ในวันถัดมา ทั้งสามต่างพากันแต่งตัว สวมใส่เสื้อกันหนาว พวกเธอต่างดีใจที่วันนี้มาถึง เมื่อมาถึงหน้างาน แฟนคลับทั่วทิศจำนวนมากต่างหลั่งไหลรอเข้างานกันอย่างเนืองแน่น ส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงมากกว่า หน้างานก็มีของขายมากมายที่เกี่ยวข้องกับเฮนรี่
“เธอนี่เก่งจริง ๆ เลย ที่เอาบัตรหน้าเวทีมาได้” ฝันพูด
“ราคาไม่ใช่ถูก ๆ นะจะบอกให้ เพื่อพวกเธอโดยเฉพาะ” มะลิถูกอย่างภูมิใจ
เพื่อน ๆ ยิ้มแล้วเดินเข้างานไปส่งบัตรให้ผู้คุมทางเข้าดู ระหว่างเดินเข้างาน เจพีรู้สึกปวดท้อง เธอจึงบอกให้เพื่อนเข้าไปก่อนเดี๋ยวเธอตามไป ทั้งสองพยัก เธอเดินตามป้ายบอกทางไปห้องน้ำ แต่ทว่า มีผู้คนจำนวนมากรอเข้าห้องน้ำอยู่ เธอเองตอนนี้ไม่ไหวแล้ว จึงมองหาทางเลือกอื่น เดินไป ที่ห้องน้ำชาย ก็มีคนอยู่เช่นกัน
เธอคิด นึกว่ามีแต่ผู้หญิงที่ชอบอีก ผู้ชายก็เยอะอยู่นะ เอาไงดีละ ปวดท้องจะแย่อยู่แล้ว เธอเดินออกจากจุดนั้น จังหวะนั้นมีพนักงานหญิงสองคนเดินผ่านมาพอดี
“เธอบอกแม่บ้านให้ทำความสะอาดห้องน้ำส่วนตัวของเฮนรี่หรือยัง”
“บอกแล้ว”
“มีรอยสกปรกนิดเดียวก็ไม่ได้นะ เธอได้ย่ำบอกแม่บ้านมั้ย”
“บอกแล้ว ย้ำแล้ว”
เจพีได้ยินอย่างนั้นเธอก็ตีเนียนเดินตามพวกเธอไป จนถึงป้ายห้ามเข้าที่สำหรับผู้เกี่ยวข้อง เธอมองไปรอบ ๆ ไม่มีใครเลย สงสัยอยู่เวทีกันหมด เธอเปิดห้องแต่งตัวเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที ในใจคิด สวรรค์เมตตาข้าแล้ว เธอเข้าห้องน้ำอย่างเป็นสุข สีหน้าดูผ่อนคลายสุด ๆ เมื่อเสร็จธุระไม่ทันได้ออกจากห้องน้ำ เสียงฝีเท้าเดินตรงมายังห้อง
“ตายแน่”
เสียงบิดลูกบิดสองครั้ง
“ใครอยู่ในห้องน้ำ” เขาถามเป็นภาษาจีน
“พูดอะไรวะ” เจพีคิด เธอกระวนกระวาย
แล้วเสียงเคาะก็ดังขึ้น
“ออกมานะ นี้มันห้องน้ำฉัน ใครอนุญาต” เขาพูดด้วยความโกรธ
“ตายแน่ พูดอะไรก็ไม่รู้” เธอคิดหาทางออก นึกได้ว่าในเป้ของเธอมีหมวกอยู่ เธอจึงนำหมวกขึ้นมาใส่ปกปิดใบหน้าด้วยกระเป๋าเป้ เปิดประตูวิ่งออกไปทันที แต่ทว่า ระหว่างที่เธอวิ่งออกมา มือทั้งคู่ได้ชนกัน ด้วยเหตุบังเอิญหรือพรหมลิขิตสายข้อมือทั้งสองดันเหมือนกันเกี่ยวจนตะข้อล็อคหลุดออกทั้งคู่ เจพีหยุดเธอก้มหน้า รีบคว้าสายข้อมือที่ตกพื้นขึ้นโดยไม่ทันได้ดูว่าเป็นของตนเองหรือเปล่าก่อนจะวิ่งหนีไป
“นี่เธอ” เขาเรียกแต่เจพีก็วิ่งออกไปจากห้องแล้ว
“คนอะไรไม่ขอโทษสักคำ” เขาก้มลงหยิบสายข้อมือแล้วใส่มันกลับ
ลักษณะของสายข้อมือ เป็นโซ่สีเงิน สามารถขยับขยายได้ตามมือของผู้สวมใส่ มีเหล็กแท่งเล็กห้อยอยู่ ซึ่งแกะสลักชื่อของผู้เป็นเจ้าของ แต่หากไม่สักเกตุก็จะไม่รู้เพราะแท่งเล็กนั้นเล็กมาก เฮนรี่ใส่สายข้อมือที่สลักคำว่า jp.ส่วนเจพีเองก็ใส่สายข้อมือสลักคำว่า HR.
แล้วผู้จัดการส่วนตัวก็เดินเข้ามา “นี่คุณน้องชาย ได้เวลาแล้ว”
“พี่หลิน ช่วยให้แม่บ้านมาทำความสะอาดให้ผมหน่อย ไม่รู้ผู้หญิงที่ไหนใช้ห้องน้ำของผม”
“ได้ ๆ รีบไปเร็ว พิธีกรจะพูดจบแล้ว”
ภายในงานคอนเสิร์ต แสงสีเสียงดังกึกก้อง ผู้คนต่างกรีดร้องเรียกชื่อเฮนรี่อย่างมีความสุข เมื่อดนตรีดังขึ้น เสียงกรีดร้องก็ดังกึกก้องเช่นกัน
“เจพีตกส้วมแล้วสงสัย”ฝันพูด
“เธอนี่นะ”
แล้วเจพีก็รีบวิ่งมาที่นั่งของตัวเอง “โทษทีคนเยอะมาก”
เธอไม่ได้บอกเพื่อน ๆ ว่าไปเจอหรือทำอะไรมา ถ้าพูดไป ฝันต้องแซวเธอเรื่องนี้ไม่เลิกยันแก่เฒ่าแน่
และแล้วคอนเสิร์ตก็เริ่มขึ้น 3 ชั่วโมงต่อจากนี้มีแต่ความสุข ทุกคนเต้น กรีดร้องกันอย่างสนุกสนาน จนเวลาแห่งความสนุกได้สิ้นสุดลง
ทั้งสามกลับที่พักด้วยรอยยิ้ม เรื่องนี้จะพูดถึงกันในกลุ่มเพื่อนไปอีกนาน
เจพีคิดอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้จัง เธอคิดถึงเสียงเพลงรอยยิ้มของเฮนรี่ที่อยู่บนเวที แต่ทุกอย่างก็จบลง ได้เวลาที่ต้องกลับบ้านแล้ว
Hanna hb
