เขาได้ยินคำพูดของหูชื่อเหวินเมื่อกี้อย่างชัดเจน ตั้งแต่กลับมาเกิดใหม่หยินเหวินกั๋วพบว่าความสามารถการได้ยินของตนเองเพิ่มขึ้น หากเขาต้องการที่จะฟังก็สามารถได้ยินเสียงแม้อยู่ในระยะร้อยเมตรก็ตามที

เธอน่าจะรู้ว่าจางหมิงเยี่ยนชอบใครใช่ไหม? ถ้าเช่นนั้นก็ไม่ควรมายุ่งกับการจับคู่คนอื่นสิ

“เพื่อนร่วมชั้นบอกว่าผู้อำนวยการเซิ่นกำลังตรวจสอบสวนเจียงอัน และอาจจะมาที่สวนเซิ่นหยาง ช่วงเดือนตุลาคม พี่หยินถามเรื่องผู้อำนวยการเซิ่นทำไมหรือ?” ตอนพูดซุนเจียงกั๋วไม่ได้สังเกตท่าทางของหยินเหวินกั๋วเลย

“ไม่มีอะไรหรอก แค่ถามเฉยๆ" หยินเหวินกั๋วออกจากความคิดของตัว

“นี่ก็ดึกแล้วกลับไปพักผ่อนกันเถอะ!”

หลังจากพูดจบเขาก็ตบไหล่ซุนเจียงกั๋วแล้วเดินออกไป

“เดี๋ยว พี่หยิน…” เขายังต้องการกระตุ้นพี่หยินอีกสักหน่อยว่ามีความรู้สึกอะไรหรือเปล่า? ถ้าหากมียามที่เขาเขียนจดหมายฉบับต่อไปถึงที่บ้านจะได้พูดถึงเพื่อให้ป้าหยินได้สบายใจ

หยินเหวินกั๋วรู้ดีว่าเด็กคนนี้พยายามจับคู่เขาเช่นกัน ชายหนุ่มจึงเมินก้าวเท้าเร็วขึ้นสองสามก้าว ทิ้งให้ซุนเจียงกั๋วอยู่เบื้องหลังตามลำพัง

……..

ในสำนักงานของฝ่ายผลิตจ้าวหย่วนขุยนั่งอยู่เขากำลังมองหยินเหวินกั๋วด้วยความงงงวย

หยินเหวินกั๋วส่งผ้าพันคอให้กับจ้าวหย่วนขุย

“หัวหน้า นี่คืออะไร?”เขามองผ้าพันคอถักในมืออย่างงุนงง

“อ๋อ จางหมิงเยี่ยนถักมาให้นาย”

หยินเหวินกั๋วไม่ได้พูดถึงความเข้าใจผิดของหูชื่อเหวินที่พยายามทำตัวเป็นแม่สื่อให้เขา เขาเพียงแต่คิดว่าผ้าพันคอนี้เหมาะกับจ้าวหย่วนขุย

แต่เขาไม่ได้ให้จดหมายกับอีกฝ่ายด้วยเพราะกลัวว่าจะเกิดความเข้าใจผิด

“นี่… จางหมิงเยี่ยนถักสิ่งนี้มาให้ฉันจริงๆ หรือ?” จ้าวหย่วนขุยจับผ้าพันคออย่างไม่ปล่อยมือ

ไหมที่ใช้ถักดูก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นขนแกะชั้นดี มันนุ่มและไม่มีหยาบกระด้าง เขารู้ฐานะทางการเงินของจางหมิงเยี่ยนดี ถ้าเธอเต็มใจจะซื้อผ้าพันคอขนสัตว์ดีๆ ให้เขา เธอจะต้องประหยัดอดออมเป็นอย่างมาก! นอกจากนี้จางหมิงเยี่ยนยังต้องส่งเงินกลับบ้านทุกเดือนอีกด้วย

“เธอขอให้นายเอามาให้ฉันหรือ?”

จ้าวหย่วนขุยเป็นคนตรงไปตรงมา ดวงตาของเขาชื้นขึ้นมา รู้สึกสงสาร คนรักของตน เธอต้องประหยัดมากขนาดไหนเพื่อผ้าพันคอผืนนี้ เมื่อวานเขาพึ่งจะสงสัยในความรักของเธอที่มีต่อเขา เขาช่างเลวร้ายจริงๆ

“อืม เธอขี้อายเกินไปเลยฝากให้ฉันเอามาให้นาย”

หัวหน้าหยินโกหกตาไม่กะพริบเลย

“ถ้านายชอบเธอ ก็ดูแลเธอให้ดี”

หยินเหวินกั๋วนึกถึงอนาคตที่น่าสลดใจของจางหมิงเยี่ยน แต่ก็พูดอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้

เมื่อเห็นว่าทั้งสองน่าจะอยู่ด้วยกันได้แต่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจุดจบของทั้งคู่ถึงได้กลายเป็นแบบนั้น

ส่วนตัวเขาเองก็ไม่ได้สนใจจางหมิงเยี่ยนสักเท่าไหร่ทั้งในอดีตและปัจจุบัน

ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนั้นพยายามจับคู่ระหว่างเขาและจางหมิงเยี่ยน บางทีเขาอาจจะไม่สนใจเธอเลยก็เป็นได้

จ้าวหย่วนขุยเดินออกจากสำนักงานอย่างมีความสุข ในมือยังคงถือผ้าพันคอเอาไว้

ระหว่างทางก็ลูบคลำผ้าพันคอตลอด หัวใจของเขาเหมือนมีฟองสบู่ลอยอยู่เต็มไปหมด

แต่เขาเอาแต่จดจ่ออยู่กับผ้าพันคอมากเกินไป จึงเดินชนเข้ากับหูชื่อเหวินที่เดินผ่านมา

“อุ้ย!” หูชื่อเหวินรู้สึกหน้าผากปูดขึ้นมา เธอมัวแต่นึกถึงจางหมิงเยี่ยนและหยินเหวินกั๋วจนไม่ได้สนใจมองทางจึงชนเขากับใครสักคน

เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเป็นจ้าวหย่วนขุยที่ทำงานเป็นช่างไม้

“ขอโทษสหายหูลี่อิง! เมื่อกี้ฉันไม่ได้มองทางเลย เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” เขารู้สึกไม่ดีเมื่อพบว่าหน้าผากของหญิงสาวเป็นปื้นสีแดงเพราะเดินชนเข้ากับเขา

“ไม่เป็นไรๆ ช่างไม้จ้าวเรียกฉันว่าหูชื่อเหวินเถอะ ฉันเปลี่ยนชื่อแล้ว”

หูชื่อเหวินพูดขณะที่กำลังลูบหน้าผากตัวเอง

“โอ้! หูชื่อเหวินใช่ไหม? ชื่อดีจริงๆ มันฟังดูไพเราะมาก!” เพราะจ้าวหย่วนขุยกำลังอารมณ์ดี จึงเอ่ยคำชมเชยเพิ่มเติมอีกสองสามคำออกมา

“ฮ่าฮ่า มันยังไม่เป็นทางการหรอก… ช่างไม้จ้าวนั้นคือ…” ฉับพลันหูชื่อเหวินก็เห็นผ้าพันคอในมือของชายหนุ่ม

ทำไมมันดูคุ้นจัง?

ผ้าพันคอสีน้ำเงินเข้ม ถักด้วยมืออย่างนี้ทำไมถึงได้เหมือนกับของหยินเหวินกั๋วมาก?

มันมาอยู่ที่มือจ้าวหย่วนขุยได้ไง?

จากนั้นเธอก็มองถุงผ้าที่ใส่ผ้าพันคอในมือจ้าวหยวนขุย นั้นคือถุงที่เธอใส่ผ้าพันคอไว้ตอนนั้น!

“อ๊ะ? อ๋อ…ฮะฮ่า ไม่มีอะไร! ไม่มีอะไร”

จ้าวหย่วนขุยรีบเก็บผ้าพันคอกลับเข้ากระเป๋า จากนั้นก็แกล้งนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องต้องทำและพูดกับหูชื่อเหวินว่า

“ฉันนึกได้ว่ามีบางอย่างต้องทำ ฉันขอตัวก่อนนะ เมื่อกี้ฉันขอโทษด้วย!” หลังจากพูดจบเขาก็รีบวิ่งออกไปไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

หูชื่อเหวินมองตามเขาไปด้วยความสงสัย ทำไมผ้าพันคอถึงมาอยู่ในมือของจ้าวหย่วนขุย? หรือว่าหยินเหวินกั๋วไม่เข้าใจความหมายของจดหมาย เลยไม่รู้ว่าจางหมิงเยี่ยนเป็นคนมอบให้?

หูชื่อเหวินแปลกใจคงจะต้องไปถามหยินเหวินกั๋วสักหน่อยแล้วว่าทำไมถึงยกผ้าพันคอให้คนอื่น มันเป็นสิ่งที่เธออุตส่าห์ให้เขาในฐานะจางหมิงเยี่ยน!

เขากำลังคบกับจางหมิงเยี่ยนไม่ใช่หรือ? คนโง่! ทำไมยกผ้าพันคอที่คนรักทำให้คนอื่น!

หูชื่อเหวินรู้สึกโกรธขึ้นมา เธอตัดสินใจจะไปถามหยินเหวินกั๋วในทันที

“เดี๋ยวสิหูเต๋อหลิน! อย่าพึ่งไป!” หูชื่อเหวินชะงักเมื่อได้ยินชื่อหูเต๋อหลิน จากนั้นเมื่อมองไปรอบด้านก็เห็นพ่อของเธอและผู้หญิงคนหนึ่ง

หูชื่อเหวินรีบหลบหลังต้นไม้และมองอย่างเงียบๆ

“บอกฉันอีกสักครั้งได้ไหม?” ที่เธอได้ยินเมื่อกี้นี้คงเป็นเสียงหญิงสาวที่กำลังจับแขนพ่อของเธอ

ฉันไม่มีชื่อของเธอในความทรงจำของหูลี่อิง ดังนั้นเธออาจจะไม่รู้จักกับเจ้าของร่างเดิม

“ฉันบอกแล้วให้เธอเลิกเขียนไปเถอะ เธอไม่เหมาะกับการเขียนบทกวีพวกนี้หรอก เห็นไหมว่าเขียนกี่รอบๆ ก็ผิดเหมือนเดิม!” หูเต๋อหลินปัดมือผู้หญิงคนนั้นให้หลุดออกจากการเกาะกุมอย่างหงุดหงิด

แต่ไม่ว่าอย่างไรผู้หญิงคนนั้นก็ยังไม่ยอมปล่อย

“ก็ใช่ไง! ที่ให้นายสอนเพราะว่าฉันเขียนไม่เก่งนี่ไง! ถ้าคิดว่าฉันเขียนไม่ดีก็สอนฉันสิ!”

“เธอไม่มีพรสวรรค์ในการเขียน! เอาเวลาไปทำงานจะดีกว่า!”

หูเต๋อหลินไม่พอใจทั้งยังพยายามกระชากแขนตนออก

เมื่อเห็นว่าพ่อกำลังถูกหญิงสาวจับไว้ไม่ยอมปล่อย เขาคงไม่ชอบผู้หญิงคนนี้เอามากๆ เธอพยายามขอร้องให้พ่อช่วยสอนการเขียนกลอน

หูชื่อเหวินรู้ว่าพ่อของเธอเต็มไปด้วยพรสวรรค์ แม้ว่าเขาจะเอาแต่ดื่มเหล้าและเล่นไพ่นกกระจอกทุกวัน พ่ออ่านหนังสือเยอะเมื่อตอนเป็นเด็ก ขีดเขียนเก่งมาตั้งแต่ไหนแต่ไร และวาทศิลป์ก็ค่อนข้างดี

ไม่อย่างนั้นชาติที่แล้วเมื่อพ่อไล่ตามแม่กลับไปที่เมือง ตอนแรกตาที่ไม่ชอบเขายังต้องยอมรับในท้ายที่สุด

">ตาของเธอเป็นลูกคนโตและเรียนโรงเรียนเอกชน ถือว่าเป็นคนที่หัวโบราณค่อนข้างมาก เขาเรียนหนังสือคลาสสิกสี่ห้าเล่มหลังจากปฏิวัติเขาได้รับการศึกษาวัฒนธรรมสมัยใหม่ ซึ่งน้อยคนนักที่จะเข้าใจ แต่พ่อของฉันกลับรู้จักดี ตาจึงชอบเขามาก ในตอนนั้นแม่ไม่อยากแต่งงานกับพ่อ เธอถึงกับโดนตาเฆี่ยนตี