เทียนปิงเป็นอสูรวานรเผ่าพันธุ์ วานรหยินหยาง ซึ่งมีจำนวนไม่มากนัก ใกล้จะสูญพันธุ์แล้วก็ว่าได้

    ลำตัวทั่วไปของวานรเผ่าพันธุ์นี้ มีขนเป็นสีดำเงางาม

    บริเวนขนปลายแขน ขนปลายขา และขนหาง จะเป็นสีขาวบริสุทธิ์

    แต่ส่วนที่เป็นเอกลักษณ์ที่สุดของเผ่าพันธุ์วานรหยินหยาง นี้ก็คือ

    ตรงกลางหน้าอกมีสัญลักษณ์หยินหยางขนาดค่อนข้างใหญ่ ประทับอยู่บนกลีบดอกบัว 8 กลีบ ซึ่งมองเห็นได้อย่างชัดเจน

    ร่างแปลงมนุษย์ของเทียนปิงนี้เป็นรูปร่างของเด็กหนุ่มผมสีทอง อายุประมาณ 15 ปี และที่สำคัญร่างแปลงมนุษย์ของเทียนปิงนี้กำลังเปลือยกายอยู่อย่างล่อนจ้อน

    แต่เทียนปิงก็มิได้สนใจอะไรกับรูปกายนี้ เพราะอย่างไรเขาก็คิดว่ามันอัปลักษณ์ มิได้งามสง่าเหมือนร่างอสูรวานรของเขา

    "ท่านอาจารย์เสือขอรับ ทำไมสีผมของร่างแปลงมนุษย์ของข้าถึงเป็นสีทองล่ะขอรับ"

    "ไม่เห็นเป็นผมสีดำเหมือนของพวกมนุษย์ทั่วๆไปที่ข้าเคยเห็นเลยขอรับ"

    "ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ร่างแปลงมนุษย์ของข้า หลังจากถูกทัณฑ์สายฟ้าสีทองฟาดใส่ ก็มีผมสีทองเหมือนกัน"

    "แล้วทำไมตอนนี้ท่านอาจารย์เสือ ถึงมีร่างแปลงมนุษย์ที่หัวล้านล่ะขอรับ" เทียนปิงกล่าวถามด้วยความสงสัย

    "เอาล่ะ.. เจ้าปิงน้อย เจ้าอย่าถามเรื่องผมของข้ามากนักเลย ข้าไม่รู้จะตอบเจ้าอย่างไรเหมือนกัน"

    "แล้วเวลาเรียกข้า ให้เรียกว่า ท่านอาจารย์ หรือเรียกเต็มๆไปเลยว่า ท่านอาจารย์เทพอสูรพยัคฆ์เมฆา"

    "เข้าใจหรือไม่"

    "ข้าเข้าใจแล้วขอรับ ท่านอาจารย์เสือ"

    ..เฮ้อ..ท่านอาจารย์ของเทียนปิง..ได้แต่ปลง..

    แล้วมหกรรมจับลิงใส่กระด้งก็เริ่มต้นขึ้น

    จะเรียกให้ถูกต้องเรียกว่ามหกรรมจับลิงใส่เสื้อผ้า ถึงจะตรงกับเหตุการณ์นี้

    ท่านอาจารย์เสือ ได้นำเอาเสื้อผ้าของพวกมนุษย์มาสอนให้เทียนปิงสวมใส่

    แต่เทียนปิงก็สวมใส่เสื้อผ้าไม่สำเร็จสักที ทั้งล้มกลิ้ง ทั้งยัดแขนขาไม่เข้า ลงไปนั่งใส่ก็แล้ว ลงไปนอนใส่ก็แล้ว

    จนเวลาผ่านไปถึง 1 ชั่วยาม จึงพอจะดูได้ว่าสวมใส่เสื้อผ้าสำเร็จแล้ว

    แม้สภาพเสื้อผ้าจะยับเยิน ขาดรุ่งริ่ง ก็ตามที

    เฮ้อ.. ข้าต้องหาอสูรสักตนสองตน มาสอนให้ไอ้เจ้าลิงน้อยนี่ ใช้ชีวิตแบบมนุษย์ให้เป็น ก่อนจะส่งมันไปอยู่กับมนุษย์จริงๆ

    เฮ้อ.. ปลง..ข้า..ปลง

    ท่านอาจารย์เสือ บ่นอุบออกมา