บทที่ 12 ไม่สามารถยอมรับความสัมพันธ์ดังกล่าวได้

ลู่หยานไม่ละสายตาจากเธอชั่วครู่หนึ่ง เธอดูผ่อนคลายมาก เธอค่อยๆ ขยับขาเข้าหากัน และวางนิ้วที่กำแน่นไว้บนขาของเธอ

เธอดูยุ่งเหยิง

มันเพียงพอแล้วสำหรับการแสดงในวันนี้เพื่อให้ผลลัพธ์ดังกล่าว

"ขอบคุณ" ลู่หยานผลักบัตรธนาคารกลับ “ฉันรับความสัมพันธ์แบบนี้ไม่ได้!”

ฉีฮานมองไปที่นิ้วเรียวยาวเหล่านั้น กระพริบตา “ฉันไม่ได้หมายความอย่างอื่น ฉันแค่ให้ไว้เผื่อฉุกเฉิน”

“ฉันรู้แล้ว ขอบคุณสำหรับความเมตตาของคุณ คุณช่วยฉันได้มากในวันนี้”

“แล้วถ้าคุณตกงานล่ะ คุณยายยังนอนที่โรงพยาบาลอยู่หรือเปล่า?”

"ฉันจะหาทางออกเอง"

เขาต้องมีความอดทนพอสมควร ลู่หยานยืนขึ้นถือสัญญาซื้อบ้าน ขณะที่เขากำลังจะเดินออกจากประตู คนข้างหลังก็หยุดเขาไว้

"เดี๋ยวก่อน"

ฉีฮานมองไปที่ด้านหลังของเขา "ขอให้ฉันรู้จักกับคุณได้ไหม ฉันชื่อฉีฮาน"

เขาไม่หันกลับมามอง "ลู่หยาน"

ลู่หยานผลักประตูและจากไป ฉีฮานก็ออกจากห้องประชุมหลังจากนั้นไม่นาน แต่เธอก็ไม่เห็นลู่หยานอีกแล้ว เธอมองไปรอบๆ ห้องโถงและจากไป

ลู่หยานเฝ้าดูฉีฮาน ขึ้นรถแท็กซี่จากชั้นบนสุดของล็อบบี้

จางหยูไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องปลอมตัวเป็นเด็กยากจน เพราะเธออาจตกหลุมรักผู้ชายอย่างลู่หยาน

เขาไม่กล้าถาม แต่พูดว่า "คุณลู่ คุณจ้าว... นั่นคือผู้หญิงที่เล่นเป็นเศรษฐีหญิงเมื่อครู่นี้ เธอยังคงอยู่ข้างนอก"

“ให้เธอเก็บเป็นความลับ” ลู่หยานมองไปที่สัญญาในมือของเขา "รับรองใบอสังหาริมทรัพย์โดยเร็วที่สุด"

"ได้ครับ" จางหยูลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ทนไม่ได้อีกต่อไปและถามว่า "คุณลู่ ทำไมคุณไม่ตอบตกลงเธอ"

เขาคิดว่าลู่หยานจะไม่ตอบ และเขาก็พร้อมที่จะถูกดุ แต่โดยไม่คาดคิด อีกฝ่ายเปิดปากของเขาเบาๆ น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนกว่าปกติมาก

ลู่หยานมองออกไปนอกหน้าต่าง "เธอลืมฉันไปแล้ว และเธอก็ฉลาดมากด้วย"

เขาไม่ค่อยเข้าใจ บางทีอาจจะเป็นเพราะคำพูดของลู่หยาน ที่ทำให้จางหยูกล้าที่จะพูดอีกครั้ง "นี่มันยุ่งยากเกินไป”

"เธอชอบ"

"อะไร?" ชอบอะไร จางหยูแคะหูของเขา

“คุณถามมากเกินไป”

น้ำเสียงของลู่หยาน กลับสู่ความเฉยเมยตามปกติ เขาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น แต่จางหยูรู้สึกหวาดกลัวจนเขากลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง และรีบออกไปทำธุระบางอย่างทันที

ทันทีที่เขาออกมาจากสำนักงาน เขาก็ถูกหยุดโดยหญิงสาวผู้มั่งคั่งสวมทอง เธอมองไปที่ลู่หยาน อย่างประหม่าผ่านประตูกระจกและถามว่า "ผู้ช่วยจาง หัวหน้าลู่ พูดว่าอย่างไรบ้าง"     

บริษัทของเธอกำลังเผชิญกับวิกฤตเศรษฐกิจ และเธอคิดว่าจะล้มละลายในไม่ช้า แต่เธอไม่คาดคิดว่ารูปลักษณ์และรูปร่างของเธอจะถูกลู่หยานสนใจ

แม้ว่าเธอจะรับบทเป็นคนร้ายกาจและเศรษฐีขี้เหนียวที่อยากกินเนื้อสดๆ แต่เงินเดือนของเธอก็สูงมาก

หากลู่หยาน สามารถประมูลที่ดินในเขตชานเมืองของเธอได้ บริษัทของเธอจะต้องกลับมามีชีวิตอีกครั้งอย่างแน่นอน

เธอแตะแหวนทองในมืออย่างกระวนกระวาย "ฝีมือการแสดงของฉันโอเคไหม?"

"..." จางหยูมองดูทองคำทั่วร่างกายของเธอ และมุมปากของเขาก็กระตุก "สิ่งที่หัวหน้าลู่สัญญากับคุณจะสำเร็จอย่างแน่นอน"

"นั่นสินะ ดีแล้ว" สตรีผู้มั่งคั่งเหลือบมองเข้าไปในสำนักงานอีกครั้ง

จางหยูขมวดคิ้ว "คุณจ้าว ฉันแนะนำคุณว่าอย่ามีความคิดที่คุณไม่ควรคิด"

สตรีผู้มั่งคั่งหวาดกลัวจนขาของเธอแทบหมดแรง "ผู้ช่วยจาง หยุดล้อเล่นเถอะ ฉันจะกล้าได้ยังไง!"

อย่างมากเธอก็คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ในใจ

สำหรับผู้ชายอย่างลู่หยาน เธอไม่กล้าแสดงการดูหมิ่นใดๆ เว้นแต่ว่าเธอต้องการจะสิ้นเนื้อประดาตัวเหมือนขอทานใต้สะพานลอย

สตรีผู้มั่งคั่งเดินจากไปด้วยความลำบากใจ เพราะกลัวว่าเธอจะแสดงสีหน้าน้ำลายสอออกมา

หลังจากจางหยูทำงานเสร็จ เขาก็ไปที่พื้นที่พักผ่อนและรินกาแฟหนึ่งแก้ว เขาหันกลับไปและเห็นพนักงานหญิงสองคนในบริษัทเล็กๆ แห่งนี้กำลังพักผ่อน

เขาเดินเข้าไปและขมวดคิ้ว “คุณกำลังทำอะไร”

พนักงานหญิงสองคนตกใจและเผลอกดเปิดเสียงในโทรศัพท์มือถือ

ระดับเสียงของโทรศัพท์ดังไปถึงหูของ จางหยูราวกับว่ามันเป็นการสัมภาษณ์ความบันเทิงเล็กๆ