ความรักมีหลายรูปแบบ ความรักที่เจ็บปวดที่สุดคือความรัก ที่ไม่รู้ว่าทำไมเขาไม่ต้องการเรา ความรักที่ค่อยตามหาว่าอยู่ที่ใด เฝ้ารอคำตอบเสมอมา
อักษรเงิน ชุมชนเพื่อคนรักการอ่าน
/background_11122022-093405.jpeg)
ตามหารัก (ขอแค่รักสักครั้ง) (ตอนที่ 12 ความรู้สึกสาวน้อย)
Author: ้hanna hb
จำนวนตอน :
ตอนที่ 12 ความรู้สึกสาวน้อย
ตอนที่ 12 ความรู้สึกสาวน้อย
เมื่อเวลาเลิกเรียนมาถึง อาทิตย์ได้ไปรับน้องฝ้ายตามคำสั่งของตะวันเพื่อพาไปส่งที่ทำงานของเขา ระหว่างทาง คุณหนูได้แต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาเหมือนแต่ก่อน มันทำให้อาทิตย์สงสัยยิ่งนัก
“วันนี้เป็นไงบ้างครับคุณหนู” อาทิตย์ถามขึ้น
“ก็ดีคะ” เธอตอบด้วยสีหน้าเย็นชา
“เป็นอะไรไปครับ คุณหนูที่ผมรู้จักเป็นสาวน้อยที่ยิ้มเก่งและร่าเริงมาก ๆ เลย แต่วันนี้สาวน้อยผู้นั้นหายไปไหนนะ”
“พี่อาทิตย์ค่ะ”
“ครับ”
“พี่อาทิตย์รู้มั้ย ตั้งแต่ฝ้ายจำความได้ น้อยมากเลยที่จะได้ใช้ชีวิตอย่างครอบครัวอื่น ๆ พ่อก็ทำแต่งาน แม่ก็ด้วย ฝ้ายอยู่แต่กับคุณย่า จะหาเวลาว่างของพ่อกับแม่ก็ยากยิ่งนัก กว่าจะได้มีเวลาครอบครัวของตัวเองก็ยาก พวกเขาเอาเวลาครอบครัวให้งานหมดเลยค่ะ”
“คุณหนูครับแต่คุณพ่อคุณแม่ พวกเค้าทำงานหนักก็เพราะรักคุณหนูนะครับ”
“ฝ้ายรู้คะ ว่าพวกเขารักฝ้าย แต่พ่อกับแม่ไม่เคยถามฝ้ายเลยว่าฝ้ายต้องการมันหรือเปล่า ฝ้ายแค่ต้องการพ่อกับแม่ ฝ้ายผิดมากเหรอ”
“ไม่ผิดครับ....คุณหนูลองพูดกับพวกท่านตรง ๆ สิครับ บอกพวกท่านในสิ่งที่คุณหนูต้องการ”
“ได้เหรอค่ะ”
“ได้ซิครับ ดูอย่างผมซิ ผมเกิดมาจำความได้ ก็เจอแต่ความลำบาก ความยากจน ไม่มีพ่อ มีแต่แม่ ตา ยาย และน้า ที่เลี้ยงผมมา อดมื้อกินมื้อแต่พวกเราก็ใช้ชีวิตให้มีความสุขได้ แม้ในความเป็นจริงพรุ่งนี้เราอาจจะต้องเผชิญกับความลำบากก็ได้ แต่พวกเราก็ไม่เคยกลัว”
“แล้วพ่อของพี่อาทิตย์ละค่ะ”
“พ่อทิ้งแม่ไปตั้งแต่ผมยังเด็กครับ”
“พี่ไม่โกรธพ่อเหรอ”
“ตอนแรกผมทั้งเกลียดและโกรธครับ แต่แม่บอกผมว่า พ่อรักผมมาก คำพูดนี้ของแม่ มันทำให้ผมอยากรู้ว่ามันจริงหรือเปล่า ผมก็เลยออกตามหาพ่อจนมาพบกับคุณตะวัน ท่านได้ช่วยเหลือผมหลายอย่างมากเลยครับ”
“เหรอค่ะ ชีวิตพี่หน้าสงสารจัง”
“ไม่หรอกครับ ทุกคนย่อมมีชะตาชีวิตของตัวเอง คุณหนูเองก็เช่นกันนะครับ.....ว่าแต่เรื่องที่ทำให้คุณหนูคิดมากตอนนี้คืออะไรเหรอครับ”
“คงมีแต่พี่อาทิตย์ที่เข้าใจฝ้าย” อาทิตย์ยิ้มเล็กน้อย “จริง ๆ แล้วทุกปีทางโรงเรียนจะมีการสานสัมพันธ์รักครอบครัวค่ะ แต่ทุก ๆ ปี ฝ้ายไม่เคยได้ร่วมกิจกรรมนี้เลย เพราะพ่อกับแม่ไม่เคยว่างที่จะไป ฝ้ายเลยต้องอยู่บ้านตลอด ปีนี้ก็คงเหมือนเดิม”
อาทิตย์นั่งฟัง เขาถอนหายใจแล้วคิดว่าการที่เป็นคนรวยปัญหาบางอย่างพวกเขาก็มองข้ามไปจริง ๆ เขาจ้องมองสาวน้อยทางกระจก เขามองเห็นในมือของสาวน้อยจับซองจดหมายสีขาวไว้แน่น น้องสาวผมเธอเป็นเด็กดี ตั้งแต่รู้จังเธอ เธอมีรอยยิ้มให้ผมเสมอ ไม่ได้รังเกรียจผมในสิ่งที่ผมเป็น แต่ก็นั้นอาจเป็นเพราะเธอไม่รู้ว่าผมเป็นใคร เมื่อเวลาผ่านไปรถก็มาจอดที่บริษัท
ฝ้ายเดินลงจากรถ พร้อมกับอาทิตย์ เธอได้ทิ้งจดหมายฉบับนั้นลงถังขยะหน้าบริษัทก่อนจะเดินเข้าบริษัทไป อาทิตย์เก็บจดหมายฉบับนั้นไว้ แล้วเดินไปส่งเธอที่ห้องทำงานของคุณตะวัน เมื่อเปิดประตูเข้ามาสิ่งที่ฝ้ายได้เจอกับตะวันที่กำลังเร่งรีบที่จะไปประชุม
“มาแล้วเหรอสาวยน้อยของพ่อ” เขาเดินเข้าไปกอดเธอ “รอพ่อก่อนนะครับ พอดีมีงานประชุมด่วน เดี๋ยวพ่อมานะครับ”
สาวน้อยมีสีหน้าเศร้าทันที
“อาทิตย์อยู่กับฝ้ายก่อนนะ”
“ครับ” เขามองหน้าสาวน้อยที่เดินไปนั่งเล่นมือถือที่โซฟาด้วยความเงียบ
“คุณหนูหิวมั้ยครับ”
“นิดหน่อยค่ะ”
“อย่างนั้นเดี๋ยวผมออกไปซื้ออะไรให้นะครับ”
“ไม่เป็นคะ เดี๋ยวฝ้ายสั่งอาหารให้มาส่งดีกว่าค่ะ พี่อาทิตย์ทานอาหารเป็นเพื่อนฝ้ายนะคะ”
“ได้ครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
เย็นของวันนั้นอาทิตย์อยู่กับน้องฝ้าย ทานอาหารเป็นเพื่อนเธอรอจนคุณตะวันประชุมเสร็จ ค่ำคืนนี้อาทิตย์ได้เดินทางกลับที่พักเพียงลำพัง เขานำจดหมายที่น้องฝ้ายทิ้งขึ้นมาอ่าน แล้วถอนหายใจ เขานั่งมองสถานที่ต่าง ๆ ที่รถขับผ่านในยามค่ำคืน ชีวิตคนเมืองกรุงช่างวุ่นวายจัง
“พ่อขอโทษนะครับ ที่วันนี้พ่อไม่ได้ไปรับลูกที่โรงเรียน” เมื่อรถจอดที่บ้าน ฝ้ายเดินลงจากรถไม่ยอมพูดยอมจากับพ่อเลย
“ฝ้าย” ย่าเดินออกมารับหลานแต่ฝ้ายแค่ยกมือไหว้แล้วเดินเข้าบ้านไป
“ทำอะไรให้ลูกโกรธอีกละ”
“ช่างเถอะครับ เดียวเขาโตขึ้นเขาก็จะเข้าใจ”
“วัน ๆ พวกเธอทั้งสองก็เอาแต่ทำงาน ไม่ค่อยมีเวลาให้ฝ้ายเลย ให้เวลากับลูกบ้าง”
“ครับแม่.....แล้วเมย์กลับมาหรือยังครับ”
“กลับมาแล้ว เห็นบ่นว่าไม่ค่อยสบาย”
“เหรอครับ”
ตะวันเดินเข้าห้อง เขาเห็นนอนเมย์นอนอยู่บนเตียง เขาจับร่างเธอเบา
“กลับมาแล้วเหรอคะ”
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“แค่ปวดหัวคะ คุณละค่ะเป็นไงบ้าง”
“วันนี้ผมให้อาทิตย์ไปรับลูก ดูท่าทางจะโกรธ ไม่ยอมยอมคุยกับผมเลยตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียน”
“ขอโทษนะคะ ฉันเองก็แย่ที่ไม่ว่างเลย ช่วงนี้งานก็มีปัญหา บริษัทก็มีแต่เรื่องวุ่นวาย”
“มีอะไรให้ผมช่วยมั้ย”
“ไม่เป็นไรคะ คุณไปอาบน้ำเถอะ จะได้พักผ่อน”
“จ้า” เขาก้มหน้าลงหอมแก้มภรรยาก่อนไปอาบน้ำ
ที่ห้องนอนของฝ้าย
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เมย์เดินเข้าห้องมาที่เตียงนอนของลูกสาวที่นั่งเล่นโทรศัพท์
“ทำอะไรคะสาวน้อย”
“ลูกคุยกับเพื่อนอยู่ค่ะ”
“โกรธพ่อกับแม่เหรอคะ ที่ไม่ได้ไปรับลูก”
“เปล่าคะ”
“แล้วเป็นอะไรคะ”
“ไม่มีอะไรจริง ๆ คะ ลูกแค่เหนื่อยนิดหน่อย ช่วงนี้หนูเหนื่อยง่ายมากคะ”
“ลูกได้ทานยาตามที่อาหมอจัดให้หรือเปล่าคะ”
“ทานคะแม่ แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะ 10 ปีแล้วนะคะ เชื่อใจได้ แถมช่วงนี้หนูก็ไม่ค่อยป่วย ร่างกายแข็งแรงเยอะเลยคะ”
“อีกไม่นานอาหมอคงหาคนที่มีเซลล์เข้ากับลูกได้”
“ค่ะ”
“พ่อกับแม่รักลูกนะคะ”
“ค่ะ หนูก็รักพ่อกับแม่คะ” เธอกอดแม่ไว้ เธอกล่อมสาวน้อยจนหลับไป
“ลูกหลับแล้วเหรอ”
“ค่ะ เมื่อไรพี่หมอจะหาเซลล์ที่เข้ากับลูกได้นะ ฉันเป็นห่วงลูกจัง”
“ไม่ต้องห่วงนะ ผมเชื่อว่าพี่หมอต้องหาคนที่มีเซลล์เข้ากับลูกได้แน่”
“ฉันเป็นแม่ที่แย่นะคะ ช่วยอะไรลูกไม่ได้เลย”
ตะวันดึงร่างเธอเข้ามากอด “อย่าคิดมากซิ คุณคือของขวัญที่ดีที่สุดของผม แถมมีเทวดาตัวน้อยให้ผม เราต้องผ่านมันไปได้”
“ค่ะ”
“นอนเถอะ พรุ่งนี้เราตื่นเช้าไปส่งลูกที่โรงเรียนกัน”
“ค่ะ” เมย์ยิ้ม
Hanna hb.
แจ้งปัญหา
fb.com/aksornngern / Line ID: @aksornngern
