บทที่ 10

โทรหาพ่อ

               ทศหายใจหอบ พยายามคุมสติตัวเอง เขาหยิบยาขึ้นกำลังจะกิน แต่ทว่าวันเดินเข้ามาจับขวดยาไว้

               วันพูด “นายยังทานไม่ได้ ฉันต้องถามพ่อดูก่อน”

               เขามองหน้าวัน “คุณจะบอกกับพ่อยังไง”

               วันพูด “ความจริง”

               เขาหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าการเกงขึ้นมาโทรหาพ่อ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

               วันพูด “พ่อ เรามีปัญหาแล้ว” เขาเปิดลำโพง

               พ่อพูด “มีอะไรลูก เกิดอะไรขึ้นกับเจ็ด”

               วันพูด “เขาทานเหล้าเข้าไป สามารถทานยาได้มั้ย”

               พ่อพูด “อะไรนะ ทำไมลูกปล่อยให้เขาทานเหล้าได้ พ่อบอกให้ดูแลเขาไม่ใช่เหรอ”วันยืนฟังเขาน้ำตาคลอด้วยความน้อยใจ เขาลุกดึงมือถือมาพูดด้วยตัวเอง

               ทศพูด “พ่อ”

               พ่อพูด “เจ็ดเป็นไงบ้างลูก ตอนนี้อาการเป็นยังไง”

               ทศมองหน้าวัน “ผมหายใจไม่ออก ผื่นขึ้น ตัวผมแดง มันแสบร้อน ผมทานยาได้หรือเปล่า”

               พ่อพูด “เจ้าวันอยู่ตรงนั้นมั้ย”

                “ครับ..พ่อพูดได้เลย”

               พ่อพูด “วัน..ลูกต้องใช้ยาที่อยู่ในกล่อง ฉีดเข้าที่ต้นขาของเขา พร้อมกับทานยา แต่ลูกต้องมัดเขาไว้กับเตียง”

เมื่อเขาได้ยินอย่างนั้น เขารีบเดินกลับไปห้อง หยิบกล่อง

วันพูด “ผมได้ยามาแล้ว”

เขาเปิดกล่อง ในนั้นมียา อยู่ 3 หลอด พร้อมกับเข็ม  วันเรียกแม่บ้านดังลั่นบ้าน ทุกคนวิ่งมาที่ห้องของทศทันที เขาสั่งให้นำเชือกมัดแขนและขาของทศไว้กับเตียง ส่งยาให้สาวใช้ป้อนให้เขาทาน ก่อนจะฉีดยาที่หน้าขาของเขาทันที

เสียงโทรศัพท์ปลายทางพูด “ให้ทุกคนออกไป”

วันสั่งให้ทุกคนออกจากห้องแล้วปิดประตู ไม่กี่วินาที ทศดิ้นด้วยความเจ็บปวดรุนแรงมาก เชือกที่มัดมือมัดขาเขาไว้ ได้เสียดสีจนเป็นรอยถลอก

พ่อพูด “ถ้าเขาหยุดหายใจ ลูกต้องปั้มหัวใจเขาขึ้นมา

วันพูด “พ่อส่งอะไรมาให้ผมดูแล”เขามองด้วยความตกใจที่เห็นทศเจ็บปวด เสียงร้องดังลั่นห้อง

 แค่ไม่กี่นาที ทุกอย่างเริ่มสงบลง เขาหมดสติไปด้วยความเหนื่อย

วันพูด “เขาหลับไปแล้ว”

พ่อถอนหายใจโล่งอก “ดีจัง ไม่เป็นไรแล้ว เราต้องคุยกันนะวัน”

คืนนี้วันโดนพ่อตำหนิอย่างหนัก เขาได้แต่นั่งฟัง ไม่ตอบโต้แม้แต่คำเดียว ซึ่งในขนาดนั้นวันสั่งให้สาวใช้เดินเข้าห้องมาแก้มัดให้ทศ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับโทรศัพท์ ทศรู้สึกตัว

เขาพูด “ท่านประธานละ”

เธอพูด “ข้างนอกคะ”

เขาลุกจากเตียง เดินออกจากห้องไป เขามายืนข้าง ๆ ท่านประธาน ดึงมือถือที่หูท่านประธานมาพูด

วันหันมอง “นายนี่มันมารยาทแย่สุด ๆ”

ทศพูด “พ่อครับ อย่าว่าพี่เขาเลย ผมผิดเองรู้ทั้งรู้ว่ามันอาจมีผลข้างเคียงก็ยังอยากจะลองดู”

พ่อพูด “ถ้าลูกทำอย่างนี้อีกพ่อจะเอาตัวลูกกลับมา”

ทศพูด “ผมไม่กลับครับ และผมจะไม่ทำอีกครับ เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกครับ ขอโทษครับ”

พ่อพูด “ลูกไปอยู่แค่ไม่กี่วันเกือบตาย แบบนี้พ่อจะไว้ใจลูกได้อย่างไร”

 “ขอโทษครับ”

ท่านประธานดึงมือถือจากทศ เขาพูด “พ่อ..ผมสัญญาว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก”

พ่อถอนหายใจ “ขอให้จริงนะ วันลูกต้องรู้ว่าเจ็ดมีความสำคัญมากแค่ไหนกับงานที่พ่อทำ”

วันพูด “ครับ”

แล้ววันก็ตัดสายไป เขาหันมองที่ทศ “นายเกือบทำให้ฉันเดือดร้อน ถ้ารู้ว่ากินไม่ได้ทำไมไม่หลีกเลี่ยง”

ทศพูด “ผมไม่อยากทำร้ายเพื่อนของคุณ ไม่อยากให้คุณเสียหน้า”

แล้วเขาก็เดินกลับเข้าห้องไป วันยืนเงียบเขาเริ่มรู้สึกผิด และสงสัยว่าทศเป็นอะไรกันแน่