“เติ้งกวงหรงขับรถนำไปก่อน เดี๋ยวฉันจะตามไป!” พูดจบเขาก็ขึ้นมอเตอร์ไซค์อย่างรวดเร็ว สตาร์ทรถแล้วขับตามหลังไป

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลหยินเหวินกั๋วอุ้มจางหมิงเยี่ยนลงจากรถไถ ส่วนคนอื่นก็ถูกหามหรือไม่ก็ถูกช่วยโดยยุวชนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ

โรงพยาบาลได้จัดเตรียมแพทย์และพยาบาลเพื่อรักษาเหล่ายุวชนที่ได้รับบาดเจ็บไว้แล้ว

หูชื่อเหวินมองไปที่หยินเหวินกั๋วซึ่งดูกังวลมากเกี่ยวกับจางหมิงเยี่ยนแล้วคิดในใจ ดูเหมือนว่าเขายังสนใจแม่ของเธออยู่บ้าง

ผ้าพันคอคงไม่เสียเปล่าสินะ

เรื่องที่เธอไม่รู้ก็คือหยินเหวินกั๋วได้เห็นส่วนหนึ่งของอนาคตจางหมิงเยี่ยนแล้วรู้สึกสงสาร จึงได้ดูแลเธอเป็นพิเศษก็เท่านั้นเอง

เขาไม่อาจช่วยเหลือหรือมีส่วนร่วมในอนาคตของเธอได้ แต่เขาสามารถให้เธอได้ใช้ชีวิตที่ดีในไร่นี้ต่อไปได้อีกสักพัก

สุดท้ายแล้ว การดำเนินชีวิตต่อไปก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

หลังจากจัดการเรื่องการบาดเจ็บของเหล่ายุวชนเสร็จแล้ว หยินเหวินกั๋วก็ใช้โทรศัพท์จากโรงพยาบาลเพื่อรายงานอุบัติเหตุครั้งนี้แก่ผู้อำนวยการ เมื่อเขาเดินออกมาก็ได้เห็นหูชื่อเหวินยืนรอเขาอยู่ที่ทางเดิน

เขาหยุด ยืนมองเธอเงียบๆ

“เอ่อ… หัวหน้า ฉันอยากจะขออะไรสักอย่างหนึ่งได้ไหมคะ? ฉันไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องที่จะรบกวนคุณมากไปหรือเปล่า? …”

หยินเหวินกั๋วเห็นว่าเธอลังเลที่จะพูด เขาจึงพูดออกมาอย่างเย็นชา

“ถ้าเธอไม่พูด ฉันจะรู้หรือ?”

อย่าเร่งได้ไหม ฉันกำลังจะพูดอยู่นี่ไง!

“คุณช่วยเปลี่ยนงานของจางหมิงเยี่ยนเป็นงานที่สบายกว่านี้ได้ไหม? ฉันรู้ว่าคุณทำได้! ฉันได้ยินมาว่ามีครูออกจากโรงเรียนไปคนหนึ่ง จางหมิงเยี่ยนเรียนเก่งมาก เธอสอนเด็กประถมได้แน่นอน ถ้าหากคุณมีเงื่อนไขอะไรก็พูดออกมาได้เลย”

“ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอร้องขอด้วย? ถ้ายุวชนที่มาที่นี่บอกว่าอยากเปลี่ยนงานกันหมด งานในไร่จะไม่ยุ่งเหยิงหรือ? ถ้าทุกคนจะเปลี่ยนงานได้ง่ายๆ อย่างนั้น นอกจากนี้ทำไมเธอต้องมาขอร้องแทนจางหมิงเยี่ยน งานในไร่ตอนนี้ต้องตระเตรียมลงเมล็ดหัวผักกาดลงหลุม หากมีคนหายไปใครจะมาทำแทนล่ะ หรือว่าเธอจะมาแทนจางหมิงเยี่ยน? เชื่อเถอะว่ามีอีกหลายคนที่อยากทำงานในตำแหน่งของเธอตอนนี้!”

น้ำเสียงที่ประชดประชันของเขาทำให้หูชื่อเหวินโกรธขึ้นมา แต่ก็ยังเดินหน้าต่อโดยไม่รู้สึกกลัว ซ้ำยังจ้องกลับไปที่ดวงตาของอีกฝ่ายด้วย

“ฉันทำได้ ถ้าคุณช่วยเปลี่ยนงานให้จางหมิงเยี่ยนเป็นงานที่สบายขึ้นกว่านี้ ฉันจะเรียนรู้ที่จะทำงานในไร่และจะทำงานของเธอเอง”

หยินเหวินกั๋วรู้สึกประหลาดใจกับความมุ่งมั่นของผู้หญิงตรงหน้า เขามองดวงตาที่มั่นคงและไม่ย่อท้อคู่นั้น ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้โกหกจริงๆ

มาคิดดูแล้วถ้าเธอขอให้พ่อเปลี่ยนงานให้คนอื่นจะต้องถูกปฏิเสธแน่นอน แต่ถ้าขอสำหรับตัวเธอแล้วเขาไม่มีทางปฏิเสธ

เมื่อนึกถึงเหตุผลข้อนี้เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“ก็ได้ แต่ฉันขอแค่อย่างเดียว ต่อไปเธออย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก และอย่าได้มาคิดจับคู่ฉันกับใครให้วุ่นวายอีก!”

“นี่คุณ…”

หูชื่อเหวินตกตะลึง หรือว่าเขารู้ว่าเธอแอบเอาผ้าพันคอไปไว้ในห้องทำงานของเขา?

หยินเหวินกั๋วมองเธอเป็นครั้งสุดท้ายด้วยแววตาที่ดูไม่ออก จากนั้นจึงได้เดินจากไป

ในตอนที่เขาได้สัมผัสกับจางหมิงเยี่ยนเขาเห็นได้ชัดเจนถึงเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นอย่างมากมาย เห็นไปถึงอนาคตที่น่าสังเวชของเธอด้วย เขาจึงคิดช่วยเธอเปลี่ยนงานซึ่งเขาทำได้ภายในขอบเขตของตนเองเท่านั้น

แต่หูลี่อิงคนนี้… ไม่สิหูชื่อเหวิน เธอทำตัวแปลกไปจากเดิม เธอช่วยจางหมิงเยี่ยนอย่างสุดความสามารถไปเพื่ออะไร

นี่เป็นไปไม่ได้ในชาติก่อนและในช่วง 2-3 ปีแรกชีวิตนี้ที่เขาได้รู้จักเธอ เกิดอะไรขึ้น ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้เปลี่ยนไป?

หูชื่อเหวินมองดูแผ่นหลังของเขาค่อยๆ หายไป เธอพึมพำกับตัวเอง เขาหมายความว่าไงกับการที่เธอวุ่นวายทำตัวเป็นแม่สื่อ เป็นไปได้ไหมว่าหยินเหวินกั๋วไม่ได้ชอบแม่ของเธอ? แล้วความอ่อนโยนที่ฉันเห็นก็เพราะหน้าที่ความผิดชอบเท่านั้น?

ฉันควรช่วยแม่เอาชนะใจผู้ชายคนนี้ไหม?

ดูเหมือนว่าพ่อภูเขาน้ำแข็งเดินได้คนนี้จะมีกำแพงน้ำแข็งที่หนาและสูงมาก ยากที่จะควบคุมเขาได้

ท่าทางจะเป็นงานหินสินะ!

ระหว่างที่หูชื่อเหวินที่กำลังคร่ำครวญอยู่ในใจ ระบบก็แสดงผลลัพธ์ของค่าความชอบขึ้นมา

จาง หมิงหยาน: 100

หยินเหวินกั๋ว: -90

...

ความชอบของคนอื่นก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน พวกเขาคงประทับใจที่เธอช่วยชีวิตของจางหมิงเยี่ยนในวันนี้

แม้แต่ระดับความชอบที่น่าเกลียดของหยินเหวินกั๋วก็ลดลงด้วย? เขาเพิ่งไม่ให้เธอไปเสนอให้เขาเห็นอีกไม่ใช่หรือ?

ระบบเกิดข้อผิดพลาดอะไรรึเปล่า? หูชื่อเหวินมึนงง

หรือเป็นเพราะฉันช่วยเหลือจางหมิงเยี่ยน?

แม้ว่ามันจะขาดอีกแค่ 10 แต้ม ฉันก็ยังเกลียดคะแนนนี้มาก มันไม่ได้สำคัญอะไรหรอก ชีวิตของเธอไม่ได้ขึ้นอยู่กับความชอบของเขาสักหน่อย หูชื่อเหวินทำใจกว้างสำหรับเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว

คะแนนในระบบเพิ่มขึ้นเป็น 1,500 คะแนน 500 คะแนนสำหรับการช่วยชีวิตจางหมิงเยี่ยน และ 100 คะแนนสำหรับการแนะนำทุกคนเกี่ยวกับวิธีปราบวัวคลั่ง ช่วยจางหมิงเยี่ยนเปลี่ยนงานอีก 50 คะแนน

ว้าว ! สำเร็จแล้ว! ไม่คาดคิดมาก่อนว่าอุบัติเหตุในครั้งนี้จะทำให้ฉันได้รับคะแนนและความชื่นชอบมากมาย

เธอไม่สนใจหรอกว่าใครจะชอบหรือไม่ชอบ เธอสนใจแต่คะแนนเท่านั้น!

“ลี่… โอ๊ะ ชื่อเหวิน” จางหมิงเยี่ยนยังไม่คุ้นเคยกับชื่อใหม่ของหูชื่อเหวินสักเท่าไหร่

หูชื่อเหวินหันไปมองและเห็นจางหมิงเยี่ยนที่รับยาเรียบร้อยกำลังเดินมาหา หญิงสาวจึงเข้าไปช่วยประคอง

“ระวังหน่อยสิ พอกลับไปที่พักต้องพักผ่อนนะรู้ไหม อย่าพึ่งไปที่ไร่ หัวหน้าแจ้งไปทางนั้นให้แล้ว”

“อืม..ได้สิ”

จางหมิงเยี่ยนมีรอยช้ำที่หัวเข่าและที่แขน คงจะระบมมาก

หลังจากยุวชนที่ได้รับบาดเจ็บถูกรักษาเรียบร้อยดีแล้ว ทุกคนก็พากันขึ้นรถไถของเติ้งกวงหรงกลับไปที่ไร่ด้วยกัน

หูชื่อเหวินไม่เห็นหยินเหวินกั๋ว เขาน่าจะกลับไปก่อนแล้ว

ทันทีที่หยินเหวินกั๋วกลับมาถึงสำนักงานจ้าวหย่วนขุยก็รีบเดินมาหา

“หัวหน้า นายไปที่โรงพยาบาลพร้อมกับยุวชนที่บาดเจ็บมาใช่ไหม?” หยินเหวินกั๋วมองจ้าวหย่วนขุยที่รีบร้อนยื่นผ้าขนหนูมาให้เขาซับเหงื่อ

“ใช่ ทำไมหรือ?”

“ละ… แล้วจางหมิงเยี่ยนบาดเจ็บมากไหม?” จ้าวหย่วนขุยลังเลครู่หนึ่งแล้วถามด้วยใบแดงระเรื่อ

หยินเหวินกั๋วนึกถึงภาพที่เขาเห็นเมื่อได้สัมผัสตัวจางหมิงเยี่ยน ทั้งที่รู้อยู่แล้วแต่เมื่อเห็นท่าทางกังวลของอีกฝ่าย ก็เกิดอยากแกล้งขึ้นมา

“ทำไม… นายไม่ไปถามกับคนอื่นล่ะ ”

จ้าวหย่วนขุยนิสัยดีและซื่อสัตย์ เขาไม่เคยเห็นท่าทางน่ารังเกียจจากคนผู้นี้เลย

“ฮ่าฮ่า ฉันตอบก็ได้! เธอสบายดี แต่มีรอยขีดข่วนนิดหน่อยที่เข่ากับที่แขน”

“ระ…หรือ! ดีแล้ว!” จากนั้นจ้าวหย่วนขุยก็หยิบยาขึ้นมาจากกระเป๋า

“ถ้าอย่างนั้นหัวหน้า… ฉันรบกวนให้นายเอายานี้ให้จางหมิงเยี่ยนได้รึเปล่า?”

“ทำไมนายไม่เอาไปให้เอง?”หยินเหวินกั๋วเลิกคิ้วแล้วถาม

“ฉันจะไปป้วนเปี้ยนแถวที่พักยุวชนหญิงได้อย่างไง มันคงไม่ใช่เรื่องดี…”

“นายไปแล้วไม่ดี แต่ฉันไปไม่เป็นไรหรือไง” หยินเหวินกั๋วรู้สึกรำคาญคนพ่อหนุ่มขี้อายคนนี้จริงๆ