ผิงเดินกลับเข้ามาในร้าน หลังจากที่ออกไปซื้อยา มาทำแผลให้ภู ผิงเรียกภู ที่กำลังนั่งนิ่งๆ อยู่ที่พื้น

" ลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้ มา!! พี่จะทำแผลให้" ผิงพูดภูก็ยอมเดินไปที่เก้าอี้โดยไม่พูดอะไร ผิงทำแผลให้ภู

" พี่นึกไม่ถึงเลย ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ "ผิงพูดไปทำแผลไป

" นั่นสิ… ผมเองยังนึกไม่ถึงเลย เมื่อตอนกลางวันเรายังคุยกันดีๆ อยู่แท้ๆ ไม่คิดว่าตกเย็นมาจะเกิดเรื่องมากมายแบบนี้" ภูพูด

" พรุ่งนี้จะหยุดพักสักวันก่อนไหม? ไว้จิตใจดีขึ้นกว่านี้หน่อยแล้วค่อยมาทำงาน"ผิงพูด

" ไม่เป็นไรครับผมไหว งานก็ส่วนงาน เรื่องส่วนตัวก็ส่วนเรื่องส่วนตัว"ภูตอบ

" พี่ว่าภู หยุดพักผ่อนเถอะ แค่ร้านกาแฟ ไม่ได้หนักหนาอะไรมากแค่พี่คนเดียวก็ไหว"

" ผมไม่เป็นไรจริงๆ พี่ ให้ผมมาทำงานเถอะ ถ้าอยู่บ้านผมก็มีแต่อุดอู้อยู่ในห้อง มีแต่จะเครียดมากกว่าเดิมซะเปล่าๆ ตั้งใจทำงานดีกว่าจะได้ไม่ต้องคิดอะไรไร้สาระ"

" OK ได้… งั้นก็ตามใจเลยแล้วกัน แต่ถ้าไม่ไหวยังไงก็บอกพี่ได้นะ งั้นก็กลับบ้านกันเถอะวันนี้ก็ดึกมากแล้ว "ผิงพูด พร้อมเก็บอุปกรณ์เตรียมกลับบ้าน

" ขับรถกลับไหวไหม ถ้าไม่ไหวพี่ไปส่งได้นะ ทิ้งมอเตอร์ไซค์ไว้ที่ร้านก็ได้" ผิงพูด

" ไม่เป็นไรครับพี่ ผมไหวอยู่" ภู ตอบพร้อมขึ้นนั่งรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง

" มีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดนะ " ผิงพูด ภูเองก็ทราบถึงความหวังดีของผิง ที่เป็นห่วง แต่ ช่วงเวลานี้เขาไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อน หรือ กังวล กับ เรื่องของเขา ภูเผยรอยยิ้มเล็กน้อยเพื่อให้ผิงสบายใจ แล้วพูดว่า…

" สบายใจได้ครับแค่อกหัก ผมไม่คิดสั้นหรอก"

" งั้นหรอโอเคเข้าใจแล้ว ขับรถดีๆ นะ"

"ครับ" ภู ขับรถมอเตอร์ไซค์กลับไปที่ห้องพักของตนเอง เขาเดินเข้าไปในห้อง ท่ามกลางความมืด ล็อกประตู ห้อง แล้วนั่งลง ร้องไห้เงียบๆ คนเดียว

ตัดมาที่ฝั่งของมิริน และ ต้น

ต้น ขับรถพา มิริน มาส่งยังบ้าน ทันทีที่รถจอดสนิท แม่ของมิริน ก็เดินออกมาเปิดประตู

" กลับดึกอีกแล้ว….เอ๊ะ!!.. คนคนนี้คือใครงั้นหรอ ทำไมแม่รู้สึกคุ้นหน้าจัง" แม่ถามดูด้วยความสงสัย พร้อมกับพิจารณาใบหน้าและรูปร่างของต้น

"แม่… คนนี้ก็คนที่แม่เห็นในละคร และ เป็นคนที่แม่ชอบไง" มิริน อธิบาย ให้คุณแม่ฟัง

" อ๋อแม่จำได้แล้ว คุณ ต้น เอกสิทธิ์ นั่นเอง" แม่รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่ได้เจอ

" ว่าแต่ คุณต้น รู้จักกับมิริน ได้ยังไงคะ? " คุณแม่ถามต่อ

" ผมไปทานกาแฟที่ร้านนะครับ เลยได้ทำความรู้จักกัน มิรินเป็นคนอัธยาศัยดี แถมยังน่ารักอีกด้วย ผมเลยถือโอกาสชวนให้เธอไปทำงานร่วมกัน"

" งั้นหรอคะ? ดีเลยค่ะ แล้วมิรินล่ะ ตอบว่ายังไงลูก? " แม่หันไปถามมิริน

" หนูลาออกจากร้านกาแฟแล้วค่ะ " มิริน ก้มหน้าและตอบด้วยคำพูดช้าๆ "

" กะทันหันขนาดนี้เชียว แล้วผิง">เขาว่ายังไงบ้าง? แม่ถาม

" พี่ผิงไม่ได้พูดอะไรค่ะ แม่ "

" แม่ค่อยสบายใจหน่อย นึกว่าพอพูดเรื่องนี้ผิงจะไม่ยอมซะอีก แล้วมิริน จะไปทำงานกับคุณต้น เมื่อไหร่ล่ะ"

" อาทิตย์หน้าค่ะแม่ แม่จะไปอยู่กรุงเทพฯกับหนูด้วยไหมคะ? "มิริน ส่งสายตาอ้อนวอนต่อคุณแม่

" แม่ไม่ไปหรอก ลูกก็โตแล้ว อยากทำอะไรก็แล้วแต่ลูกเถอะ อย่าพาแม่ไปเป็นภาระเลย "

" งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ไว้อาทิตย์หน้าเดี๋ยวผมกลับมาใหม่ ครับ" ต้นพูด แล้วขับรถออกไป…

2แม่ลูก เดินเข้าบ้าน และ คุยกันต่อด้วยเรื่องสัพเพเหระทั่วไป

1 อาทิตย์ผ่านไป... 

ต้นขับรถสปอร์ตสีส้ม คู่ใจมารับมิริน ด้วยตนเอง แล้วพาขับตรงมุ่งหน้าเข้าสู่ ใจกลางกรุงเทพมหานคร ต้นมาจนถึงกรุงเทพฯ ต้นเลี้ยวรถเข้าคอนโดแห่งหนึ่ง

แล้วต้นก็พามิริน เยี่ยมชมห้อง

" นี่ห้องของคุณนะ"

มิรินกวาดสายตาไปรอบๆ มองดูห้องอันกว้างใหญ่ ห้องน้ำในตัวสุดหรูหรา วิวบรรยากาศที่สามารถมองเห็นใจกลางกรุงเทพได้อย่างชัดเจน ตู้เสื้อผ้า ขนาดใหญ่ ห้องครัวที่อุปกรณ์ทำครัวครบชุด และเตียงนอนขนาดใหญ่ที่คาดคะเนด้วยสายตาน่าจะนอนกันได้ราวๆ 5 คน มิริน รู้สึกดีใจและตื่นเต้นเป็นอย่างมาก กับสิ่งแปลกใหม่ที่ได้รับ

" คุณชอบไหม? "

"ชอบค่ะ!! ว่าแต่ แล้วต้นนอนที่ไหนงั้นหรอคะ? "มิรินถาม

" ผมอยู่อีกชั้นหนึ่งครับ " ต้นโผกอดจากทางด้านหลัง

" ใจผมก็อยากจะพักอยู่ห้องเดียวกับคุณนะ แต่ถ้ามีคนอื่นรู้ เหมือนจะดูไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่ " ต้นพูดกระซิบที่หูของมิริน จากทางด้านหลังเบาๆ

มิรินพลางยิ้มนิดๆ " ไม่เป็นไรค่ะฉันเข้าใจ"

ต้นจับที่ไหล่ของมิริน แล้วหมุนตัวมิรินให้หันหน้าเข้าหาเขา ต้นจ้องหน้ามิริน

" แต่ว่านะ… ตอนนี้เรื่องอื่นช่างมันก่อนเถอะ ตอนนี้ผมมีเรื่องคาใจอยู่"

"เรื่องอะไรงั้นหรอค่ะ" มิริน ก้มหน้าหลบสายตา

" ก็..เรื่อง ครั้งแรก ของเราที่ห้องน้ำร้านจิรัตน์ คอฟฟี่ ไง ตอนนั้นผมว่ามันยังไม่ค่อยน่าจดจำสักเท่าไหร่นะ ผมว่าเรามาทำกันใหม่อีกรอบดีกว่า "

มิรินยังไม่ทันได้พูดอะไรต้นก็ บรรจงจูบไปที่ปากของมิริน ก่อนจะค่อยๆ อุ้มมิรินไปนอนลงบนเตียงช้าๆ ปากของต้นยังคงประกบจูบแบบดูดดื่มกับปากของมิริน ส่วนมือของต้นก็ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของมิริน ช้าๆ ทีละเม็ดๆ ค่อยๆ เปลื้องผ้ามิรินออก ทีละชิ้น ทีละชิ้น ต้นเลื่อนลงมาไซร้ซอกคอมิริน มือสองข้างบีบคลึงหน้าอกหน้าใจของมิรินอย่างมันส์มือ ต้นค่อยๆ เลื่อนต่ำลงมาดูดที่หน้าอกมิริน ข้างขวา มืออีกข้างก็ขยี้ บี้ บีบ หน้าอกมิรินทางด้านซ้าย มิรินเริ่มดิ้นไปมา ด้วยความเสียว เริ่มส่งเสียงคราง เริ่มหายใจรัวขึ้น ต้นยังคงเลื่อนปากต่ำลงเรื่อยๆ ผ่านหน้าอก ผ่านท้อง ผ่านสะดือ ลงไปจุดสงวนส่วนลับ ของมิริน ต้นใช้ลิ้นเลียตรงส่วนนั้น ด้วยความเสียวมากมิรินเผลอครางเสียงดังออกมา จึงใช้มือปิดปากตนเองไว้ ต้นยังคงมุ่งมั่นเลียต่อไป แม้มิรินจะดิ้นพล่าน เอวยกลอยขึ้นลง ตามจังหวะลิ้นของต้น จนถึงจุดหนึ่งมีน้ำไหลเยิ้มออกมาจากจุดสงวนของมิริน เมื่อเห็นดังนั้น ต้น เริ่มปฏิบัติการต่อ ด้วยการสอดใส่ และดำเนินการต่อไปจนสำเร็จ เสร็จสมหมายอารมณ์หมาย ต้น ฟุบตัวลงทับมิรินทันที..

2วันถัดมา ณ ร้านจิรัตน์ คอฟฟี่

"ภู วันหยุดสุดสัปดาห์นี้จะไปเที่ยวที่ไหนงั้นหรอ? " ผิงถามภูที่กำลังทำงานอยู่ในร้านอยู่ ซึ่งตัวของผิงเองก็ต้องออกมาทำงานหน้า เคาน์เตอร์ด้วยเหมือนกัน เนื่องจากจำนวนพนักงานไม่เพียงพอ เพราะเหลือกันอยู่แค่ 2 คนเอง นั้นเพราะมิรินลาออกไปแล้ว

" ไม่ได้ไปเที่ยวครับ ก็จะนอนพักอยู่ที่ห้องนั่นแหละ " ภูตอบพลางก้มหน้าทำงานไปด้วย

" ภู แกต้องหัดออกไปข้างนอกบ้างนะ วันๆ อยู่แต่ในห้อง อุดอู้มากเกินไประวังเป็นโรคจิตนะ "

" งั้นผมไม่หยุด มาช่วยพี่ ที่ร้านละกัน ยังไงซะ ถ้าผมหยุดไปร้านก็คงเหลือแต่พี่คนเดียว "

ผิงหันหน้ามองไปที่ภู

"คุณน้องขา…. วันหยุดก็หยุดไปค่ะ ไม่ต้องมาเป็นห่วงคุณพี่ค่ะ "

"จะมา คุณน้ง คุณน้อง อะไร คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง กลัวว่าจะทำงานคนเดียวไม่ไหว " ภูทำสีหน้าไม่พอใจ

ผิงหัวเราะ ก่อนจะพูดต่อ

"ภูพี่รู้..ว่าแกห่วงพี่ แต่..เหมือนกัน พี่ก็ห่วงแก ยิ่งแกพึ่งอกหักด้วย พี่ก็อยากให้แกไปพักผ่อนก่อน "

" ผมแค่อกหักไม่ได้จะตายสักหน่อย " ภูตอบ ผิงนิ่งไปสักพักพร้อมคิดในใจ…ไอ้เด็กนี่มันพูดจากกวนจริงๆ

"จ้าาา แล้ววันนั้น ใครมันร้องไห้จะเป็นจะตายหรอ" ผิงพูด ภูนิ่ง ไปสักพักก็เถียงไม่ออก

"เออ.. พูดอย่างนี้ งั้นพรุ่งนี้ทำงานคนเดียวไปเลย" ภูพูด พร้อมยิ้มนิดๆ

ผิงเองก็ยิ้ม " เออ..พักไปเลยนะพรุ่งนี้ อย่าให้เห็นว่ามาทำงานนะ"

แม้ทั้งคู่จะพูดจาประชดประชันกันไปมา แต่ ทั้งคู่ก็เป็นรุ่นพี่และรุ่นน้อง ที่รัก และ ห่วงใยกันมาก

** วันหยุด**

ภูไปซื้อวัตถุดิบสำหรับทำอาหาร ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ภูไม่ค่อยได้ออกไปไหน ดังนั้นเมื่อถึงวันหยุดประจำสัปดาห์แต่ละที เขาจะซื้อวัตถุดิบ สำหรับทำอาหารจำนวนมาก มาตุนไว้ที่ห้อง หลังจากซื้อเสร็จออกมายังถนน กำลังจะเดินไปที่รถของตนเอง แต่มีคนเดินมาชนภู ทำให้ของที่ ภูถืออยู่ในมือหล่นกระจัดกระจาย

"อุ๊ย!!!ขอโทษค่ะ" เสียงผู้หญิงพูด

ปลายเสียงก้มลงเก็บของที่พื้น ภู หลับตาลงแล้วถอนหายใจช้าๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ก่อนจะนั้งลงไปเก็บของที่หล่น

เมื่อเก็บของที่หล่นเสร็จทั้งคู่ยืนขึ้น ผู้หญิงคนนั้นก้มหน้าตรวจสอบของในถุง เพื่อดูว่ามีสินค้าเสียหายหรือไม่ ส่วนภู มองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ แต่ไม่ได้พูดอะไร

" พี่ค่ะ ขอโทษนะคะ เหมือนหนูจะทำไข่ไก่ที่พี่ซื้อมาตกแตก " หญิงสาวคนดังกล่าวพูด

" ว่าไงนะ!! " ภูก้มหน้ามองที่ถุงใส่ของ เห็นไข่ไก่ ที่ตนซื้อแตกกระจายอยู่ในถุง

"ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ " หญิงสาวคนนั้นพูด แต่ภูไม่ได้ตอบอะไร ภูมองหาถังขยะ แล้วเดินนำไข่ไก่ที่แตกไปทิ้งก่อนเดินกลับมาที่รถ

"หนูจะชดใช้ให้นะคะ" หญิงสาวพูด

" ชั่งเถอะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร" ภูตอบ พร้อมขึ้นไปนั้งบนรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองเตรียมจะขับออกไป

"เดี๋ยวค่ะพี่อย่าพึ่งไป…" หญิงสาวเรียก

" มีอะไรอีกงั้นหรอ? " ภูถาม

" คือ….ว่า….พี่ชื่ออะไรค่ะ " หญิงสาวถาม

" ชื่อ ภู "

" ภู ภูผา ภูเขา อะไรประมาณนี้งั้นหรอคะ"

" คงงั้นมั้ง มีอะไรจะถามอีกไหม? "

"หนูชื่อ จินนี่ ค่ะ พี่เป็นคนแถวนี้หรือเปล่าคะ? "