บทที่ 27
ตอน หลบหน้ากันชัด ๆ
เวลาผ่านไปสองวัน องค์ชายสี่กลับหลบหน้าลู่เหลียน ส่วนองค์ชายสามก็หายหน้าไปเช่นกัน ลู่เหลียนกับหว่านเอ่อร์ ต่างนั่งครุ่นคิด ทั้งคู่ถอนหายใจพร้อมกัน
“คุณหนูเป็นอะไรไปหรือค่ะ”
“สองวันมานี้องค์ชายสี่หลบหน้าข้าตลอดเลย ห้องไม่ยอมกลับ ไม่ทานอาหารพร้อมกัน ฉันจะเข้าพบก็ยาก เขาทำอย่างนี้ทำไม”
“นั้นซิค่ะ บอกว่าจะพิสูจน์ก็หายหน้าไปเลย” ลู่เหลียนมองหว่านเอ่อร์
“องค์ชายสามคงจะสารภาพรักกับเจ้าแล้ว”
เธอก้มหน้า “เจ้าตอบว่าไง”
“หม่อมฉันจะตอบว่าไงได้ เป็นแค่บ่าวจะคู่ควรกับองค์ชายหรือ”
“เจ้านี่นะ ไม่แปลกที่องค์ชายสามจะหายหน้าไป เจ้าเล่นปฏิเสธเขานิ”
“ก็องค์ชายบอกเองว่าจะพิสูจน์เช่นกัน”
“นั้นหมายถึงเจ้าต้องมีใจด้วย เขาเป็นถึงองค์ชายนะ ป่านี้คงตัดใจจากเจ้าแล้วกระมัง”
“ห่า.....ไม่หรอกมั่ง”
เธอหน้าเศร้าทันที ลู่เหลียนยิ้ม “ฉันล้อเล่นนะ ตอนนี้องค์ชายสามคงวุ่นอยู่กับงานสืบสวนอยู่เป็นแน่...”
พ่อบ้านเดินมาหาพระชายา
“คารวะพระชายา”
“มีอะไรหรือท่านพ่อบ้าน”
“องค์ชายสี่ทรงฝากหม่อมฉันให้มาบอกพระชายาว่า คืนนี้พระองค์คงมีธุระพ่ะย่ะคะ”
“ธุระหรือหลบหน้าข้ากันแน่ แล้วแบบนี้ใครจะช่วยข้าเรื่องเสด็จพ่อละ ดี...หว่านเอ่อร์เข้าวังกันเถอะ”
“เข้าวังทำไมเพค่ะ”
“เฝ้าเสด็จพ่อ”
“แต่.....”
“ไปรับผิดตอนนี้ดีกว่าเสด็จพ่อนำคนมาลากข้าไป”
