ไยมิเคยปกป้อง?

หลายวันผ่านไป ข่าวการฆ่าล้างตระกูลอู๋แพร่สะพัดจากเมืองหลวงมายังเมืองเซียงหยาง ราวกับกระแสลมหนาวที่พัดพาความโหดร้ายเข้ามากระทบใจคนทุกผู้ทุกนาม ข้อกล่าวหาว่าตระกูลอู๋กบฏต่อฮ่องเต้ถูกแพร่กระจายไปทั่ว เมืองที่เคยสงบสุขกลับเต็มไปด้วยเสียงซุบซิบนินทา ตระกูลขุนนางเก่าแก่ที่เคยมีชื่อเสียงเกรียงไกรกลับกลายเป็นเถ้าถ่านในพริบตา

เสวียนหลงได้ยินข่าวเรื่องนี้เช่นกัน แม้ว่าเขาจะไม่ได้สนใจมากนัก เพราะในความคิดของเขายังคงวนเวียนถึงชายยาจกในคืนนั้น รอยยิ้มอบอุ่นและสัมผัสที่อ่อนโยนยังคงติดตรึงในใจของเขาอย่างไม่เลือนราง เขาเสียดายที่ลืมถามชื่อชายคนนั้นไปเสียได้

ในช่วงสายๆ เสวียนหลงเดินออกมาจากห้อง สายตาชื่นชมและเกลียดชังจากคณิกาด้วยกันเขาเคยชินจนไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว เมื่อเขาเดินผ่านห้องของหลี่เซียน คณิกาอันดับสองของหอนางโลมกู่ฟุ้ยฮวา เสียงทักทายถากถางก็ดังขึ้น

"โอ้ เสวียนหลง วันนี้เจ้าจะไปให้ท่าบุรุษคนไหนอีกล่ะ?" หลี่เซียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

เสวียนหลงหันกลับมามองหลี่เซียนด้วยรอยยิ้มที่ไม่ค่อยเป็นมิตร "ข้าให้ท่าบุรุษเพราะมันเป็นหน้าที่ของข้า ว่าแต่เจ้าเถอะ หวังว่าจะไม่ทำให้หอนางโลมเสียชื่อไปกว่าที่มันเป็นอยู่แล้ว"

"หึ ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้เราต้องอับอายขายหน้ามากไปกว่านี้ก็พอ" หลี่เซียนกล่าวด้วยความเย้ยหยัน

เสวียนหลงหัวเราะเบาๆ "เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่เคยทำให้ใครต้องผิดหวัง"

ทันใดนั้น คนรับใช้ของหอนางโลมก็รีบเข้ามาหาเสวียนหลง "คุณชายเสวียนหลง มีชายชื่อว่าซีซวนมาขอพบท่านเจ้าค่ะ"

เสวียนหลงยิ้มกว้าง "พาข้าไปหาเขาเดี๋ยวนี้"

เสวียนหลงเดินตามคนรับใช้ออกไปยังโถงด้านนอก หิมะยังคงโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า ราวกับผืนผ้าขาวที่ปกคลุมทุกสิ่งทุกอย่างให้เงียบสงบ แต่ความเยือกเย็นของบรรยากาศกลับทำให้จิตใจของเขารู้สึกถึงความเหงาและโดดเดี่ยว

เมื่อเสวียนหลงเจอซีซวน ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าเรียบเฉยแต่แฝงด้วยความกดดันและเย็นชา เสวียนหลงรู้สึกถึงความเยือกเย็นที่แทรกซึมเข้ามาในใจของเขาเอง

ทันทีที่เจอหน้ากัน ซีซวนเดินนำหน้าเสวียนหลงไป และเสวียนหลงก็เดินตามเขาไปเงียบๆ บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยความเงียบงันและความเยือกเย็นของหิมะที่ปกคลุมพื้นดิน ทันทีที่พวกเขาไปถึงที่ลับตาคน ซีซวนก็หันกลับมาและตบหน้าเสวียนหลงอย่างแรง

เสียงตบดังสนั่นในความเงียบ เสวียนหลงรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วใบหน้า เขามองซีซวนด้วยความตกตะลึงและสับสน สายตาของซีซวนเต็มไปด้วยความโกรธและความขุ่นเคืองที่แฝงอยู่ในแววตา

บรรยากาศรอบข้างกดดันและบีบคั้น เสียงหิมะที่โปรยปรายลงมาอย่างเงียบงันกลายเป็นเสียงเบาบางในวันที่โหดร้าย เสวียนหลงรู้สึกถึงความเจ็บปวดและความโกรธที่ซ่อนอยู่ในใจของซีซวน และเขารู้ว่าคำตอบที่เขาต้องการอยู่ใกล้แค่เอื้อม

"เจ้ามาที่นี่เพื่ออะไร?" เสวียนหลงถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นและสั่นเครือ แม้ว่าความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจะทำให้เขารู้สึกเหมือนกับหัวใจของตนเองถูกแทงด้วยมีดคม

ซีซวนมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและความขมขื่น "ข้ามาที่นี่เพื่อเตือนเจ้า ถึงเวลาที่เจ้าต้องเริ่มงานแล้ว หรือกกกอดกับบุรุษมากมายจนลืมหน้าที่ตัวเองแล้ว"

เสวียนหลงรู้สึกถึงความกดดันที่แผ่ซ่านออกมาจากซีซวน ความเย็นยะเยือกของบรรยากาศรอบข้างดูเหมือนจะเข้มข้นขึ้น เขามองไปที่ซีซวนด้วยความสับสนและหวาดหวั่น แต่ในใจของเขายังมีคำถามที่ต้องการคำตอบ

....ซีซวนไม่คิดจะช่วยเหลืออะไรเขาจริงๆหรือ จะปล่อยให้ชีวิตเขาดำเนินไปอย่างนี้จริงๆหรือ....