บทที่ 26
ตอน ขอยืมตัว
เมื่อมาถึงจวน ทุกคนต่างแยกย้าย องค์ชายสามและองค์ชายสี่ได้เข้าวังทันที เพื่อกราบทูลต่อเสด็จพ่อ ลู่เหลียนและหว่านเอ่อร์กลับเข้าจวน
บ่าวไพร่ต่างดีใจที่เห็นองค์ชายและพระชายากลับมา
ลู่เหลียนถาม “มีใครมาที่จวนบ้างไม่”
“ไม่มีพ่ะย่ะคะ”พ่อบ้านตอบ
“แปลกจัง.....เสด็จพ่อไม่ส่งคนมาดูเราหรือ”
“ก็ดีแล้วนีพ่ะย่ะคะ”
“เกรงแต่ว่าฝ่าบาททรงรู้นะซิ”
แล้วเธอก็เดินไปที่สวนดอกไม้ ทุกคนดูแลสวนดอกไม้เป็นอย่างดี
ทางด้านฮ่องเต้
“พวกเจ้ากลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว”
“เสด็จพ่อ ลูกคิดว่าขุนนางในราชวังรู้เห็นกับเรื่องนี้”องค์ชายสามพูด
“ข้ารู้ เรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบ ว่าแต่พวกเจ้า ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า”
“เปล่าพ่ะย่ะคะ” ทั้งสองพูดพร้อมกัน
ไต้กงกงพูด “องค์รัชทายาทขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะคะ”
“ให้เข้าเฝ้า”
เมื่อองค์รัชทายาทเดินเข้ามา องค์ชายทั้งสองคารวะองค์รัชทายาท เขายิ้มให้น้องทั้งสอง แล้วถวายบังคมเสด็จพ่อ
“เป็นไงบ้างเรื่องที่ข้าให้เจ้าสืบ”
“ทูลเสด็จพ่อ นักโทษที่ถูกส่งมา ตอนนี้ได้ถูกฆ่าตายแล้วพ่ะย่ะคะ”
“อะไรนะ”
“เสด็จพ่อโปรดลงโทษที่ลูกทำการล่าช้าและไม่รอบคอบทำให้นักโทษตาย”เขาคุกเข่า
“ลุกขึ้นเถอะ ไม่ใช่ความผิดเจ้า”
“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ”
“เสด็จพ่อลูกเกรงว่า มีคนในราชสำนักคิดการใหญ่พ่ะย่ะคะ” องค์รัชทายาทพูด
“เจ้าคิดว่าผู้ใด”
“ลูกไม่อาจคาดเดาได้”
“แม้เราจะไม่ได้ทำศึกกับต่างแดน แต่เรายังต้องต่อสู้กับศึกภายในองค์รัชทายาท หน้าที่นี้ข้ามอบให้เจ้าสืบ หาคนที่อยู่เบื้องหลังมาให้ได้ ว่ามันคือใคร แต่เจ้าเองก็ต้องระวังตัว”
“พ่ะย่ะคะ”
“เสด็จพ่อ ลูกขอสืบด้วย ให้เสด็จพี่สืบแต่เพียงผู้เดียวมันอันตรายนัก” องค์ชายสามพูดขึ้น
“พวกเจ้าพักผ่อนก่อน เรื่องนี้ให้พี่เจ้าจัดการ”
“แต่เสด็จพ่อ”
“น้องสาม ข้ารู้ว่าเจ้าห่วง อย่างนั้นข้าขอองครักษ์ซูเย่คุ้มครองข้าได้หรือมั้ย” องค์รัชทายาทพูด
องค์ชายสามมองหน้าพี่ชาย “เหตุใดจึงขอแต่ซูเย่”
“ก็....ก็.....ซูเย่เขาไม่ค่อยพูด ส่วนอาฟงก็นิสัยไม่ต่างกับเจ้า”
“เมื่อก่อนให้คัดองครักษ์ข้างกายท่านก็ไม่ยอม มาวันนี้ท่านกลับมาขอองครักษ์ที่สนิทข้า ไม่แปลกไปหน่อยเหรอองค์รัชทายาท”
“เจ้าพูดมากจริง ตกลงจะให้ข้ายืมตัวเขามั้ย”
“น้องไม่ปฏิเสธ” องค์ชายสามยิ้ม
“ก็แค่นี้แหละ พูดมากจริง”
“ระวังตัวให้มาก ข้าจะล้างบางพวกทรยศให้สิ้น พวกเจ้าทั้งสามออกไปเถอะ” ฝ่าบาทพูด แล้วทั้งสามก็ขอตัวออกไป
“เสด็จพี่ ท่านระวังตัวด้วย อย่าไว้ใจใคร” องค์ชายสี่พูด
“พวกเจ้าทั้งสองไม่ต้องห่วง ข้าจะระวังตัว ว่าแต่พวกเจ้าเถอะ ทำงานครั้งนี้สำเร็จได้ดี ข้าดีใจนักที่น้องสามน้องสี่เข้าใจกันได้”
“เสด็จพี่ ข้ามีหลายอย่างที่อยากจะ”องค์ชายสี่พูด
“น้องสี่ ตั้งแต่เจ้าฟื้นขึ้นมาเจ้าเปลี่ยนไปมาก เจ้าเกือบตายเพราะข้า เจ้าไม่ต้องขอโทษอะไรข้าทั้งนั้น แค่รักษาชีวิตพวกเจ้าให้ปลอดภัยข้าก็ดีใจมากแล้ว”
ทั้งสามยิ้มหัวเราะกัน
