จางหมิงเยี่ยนไปซ้อมร้องเพลงหลังอาหารเย็น

หูชื่อเหวินหลังจากซักผ้าเสร็จก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบ 2 ทุ่มแล้วด้านนอกก็มืดสนิท ยุวชนที่ออกไปกับจางหมิงเยี่ยนต่างก็พากันกลับมาแล้ว แต่เธอยังไม่กลับมาที่หอพัก

หลังจากคุยกับหลี่เสวี่ยฉินเรียบร้อย หูชื่อเหวินจึงได้ออกไปตามหาจางหมิงเยี่ยน

ในทุ่งโล่งไม่ไกลจากที่พัก ผู้คนเริ่มแยกย้ายกันและมียุวชนเพียงสองสามคนที่ยังคุยกันอยู่บริเวณนั้น

แต่เธอไม่เห็นจางหมิงเยี่ยน หูชื่อเหวินจึงเริ่มกังวล

“เธอมองหาใครอยู่หรือ?” ยุวชนคนหนึ่งถามขึ้น

“เห็นจางหมิงเยี่ยนบ้างไหม?”

“ฉันเห็นเธอไปแถวชายป่านะ เมื่อกี้หูเต๋อหลินจากโรงบ่มสุรามาหาเธอ”ยุวชนชี้ไปไม่ไกลนัก

ว่าไงนะ? หูเต๋อหลิน? พ่อหรือ?

หูชื่อเหวินรีบวิ่งไปที่ชายป่า

“เดี๋ยวสิ! สหายจางหมิงเยี่ยน อย่าเพิ่งไป! เฮ้! จางหมิงเยี่ยน! ฉันฝากคนเอามาให้ ฉันไม่อยากกิน เธอเอาไปกินสิ!”

“ฉันไม่อยากได้ กลับไปเถอะต่อไปอย่ามาหาฉันอีก…” ทันทีที่เข้ามาในป่าหูชื่อเหวินก็เห็นหูเต๋อหลินผู้เป็นพ่อกำลังรั้งจางหมิงเยี่ยนเอาไว้

“สหายหูเต๋อหลิน ช่วยรักษามารยาทด้วย!” เธอวิ่งไปปัดมือพ่อของตัวเองออก

“เยี่ยนจือ ฉันขอให้ครอบครัวส่งอาหารส่งอาหารมาให้เยอะแยะเลย เธอแบ่งไปกินด้วยเถอะ!” พอได้ยินที่พ่อพูด หูชื่อเหวินก็มองถุงในมือของพ่อที่น่าจะมีไส้กรอกหรืออาหารบางอย่างอยู่ในนั้น

นึกไม่ถึงเลย พ่อที่เหลวไหลของเธอยังคงไล่ตามแม่อยู่ในตอนนี้จริงๆ

“สหายหูเต๋อหลินนายกลับไปเถอะ ต่อไปอย่าได้มาไล่ตามพี่เยี่ยนอีก เธอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว!”

หัวหน้าหยินไงละ! พ่อกลัวเขาไม่ใช่หรือ?

หากเป็นชีวิตก่อนหูชื่อเหวินคงไม่มีความกล้าเผชิญหน้ากับพ่อแบบนี้ ต่อให้หูเต๋อหลินจะเหลวไหลขนาดไหนก็ยังเข้มงวดกับเธอมาก เธอไม่กล้าพูดเสียงดังใส่ผู้อาวุโสซ้ำยังต้องแสดงความเคารพหลังจากเจอเขาอีกด้วย

“เธอ……”

จางหมิงเยี่ยนเบิกตากว้างตกตะลึงและมองไปที่หูชื่อเหวิน

เธอจะรู้ได้ยังไงว่าฉันมีคนที่ชอบแล้ว? เธอเห็นหรือว่า…

หูชื่อเหวินมองไปที่จางหมิงเยี่ยนอย่างภูมิใจ ปลายคิ้วเลิกขึ้นยกยิ้มมุมปาก

แน่นอนว่าฉันฉลาดมาก! ฉันต้องรู้อยู่แล้ว

เธอกระซิบใกล้หูของจางหมิงเหยียน

“ฉันรู้นะว่าเธอชอบใคร ไม่ต้องห่วงฉันจะช่วยเธอเอง! ก่อนอื่นฉันขอดูก่อนว่าคนผู้นี้เชื่อใจได้ไหม”

“เหยี่ยนจือ เธอมีคนที่ชอบแล้วจริงๆ หรือ?”

หูเต๋อหลินถามขึ้นเกือบจะคว้ามือจางหมิงเยี่ยนไปจับ แต่เมื่อเห็นสายตาแสดงความตำหนิของหูชื่อเหวินเขาก็สะดุ้ง ได้แต่ถามด้วยความไม่เต็มใจ

“ฉันบอกนายไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร แต่ในไร่นี้มีผู้หญิงดีๆ มากมาย นายหาคนที่เหมาะสมกับนายได้ที่นี้ พี่เยี่ยนไม่เหมาะกับนายจริงๆ!” เมื่อหูชื่อเหวินพูดด้วยสีหน้าจริงจังแบบนี้ ดวงตาของเธอก็มีแววเศร้าโศกฉายชัดออกมา

พ่อกับแม่เธอไม่เหมาะสมกันจริงๆ พวกเขาทั้งคู่จะไม่มีวันมีความสุข แยกทางไปจากกันเถอะ!

หลังจากพูดจบ เธอก็จับมือของจางหมิงเยี่ยนหันหลังเดินออกจากป่า

เธอทนไม่ไหวที่จะมองดวงตาผิดหวังของหูเต๋อหลิน อย่างน้อยเขาก็คือพ่อเธอในชาติที่แล้ว แม้ว่าเขาจะไม่เคยทำสิ่งที่สมควรทำในฐานะพ่อเลยก็ตาม

ในช่วงวาระสุดท้ายของเขา เธออยู่กับพ่อทั้งวันทั้งคืนเพื่อปรนนิบัติดูแลเขา ทุกๆ วันเธอรู้ว่าพ่อก็รักเธอเช่นกัน แต่สุดท้ายก็ได้แต่เหินห่างกันไป

ในชีวิตนี้เธอหวังเพียงแก้ไขความสัมพันธ์ที่ผิดให้ทั้งคนคู่ได้พบความสุข

หูเต๋อหลินยืนมึนงงอยู่ตรงนั้น เฝ้าดูหญิงสาวทั้งสองเดินจากไป เขารู้สึกขมฝาดอยู่ในใจ

เขาตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่แรกพบมาเกือบสองปีแล้ว ในตอนนั้นเขาบังเอิญพบเธอในไร่ และตกหลุมรักหญิงสาวที่สวยงามอ่อนโยนตั้งแต่แรกเห็น

เธอเป็นคนไม่ค่อยพูดและไม่ทำตัวสนิทสนมกับยุวชนชายคนไหน ทั้งไม่เคยพยายามทำตัวใกล้ชิดกับหัวหน้า เธอทำงานอย่างจริงจังและประพฤติตัวดีมาตลอด

แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเธอมีคนที่ชอบแล้ว?

นี่มัน… จะเป็นไปได้อย่างไร?

“ลี่… ชื่อเหวิน เธอพึ่งจะ…” จางหมิงเยี่ยนประหม่าเมื่อมองไปที่หูชื่อเหวิน น้ำเสียงเต็มไปด้วยคำถาม

“พี่เยี่ยน ฉันเข้าใจดี ฉันจะช่วยเธอเอง! ฉันจะไม่บอกใครหรอกไม่ต้องห่วง!”

หูชื่อเหวินกระซิบข้างหูจางหมิงเยี่ยน เธอขยิบตาให้หญิงสาวอย่างขี้เล่นด้วยสีหน้าราวกับว่าเธอรู้ทุกอย่างดีอยู่แล้ว

“จะ… จริงๆแล้ว เราก็คุยเรื่องความสัมพันธ์ของเรามาสักพัก ฉันอยากจะเปิดเผยแต่ว่า… แต่ฉันก็มีเหตุผลของฉันเหมือนกัน ฉันรู้สึกว่าตัวเองยังไม่ดีพอและครอบครัวของฉันก็ค่อนข้างแย่ นอกจากนี้ยังมีพี่น้องอีกหลายคน ฉันกลัวว่าจะมีคน… ดูถูกพวกเรา" เสียงของจางหมิงเยี่ยนแผ่วลง และยิ่งพูดออกมาเท่าไหร่ก็ยิ่งน้อยเนื้อต่ำใจมากเท่านั้น

“พี่เยี่ยน อย่าคิดอย่างนั้นเลย อันที่จริงในอนาคตฉันหมายถึง… ในอีกไม่กี่ปี เรื่องพวกนี้จะไม่สำคัญอีกต่อไป ที่สำคัญก็คือเขาดูแลเอาใจใส่เธอดีหรือไหม? ถ้าหากเขาชอบเธอจริงๆ แล้วเธอรู้จักเขาดีพอหรือเปล่า?”

เธอสามารถบอกใบ้บางอย่างได้แต่จะพูดมากเกินไปก็คงไม่ได้อีกเช่นกัน อาทิเช่น เธอมาจากปี 2020 เธอเป็นลูกสาวของจางหมิงเยี่ยนเรื่องพวกนี้จะพูดออกไปได้อย่างไร?

“มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ฉันชอบเขามาก เขาดีกับฉันมากด้วย… แต่เป็นเพราะฉันยังไม่อยากเปิดเผย… เขาเลย… เลยคอยช่วยเหลือฉันลับๆ บางครั้งฉันก็รู้สึกสงสารเขาเหลือเกินที่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ อยู่เช่นนี้”

จางหมิงเยี่ยนคิดถึงสิ่งที่จ้าวหย่วนขุยพูดวันนี้ เธอรู้สึกผิดมากขึ้น ผู้ชายคนนี้อดทนเพื่อเธอมานานเกินไปเขายอมทุกอย่าง เพียงไม่ให้เธอรู้สึกไม่ดี

แต่สิ่งที่หูชื่อเหวินคิดคือจางหมิงเยี่ยนและหยินเหวินกั๋วรักกัน เพราะจางหมิงเยี่ยนไม่ยอมเปิดเผยความสัมพันธ์ให้คนอื่นรู้ ผู้ชายคนนั้นเลยอดทนมานานจนทำตัวไม่ดีใส่คนอื่น ดังนั้นเรื่องทัศนคติของเขาต่อเธอ ฉันจะไม่สนใจมัน

บางทีเหตุผลที่เขามองเธอเป็นศัตรูอาจจะเพราะเจ้าของร่างเดิมทำให้แม่อับอาย ทำให้ชายคนนี้เกลียดเธอ

คิดแบบนี้แล้วหูชื่อเหวินก็รู้สึกดีขึ้น อย่างไรเสียก็เป็นเพราะเขาต้องการปกป้องจางหมิงเยี่ยน มีหัวใจเต็มไปด้วยความรักอย่างเงียบๆ กับเธอ ทั้งซื่อสัตย์และใส่ใจ ตราบใดที่แม่ของเธอมีความสุข หูชื่อเหวินไม่สนใจหรอกว่าผู้ชายปากไม่ตรงกับใจจะคิดอย่างไรกับเธอ

หูชื่อเหวินและจางหมิงเยี่ยนกำลังหัวเราะมีความสุข เดินจับมือพูดคุยกันไปตลอดทาง โดยไม่รู้เลยว่ามีดวงตาที่ลึกล้ำคู่หนึ่งกำลังจดจ้องมองพวกเธอจากด้านหลัง

“พี่หยิน พี่กำลังมองอะไร?” ซุนเจียงกั๋วมองตามหยินเหวินกั๋วเหวินไป

“ฉันไม่ได้มองอะไร!”

หยินเหวินกั๋วถอนสายตากลับและพูดอย่างเย็นชา

เมื่อซุนเจียงกั๋วเห็นแผ่นหลังของหญิงสาวสองคน เขาก็เม้มปากพี่หยินปากไม่ตรงกับใจเลย เขาพูดว่าเขาไม่ชอบผู้หญิงแบบพวกเธอ แต่แอบมองมานานแค่ไหนแล้ว? แถมยังปฏิเสธเสียงแข็งอีก แต่เขาไม่รู้ว่าพี่หยิ่นแอบมองใครระหว่างจางหมิงเยี่ยนและหูชื่อเหวิน?

หยินเหวินกั๋วรู้สึกไม่เข้าใจหูชื่อเหวินมากขึ้นเรื่อยๆ ต้องบอกว่าตั้งแต่เปลี่ยนชื่อเธอก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน นอกจากใบหน้าแล้วที่เหลือก็ล้วนแตกต่างออกไป