ตอนที่ 8 : สังหาร

ลูกดอกหน้าไม้พุ่งเข้าหาลําคอของชายคนนั้นด้วยความเร็วดุจสายฟ้า ทะลุคอของเขาแล้วมันก็ตกลงกับพื้นด้วยเสียงวิ้ว

ชายคนนั้นไม่แม้แต่จะได้ตอบโต้ เขาแค่เบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อและพยายามดิ้นรนเพื่อส่งเสียงร้อง ในท้ายที่สุดเขาล้มลงกับพื้นด้วยสีหน้าขุ่นเคือง

กู่หยุนตงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเดินเข้าไปอย่างระมัดระวังพร้อมกับหน้าไม้ในมือ

นางก้าวไปได้เพียงสองก้าว เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบจากภายในบ้าน

กู่หยุนตงหยุดอยู่กับที่และเล็งหน้าไม้ในมือไปที่ประตู

ในไม่ช้า ชายคนหนึ่งก็เร่งรุดออกจากบ้าน เขาปิดแขนด้วยมือข้างหนึ่งและเลือดไหลระหว่างนิ้วของเขา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เมื่อถึงเขาเดินไปที่ลานบ้าน เขาต้องการเรียกเพื่อนของเขา แต่เมื่อเขาหันกลับมา เขาเห็นว่าเพื่อนของเขาล้มลงกับพื้นแล้วและเสียชีวิตด้วยคับข้องใจที่เหลืออยู่

กู่หยุนตงรู้สึกประหลาดใจ นางเตรียมหน้าไม้ในมือ

อย่างไรก็ตามก่อนที่นางจะได้เล็ง ชายอีกคนหนึ่งก็เดินออกมาจากบ้าน

บุคคลนั้นสวมเสื้อผ้ารัดรูป และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยออร่าแห่งการสังหาร เขาถือดาบในมือและมีเลือดหยดออกมาจากปลายดาบ

เขาเห็นกู่หยุนตงยืนอยู่ตรงนั้นทันที เขาหันกลับมาและเห็นชายคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น เขาเข้าใจและพยักหน้าให้นาง "ขอบคุณ"

กู่หยุนตงพูดไม่ออก มีคนอยู่ในบ้านเหรอ? จากรูปลักษณ์ของเขา เขาเป็นศิลปะการต่อสู้ที่มีทักษะมาก

ชายคนนั้นหันกลับมาและมองไปที่โจรที่บุกเข้าไปในลานและพยายามจะก่ออารชญากรรม

ชายคนนั้นคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความสิ้นหวัง "โปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย นายท่าน ข้าน้อยตามืดบอด ข้าน้อยสมควรตาย ข้าน้อยหิวจริงๆ ข้าน้อยไม่มีทางเลือกในโลกนี้... อ่า..."

ก่อนที่เขาจะพูดจบ จู่ๆ ชายคนนั้นก็ยกดาบในมือขึ้นและแทงคอของเขา

บุคคลนั้นส่งเสียงกรีดร้องสั้นๆ ก่อนจะล้มลงกับพื้นโดยไม่มีเสียง

ชายสองคนที่แย่กว่าสัตว์ร้ายก็ตายไปแล้ว แต่กู่หยุนตงไม่กล้าผ่อนคลาย นางยืนเผชิญหน้ากับชายคนนั้น และเริ่มประเมินสถานการณ์ปัจจุบัน

จู่ๆ ร่างอีกร่างหนึ่งวิ่งออกจากบ้าน มันคือเด็กชายตัวเล็กที่ดูเหมือนอายุไม่เกินห้าหรือหกขวบ

"ท่านอาเกา พี่ไป๋ตื่นแล้ว รีบเข้าไปเร็วๆ" เสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยนดังขึ้น ทันทีที่ร่างเล็กวิ่งออกมาเขากอดต้นขาของชายคนนั้นและเงยหน้าขึ้นพูด

เกาเฟิงปิดตาเขาทันทีเพื่อป้องกันไม่ให้เขามองดูศพของทั้งสองคนบนพื้น การแสดงออกที่เย็นชาและเงียบของเขาเปลี่ยนไปทันที และน้ำเสียงของเขาอ่อนโยนราวกับว่าเขากลายเป็นคนละคน 

"อาเการู้ เข้าไปก่อนและอย่าให้น้องสาวของเจ้าออกมา บอกพี่ไป๋ของเจ้า อาเกายังมีเรื่องต้องจัดการอยู่ มันจะเสร็จเร็วๆ นี้"

"ตกลง" เด็กน้อยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เกาเฟิงดันหลังของเขา เด็กชายก็วิ่งกลับไปทันที

เขาไม่ได้มองไปที่กู่หยุนตงที่ยืนอยู่ที่ลานบ้านเลยสักนิด

อ่าา ไม่ ราวกับว่านางถูกฟ้าผ่า นางทําผิดพลาด!!

เป้าหมายของคนขี้โกงสองคนนี้ไม่ใช่ครอบครัวสี่คนของนาง แต่เป็นคนสี่คนในลานนี้ที่มีเด็กสองคนด้วย ถูกต้องพวกเขาสองคนเคยพูดถึงเด็กที่น่ารักและอ่อนโยนมาก่อนหน้านี้ น้องชายและน้องสาวของนางผอมจนเห็นกระดูกได้ชัดเจนและไม่สามารถอธิบายได้ว่าน่ารักและอ่อนโยน

กู่หยุนตงพบสถานะของเขาอย่างรวดเร็ว นางเก็บหน้าไม้และพูดกับเกาเฟิงด้วยสีหน้าจริงจังว่า 

"ไม่จําเป็นต้องขอบคุณข้า ข้าได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดและรู้ว่าคนสองคนนี้ไม่ใช่คนดี พวกเขาบ้าพอที่จะอยากกินเด็กน้อยสองคน คนที่มีมโนธรรมไม่นั่งเฉยๆ โดยไม่ทําอะไรเลย นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าตามหลังพวกเขาและคิดที่จะสังหารพวกเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทําได้"