บทที่ 11 คุณติดตามฉันสิ

“ฉันรู้จักผู้หญิงอย่างคุณ คุณจะหลงรักคนหน้าตาน่ารักแบบนี้ได้ยังไง”

ฉีฮาน: "..."

สตรีผู้มั่งคั่งนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม เธอแตะสร้อยทองที่คอของเธอและจ้องมองไปที่ลู่หยาน ด้วยดวงตาที่มันเยิ้ม "คุณคิดว่ามันผิดตรงไหน การที่คุณจะติดตามฉัน? ฉันจะเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการไปเรียนที่มหาวิทยาลัย และฉันยังสามารถส่งคุณไปต่างประเทศได้”

"ไม่จำเป็น" ลู่หยานมองไปที่ปฏิกิริยาของฉีฮาน จากหางตาของเขา

"ลู่หยาน คุณไม่อยากปิ้งขนมปังหรือกินไวน์ชั้นดีหรอ" สตรีผู้มั่งคั่งดูเหมือนจะหมดความอดทน "เชื่อหรือไม่ว่าฉันสามารถทำให้คุณตกงานที่นี่ด้วยคำพูดเพียงคำเดียว ถ้าไม่มีงานทำ คุณยังพอจ่ายค่ายาให้ยายได้หรือเปล่า”

ลู่หยานก้มศีรษะลงและลงนามในสัญญาขายบ้านโดยไม่พูดอะไรสักคำ

“ได้สิ” สตรีผู้มั่งคั่งหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและขู่ว่า "ฉันจะโทรหาหัวหน้าที่นี่เดี๋ยวนี้ และคุณจะไม่ได้ค่าคอมมิชชั่นของสัญญานี้ ถ้าคุณไม่เชื่อก็ไปฟ้องศาลได้ ฉันจะทำให้คุณไม่เหลืออะไรเลย"

เธอกดหมายเลขและต้องการจะแนบหู แต่จู่ๆ นิ้วของเธอก็ถูกจับไว้

ฉีฮานเปิดข้อมือของสตรีผู้มั่งคั่งอย่างรุนแรง และวางสายโทรศัพท์ของอีกฝ่ายอย่างเฉยเมย ไม่มีความอบอุ่นในดวงตาของเธอ "อย่าทำสิ่งที่เลวร้ายเกินไป!"

“มันเกี่ยวอะไรกับคุณ” หัวใจของสตรีผู้มั่งคั่งเต้นไม่เป็นจังหวะ และเธอบังคับตัวเองให้พูดในประเด็นสำคัญอย่างใจเย็น "มันไม่ใช่เรื่องของคุณที่จะเข้ามาแทรกแซงเรื่องระหว่างเราสองคน"

"..."

"สาวน้อย ฉันไม่คิดว่าคุณจะมีประสบการณ์มากมายในโลกนี้ และในเมื่อคุณไม่สนใจเขา การแย่งชิงใครสักคนไปจากฉันมีแต่จะทำให้เขาดูแย่ลง"

ฉีฮานโกรธมาก "คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันไม่สนใจเขา"

ทันทีที่สิ้นเสียงของเธอ ทั้งห้องก็เงียบลงทันที

ริมฝีปากบางที่ซีดเซียวของลู่หยาน ยกขึ้นเล็กน้อย และโครงร่างที่คมชัดนั้นค่อนข้างอ่อนโยน

ฉีฮานรู้สึกอายเล็กน้อย

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอแค่ไม่อยากเห็นลู่หยานถูกรังแก

นี่เป็นครั้งแรกที่ทำเรื่องอุกอาจเช่นนี้

ฉีฮานสะบัดมือของสตรีผู้มั่งคั่งออกและพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า "ในเมื่อคุณรวยมาก ทำไมต้องบังคับคนที่เขาไม่ต้องการ แค่หาคนอื่นที่เขาต้องการสิ”

“แต่ฉันเพิ่งตกหลุมรักเขา สาวน้อย เงินที่คุณใช้ในตอนนี้พ่อแม่ของคุณหามาให้ แต่ฉันสามารถให้เขาเดือนละ 500,000 และให้เขาติดตามฉันเป็นเวลาสองปี ก็สามารถซื้อบ้านในเมืองหลวงนี้ได้”

“แค่เดือนละห้าแสนไม่ใช่เหรอ?” ฉีฮานหยิบบัตรอีกใบออกมาจากกระเป๋าของเธอ แล้วเหลือบมองไปที่หน้าสุนัขหมาป่าตัวน้อยแล้วยื่นมันไป "ฉันให้เขาได้หนึ่งล้านต่อเดือน"

“ฉันขี้เกียจจะยุ่งกับเธอที่นี่” สตรีผู้มั่งคั่งวางนามบัตรของเธอไว้บนโต๊ะ "ลู่หยาน ฉันสามารถบอกได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้กำลังชั่งใจอยู่ คุณต้องการเมื่อไหร่โทรหาฉัน”

ฉีฮาน "..."

สตรีผู้มั่งคั่งจากไปพร้อมกับสร้อยทองเส้นใหญ่ทั่วทั้งตัว

ลู่หยานหยิบสัญญาซื้อบ้าน

มีสัญญาซื้อขายบ้านสองฉบับ และลู่หยานได้มอบสำเนาให้ฉีฮาน หนึ่งฉบับ

"คุณฉี แค่รอใบรับรองอสังหาริมทรัพย์"

เสียงของเขายังคงเบาและเขาไม่ได้พูดอะไรมาก ฉีฮานชำเลืองมองไปยังบัตรที่เธอยื่นให้ เธอไม่มีแผนที่จะเก็บลู่หยาน ไว้จริงๆ

แต่เมื่อกี้ฉันผลีผลามเกินไป ถ้าฉันบอกว่าเธอไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นในตอนนี้ แบบนั้นคงดูไม่ดีแน่

ฉีฮานชั่งใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าและพูดว่า "ลู่ ลู่หยาน มีมากกว่าหนึ่งล้านในบัตรใบนี้ และรหัสผ่านคือวันเกิดของฉัน ซึ่งอยู่ในสัญญาซื้อบ้าน คุณสามารถใช้มันก่อนได้!"

ในฐานะคนแปลกหน้าที่พบกันเพียงสองครั้ง ฉีฮานรู้สึกว่าเขาใจดีพอ

ลู่หยาน หยุดชั่วคราวและเงยหน้าขึ้น

รูม่านตาของเขาเป็นสีกระจกเมื่อต้องแสงอาทิตย์ และใบหน้าของเขายังมีการแสดงอารมณ์อื่นๆ อีกเล็กน้อย เผยให้เห็นนิสัยอันสูงส่งของผู้ชายที่เย็นชา ฉีฮานกลืนน้ำลายเล็กน้อย

เป็นเวลาหลายปีที่เธอไม่เคยพบผู้ชายที่เธอชอบเพียงแค่มองเขา

เมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้ว ก็เป็นเรื่องดีที่มีสุนัขหมาป่าตัวเล็กๆ อยู่เคียงข้างฉัน และไม่ใช่ว่าฉันไม่มีเงิน...

เดี๋ยวนะ เธอเปลี่ยนหลักการเร็วขนาดนี้ได้ยังไง? !

ฉีฮานมองไปทางอื่นอย่างแข็งขัน สงสัยว่าพวกเขาสองคนควรจะเป็นเพื่อนกันก่อนดีไหม