บทที่ 13 เป้าหมายในอุดมคติ

"นักวิชาการฮาน ขอแสดงความยินดีกับความสำเร็จในการวิจัยยาเฉพาะทางสำหรับโรคหัวใจ"

"ขอบคุณ" เสียงนั้นดูนุ่มนวลและไพเราะ และเธอยังเป็นเด็กสาว

"เราอยากรู้จริงๆ นักวิชาการฮานสวยมาก คุณมีแฟนหรือยัง"

"ไม่"

“แล้วชอบผู้ชายแบบไหนล่ะ”

"อืม..." หญิงสาวในวิดีโอครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง "ฉันชอบผู้ชายใส่เชิ้ตขาวและรองเท้าผ้าใบสีขาว เขาต้องหล่อและถ่อมตัวนิดหน่อย แบบหมาป่าตัวน้อย... นอกจากนี้ ฉันไม่ชอบผู้ชายที่รวยกว่าฉัน เขาจะต้องจนกว่าฉัน...”

จางหยูมีการควบคุมเสียงเล็กน้อย และเขาถูกดึงดูดโดยเสียงของหญิงสาวในวิดีโอทันที

จางหยูหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ภายใต้สายตาที่ลุกลี้ลุกลนของพนักงานหญิงสองคน

อาจเพื่อปกป้องความสามารถระดับชาติประเภทนี้ จึงมีการปกปิดตัวตนของเธอ

"เธอเป็นใคร?" จางหยูถาม

"นี่คือเทพธิดาของฉัน" พนักงานหญิงคนหนึ่งแสร้งทำเป็นสงบ "เธอค้นคว้ายาเฉพาะทางมากมายสำหรับโรคที่รักษายาก และยานี้ช่วยชีวิตพ่อของฉันไว้"

“คุณมีรูปเธอไหม” เธอดูเด็กมาก แต่เธอก็ทรงพลังมาก

"ไม่ มีวิดีโอเกี่ยวกับเธอน้อยมาก และเธอไม่เคยแสดงใบหน้าของเธอเลย"

…

ลู่หยานดูวิดีโอบนคอมพิวเตอร์อีกครั้ง ริมฝีปากโค้งงอและทำให้ใบหน้าที่เย็นชาของเขาอ่อนลง

ถ้าเขาจำไม่ผิด สิ่งที่สาวน้อยบรรยายคือครั้งแรกที่พวกเขาพบกัน

สิ่งเดียวที่ทำให้เขาสบายใจตลอดหลายปีที่ผ่านมาคือ แม้ว่าเธอจะลืมเขาไปแล้ว แต่เป้าหมายในอุดมคติของเธอก็ยังคงเป็นเขา

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือเขารวยกว่าเมื่อก่อน

ลู่หยานเคาะโต๊ะสองครั้งด้วยนิ้วชี้ และเล่นวิดีโออีกครั้ง

เนื่องจากเธอต้องการเลี้ยงดูเขามาก เขาจึงปล่อยให้เธอเลี้ยงดูเขาไปตลอดชีวิต

ฉีฮานนั่งทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารข้างนอก

หลังจากกลับไปที่บ้านตระกูลฉี เธอเทน้ำอุ่นหนึ่งแก้ว นั่งบนเก้าอี้และนึกถึงลู่หยาน

เขาไม่รับเงินของเธอและยังถูกผู้หญิงรวยๆ กดขี่อีก เขาจะไม่มีปัญหาเกิดขึ้นใช่ไหม?!

หากเขาสิ้นหวังจริงๆ เขาจะ...

ฉีฮานรีบส่ายหัว เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้

ลู่หยานได้ปฏิเสธผู้หญิงที่ดูดีอย่างเธอไปแล้ว ดังนั้นเขาคงไม่ตกลงที่จะคบกับผู้หญิงที่ร่ำรวยคนนั้น

แม้ว่าเขาจะมีความคิดแบบนั้น แต่เธอก็ต้องเป็นตัวเลือกแรก!

แต่... ฉีฮานขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าเธอจะแสดงออกไปแล้วว่าเธอไม่ได้สนใจลู่หยานในระหว่างการสนทนา ดังนั้นเขาอาจจะกีดกันเธอไปแล้ว

ฉีฮานจิบน้ำในแก้วของเธอ คิดอีกครั้ง และตัดสินใจไปที่สำนักงานขายในวันพรุ่งนี้

เธอเงยหน้าขึ้นและดื่มน้ำอีกครึ่งแก้วจนหมด ขณะที่เธอกำลังจะขึ้นไปชั้นบน ไป่ว่านจุนก็กลับมาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่

เมื่อเธอเห็นฉีฮาน ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น "มานี่สิ ฉันซื้อเสื้อผ้ามาให้คุณ คุณใส่ได้พอดีไหม"

"เรียกฉัน?" ฉีฮานมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นฉีหยิน เธองงมาก

“มานี่สิ ดูเสื้อผ้าที่เธอใส่สิ เธอดูไม่เหมือนลูกสาวของตระกูลเลย”

โดยเฉพาะอย่างยิ่งชุดลายดอกนั้นล้าสมัยไปนานแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะใบหน้าของฉีฮาน ฉันเกรงว่าผู้คนจะต้องหัวเราะจนตาย

ไป่ว่านจุนมองไปทางอื่นด้วยความขยะแขยง และวางกระเป๋าในมือลงบนโซฟา "มานี่ และดูว่าคุณชอบไหม"

ฉีฮานมองลงไปที่ชุดลายดอกไม้ที่เธอใส่อยู่ มันเป็นของขวัญวันเกิดที่คุณยายของเธอซื้อให้ก่อนที่เธอจะเสียชีวิต มันถูกจริงๆ แต่มันเป็นชุดเดียวในโลกนี้ และเธอลังเลที่จะใส่มัน

“คุณยังโกรธฉันอยู่อีก” ไป่ว่านจุนเห็นว่าฉีฮานยืนนิ่งอยู่ จึงโยนกระโปรงตัวใหม่ที่เธอเพิ่งหยิบออกมาลงบนโซฟา “ทำไมแกถึงไม่ฉลาดและมีเหตุผลเหมือนน้องสาวของแก? ฉันเลือกเสื้อผ้าอยู่ตั้งนาน เพียงแค่ขยับแข้งขยับขาของแก แกยังต้องการให้ฉันเชิญแกอยู่ไหม”

"..." ฉีฮานเม้มริมฝีปาก กลัวว่าไป่ว่านจุนจะส่งเสียงดังอีก เธอจึงเดินไป

ไป่ว่านจุนหยิบชุดเดรสสีฟ้าอ่อนยาวถึงเข่าออกมา ฉีฮานเห็นแบรนด์บนชุด ชุดนี้มีราคาอย่างน้อย 20,000 ถึง 30,000

เสื้อผ้าราคานี้มักจะซื้อให้ฉีหยิน และเสื้อผ้าส่วนใหญ่ของเธอก่อนหน้านี้ ฉีหยินจะใส่มาก่อนแล้วหรือไม่ก็เธอไม่ชอบมัน