หยินเหวินกั๋วมองหูชื่อเหวิน เธอดูน่าเวทนา สูญเสียท่าทางหญิงสาวผู้เย่อหยิ่งยโสเช่นในอดีตไปอย่างสิ้นเชิง

ใบหน้าที่เคยสวยสดงดงาม ตอนนี้ซีดเซียวจากความหนาวเย็น ริมฝีปากสีชมพูเปลี่ยนเป็นสีขาว ผมเปียทั้งสองข้างชุ่มไปด้วยน้ำไหล หยดกระทบลงบนร่างกายและใบหน้า

ขนตาเปียกโชก กลับทำให้เกิดความงามที่ล่อลวงผู้คนจนเขาเองยังรู้สึกเวทนาสงสาร

พอมองเธออีกครั้ง…

เอ่อ… ดวงตาของหยินเหวินกั๋วจ้องเขม็งจากนั้นจึงได้หันไปทางอื่นอย่างผิดปกติ เขาหยิบผ้าขนหนูยื่นส่งให้เธอโดยไม่พูดอะไร

“ขอบคุณค่ะ” หูชื่อเหวินหยิบผ้าเช็ดตัว ผ้าผืนนี้เป็นสีเก่าไปหน่อยแต่สะอาดมีกลิ่นสบู่จางๆ

เธอเช็ดผมเปียกและร่างกายที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำฝน ที่ชุ่มฉ่ำจนพร้อมหยดลงพื้นหลังเช็ดเสร็จ

หูชื่อเหวินมองหาที่สำหรับบิดผ้าและเช็ดต่อ

แต่ชายคนนั้นกลับหยิบผ้าเช็ดตัว เดินไปที่อ่างล้างหน้าบิดผ้าสองสามครั้งแล้วยื่นคืนให้

ชายคนนี้เย็นชา ดูระมัดระวังตัวอย่างบอกไม่ถูก

หูชื่อเหวินหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดต่อ เธอเงยหน้ามองโดยไม่ตั้งใจ แต่เห็นว่าชายคนนั้นหันไปทางอื่นเขากะพริบตาถี่ๆ ราวกับจงใจหลีกเลี่ยงบางอย่าง

เมื่อรู้ว่าหูชื่อเหวินมองตัวเอง เขาจึงเม้มริมฝีปากและไอออกมาเบาๆ

“แค่กๆ เช็ดตัวเสร็จแล้ว ฉันจะไปขอยืมชุดสะอาดๆ ของเพื่อนบ้านให้” เมื่อเขาเดินผ่าน หูชื่อเหวินก็เห็นใบหูที่แดงก่ำของเขา

หน้าแดงงั้นหรือ? น้ำแข็งก้อนนี้รู้จักการหน้าแดงด้วย?

เธอก้มลงมองดูสภาพตนเองทันที… อา…

หูชื่อเหวินอยากจะมุดหน้าลงไปที่ไหนสักที่จริงๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงได้หน้าแดง นี่มัน…

เสื้อผ้าเปียกแนบติดผิวกาย เสื้อท่อนบนก็บางจนโปร่งมองเห็นด้านใน กางเกงท่อนล่างยังเปียกและติดกับต้นขาทำให้เห็นทรวดทรงอันสมบูรณ์แบบชัดเจนขึ้น

ฮะฮ่าฮ่า! ทำไมฟ้าถึงไม่ผ่าให้ฉันตายไปเลยล่ะ?

หูชื่อเหวินเช็ดตัวอีกสองครั้ง จากนั้นก็นั่งกอดเข่าขดตัวอยู่บนเก้าอี้ ฝังใบหน้าที่ร้อนผ่าวราวไฟไหม้ไว้ที่เข่า

ทางด้านหยินเหวินกั๋วก็ไม่ดีเท่าไหร่ เขาบังเอิญเห็นภาพเสื้อผ้าเปียกแนบตัวของผู้หญิงคนนั้น ตอนนั้นเองที่เกิดความคิดว่าผู้หญิงคนนี้หุ่นดี

พอรู้สึกตัวก็เกิดอาการเขินขึ้นมากับภาพที่เห็น เขาหนีออกมายืนอยู่ใต้ชายคาแก้มยังร้อนอยู่ด้วยซ้ำ ชายหนุ่มใช้มือถูแก้มอย่างแรงเพื่อเรียกสติ

เมื่อสักครู่ตอนเห็นเธอวิ่งมาหลบฝนที่ชายคา หูชื่อเหวินกอดร่างกายหนาวสั่นของตัวเอง จนทำให้เขารู้สึกแปลกๆ จึงเปิดประตูให้เธอเข้ามาหลบฝน

เมื่อเธออยู่ในห้องร่างกายเปียกโชกด้วยน้ำฝน ก็รู้สึกสงสารขึ้นมาเสียอย่างนั้น ยิ่งเห็นเสื้อผ้าเปียกจนติดกับร่างกายของเธอแล้ว…

ในช่วงสิบปีสุดท้ายของชาติก่อน ครอบครัวของเขาร่ำรวยมาก แต่เขากลับใช้ชีวิตอยู่ตามลำพังไม่มีคนรัก ไม่มีเป้าหมายในชีวิต

หลังจากหย่ากับหูลี่อิง เขาก็ไม่ได้แต่งงานใหม่หรือมีคนรักคนอื่น แม้ตนเองจะไม่ใช่คนบริสุทธิ์หรือดิบดีอะไรนักแต่ก็ยังเคยเห็นสาวงามหลายคนที่สวยกว่าหูลี่อิงด้วยซ้ำไป

แต่เมื่อครู่นี้เขารู้สึกแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูกกับผู้หญิงที่เขาเกลียดมากในชาติที่แล้ว ความไม่ชอบมาพากลแบบนี้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ เหมือนกับว่ามีบางสิ่งที่ควบคุมไม่ได้กำลังครอบงำเขาอยู่

หยินเหวินกั๋วเกาศีรษะตนเองอย่างหงุดหงิด เขาไม่ชอบความรู้สึกที่อยู่เหนือการควบคุมแบบนี้จริงๆ

ชายหนุ่มไปที่ประตูห้องถัดไปแล้วเคาะประตู

“พี่ใหญ่จางอยู่หรือเปล่า”

ประตูเปิดออกเผยให้เห็นหญิงวัยกลางคน

“โอ้ หัวหน้าหยินมีอะไรหรือ?”

“พี่สะใภ้ ผมมีเรื่องจะรบกวนครับ” หยินเหวินกั๋วเดินตามผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในห้อง

หลังจากพูดคุยสถานการณ์ให้ฟัง เขาก็ได้ยืมชุดเสื้อผ้าและรองเท้ากลับมาด้วย

ทันทีที่เขาจากไปเธอก็ปิดประตูอย่างรวดเร็ว แล้วเรียกชายที่นอนอยู่บนเตียงคัง

“นี่เหล่าจาง คุณว่าหัวหน้าหยินกำลังคุยกับใครอยู่ไหม? เมื่อกี้เขามาขอยืมเสื้อผ้าผู้หญิง บอกว่ามียุวชนหญิงตัวเปียกเข้ามาขอหลบฝนอยู่ในห้องของเขา คุณคิดว่า…”

“นี่คุณผู้หญิง คิดอะไรของคุณอยู่ หัวหน้าหยินเป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าแล้ว จะคบหาหรือพูดคุยกับใครก็เป็นเรื่องปกติของชายหนุ่มทั่วไปแหละ” เหล่าจางหันกลับมาพูดกับภรรยาอย่างไม่สนใจ

“ฉันก็คิดแบบนั้น อะไรจะบังเอิญมาหลบฝนได้พอดีขนาดนี้ หัวหน้าหยินก็ไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน ปกติเขารักษาระยะห่างจากยุวชนหญิงมาก ถ้าไม่อย่างนั้นพวกเธอคงกระตือรือร้นอยากจะเข้าใกล้เขาให้มากกว่านี้!” พี่สะใภ้จางยังคงซุบซิบไม่เลิก เธอคิดว่าควรแอบดูว่าใครคือคนได้หัวใจหัวหน้าผู้เย็นชาคนนี้ได้

หยินเหวินกั๋วกลับมาในห้องพร้อมเสื้อผ้าและรองเท้า เขามองไปที่หูชื่อเหวินซึ่งขดตัวอยู่บนเก้าอี้เหมือนนกกระจอกเทศโดยที่หัวฝังอยู่ระหว่างเข่า

“นี่คือเสื้อผ้าที่ฉันยืมมาจากพี่สะใภ้จางข้างบ้าน เธอเอาไปเปลี่ยนเถอะ ฉันจะออกไปรออยู่ข้างนอก” เขาวางเสื้อผ้าไว้บนโต๊ะโดยไม่กล้ามองหูชื่อเหวิน จากนั้นก็หันหลังกลับไปเปิดประตูออกไปข้างนอก

เมื่อเธอได้ยินเสียงเปิดประตูจึงกล้าเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่เสื้อผ้าบนโต๊ะ

หูชื่อเหวินลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าเปียกออกและเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ที่แห้ง

เสื้อผ้าของพี่สะใภ้จางไม่พอดีกับรูปร่างเธอ รูปร่างของอีกฝ่ายอ้วนไปเล็กน้อย กางเกงสั้นไปหน่อยส่วนรองเท้าก็ใหญ่กว่าเท้าเธอถึงสองขนาด

รูปร่างของหูลี่อิงดีมาก หุ่นสูงโปร่งแต่เท้าของเธอค่อนข้างเล็ก

ความสูงอยู่ที่ 168 ขนาดรองเท้าคือ 36 รองเท้าจึงไม่ค่อยพอดีกับตัวเธอเท่าไหร่นัก

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเธอก็รู้สึกดีขึ้นมาก หญิงสาวเช็ดผมสางผมให้แห้งดี จากนั้นจึงถักเปียอีกครั้งแล้วเปิดประตูออกไป

“หัวหน้าฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เข้ามาเถอะค่ะ!”

หยินเหวินกั๋วหันกลับมามองหูชื่อเหวิน เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเธอใส่เสื้อผ้าเชยล้าสมัยแบบนี้ มันไม่พอดีตัวสักเท่าไหร่ แต่ใบหน้าที่สวยงามของผู้หญิงคนนี้ ช่วยเสริมให้ภาพลักษณ์ดูสงบและเรียบง่ายให้เธอ

หยินเหวินกั๋วไม่กล้าสบตาหูชื่อเหวิน เขาทำเพียงพยักหน้าและเดินกลับเข้าห้อง เกิดบรรยากาศค่อนข้างน่าอึดอัดอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่รู้ว่าตนเองควรจะนั่งหรือยืน

หยินเหวินกั๋วนั่งบนเตียงคังหยิบหนังสือมาพลิกอ่านเหมือนปกติดี แต่จริงๆ เขารู้สึกอึดอัดพอสมควร ในชาติก่อนจนถึงปัจจุบันเวลาที่ได้อยู่ตามลำพังกับผู้หญิงคนนี้แทบจะนับนิ้วได้

“เอ่อ… หัวหน้า…”จู่ๆ หูชื่อเหวินก็จำได้ว่าเห็นผ้าพันคอที่จ้าวหย่วนขุยถืออยู่

หยินเหวินกั๋วเงยหน้าขึ้นมองหูชื่อเหวินด้วยท่าทางเย็นชาและไม่พูดอะไร