ตอนที่ 8 พ่อบ้านคนใหม่

รุ่งเช้าที่บ้านตะวัน

อาหารเช้าจัดแจงเรียบร้อย ทุกคนเดินลงมาทานอาหารเช้าวันนี้เป็นวันหยุดของครอบครัว น้องฝ้ายเดินมาที่โต๊ะอาหารเธอใส่ชุดเจ้าหญิง 

คุณย่านั่งที่โต๊ะอาหารเป็นคนแรก “วันนี้หลานย่าแต่งชุดสวยจังเลย”

 “คุณแม่กลับดึก ฝ้ายหลับก่อนเลยไม่ได้ให้คุณแม่ดูฝ้ายแต่งตัวเจ้าหญิง” สาวน้อยเดินมาที่คุณย่า

 “วันนี้ลูกแม่เป็นเจ้าหญิงสวยที่สุดเลยจ้า วันนี้เจ้าหญิงต้องการอะไรจะสั่งหม่อนฉันบ้างค่ะ" แม่พูดแล้วยิ้มให้เธอ

 “ข้าของสั่ง คืนนี้เจ้าต้องเล่านิทานให้ข้าฟัง”

เมย์ยิ้ม “ได้คะเจ้าหญิง”

ตะวันเดินลงมาเป็นคนสุดท้ายเขาเข้าไปกอดแม่ “ทานข้าวกันเถอะ”

ระหว่างทานอาหาร น้องฝ้ายได้เล่าเรื่องเมื่อวานให้ทุกคนฟัง เล่าถึงพี่อาทิตย์ พี่เขาดูแลฝ้ายให้ย่ากับแม่ฟัง เมย์ยิ้มแต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

 “ใครเหรอหลาน พี่อาทิตย์” ย่าถาม

 “พ่อบ้านคนใหม่ที่ผมรับเข้ามาทำงานนะครับ”ตะวันตอบ

 “นั้นหรือ ชื่ออะไรเหรอ ลูกรับคนแบบไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนี้จะดีหรือ” ผู้เป็นแม่ถามลูกชาย

“อาทิตย์ค่ะแม่ เขาดูเด็กดีมากคะ” เมย์ตอบแทนสามีทันที

ย่ามีสีหน้าที่คิด เธอเงียบไป 

“อย่าคิดมากเลยครับแม่ อาทิตย์เขาเป็นเด็กที่หน้าสงสาร ผมเลยอยากช่วยเพื่อนมนุษย์ก็เท่านั้น” ตะวันพูด

 “ตามใจเถอะ แค่รู้สึกคุ้น ๆ ชื่อนี้แต่นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินจากไหน” เมย์มีสีหน้าที่ตกใจ

“คนชื่ออาทิตย์ตั้งเยอะคะ คุณแม่คงได้ยินใครพูดมาก็ได้”

 “คงจริงอย่างที่เธอว่า ”เธอพยักเล็กน้อย

เมย์ยิ้มรับ เธอกลัวว่าแม่จะจำได้ เพราะถ้าแม่รู้มีหวังอาทิตย์คงอยู่ที่นั้นไม่ได้และกลัวตะวันรู้ความจริงด้วย

วันนี้ทั้งวันตะวันนั่งทำงานที่บ้าน พี่ชายของเมย์ก็หยุดงาน เขามาหาตะวันที่บ้าน 

“นี่ตะวัน นายจะไม่ให้ฉันได้อยู่กับลูกกับเมียบ้างเลยหรือ”มายพูด

“ฉันก็แค่อยากรู้ว่านายสืบหาพ่อของอาทิตย์ไปถึงไหนแล้ว ตั้งแต่นายได้รูปไปนายไม่รายงานฉันเลย”

มายถอนหายใจ จะตอบอย่างไรดีละ เขารู้ทั้งรู้ว่าใครคือพ่อเด็กนั้นแต่จะพูดได้อย่างไร

“ออ เรื่องนั้นเหรอ เดี๋ยวฉันกำลังสืบอยู่ นายอย่าเร่งซิ รูปพ่อเด็กก็ไม่มี ฉันไม่ใช่เทวดานะที่จะหาคนได้เร็วดั่งใจแกนะ ทำไม...แกรำคาญเจ้าเด็กนั้นแล้วหรือ ถ้าไม่ชอบก็ส่งตัวเกลับบ้านที่ของเขา”

 “จะบ้าเหรอ ฉันรู้สึกว่าชีวิตเด็กนั้นน่าสงสาร”

 “อย่างนั้นก็ใจเย็น ๆ ”

“เค วันนี้นายดูครึมนะเพื่อน”

ที่ห้องนั่งเล่น เมย์กับย่า นั่งดู ฝ้ายเล่นละครเวทีให้ดูอย่างมีความสุข พวกเธอหัวเราะ ตบมือ คนใช้เองต่างพากันยิ้ม ตบมือให้น้องฝ้ายกันใหญ่เมื่อการแสดงจบลง น้องฝ้ายเดินมานั่งตักคุณย่า เธอแบมือขึ้นมา คุณย่ายิ้ม จับเงินขึ้นมาให้น้องฝ้ายทันที น้องฝ้ายยกมือไหว้แล้วกอดคุณย่า

“เมย์ เธอเจอเด็กที่ชื่อตะวันแล้วเหรอ เขาดูไว้ใจได้หรือเปล่า”ย่าถาม

 “คะ เป็นเด็กหน้ารัก” เมย์ตอบ

 “ตะวันไปเจอเด็กคนนั้นได้อย่างไร”

 “มีอยู่คืนหนึ่ง เขาขับรถชนเด็กคนนั้น เมื่อสืบประวัติไปมา เด็กดันไม่มีที่อยู่ เขาก็เลยสงสารเลยให้ทำงานเป็นพ่อบ้านที่คอนโดคะ”

“ไว้ใจคนง่ายเกินไป ”

“แม่คะ เมย์เห็นคนแล้ว เมย์คิดว่าหน้าจะไม่มีปัญหาอะไรคะ”

ย่าส่ายศีรษะ “พวกเธอสองคนนี้ช่างไว้ใจคนจริง ๆ ”

เมย์ยิ้ม เธอไม่รู้จะบอกอย่างไร กลัวแม่รู้และตะวันรู้ ทันใดนั้น เธอก็เห็นพี่ชายกำลังจะกลับ เขาเข้ามาลาแม่ของตะวัน

 “ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” มายพูด

“ เสร็จธุระแล้วเหรอ อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนซิมาย”

มายยิ้ม ก่อนจะพูด “พอดีวันนี้ผมนัดกับลูกไว้นะครับ”

“ได้ ๆ ไว้โอกาสหน้า พาลูกเมียมาด้วยนะ”

 “ครับ” ก่อนจะยกมือไหว้แล้วเดินออกไป

 “พี่คะ เดี๋ยวไปส่งคะ” เธอเดินตามมายออกไป

ที่รถของมาย

“พี่คะ ตะวันอยากรู้เรื่องของอาทิตย์ใช่หรือเปล่า”

มายพยักหน้า “พี่ว่านะเมย์ เมย์ต้องคุยกับเด็กกคนนั้น ถามตรง ๆ ว่าต้องการอะไร  ถ้าอยู่แบบนี้สักวันตะวันต้องรู้ และพี่กลัวว่าครอบครัวเธอจะเดือดร้อน ถ้าความทรงจำทั้งหมดของตะวันกลับมา”

“เมย์สงสารเขา แต่ก็ไม่อยากให้ตะวันรู้ บางที เขาอาจจะไม่ใช่ลูกของตะวันก็ได้”

“อยากรู้ก็ต้องถาม ตอนนั้นความรักของตะวันที่มีต่อหยก เขาทำทุกอย่างและยอมทิ้งทุกอย่าง ยอมลำบาก ยอมทำงานหนัก พี่กลัวว่าถ้าความทรงจำเขากลับมาเขาจะเกลียดเราแค่ไหน น้องคิดเอาเองนะจะทำอย่างไร” มายพูด

เมย์ยืนคิด ใช่ถ้าเราอยากรู้ต้องถามจากเด็กนั้น แต่เธอกลับกลัวกับคำตอบที่จะได้รับเหลือเกิน เธอถอนหายใจยาว ๆ ก่อนเดินเข้าบ้านไป

Hanna hb.