ตอนที่ 5 ครอบครัวน่ารังเกียจ

กัปตันมองไปที่หลู่อี้เฉินแล้วถามขึ้นว่า "ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง? เธอตื่นแล้วหรือยัง?"

หลู่อี้เฉินพูดอย่างเย็นชา "เธอตื่นมาครั้งหนึ่งแล้ว พอกินข้าวแล้วเธอก็หลับไปอีกครั้ง"

หลัวเฉียวรู้ว่าเรื่องนี้เธอจะต้องเผชิญไม่ช้าก็เร็ว ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะแก้ไขอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาในภายหลัง

เธอจึงลงจากคังกำลังจะออกไปข้างนอก ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคนเดินใกล้เข้ามาในบ้าน มีคนจำนวนมากที่เข้ามา กัปตันเห็นหลัวเฉียวที่สวมรองเท้าแล้วถามขึ้นว่า "สาวน้อย คุณรู้สึกดีขึ้นแล้วหรือยัง? "

หลัวเฉียวยังคงดูไม่ดีนัก เธอต้องทนทุกข์ทรมานมากมายจากการที่ถูกส่งไปทำงานที่ฟาร์มร่วมกับครอบครัวหลัวตลอดหลายปีที่ผ่านมา ดังนั้นเธอจึงผอมมาก

หลัวเฉียวตอบอย่างอ่อนแรง "ดีขึ้นแล้ว ขอบคุณกัปตันสำหรับความกังวล ฉันมีเรื่องจะถามป้าจ้าวสักสองสามคำได้หรือไม่?"

กัปตันเหลือบมองเกาซูฮวาแล้วพูดว่า "เอาล่ะ คุณสามารถถามอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ"

หลัวเฉียวถามขึ้น "ป้าจ้าว รู้ไหมว่าพ่อแม่ของฉันอยู่ที่ไหน"

เกาซูฮวาพูดอย่างรู้สึกผิด "ฉันจะรู้ได้อย่างไร ครอบครัวนั้นจากไปอย่างเร่งรีบในตอนนั้น และเมื่อครอบครัวหลัวต้องการลูกสาวพวกเขาก็พาคุณไป"

หลัวเฉียวถามอย่างเย็นชา "คุณแน่ใจเหรอว่าฉันไม่ใช่ลูกสาวของคุณ"

เกาซูฮวารีบพูดขึ้น "นี่จะเป็นเรื่องโกหกได้อย่างไร แค่มองดูรูปร่างหน้าตาของเธอ และเธอก็ดูไม่เหมือนพวกเรา เธอจะเป็นลูกสาวของฉันได้อย่างไร"

ทุกคนมองดูใบหน้าเล็กๆ ของหลังเดียวมันไม่เหมือนกับสามีภรรยาแซ่จ้าวจริงๆ เด็กผู้หญิงทั้งหกคนในตระกูลจ้าวต่างก็เหมือนไม่ทางพ่อก็ท่างแม่ต่างก็มีใบหน้าที่กว้าง

หลัวเฉียวพูดขึ้น "นั่นหมายความว่าคุณจะไม่ยอมรับฉันกลับไปที่บ้านของครอบครัวจ้าวใช่ไหม?"

เกาซูฮวารีบพูด "เธอไม่ใช่ลูกสาวของฉัน ทำไมฉันจะต้องเลี้ยงดูเธอด้วย? ฉันไม่สามารถรับเธอกลับมาอย่างแน่นอน"

หลัวเฉียงถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า "แต่คุณรับเงินจากตระกูลหลัวไปแล้วและสัญญาว่าจะรับฉันกลับมาที่บ้านของคุณเอง ตอนนี้ตระกูลหลัวจากไปแล้วและคุณพูดเรื่องแบบนี้ แล้วฉันควรทำอย่างไรในอนาคต?”

เกาซูฮวาพูดขึ้น "ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่สามารถตำหนิครอบครัวจ้าวของเราได้ เธอไม่ใช่ลูกสาวของครอบครัวจ้าวของเราตั้งแต่แรก มันเป็นไปไม่ได้สำหรับฉันที่จะทิ้งลูกสาวของตัวเองไว้ตามลำพังเพื่อเลี้ยงดูคนนอก นอกจากนี้เงินก็คือครอบครัวหลัวให้เงินชดเชยของครอบครัวเราเพราะเราเลี้ยงดูลูกชายเพื่อครอบครัวพวกเขา”

หลัวเฉียวหันไปหากัปตันและชาวบ้านแล้วพูดว่า "กัปตัน และเหล่าสหายทุกคนคงได้เห็นสถานการณ์ปัจจุบันของฉันแล้ว ครอบครัวจ้าวบอกว่าฉันไม่ใช่ลูกสาวของพวกเขาและปฏิเสธที่ยอมรับฉัน"

ในกรณีนี้เธอไม่สามารถเร่งรีบไปก่อปัญหาให้กับครอบครัวจ้าวได้ แต่กองพลสามารถช่วยเธอขอทะเบียนบ้านและหาที่อยู่อาศัยให้เธอได้ใช่ไหม เพื่อที่เธอจะได้คะแนนงานมาเลี้ยงตัวเองได้

หลัวเฉียวรู้ดีแม้ว่ากองพลน้อยจะยังไม่ได้แจกจ่ายทรัพย์สินให้กับแต่ละครัวเรือน แต่เธอยังคงต้องทำงานเพื่อให้ได้คะแนนการทำงาน แต่การดำเนินการนี้คงอยู่ได้ไม่นาน และทรัพย์สินจะถูกแจกจ่ายให้กับแต่ละครัวเรือนในไม่ช้า

บางคนจากผู้เห็นเหตุการณ์กล่าวว่า "ครอบครัวจ้าวไม่ต้องการคุณ ทำไมคุณไม่กลับไปหาสามีภรรยาตระกูลหลัวล่ะ? ที่นั่นยังคงเป็นที่อยู่อาศัยที่จดทะเบียนในเมือง"

หลัวเฉียวพูดขึ้นว่า "ทุกคนได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้แล้ว ครอบครัวหลัวจะไม่ยอมให้ฉันกลับไปอีก และทะเบียนบ้านก็ถูกย้ายออกไปหมดแล้ว หนังสือทั้งหมดถูกส่งมอบให้กับป้าจ้าวแล้วเมื่อวานนี้"

เกาซูฮวารีบหยิบกระดาษออกจากกระเป๋าของเธอ ยัดของต่างๆลงในมือของหลัวเฉียวแล้วพูดว่า "คุณควรเก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ด้วยตัวเอง ครอบครัวจ้าวของเราไม่สามารถดูแลพวกมันได้"

หลัวเฉียวเปิดกระดาษสองแผ่นแล้วอ่านอีกครั้งแล้วพูดว่า "กัปตัน หากคุณไม่สามารถแก้ไขเรื่องนี้ได้ ฉันคงต้องไปที่ชุมชน บางทีฉันอาจจะต้องไปรายงานตำรวจพวกเขาน่าจะช่วยฉันได้"

เกาซู่ฮวารีบพูดขึ้น "ทำไมเราต้องไปหาตำรวจสำหรับเรื่องที่สามารถแก้ไขได้ในหมู่บ้าน หากเรื่องนี้เผยแพร่ออกไปจะส่งผลเสียต่อหมู่บ้านอย่างมาก"

หลัวเฉียวพูดขึ้นอย่างเสียใจ "ฉันต้องการให้ตำรวจช่วยตรวจสอบภูมิหลังของฉัน ครอบครัวหลัวได้ย้ายทะเบียนบ้านของฉันออกไปแล้ว ถ้าฉันไม่สามารถรับทะเบียนบ้านที่นี่ได้ ฉันจะขอความช่วยเหลือจากตำรวจเพื่อที่ฉันจะไม่กลายเป็นคนอพยพ"

จบบทนี้