ตอนที่ 11 พ่อปลอม ๆ

               เมื่อคุณเมย์ออกจากห้องไป เด็กน้อยที่แสนเจ็บปวดยังคงร้องไห้อยู่กลางห้อง ในสมองตอนนี้คิดแต่ว่ากลัวคุณเมย์จะทำทุกอย่างให้เขาออกไปจากชีวิตของพ่อ และทำให้เขาไม่ได้อยู่กับพ่ออีก เขาจะทำอย่างไรดี ที่สำคัญถ้าพ่อรู้ เขาจะรับลูกพิการอย่างเขาได้มั้ย

               “แม่ครับช่วยบอกผมหน่อยว่าผมจะทำอย่างไร ผมกลัวครับแม่ กลัวมาก ๆ เลย “

               “อย่ากลัวเลยคนดีของแม่ พ่อเขารักลูกมากนะ”

               อาทิตย์หันมองแม่ที่จับไหล่เขาอยู่ เขาร้องไห้ โผเข้ากอดแม่ทันที

               “แม่ครับ ผมคิดถึงแม่มาก ๆ เลย”

               “ลูกแม่ไม่ใช่คนอ่อนแอสักหน่อย ทำไมขี้แยแบบนี้ละ”

               “แม่ครับ ผมไปอยู่กับแม่ได้มั้ยครับ”

               แม่ยิ้มให้เขาโดยไม่พูดอะไร

               “อาทิตย์แม่รักลูกนะ” แล้วภาพร่างของแม่ก็ค่อย ๆ จางหายไป แทนที่ด้วยเสียงเคาะประตู อาทิตย์สะดุ้งตื่น เขามองนาฬิกา เวลาผ่านไป 3 ทุ่มแล้ว เขารีบเดินไปเปิดประตู

               “หลับแล้วเหรอ” ตะวันพูด

               “คุณตะวัน เมามาเหรอครับ”

               “นิดหน่อยนะ พอดีลืมกุลแจห้อง โทษทีที่ปลุกนาย”

               “ไม่เป็นไรครับ”

               ตะวันนั่งลงที่โซฟา “เวลาฉันเมาส่วนใหญ่ฉันจะมานอนที่นี่”

               “เดี๋ยวผมเอาน้ำมาให้นะครับ” เขาไปหยิบน้ำดื่มมาแล้วนั่งลงข้าง ๆ ตะวัน ตะวันมองหน้าอาทิตย์

               “นายร้องไห้เหรอ ทำไมตาบวมละ”

               “ผมแค่ฝัน ถึงแม่นะครับ เลยคิดถึงแม่ครับ”

               “ไม่ต้องกลัวนะเดี๋ยวฉันก็ตามหาพ่อนายเจอ นายจะได้ไม่ต้องเศร้าแบบนี้”

               “ขอบคุณครับ คุณตะวันหิวมั้ย”

               “อืม...มีอะไรให้ทานมั้ยละ”

               “มีครับ รอผมแปปบนะครับ” หนุ่มน้อยรีบจัดแจ้งอาหารให้ตะวันทันที เมื่อตะวันทานอาหารเสร็จ เขาเดินมาลูบศีรษะของอาทิตย์ที่นั่งมองเขาทานอาหารอย่างเบา ๆ

               “ถ้านายคิดถึงแม่ เมื่อไร ก็โทรหาฉันได้นะ อย่าร้องไห้คนเดียวแบบนี้”

               “ถ้าผมคิดถึงพ่อละครับ ผมโทรหาคุณตะวันได้มั้ย”

               “ได้ซิ ไม่ว่านายจะคิดถึงพ่อ หรือแม่ โทรหาฉันได้เสมอ ฉันไม่อยากให้นายร้องไห้.... อาทิตย์คนเรามันย่อมมีความทุกข์ แต่ถ้าเราจมอยู่กับความทุกข์นั้น มันไม่มีประโยชน์อะไร ฉันไม่รู้ว่านายต้องเจอกับอะไรมาบ้าง แต่ตอนนี้ ฉันดูแลนายอยู่ แม้ฉันจะไม่ใช่พ่อของนาย แต่ฉันก็เป็นพ่อปลอม ๆ ให้นายได้นะ เวลานายมีปัญหาอะไรปรึกษาฉันได้” เมื่อตะวันพูดจบเขาก็เดินจากไป แต่อาทิตย์ได้มีคำถามหนึ่งขึ้นมา เขาถามตะวันว่า

               “ทำไมคุณถึงดีกับผมครับ”

               “เพราะว่าฉันเข้าใจ การไม่มีพ่อและไม่รู้ว่าพ่ออยู่ไหน จะอยู่หรือตายมันรู้สึกอย่างไร”

               “คุณตะวัน”

               “พ่อฉันก็ทิ้งฉันกับแม่ไปตั้งแต่ฉันอายุ 9 ขวบ ฉันเฝ้ารอท่านมาตลอด แต่ท่านไม่เคยติดต่อหรือกลับมาหาฉันเลย ราวกับบนโลกนี้ไม่มีฉันอยู่ในชีวิตของท่าน ฉันไปนอนละ นายก็รีบนอนซะ” สีหน้าของตะวันตอนนั้นช่างบ่งบอกถึงความเจ็บปวดช่วงวัยเด็กของเขาอย่างเห็นได้ชัด

               อาทิตย์นั่งเงียบ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดของตะวันได้ทันที

รุ่งเช้าวันใหม่ อาทิตย์ตื่นขึ้นมาทำอาหารให้ตะวัน

               “เช้านี้นายทำอะไรให้ฉันทานละ”

               “วันนี้เป็นราดหน้าทะเลครับ”

               “ทานด้วยกันซิ”

               “ครับ” เช้านี้ตะวันทานอาหารกับอาทิตย์ทั้งสองยิ้มอย่างมีความสุข

               “ออ...อาทิตย์”

               “ครับ”

               “วันนี้ไปรับน้องฝ้ายมาส่งที่บริษัทนะ นี้บัตร ฉันแจ้งทางโรงเรียนแล้ว”

               “ครับ”

               “ไปละ” ตะวันหยิบเสื้อแล้วออกไปทำงาน อาทิตย์นั่งยิ้มดีใจ หัวใจเขาเหมือนได้รับการรดน้ำให้ชุ่มฉ่ำมีชีวิตอีกครั้ง เขาคิดจะบอกความจริงกับคุณเมย์และขอร้องเธอบางอย่างเพื่อแลกกับการได้อยู่กับพ่อต่อไป