ตอนที่ 9 ฝากด้วยนะ

หลายวันมานี้ ตะวันไม่ได้กลับมาที่คอนโดเลย อาทิตย์นั่งคอยเขาทุกวัน ๆ เขาเฝ้าคิดอยากเจอพ่อจังเลย เช้านี้ก็เช่นเคยเขาทำอาหารไว้รอพ่อแต่อาหารก็ยังคงเหลือเหมือนเดิม เขานั่งทานอาหารเพียงคนเดียวหลายวันแล้ว บ่ายแล้วอาทิตย์เก็บอาหารไว้ในตู้เย็นเขาทำความสะอาคห้องครัว

แล้วเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น 

 “สวัสดีครับ” อาทิตย์รับสาย

 “อาทิตย์ วันนี้นายมาหาฉันที่บริษัทหน่อยนะ” ตะวันพูด

 “ได้ครับ”

เขาวางสายรีบแต่งตัว เขาจับชุดที่ตะวันชอบและอยากเห็นมากที่สุดมาใส่  มุ่งหน้าไปยังบริษัทที่ตะวันทำงานอยู่ เขาเดินเข้าบริษัท 

 “นายจะไปไหนเหรอเจ้าหนู” เจ้าหน้าที่ถาม

 “คุณตะวันให้ผมมาหาครับ”

เขายืนมองหน้าอาทิตย์อยู่สักพัก แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์บอกกันพนักที่นั้นให้เขาติดต่อถามให้หน่อย เมื่อได้รับคำตอบว่าจริงอย่างที่เด็กนั้นพูด เขาจึงปล่อยให้อาทิตย์เข้าไปได้ 

“ขอบคุณครับ”

เขาเดินเข้าลิฟต์ไปตามที่ ตะวันบอก เมื่อมาถึงหน้าห้องทำงาน เลขาได้แจ้งให้ตะวันทราบ 

อาทิตย์คิด กว่าจะได้เข้าไปพบกับพ่อยากจริง ๆ นะ ว่าแต่วันนี้พ่อให้เรามาหาทำไม มีเรื่องอะไรหรือเปล่านะ หรือว่าพ่อจะสืบรู้แล้วว่าเราเป็นใคร แย่แล้ว

เลขาพูด “เข้าไปได้แล้ว ท่านรออยู่”

อาทิตย์ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าห้องไป  เขาเห็นท่านประธานกำลังคุยโทรศัพท์ เขายืนที่ประตูไม่กล้าที่จะเข้าไป เมื่อตะวันวางโทรศัพท์ เขาเรือกให้อาทิตย์เข้ามาหาเขา

“มานี่ซิ ฉันมีเรื่องให้นายช่วยหน่อย”

 “มีเรื่องอะไรเหรอครับ” เขาถาม

ตะวันยืนบัตรโรงเรียนที่น้องฝ้ายอยู่ให้เขา “วันนี้นายไปรับน้องฝ้ายที่โรงเรียนให้หน่อยนะ ฉันโทรบอกคุณครูไว้แล้ว พอดีฉันต้องประชุมด่วนและเมย์ก็พาลูกค้าไปดูงานต่างจังหวัด นายช่วยพาน้องฝ้ายไปส่งที่บ้านหน่อยนะ ฉันฝากด้วยนะ”

“ได้ครับ”

“คนขับรถรอนายอยู่ที่ลานจอดรถแล้ว ไปเถอะ”

“ครับ”

แล้วเขาก็เดินออกจากห้องไป เขาคิด พ่อไม่ได้สนใจชุดที่เขาใส่เลย เขายิ้ม เราจะเอาอะไรจากพ่อกันแน่ จะให้เขาสนใจคงเป็นไปไม่ได้ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเป็นลูก อิจฉาเด็กคนนั้นจัง ทำไมเราไม่มีครอบครัวแบบนี้บ้าง พ่อลืมแม่กับผมแล้วจริง ๆ หรือครับ 

เมื่อถึงโรงเรียน

อาทิตย์เดินไปรับน้องฝ้ายที่ห้องเรียน เพื่อน ๆ น้องฝ้ายต่างมองอาทิตย์ที่เดินแปลก ๆ น้องฝ้ายพูด “คุณพ่อละพี่อาทิตย์”

เพื่อนสนิทฝ้ายถาม “พี่เหรอ”

 “ไม่ใช่พี่ชายหรอกแต่เป็นพ่อบ้านคนใหม่ของพ่อเรานะ”

“นึกว่าฝ้ายมีพี่ชายพิการซะอีก” 

 “จะบ้าเหรอ พ่อเรามีลูกคนเดียวนะ”

 “ไปเถอะครับ" อาทิตย์ยืนฟังด้วยหัวใจที่แสนเจ็บปวดและรู้สึกแย่มากในตอนนี้ แต่เขาก็ได้แต่ยิ้มเก็บความรู้สึกนั้นไว้ เขายื่นมือให้น้องฝ้ายจับ แต่เธอยืนมองมือของอาทิตย์ เขารู้ดีว่าน้องฝ้ายคงอายแน่นอน

“หนูเดินเองได้คะ พี่อาทิตย์  ไม่ต้อง”

“ครับคุณหนู”

อาทิตย์เปิดประตูหลังให้เธอ แล้วเขาก็มานั่งด้านหน้า

 “ทำไม พ่อกับแม่ไม่มารับหนูนะลุงสน”

อาทิตย์หันมองหน้าลุง เขาพูด “ท่านประธานติดประชุดด่วนครับ ส่วนคุณเมย์พาลูกค้าไปดูงานต่างจังหวัดครับ” อาทิตย์ตอบแทน

ฝ้ายหน้าเศร้า “เป็นแบบนี้ทุกทีเลย ทีหลังพี่อาทิตย์ให้ลุงสนไปรับที่ห้องนะคะ”

อาทิตย์ก้มหน้า “คุณหนูอายเหรอครับ”

“แค่ไม่อยากให้ใครมองพี่แบบนั้นคะ”

 “ได้ครับ”

เมื่อถึงบ้าน อาทิตย์เดินลงไปเปิดประตูให้ฝ้าย 

 “ขอบคุณนะคะที่ไปรับ”

 “คุณหนูครับ อย่าคิดมากนะครับ”

 “ฝ้ายชินแล้วละ เมื่อก่อนแม่บ้านพ่อก็มารับฝ้ายบ่อย” แล้วเธอก็เดินจากไป อาทิตย์ยืนมองเธอกลับเข้าบ้าน เขามองบ้านที่ดูหรูหราใหญ่โต แต่เด็กคนหนึ่งกลับดูไม่มีความสุขเลย

ลุงสนพูด “นายรอฉันแปบนะเดี๋ยวฉันมา”

“ครับ”

ย่าเดินมาหาฝ้าย “พ่อละฝ้าย”

“วันนี้พี่อาทิตย์ไปรับค่ะ” เธอยกมือไหว้ย่าแล้วขอตัวไปห้องนอน ด้วยความน้อยใจ

ย่ายืนมอง เธอบ่นกับสาวใช้ “สองคนนี้ไม่เคยมีเวลาให้ลูกเลย" ย่าคิดได้ เธอหันไปสั่งสาวใช้ "เธอไปตามเด็กอาทิตย์มาพบฉันหน่อย”

               “ค่ะ”

“นี่ นายชื่ออาทิตย์เหรอ”

“ครับ”

“คุณหญิงมีเรื่องจะคุยกับเธอนะ”

      อาทิตย์ตกใจ แต่เขาก็เดินตามสาวใช้ไป ที่ห้องโถง คุณหญิงย่านั่งรออยู่ เธอมองดูอาทิตย์ ครุ่นคิดราวกับเธอคุ้นหน้าเด็กคนนี้ อาทิตย์นั่งลงกับพื้น

 “ชื่ออาทิตย์เหรอ”

“ครับ”

 “บ้านอยู่ไหนเหรอ”

“ต่างจังหวัดครับ”

“แล้วเข้ามากรุงเทพทำไม"

“ผมเข้ามาหางานทำครับ บังเอิญท่านประธานเจอเข้าก็เลยให้ผมทำงานกับท่านนะครับ”

คุณหญิงย่าจ้องมองอาทิตย์ด้วยสายตาที่ขุ่นเคืองเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าอาทิตย์กำลังโกหกเธออยู่

“แล้วพ่อแม่เธอละเขาไม่เป็นห่วงหรือ ที่ปล่อยให้เธอมาทำงานที่กรุงเทพ แถมยังพิการอีก มาใช้ชีวิตในเมืองแบบนี้ พวกเขาไม่ห่วงเลยหรือ"

 “แม่ผมเสียแล้วครับ ส่วนพ่อของผมทิ้งแม่ไปตั้งแต่ผมยังเด็กครับ”

“อย่านั้นเหรอ”

อาทิตย์ก้มหน้า แล้วลุงสนก็เดินเข้ามา 

“คุณหญิงครับ พอดี คุณตะวันให้เรียนท่านว่าคืนนี้คงประชุมดึก คงนอนที่คอนโดครับ”

เธอมองหน้าลุงสน แล้วพยักหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไร ก่อนจะลุกเดินออกไป ลุงสนสะกิดอาทิตย์ “ไปเถอะเดี๋ยวฉันต้องไปส่งนายที่คอนโดอีก เดี๋ยวไม่ทันรับท่านประธานพอดี”

อาทิตย์ลุกเดินออกจากบ้านเขาคิด คุณหญิงต้องสงสัยอะไรแน่ ๆ เลย จ้องหน้าเราขนาดนั้น  เมื่อมาถึงคอนโด อาทิตย์เดินเข้าห้องไป ไฟในห้องเปิดอยู่ เขาตกใจ เขารีบเข้าไปดู แต่กลับต้องเจอกับ…….

 Hanna hb.