บทที่ 25

ตอน พร้อมรับโทษ

 วิวลุกจากเตียง เพื่อที่จะเดินออกมาหาเวนที่กำลังจะตัดสินโทษ แม้ท่านหมอจะห้ามแต่วิวก็ไม่ฟัง เขาเปิดประตูห้องออกไป แต่ทุกคนได้เดินออกจากจุดนั้นไปแล้ว เขารู้ดีว่าเวนจะไปที่ไหน ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าตนเองไม่สามารถออกจากห้องนี้ได้แต่เขาก็จะไม่ยอมให้ใครได้รับโทษแทนเขาแน่นอน เขาตัดสินใจเดินตามไป 

ณ.ทุ่งดอกไม้ ศาลาชมวิว

เวนยืนอยู่กลางศาลา  ส่วนยีนและทหารยามนั่งคุกเข่าตรงหน้าองค์ชาย ส่วนองครักษ์คนอื่น ๆ ยื่นอยู่นอกศาลา 

องค์ชายพูด “กฎก็คือกฎ เจ้ารู้กฎดีบทลงโทษมันหนักขนาดไหน”

วิวเดินผ่านหน้าองครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านนอกเข้าไปยังศาลา เขาคุกเข่าต่อหน้าเวนเช่นกัน

วิวพูด “องค์ชาย ทุกอย่างเป็นเพราะผม ถ้าจะลงโทษ ผมขอรับมันเอง ผมพร้อมรับโทษนั้นแทนทุกคน อย่าต้องทำให้องครักษ์ยีนและทหารยามต้องเดือดร้อนเพราะผมเลย”

องค์ชายพูด “นี่..เจ้า…รู้ทั้งรู้ว่าเวลานี้ร่างกายเจ้าไม่อาจทานต่อพลังที่นี่ได้ ยังจะ……อย่าคิดว่าข้าไม่กล้าลงโทษเจ้านะ”

ยีนหันไปหาวิว  “นี่เจ้า อยากตายอีกรอบหรือไง”

วิวพูด “ตายก็ตายซิ สิ่งที่ผมทำแม้ผิดกฎแต่ผมก็เต็มใจ เรื่องอะไรให้ท่านและเหล่าทหารมารับโทษแทนด้วย”

ยีนพูด  “นี่....” ซันเดินเข้ามาคุกเข่าอีกคน 

องค์ชายพูด “เจ้าจะรับโทษด้วยอย่างนั้นหรือ”

ซันพูด “ถ้าพวกเขาต้องรับโทษ ข้าเองก็สมควรได้รับโทษเช่นกัน”

ฟางวิ่งเข้ามานั่งคุกเข่า “ องค์ชาย ถ้าท่านจะทำโทษซัน ข้าขอรับโทษแทนเขาเอง ซันเพิ่งพื้นตัวจากอาการป่วย คงรับการลงโทษหนักไม่ได้”

วิวพูด “พอเถอะ ทุกคนอย่าทำแบบนี้เลย องค์ชายผมจะไม่บ่ายเบี่ยงเรื่องรับโทษเลย โปรดลงอาญาเถอะ การที่องค์ชายจะลงโทษเหล่าองครักษ์ ลงโทษแค่ผมก็พอ อย่าต้องให้ใครเจ็บตัวเพราะผมอีก และอีกอย่าง…คงไม่นานแล้วที่จะเกิดสงครามครั้งใหญ่ แผ่นศิลาพวกมันค้นพบแล้ว ทางที่ดีองค์ชายไม่สมควรช่วยชีวิตผมเลย”

องค์ชายยืนมองทุกคน เขากำมือไว้แน่นด้วยความโกรธที่วิวพูดแบบนี้ องค์ชายพูด  “พวกเจ้ากลับไปทำหน้าที่ของพวกเจ้าซะ” ทุกคนมองหน้ากัน องค์ชายยืนหันหลังให้ ด้วยความอดกลั้นในอารมณ์ที่โกรธ 

“ขอบพระทัยองค์ชาย”

ทุกคนลุกออกจากศาลาร่วมทั้งวิวด้วย แต่ทว่า องค์ชายได้พูด   “เจ้าอยู่ก่อนวิว”

วิวหยุดหันมองเวน  “องค์ชายจะลงโทษผมก็ได้” องค์ชายหันมามองเขาด้วยสายตาที่โกรธ 

องค์ชายพูด  “ได้ ฉันจะลงโทษนาย แต่ก่อนอื่นช่วยเล่าทุกอย่างว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

วิวพูด “ มันเป็นความฝัน หรือเรื่องจริงผมก็ไม่รู้ ผมสัมผัสถึงพลังบางอย่าง  ผมเห็นมัน ศิลาทั้ง 4 ถูกผนึกเข้าด้วยกัน ทุกดินแดนแม้แต่ที่นี่ มีแต่เปลวเพลิงเข้าทำลาย ผู้คนล้มตาย รู้สึกตัวอีกที ผมก็ระเบิดพลังออกมาทำร้ายทุกคน ถ้าไม่ได้อาจารย์ช่วยจนต้องโดนพลังดวงตาสีเพลิงย้อนกลับป่านี้ที่นี่คงถูกฉันทำลายจนไม่เหลือ----  เวน ...คือ..องค์ชาย ผมขอโทษ เรื่องหอคัมภีร์ก็เหมือนกัน ผมจำเป็นต้องช่วยอาจารย์ ขอโทษ…. องค์ชายจะลงโทษก็ทำเถอะ”

เวนเดินเข้ามาหาวิว “นายคิดว่าฉันจะลงโทษพวกเขา จะลงโทษนายจริง ๆ อย่างนั้นหรือ”

วิวพูด “องค์ชายท่านไม่คิดจะลงโทษพวกเขาแต่แรก….แล้วทำไม…ถึงต้องโกรธขนาดนั้นละ” วิวพูดเสียงดังขึ้น

เวนพูด “ฉันเป็นเหนือหัวของที่นี่ เมื่อมีผู้ทำผิดกฎฉันย่อมต้องหาความจริง แต่เอาจริง ๆ ไม่เคยมีใครที่นี่ทำผิดกฎเลยนอกจากนาย"

วิวยิ้ม “ขอโทษ ที่เข้ามาแทรกการปกครองของนาย ก็ฉันนึกว่านายจะลงโทษพวกเขา" 

เวนพูด “หยุดขอโทษได้แล้ว”  เวนเดินเข้าไปหาวิว เขาใช่มือจับหน้าของวิว

ทั้งสองมองหน้ากัน วิวพูด  “ทำไมนายต้องสูญเสียพลังเยอะแบบนี้”

เวนเงียบ “..”

วิวถาม “ทำไม”

เวนยังคงเงียบ เขาหันหลังให้วิวทันที