ปริศนาในเงาหิมะ

หิมะที่โปรยปรายร่วงหล่นดุจดั่งกลีบเมฆบางเบา แสงจันทร์เต็มดวงทอประกายงามเหนือเมืองเซียงหยาง ทำให้ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่งดงามเกินบรรยาย ทว่าในหอนางโลมฟู่กุ้ยฮวา กลับมีเหตุการณ์ที่ห่างไกลจากความสงบงามนั้น อู๋เหวินในคราบยาจกนั่งอยู่บนเตียงนอนที่โปรยด้วยกลีบดอกไม้ เขารอเสวียนหลงที่เข้าไปอาบน้ำ

เสียงน้ำไหลในห้องน้ำดังแผ่ว ๆ ประกอบกับเสียงหิมะที่กระทบหน้าต่าง อู๋เหวินมองไปรอบห้อง พลางคิดคำนึงถึงชายคณิกาผู้ลึกลับคนนี้ เสียงฝีเท้าเบาๆดังขึ้น เสวียนหลงปรากฏกายออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อคลุมสีแดงที่ปลายแขนประดับด้วยลวดลายดอกโบตั๋น ดวงตางดงามแฝงด้วยความอบอุ่น แต่กลับสะท้อนเงาความเศร้าและความลึกลับที่ทำให้หัวใจของอู๋เหวินสั่นสะท้าน

"เชิญเข้ามาเถอะ" เสียงนุ่มนวลดังออกมาจากริมฝีปากที่อ่อนหวาน เสวียนหลงนั่งลงข้าง ๆ อู๋เหวินบนเตียง แสงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่างทอดเป็นเงาสลัวบนพื้นไม้

อู๋เหวินจ้องมองเสวียนหลงอย่างหลงใหล ดวงตาของเขาส่องประกายราวกับเพชรที่ทอแสงในคืนมืด แม้ว่าเขาจะเป็นแม่ทัพผู้มีจิตใจเข้มแข็ง แต่ต่อหน้าชายคณิกาหน้าตางดงามเช่นนี้ เขากลับรู้สึกว่าตนเองอ่อนแอเหมือนใบไม้ที่พริ้วไหวตามสายลม

"ข้าไม่เคยเห็นใครงดงามเช่นเจ้าเลย" อู๋เหวินกระซิบ ขณะที่มือหยาบกร้านจากการจับดาบสัมผัสกับมือของเสวียนหลง แรงบีบที่นุ่มนวลทำให้หัวใจของเสวียนหลงเต้นเร็วขึ้น เขายิ้มเบา ๆ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและความสงสัย

อู๋เหวินยื่นมือไปหอมที่มือของเสวียนหลง ความอบอุ่นที่ส่งผ่านทำให้เขารู้สึกถึงความหวังและความหวานในคราวเดียวกัน จากนั้นเขาค่อย ๆ เอียงใบหน้าไปหอมแก้มเสวียนหลง กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้ที่แฝงอยู่ในผิวเนื้อของเสวียนหลงทำให้หัวใจของอู๋เหวินเต้นระรัว 

"เจ้าช่างหอมเหลือเกิน" อู๋เหวินพึมพำ ขณะที่เขาค่อย ๆ เอียงหน้าลงหอมหน้าผากของเสวียนหลง ความอ่อนหวานและอบอุ่นที่เขาสัมผัสได้จากชายคณิกาผู้นี้ทำให้เขารู้สึกว่าตนเองกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน

เสวียนหลงยิ้มเบา ๆ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยคำถามและความกังวล "เหตุใดท่านถึงได้มาหาข้าในคืนนี้" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงด้วยความสงสัย

"ข้ารู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ข้าต้องการรู้จากเจ้า" อู๋เหวินตอบ ดวงตาของเขาส่องประกายด้วยความลึกลับและความสงสัย

ความเงียบงันยามดึกถูกทำลายด้วยเสียงหิมะที่โปรยปรายลงบนหลังคา อู๋เหวินจ้องมองเสวียนหลง ราวกับพยายามจะค้นหาคำตอบในดวงตาของเขา

ทันใดนั้นเอง อู๋เหวินก็ยื่นมือออกไปบีบคอเสวียนหลง ความแรงที่แสดงออกในทันทีทำให้เสวียนหลงหายใจไม่ออก ความเจ็บปวดและความหวาดกลัวสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา แต่ก่อนที่เขาจะสามารถขอร้องหรือตอบโต้อะไรได้ อู๋เหวินก็ปล่อยมือออก 

ดวงตาของเสวียนหลงฉายแววสับสน ขณะที่อู๋เหวินค่อย ๆ เอียงหน้าลงมาจูบริมฝีปากของเขา ความอบอุ่นและความหวานที่สัมผัสได้จากริมฝีปากของอู๋เหวินทำให้เสวียนหลงรู้สึกว่าตนเองกำลังลอยล่องในห้วงแห่งความฝัน

"ข้ารู้ว่าเจ้ามีความลับ" อู๋เหวินกระซิบเมื่อถอนริมฝีปากออก "แต่ข้าจะไม่ทำอะไรเจ้าในคืนนี้"

เสวียนหลงนิ่งงัน ความสงสัยและความกังวลในใจเขาไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย แต่ในคืนที่หิมะโปรยปรายและแสงจันทร์ทอประกายงาม เขากลับรู้สึกว่าอู๋เหวินนั้นเป็นผู้ชายที่ลึกลับและน่าค้นหามากยิ่งขึ้น

---

ในค่ำคืนนี้ เมืองเซียงหยางยังคงเงียบสงบภายใต้หิมะที่โปรยปราย แสงจันทร์ที่ส่องสว่างเหนือฟ้าเป็นพยานถึงความลับและความหวานที่เกิดขึ้นในหอนางโลมฟู่กุ้ยฮวา เรื่องราวที่ยังคงต้องดำเนินต่อไป พร้อมกับปริศนาที่รอการเปิดเผยในอนาคต