ตอนที่ 6 วีธีแก้ปัญหา

เมื่อกัปตันได้ยินว่าหลัวเฉียวต้องการไปหาตำรวจ เขาก็ขมวดคิ้วพลางคิดว่าทะเบียนบ้านของลูกชายครอบครัวจ้าว ถูกย้ายไปแล้ว แม้ว่าหลัวเฉียวจะไม่ใช่ลูกสาวของครอบครัวจ้าว แต่การออกจากทะเบียนบ้านก็ไม่น่าจะมีผลกระทบมากนัก

เกาซูฮวากลัวว่าหลัวเฉียวจะไปหาตำรวจจริงๆ และมันคงจะแย่ถ้าเธอหยิบเรื่องอื่นขึ้นมาพูด เธอจะปล่อยให้เธอทำแบบนั้นไม่ได้ "กัปตัน ทะเบียนบ้านกุ่ยเป่าของฉันได้ถูกย้ายออกไปแล้ว แล้วทำไมไม่ช่วยให้หลัวเฉียวแยกทะเบียน?”

กัปตันยังกลัวว่ากิจการของครอบครัวจ้าวจะแพร่กระจายและทำให้หมู่บ้านอื่นๆหัวเราะ ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้น "เอาล่ะ บ้านในลานเยาวชนที่ได้รับการศึกษายังว่างเปล่าอยู่ คุณสามารถย้ายเข้าไปอยู่ที่นั่นก่อนได้ แต่คุณไม่สามารถอยู่เปล่าๆได้"

หลัวเฉียวรีบพูด "ได้ ฉันเข้าใจกัปตัน บ้านหลังนั้นนี้เป็นทรัพย์สินสาธารณะ และฉันต้องจ่ายค่าเช่า"

กัปตันเห็นว่าแม้ว่าหลัวเฉียวจะยังเด็ก แต่เธอก็มีเหตุผล เขาจึงรู้สึกสบายใจขึ้นมากเขาจึงพูดต่อ "ขอหลักฐานการย้ายทะเบียนบ้านของคุณมาให้ฉันแล้วฉันจะช่วยคุณในการขอทะเบียนบ้านแยกให้คุณ”

"เยาวชนที่มีการศึกษาจ่ายเงินให้กองพลน้อยเดือนละ 1 หยวน ตอนนี้คุณไม่มีเงิน เงินจะถูกหักออกจากเงินปันผลในช่วงปลายปี คุณมีข้อโต้แย้งในเรื่องนี้หรือไม่? "

หลัวเฉียวตอบตกลง "ไม่คัดค้าน ขอบคุณกัปตัน"

เพื่อหลีกเลี่ยงการทะเลาะวิวาทกันในอนาคตหลัวเฉียวจึงพูดว่า "ในกรณีนี้ กัปตันสามารถช่วยเราเขียนใบรับรองเพื่อพิสูจน์ว่าฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับครอบครัวจ้าว ด้วยวิธีนี้หากตระกูลหลัวและจ้าวหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดในอนาคตพวกเราจะได้มีหลักฐานและทุกคนสามารถเป็นพยานให้เราได้"

ตอนนี้เกาซูฮวาต้องการตัดความสัมพันธ์ เธอไม่ต้องการเลี้ยงดูหลัวเฉียวอย่างไร้ประโยชน์ และอีกอย่างเธอก็กลัวว่าตระกูลหลัวจะกลับมาก่อปัญหาให้เธอในภายหลัง เธอคิดว่าคงจะดีถ้าเขียนหลักฐานไว้อย่างชัดเจน หลัวเฉียวเองเป็นคนที่บอกว่าเธอสามารถหาเงินเพื่อเลี้ยงตัวเองได้ ไม่เช่นเธอจะมาตำหนิตระกูลจ้าวสำหรับสิ่งต่างในอนาคตภายหลังไม่ได้

หลู่อี้เฉินหากระดาษและปากกามาช่วยเขียนใบรับรอง 3 ใบ เนื้อหาคือหลัวเฉียวและครอบครัวจ้าว ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดและพวกเขาจะแยกกันใช้ชีวิตอย่างอิสระในอนาคต จากนั้นทั้งกัปตันหลู่อี้เฉินและชาวบ้านที่เคารพอีกหลายคนในหมู่บ้านต่างก็ลงนามเป็นพยาน

ในท้ายที่สุดหลัวเฉียวเกาซูฮวาและจ้าวปู้หลินที่ติดตามอยู่เบื้องหลังอย่างเงียบๆ ก็ลงนามและประทับตราลายนิ้วมือ ของแต่ละฝ่ายที่เกี่ยวข้องและสำนังงานก็เก็บสำเนาไว้และถือว่าเรื่องนี้เสร็จสมบูรณ์

หลังจากเรื่องคลี่คลายแล้ว กัปตันก็ส่งทุกคนออกไปแล้วพูดกับหลัวเฉียวว่า "คุณยังไม่ค่อยสบาย ดังนั้นตอนนี้ควรพักอยู่ที่บ้านของอี้เฉินไปก่อน ครอบครัวหลัวเหลือเงินทิ้งไว้ 10 หยวนเพื่อให้คุณไปพบแพทย์ก่อนออกเดินทางเมื่อวานนี้"

"รายจ่ายค่ายาและค่าหมอใช้ไป 3 หยวน คุณสามารถเก็บเงินที่เหลือ 7 หยวนไว้กับคุณเองได้ คุณจะต้องซื้อของบางอย่างเพื่ออาศัยอยู่ในบ้านพักของเยาวชนที่มีการศึกษา"

หลัวเฉียวรับเงินและขอบคุณกัปตันครั้งแล้วครั้งเล่า

ในที่สุดเรื่องทั้งหมดก็คลี่คลาย ในตอนนี้หลัวเฉียวรู้สึกเหนื่อยมาก

หลู่อี้เฉินพูดขึ้น "คุณควรพักผ่อนก่อน" หลังจากนั้นเขาก็ออกไปพร้อมกับกัปตัน

หลังจากที่หลู่อี้เฉินและกัปตันออกไปแล้ว หลัวเฉียวก็รีบล้มตัวนอนลงบนคัง ร่างกายของเธอตอนนี้อ่อนแอเกินไป

เธอลงนอนบนคัง พลางคิดว่าอีกไม่กี่ปีข้างหน้าเธอต้องอยู่ที่นี่ เธอก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

เมื่อนึกถึงสถานที่ที่เธอเคยฝันมาก่อน หลัวเฉียวก็คิดว่ามันคงจะดีมากถ้าเธอมีพื้นที่เช่นนั้นจริงๆ เมื่อนึกถึงนิยายที่เธอเคยอ่านมาก่อน เธอจึงพูดติดตลกว่า "เข้าไป"

ทิวทัศน์ตรงหน้าเปลี่ยนไปทันที เมื่อรู้สึกตัวอีกทีเธอก็ยืนอยู่หน้าชั้นหนังสือแล้ว หากมองดูใกล้ๆที่นี่คือสถานที่ในฝันครั้งก่อนที่เธอมาไม่ใช่หรือ? เธออดไม่ได้ที่จะตัวแข็งเมื่อรู้ตัวอีกทีเธอก็ยื่นมือออกมาบีบตัวเองอย่างแรง ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

ปรากฎว่านี่ไม่ใช่ความฝัน เธอมีพื้นที่จริงๆ ก่อนหน้านี้เธอคงเข้ามาที่นี่ด้วยสติของเธอทำให้เธอคิดว่ามันคือความฝัน เธอโชคดีมาก หนังสือที่เธอเห็นวางอยู่บนพื้นเป็นหนังสือเกี่ยวกับเทคนิคการปักที่เธอทำหล่นไว้เอง ตอนที่เธอรีบตื่นจากความฝันในครั้งที่แล้ว

เธอยังไม่มีความตั้งใจที่จะอ่านตอนนี้ ดังนั้นฉันจึงเก็บหนังสือกลับไปในที่ที่มันอยู่

จบบทนี้