ชุน 2 ท่านอารอง เฉินเป่า พร้อมทั้งนายกองอารักษ์ขาอีก 5 นาย และพลสื่อสารอีก 5 นาย กลุ่มเดิมขี่ม้าตามชุน 2 มุ่งสู่ค่ายใหญ่ของพวกหุบเขาเถื่อนในทันที

   ไม่ว่าหลิวชุนจะไปที่ไหน ทหารกลุ่มนี้ก็จะต้องตามหลิวชุนไปเป็นเงาตามตัว เพื่ออารักษ์ขา และสะดวกในการบัญชาการ

   เมื่อชุน 2 มาถึงกองทหารที่ล้อมอยู่ที่หน้าประตูค่ายใหญ่ของพวกหุบเขาเถื่อนแล้ว

   เขาก็เดินหน้าม้าของเขา เข้าไปอยู่ตำแหน่งหน้าสุดของกองกำลัง

   จากนั้นก็เรียกขุนศึกอีก 4 ท่านเข้ามาพบเขา

   เมื่อทั้ง 4 ขุนศึกผู้เป็นนักยุทธ์ขั้นผสานลมปราณขั้นสูง ได้รับคำสั่งจากหลิวชุนไปแล้ว ต่างก็แยกย้ายกันไปประจำตำแหน่งรบ

   แล้วหลิวชุนก็สั่งการผ่านเครื่องกลไกสื่อสารทางการทหารว่า

   --กองปืนใหญ่พลังปราณพิสัยไกลและหน้าไม้ยักษ์ บนแนวเทือกเขาจงรับคำสั่ง--

   --ให้มุ่งเน้นการยิงเปิดทาง ทำลายกำแพงค่ายของพวกมันทั้ง 3 ฝั่ง เหลือไว้แค่ฝั่งทิศเหนือ ทางท่าเรือ ฝั่งนั้นไม่ต้องยิงทำลาย--

   --เมื่อกำแพงทั้ง 3 ด้านพังลง เราจะใช้ทหารราบทำการเข้าโจมตีพร้อมกันทั้ง 3 ด้าน แล้วต้อนให้พวกมันให้ถอยไปรวมตัวกันบริเวณกำแพงด้านทิศเหนือ--

   --แล้วจึงใช้ปืนใหญ่พลังปราณพิสัยไกลและหน้าไม้ยักษ์ ทำการยิงทำลายล้างพวกมันให้หมดทุกคน--

   --ขอรับ ท่านว่าที่นักกลยุทธ์--

   แล้วการระดมยิงจากบนลงล่าง เข้าสู่กำแพงค่ายใหญ่ของพวกหุบเขาเถื่อนทั้ง 3 ทิศ ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง 

   ครั้งนี้ทหารทุกนายย่อมรู้ว่าเป็นการยิงเพื่อเปิดทางให้ทหารราบ บุกเข้าไปภายในค่ายศัตรู

   ตู๊มๆๆๆๆ..!!!! ตู๊ม....!!!!!! เสียงระเบิดดังขึ้นตลอดเวลา 

   แล้วประตูค่ายใหญ่ ที่ทำด้วยโลหะ ของพวกหุบเขาเถื่อนก็พังทลายลง

   หลิวชุน ยังคงไม่สั่งบุก เขารอจนกระทั่งกำแพงทั้ง 3 ด้านถูกทำลายลงได้แล้ว

  จึงมีคำสั่งออกมาว่า

  --ทหารทุกท่าน ข้าหลิวชุน จากอำเภออันจง จะขอร่วมรบกับพวกท่าน--

    --ข้าจะรุก รบ ไปพร้อมกับพวกท่าน--

   คำพูดนี้มาจาก ชุน 2

    --กองกำลังทั้ง 3 ฝั่งบุกได้--

    แล้วชุน 2 ก็ห้อตะบึงม้าบุกเข้าไปในค่ายใหญ่ของศัตรู

   โดยมีท่านอารอง นายกองอารักษ์ขา และทหารสื่อสารตามไปติดๆ

   เฉินเป่า นั่งบนม้า งงๆ อยู่สักครู่ เฉินเป่าอายุเพียง 19 ปี 

   เฉินเป่าไม่เหมือนชุน 2 กับชุน 1 ที่ผ่านความเป็นและความตายมาแล้วหลายครั้ง

   มีพลทหารผู้หนึ่ง เข้ามาดึงตัวเฉินเป่า แล้วพาเฉินเป่าออกมาจากสนามรบ

   ตามคำสั่งของหลิวชุน เฉินเป่ายังมิได้เป็นพลทหาร เขาเป็นเพียงนักเรียนทหารฝึดหัด เขาจึงไม่มีความผิด หากจะถอนตัวออกจากสนามรบ

   แต่เฉินเป่าก็ยังคงตกตะลึง กับสงคราม และความตาย

   เฉินเป่าอยากเป็นทหาร แต่ไม่นึกว่า สงครามจะโหดร้ายขนาดนี้

  ถ้านอกจากหุ่นหมีตัวโตแล้ว เฉินเป่าก็คือพ่อครัว ทำกับข้าวให้ผู้คนกิน

    เขาทำอาหาร พออร่อยก็มีคนชม ยิ้มแย้มแจ่มใส

   วันไหนเขาทำพลาด ก็แค่โดนตำหนิ 

   แต่สงคราม มันไม่มีพื้นที่ให้ความผิดพลาด นั่นคือชีวิตคน

   หลิวชุน เจ้าทำได้อย่างไรกัน เจ้าเข้มแข็งขนาดนี้ได้อย่างไรกัน

   เฉินเป่า คิด