ตอนที่ 13 เงินไม่ใช่ทุกอย่าง / ไม่อยากให้จำได้

               รุ่งเช้าวันใหม่ วันนี้ตะวันขับรถไปส่งลูกพร้อมกับเมย์ ทั้งสามคุยเรื่องมากมาย รอยยิ้มเล็ก ๆ ของเด็กสาวยิ้มให้พ่อกับแม่ เธอนึกถึงคำพูดที่อาทิตย์พูด

               “พ่อค่ะ แม่ค่ะ ช่วงนี้งานพ่อกับแม่ยุ่งมั้ยคะ”เด็กน้อยถาม

               “ช่วงนี้พ่อมีงานยุ่งพอสมควร ลูกมีอะไรหรือเปล่า” พ่อมองลูกทางกระจกมองหลัง

               “แม่ก็เหมือนกัน พรุ่งนี้แม่ต้องบินไปต่างประเทศ สามวัน ฝ้ายมีอะไรหรือเปล่าคะ”

               “ไม่มีค่ะ” เด็กสาวมีสีหน้าท่าทีที่เศร้า “พ่อคะ วันนี้ให้พี่อาทิตย์ไปรับหนูได้มั้ยคะ”

               เมย์ได้ยินสิ่งที่ฝ้ายพูด ทำให้เธอคิดถึงอาทิตย์เรื่องตามหาพ่อขึ้นมาทันที

               “ไม่เป็นไร เดี๋ยววันนี้แม่ไปรับลูกเองนะ ช่วงเย็นแม่ว่างพอดี”

               “จริงนะคะแม่”

               “จริงซิ”

               เมื่อตะวันส่งลูกที่โรงเรียนเสร็จเขาก็ขับรถไปส่งเมย์ที่บริษัทต่อ

               “เจอกันตอนเย็นนะคะ”

               “ครับ แล้วเจอกันครับ”

               “ค่ะ” เมย์ยืนมองรถที่ตะวันขับออกไป เธอตัดสินใจไปหาอาทิตย์อีกครั้งที่ห้องของตะวัน

เสียงเคาะประตูดังขึ้น อาทิตย์เดินเปิดประตู เขามองเห็นคุณเมย์ยืนอยู่หน้าห้อง เขาสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเธอรู้อะไรมาอีก

“คุณเมย์”

“ฉันเข้าไปได้มั้ย”

“ได้ซิครับห้องนี้เป็นห้องของคุณเมย์”

เธอเดินเข้ามานั่ง อาทิตย์ยกน้ำมาให้เธอ

“คุณเมย์มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ขอบใจนะ ที่ช่วยดูแลน้องฝ้าย”

“ครับ”

“ช่วงนี้น้องฝ้ายพูดอะไรกับนายบ้างมั้ย” อาทิตย์ยิ้มก่อนจะลุกเดินเข้าห้อง เขาหยิบจดหมายออกมา ส่งให้คุณเมย์ เธออ่านจดหมายแล้วถอนหายใจ

“คุณฝ้ายบอกกับผมว่า ทุกปีที่โรงเรียนจัดกิจกรรมสานสัมพันธ์รักครอบครัว เธอไม่เคยได้ทำทำกิจกรรมนั้นเลยสักครั้ง เพราะพ่อกับแม่ไม่เคย

ว่าง พวกท่านทำแต่งาน” อาทิตย์มองคุณเมย์ที่อ่านจดมายด้วยสีหน้าที่เศร้า

               “มันก็จริงอย่างที่เธอบอก”

               “คุณเมย์ครับ เงินไม่ใช่ทุกอย่างของความรักนะครับ น้องฝ้ายเขาดูเหงา เขาต้องการความรักจากพวกคุณนะครับ”

               “แล้วเธอละ” เมย์มองหน้าเขา

               “ถ้าเธอเจอพ่อ เธอจะทำอย่างไร”

               “ผมแค่อยากรู้ว่าทำไมพ่อถึงทิ้งผมกับแม่ไป”

               “แล้วตอนนี้รู้หรือยัง” อาทิตย์มองหน้าคุณเมย์

               “ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณพูด”

               เธอหยิบรูปถ่ายที่พี่ชายได้จากตะวันให้อาทิตย์ดู “นี่แม่ของเธอใช่มั้ย”

               “ใช่ครับ”

               “แม่เธอชื่อ หยก พ่อเธอชื่อตะวัน ฉันรู้ว่าเธอรู้ว่าตะวันคือพ่อของเธอ แต่ฉันไม่รู้ว่าเธอต้องการจะทำอะไรที่เข้ามาอยู่ในชีวิตของเขาแบบนี้ แต่ฉันอยากขอร้องเธออย่าทำร้ายลูกสาวฉัน”

               “คุณเมย์ ผมไม่รู้ว่าคุณรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร แต่ที่ผมทำอยู่ ผมไม่ได้

ต้องการที่จะทำร้ายใคร ยิ่งกับน้องฝ้ายผมไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเธอ”

               “ฉันขอร้องเธอ อย่าบอกเรื่องนี้กับใครจะได้มั้ย ฉันอาจเห็นแก่ตัว แต่ตอนนี้ตะวันไม่เหมือนเมื่อก่อน เขาสูญเสียความทรงจำทั้งหมดในช่วงที่อยู่กับแม่เธอเพราะอุบัติเหตุ เขาอยู่ในอาการโคม่าหลายเดือน เมื่อเขาฟื้นขึ้นมา สมองบางส่วนได้ถูกทำลาย ความทรงจำบางส่วนของเขาหายไป มีบางครั้งเหมือนเขาจะคิดได้ แต่ทุกครั้งเขาก็จะปวดหัวรุนแรงมาก ซึ่งตอนนั้นฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม จนพี่ชายฉันเล่าทุกอย่างให้ฟัง ฉันไม่อยากให้เขาเจ็บปวดกับเรื่องในอดีตอีก ฉันเข้ามาในชีวิตเขาหลังจากนั้น 3 ปี เรื่องแม่ของนาย เรื่องอุบัติเหตุ หรือเรื่องของนาย ฉันรู้มาจากพี่ชายเพราะรูปแม่ของนายรูปนั้น แต่ตอนนี้ฉันบอกตรง ๆ ว่าฉันไม่อยากให้เขาจำได้”

               “ทำไมครับ” อาทิตย์น้ำตาไหล เมย์เองก็เช่นกัน

               “เพราะฉันกลัวสูญเสียครอบครัว กลัวน้องฝ้ายจะเสียใจ ถ้าเขาจำได้ เขาต้องเกลียดและโกธรที่ทุกคนทำแบบนี้กับเขา พรากคนรักพรากลูกชาย ทอดทิ้งพวกเขา เธอคิดว่าครอบครัวฉันจะพังมั้ย”

               อาทิตย์นั่งฟังสิ่งที่เมย์พูด เขารู้สึกถึงความรักของแม่ที่มีต่อลูกสาวกลับทำให้เขาคิดถึงแม่ขึ้นมา เขารู้คำตอบแล้วว่าทำไมพ่อถึงไม่เคยกลับมาเพราะพ่อลืมทุกอย่าง แต่ก็รู้สึกโกธรที่คนเหล่านี้เห็นแก่ตัวที่ทำกับเขาและแม่แบบนั้น

               “อาทิตย์ ฉันขอร้องอย่าบอกความจริงกับเขาเลย”

               “ก็ได้ครับ ผมจะไม่บอกความจริงว่าผมคือใคร แต่มีข้อแม้ คุณต้องให้ผมอยู่กับพ่อต่อไป”

               เมย์จ้องมองแววตาของอาทิตย์ที่มุ่งมั่น “ถ้าเธอรักษาสัญญาฉันก็จะให้เธออยู่กับเขาต่อไป”

               “ขอบคุณครับ”

               เมื่อเมย์คุยธุระเสร็จ เธอก็ลุกออกจากที่นั่น ก่อนที่เธอจะจากไป อาทิตย์ ได้พูดกับเธอไว้ว่า

               “คุณเมย์ครับ ผมอยากให้คุณและคุณตะวัน ไปร่วมงานกิจกรรมของน้องฝ้าย เธอทิ้งจดหมายนี้ในถังขยะ เพราะเธอรู้ว่าถึงมอบจดหมายนี้ให้พวกคุณ พวกคุณก็ไม่ไปอยู่ดี ผมสงสารเธอครับ” เมย์ยืนฟังแล้วพยักหน้าก่อนจะเดินจากไป 

               ความรู้สึกของเด็กหนุ่มตอนนี้ เขาคิดแต่เพียงว่าขอแค่ได้อยู่กับพ่อก็พอ เพราะกลับบ้านไปก็ไม่มีให้กลับอีกแล้ว จ้องมองขาตัวเองที่พิการ เขาทุบตีมันด้วยความเกลียดชังในตัวเอง เพราะเขารู้ดีว่าเขาไม่มีทางบอกความจริงกับพ่อแน่นอน และไม่คิดที่จะให้พ่อจำได้ด้วย เพราะอดีตนั้นอาจทำร้ายพ่อได้เช่นกัน มันอาจจะทำลายครอบครัวพ่อ

               “ลืมไปแล้วก็ดี ผมขอโทษครับแม่”