกจากบ้าน กู่ต้าเจียงได้บอกนางเกี่ยวกับเส้นทางของเมืองใกล้เคียง นางพอจะรู้บ้างเล็กน้อย

เกี่ยวกับกู่ต้าเจียง นางไม่รู้ว่าเขาตายหรือยังมีชีวิตอยู่ และเขาอยู่ที่ไหน

กู่หยุนซูก็คิดถึงท่านพ่อของเขาเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากกินอาหารที่ดีเช่นนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะเช็ดน้ำตาด้วยมือเล็กๆ ของเขา เขาเงยหน้าขึ้นและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ร้องไห้

กู่หยุนตงหันกลับมาและเห็นว่าหัวของเขาดูเหมือนกําลังจะแตก นางกลัวเล็กน้อย

นางไอเบาๆ และพูดว่า "มันดึกแล้ว พักผ่อนกันเถอะ"

พวกเขาทั้งสามคนนอนบนเตียงและหยิบผ้าห่มบางๆ ออกมาจากตะกร้าเพื่อคลุมตัว พวกเขานํามันมาจากบ้าน นางหยางเก็บมันไว้ในตะกร้าบนหลังของนางเสมอ นอกจากแบกกู่หยุนเกอแล้ว ยังมีผ้าห่มบางๆ เสื้อผ้าสองชุด และกระบอกไม้ไผ่ที่เต็มไปด้วยน้ำดื่ม และไม่มีอะไรอย่างอื่นในตะกร้าแล้ว

กู่หยุนซูนอนลงและตระหนักว่าพี่สาวของเขาไม่ได้มานอนด้วย เขารีบลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง "พี่สาว ท่านไม่นอนหรอ"

"ข้านอนเยอะมากในระหว่างวัน ตอนนี้ข้านอนไม่หลับ ไปนอนเถอะ"

"อ้อ"

กู่หยุนซูพยักหน้าและนอนลงอย่างสงบ

เมื่อได้กินและดื่มอิ่มแล้ว พวกเขาก็นอนหลับเร็วเป็นพิเศษ ไม่นานนักการหายใจของทั้งสามคนก็คงที่

กู่หยุนตงนั่งลงที่ด้านข้าง นางไม่มีความตั้งใจที่จะนอนเลย ในวันสิ้นโลกตราบใดที่อยู่ข้างนอกตอนกลางคืน ก็ต้องคอยเฝ้าระวัง มิฉะนั้นนางไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเจออันตราย

นางได้พัฒนานิสัยจนชินเสียแล้ว และมันเหมือนกันกับที่นี่

โชคดีที่นางตื่นในคืนนี้

ขณะที่นางหยางและคนอื่นๆ กำลังนอนหลับ นางได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเล็กน้อยข้างนอก