[ต้นค่ะ เรื่องนี้มิริน ขอเวลาคิดดูก่อนได้ไหมคะ]

[คุณยังต้องคิดอะไรอีก คุณไม่อยากอยู่กับผมหรอ?]

[ไม่ใช่แบบนั้นนะคะต้น คือ…]

[งั้นเอางี้ 3 วันนับจากนี้ ผมจะลงไปหาคุณที่ร้าน คุณเตรียมคำตอบไว้ให้ผมด้วย]

**จบแชทสนทนา**

3 วันตอบมา ต้น มาที่ร้าน จิรัตน์ Coffee จริงๆ เขามานั่งรอตั้งแต่เช้า ต้นสั่งกาแฟ และนั่งทานตามปกติ สีหน้าท่าทางเขาดูปกติ ใจเย็น เขาจิบกาแฟไปมองดูมิรินทำงานไป ถึงเวลากลางวันต้น ก็ยังไม่ออกไปไหน กับกันเขาสั่งอาหารจากบริการเดลิเวอรี่ มานั่งกินในร้าน…

" พี่ผิงไอ้หมอนี่มันโรคจิตหรือไง? มาตั้งแต่เช้าแล้วนะ สั่งกาแฟแค่แก้วเดียว แต่ไม่ยอมกลับไปสักที!! " ภูกระซิบกับผิง

" มีดารามานั่งอยู่ที่ร้าน มันก็เป็นเรื่องที่ดีนะภู เป็นการดึงดูดลูกค้าให้เข้าร้านเรามากขึ้นด้วย" ผิงยิ้มและอธิบาย

" ผมรู้สึกไม่สบายใจเลยพี่ เหมือนจะต้องมีเรื่องอะไรสักอย่าง" ภูพูดพร้อมแสดงสีหน้ากังวล

" คิดมากน่าภู เเกทำใจให้สบายก่อนเถอะมันไม่มีเรื่องอะไรหรอก เขาเป็นดารา ยังไงชื่อเสียงก็เป็นเรื่องสำคัญ ไม่ต้องกังวลหรอกน่า" ผิงอธิบายพร้อมตบที่ไหล่ของภู

" แต่ดารา มันก็เป็นแค่คนคนหนึ่งนะพี่ แล้วคนคนหนึ่ง จะคิดอะไรอยู่ในใจ ก็ยากจะคาดเดาได้!!"

" อย่าใส่ใจเลยนะ ทำงานไปเถอะ " ผิงพูด

ทั้งคู่ก้มหน้าทำงานตามปกติ ภู เองก็ยังรู้สึกไม่ค่อยวางใจ แต่ก็คิดว่าไม่น่าจะมีอะไร จึงพยายามข่มความรู้สึกของตัวเองไว้

ส่วนต้น ยังคงจิบกาแฟตามปกติ และ ทานอาหารกลางวันที่ได้สั่งมา

แน่นอนว่าการที่เป็นดารา ย่อมมีคนรู้จัก คนผ่านไปผ่านมาได้แวะมาถ่ายรูปกับต้น จำนวนมาก เมื่อต้นถ่ายรูปกับแฟนคลับจะหมด ต้นได้วางเงินค่ากาแฟ ไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกจากร้านไป…

" ไปได้สักทีนะ" ภูพูดเบาๆ ในขณะที่ต้นเดินออกจากร้านไป

…สักพักมีเสียงไลน์แจ้งเข้าที่โทรศัพท์ของมิริน

[ผมรออยู่ที่ห้องน้ำของร้าน ออกมาหาผมหน่อย]

"พี่ผิงค่ะหนูขอไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ"

" ได้จ้ะไปเถอะ " ผิงตอบ

มิริน เดินตรงไปที่ห้องน้ำแล้วมองหาต้น ในขณะนั้น ต้น โผล่เข้ามากอด จะทางด้านหลัง มิริน ตกใจเล็กน้อย

"ต้นค่ะ ต้นจะทำอะไรคะ? "

ต้น โน้มหน้าไปที่ใบหูของมิรินจากทางด้านหลัง แล้วพูดเบาๆ ว่า…

"ต้น ต้องการคำตอบของมิรินไง? เรื่องนี้คุณตัดสินใจได้หรือยัง"

" คือ.. เรื่องนี้มิริน ยังไม่ได้ตัดสินใจเลยค่ะ" มิรินตอบ

" คุณจะให้ผมรอไปถึงเมื่อไหร่ ผมเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ" ต้น เริ่มไซร้ซอกคอมิริน จากทางด้านหลังเบาๆมิรินเริ่มหายใจเร็วขึ้น

"ต้นค่ะ มิรินขอเวลาอีกหน่อย"

" คุณติดปัญหาอะไรอย่างนั้นหรอ? " ต้น พูดไปไซร้ซอกคอมิรินไป

" อืมมม…ต้น…ค่ะ อ่า… พีผิง กับ ภู 2คนที่อยู่ในร้านเป็นรุ่นพี่และเพื่อนที่สนิทของมิริน มิรินรักคุณ แต่ มิรินไม่รู้จะบอกพวกเขายังไงดี"

ต้นหยุดนิ่ง เขาใช้มือทั้ง 2ข้างจับที่ไหล่ของมิริน แล้วหมุนตัวมิรินให้หันหน้ามาหาเขา ก่อนจะใช้มือข้างขวาจับที่คางของมิริน ให้เงยหน้าขึ้น แล้วพูดว่า..

" ไม่เป็นไร… เดี๋ยวเรื่องนี้ผมจัดการเอง" แล้วจูบลงไปบนริมฝีปากของมิริน ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม ต้นค่อยๆ ประคองมิริน เดินเข้าไปยังในห้องน้ำ ในขณะที่เข้าไปปากของทั้งคู่ยังคงประกบจูบกันอยู่อย่างนั้น เมื่อถึงในห้องน้ำต้น ไม่ลืมที่จะล็อคกลอนประตู ก่อนจะ ดันตัวมิรินให้ชิดผนัง แล้วเริ่มจากจูบปาก ลงมาเป็นไซร้ซอกคอ ต่อเนื่อง มือของต้นถอดเสื้อผ้าของมิริน อย่างรวดเร็ว หลังถอดเสื้อผ้าเสร็จ มือของเขานั้น ทั้งบีบจับ ขย่ำ และ คลึงเคล้า หน้าอกของมิริน ส่วนมิรินเอง ได้แต่ส่งเสียงครางเบาๆ มือซ้ายปิดที่ปากของตัวเอง เพื่อไม่ให้ตนเองส่งเสียงครางดังเกินไป ส่วนมือด้านขวาก็จิกอยู่ที่หัวของต้น

หลังจากนั้นไม่นานต้น ใช้มือขวาจับขาข้างซ้ายของมิริน และดำเนินการต่อ ไปจนเสร็จกิจ เมื่อเสร็จภารกิจ ทั้งคู่ แต่งตัวด้วยชุดเดิมแล้วออกจากห้องน้ำ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

" หลังคุณเลิกงาน เดี๋ยวผมกลับมาที่นี่อีกทีนะ" ต้น พูดก่อนเดินออกจากร้าน กลับไปที่รถ แล้วขับออกไป

ส่วนมิริน ก็กลับเข้าร้านไปทำงาน

"มิริน ทำไมไปเข้าห้องน้ำนานจังเลย หนูเป็นอะไรหรือเปล่า? "ผิงถามด้วยความเป็นห่วง

"หนู… หนู ไม่เป็นไรค่ะก็แค่…แค่"มิรินพูดอ้ำอึ้งไปมา ผิง จึงเดินเข้าไปจับที่มือของมิริน

"มิริน หนูตัวร้อนมาก ไม่สบายหรอ? แล้วก็เหงื่อก็ออกเต็มตัวไปหมดเลย" ผิง พูดพร้อมค่อยๆ ประคองมิรินไปหาที่นั่ง ภูเมื่อเห็นดังนั้นก็วางอุปกรณ์ที่ทำงานอยู่ลง แล้วกำลังจะเดินออกไปดู แต่ว่า..

"หยุดภู ไม่ต้องเข้ามา ฉันไม่เป็นอะไร" มิรินพูด

" ออ..โอเค ได้! " แม้จะอยากเข้าไปดูเพราะเป็นห่วง แต่ในเมื่อมิริน ห้ามไว้ภูจึงไม่เข้าไป

"พี่ผิง ก็เหมือนกันนะคะ ขอบคุณที่เป็นห่วง มิริน แค่เหนื่อยนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมากค่ะ"

" งั้นนั่งพักไปก่อนนะ ส่วนเรื่องงานน่ะให้ไอ้ภูมันทำคนเดียวไปก่อน"ผิงพูด

"ไอ้ภูให้ มิรินพักผ่อนนะ แกทำคนเดียวไหวไหม" ผิงพูดเสียงดัง

" ไหวครับวางใจได้!!" ภูขานรับพร้อมรอยยิ้ม

" เห็นไหม?มิริน พักก่อนเถอะงานให้ภูมันทำไป " ผิงพูด มิรินเงียบไป

เวลา 19:30 น.

ต้น กลับมาที่ร้านจิรัตน์ Coffee อีกครั้ง!!

"อ้าว!!คุณต้นยังไม่กลับหรอค่ะ" ผิงถามเมื่อเห็นต้นกลับเข้ามาที่ร้านอีกครั้ง

" ร้านปิดหรือยังครับ? " ต้นถาม

" ยังค่ะรับอะไรดีคะ" ผิงพูด

" จะปิดร้านเมื่อไหร่ครับ? ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับพวกคุณหน่อย" ต้นถามผิง

ผิง มองไปที่นาฬิกาบนประตูร้าน " อีกประมาณ 30 นาทีค่ะ"

" ได้ครับผมจะรอ? " ต้น เดินไปนั่งที่โต๊ะ

เวลา 20.00 น. ร้านปิด ลูกค้าทุกคนเดินออกจากร้านไปหมดแล้ว…

" ช่วยล็อกประตูหน้าร้านด้วยครับ" ต้นพูด ภูเดินไปล็อกประตูหน้าร้าน แล้วกลับมายืนอยู่ข้างผิงและมิริน

"คุณต้น มีเรื่องสำคัญอะไรกันหรอคะ" ผิงถามด้วยความสงสัย

" ผมขอพูดตรงๆ เลยนะครับ ผมต้องการให้มิรินลาออกจากร้าน แล้วไปเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้ผม"

"ว่าไงนะ!!"ภู และ ผิงอุทานออกมาไม่ได้ยินคำพูดของต้น

" คุณถามความสมัครใจของมิริน หรือยังว่าเธอเต็มใจไหม? ที่พวกเราอยู่ร้านเล็กๆ นี้ ไม่ได้คาดหวังชื่อเสียงเงินทอง เเต่เป็นเรื่องของมิตรภาพ พวกเราอยู่ที่นี่ด้วยความพอใจและความสมัครใจ คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะให้เธอไปอยู่กับคุณ"ภูพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ผิงนิ่งแต่จับที่แขนของภูไว้ เพื่อไม่ให้ภูทำอะไรที่คาดไม่ถึง

" ใจเย็นๆ ก่อนภู " ผิงพูด

" สิทธิ์งั้นหรอครับ? " ต้นดึงมิริน เข้ามาใกล้ๆ แล้วโอบที่ไหล่

" สิทธิ์ของการเป็นแฟน เหตุผลนี้พอฟังขึ้นไหมครับ? " ต้นพูด

"เอามือแกออกไปจากมิรินซะ" ภูพุ่งเข้าไปหาต้น ซึ่งผิงเองก็ต้านแรงของภูไม่ไหว ภูต่อยไปที่หน้าของต้นอย่างแรง แต่มิรินกลับผลักภูออก แล้วจากนั้นมิริน ก็ตบไปที่หน้าของภู เพี๊ยย!! (เสียงตบ)

"มิริน….หมายความว่ายังไง? เธอปกป้องมันเหรอ?“ ภูใช้มือซ้ายจับที่แก้มตนเอง และมองมิริน" ด้วยสายตาผิดหวัง

" ภูฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ" มิรินร้องไห้ ภูเองก็น้ำตาคลอ

"คุณคงแอบชอบมิรินสินะ ถึงได้โกรธที่เห็นผมโอบกอดมิริน ถ้าคุณรู้ว่าพวกเราทำมากกว่าแค่กอด คุณจะทำยังไงกันนะ" ต้นพูด

"ไอ้ต้น ไอ้สารเลว!!" ภูพุ่งไปต่อยต้นอีกครั้ง ต้นต่อยตอบโต้กลับ ทั้งคู่ผลัดกัน ต่อยกันไปมา ต้นเสียหลัก ภูได้โอกาสเข้าไปบีบคอต้น ทั้งผิงและมิริน พยายามแยกทั้งคู่แต่ไม่สำเร็จ มิรินมองไปเห็นแจกันดอกไม้ที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ จึงไปหยิบมาแล้วฟาดไปที่หัวของภู ภูล้มลงทันที บริเวณหน้าผากของภูมีเลือดไหลซึมออกมา…

ผิงรีบลงไปดูภูที่ล้มอยู่ที่พื้น ผิงประคองภูนั้ง สายตาที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของภูมองไปที่มิริน ที่กำลังประคองต้นอยู่เช่นกัน

" มิริน…เพื่อไอ้คนที่พึ่งรู้จัก เธอถึงกับทำร้ายฉันเลยหรอ?” ภู" พูดไปน้ำตาไหลไป

มิรินเองก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด ทำได้แค่ส่ายหน้า ต้นลุกขึ้นยืน เขาจับที่มือของมิริน แล้วจูงมิริน เดินออกจากร้านไป…

เมื่อทั้งคู่เดินออกไปแล้ว ภูทำได้แค่ร้องไห้โฮ ออกมาสุดเสียงเพราะความเสียใจ