ตอนที่ 7 ช่างโชคดีเหลือเกิน

เมื่อการแสดงจบลง ทางโรงเรียนได้ให้ผู้ปกครองรับลูก ๆ กลับบ้าน ตะวันจูงมือฝ้ายมาที่รถ 

 “มีพี่อาทิตย์มาด้วยเหรอ”ฝ้ายพูด

"ครับ"

 “พี่ได้ดูหนูหรือเปล่า” อาทิตย์ยิ้ม 

 “เอาละ ขึ้นรถ วันนี้จะไปไหนกัน พ่อจะพาเจ้าหญิงตัวน้อยเที่ยว”

ตะวันขับรถออกจากโรงเรียน เขาพาฝ้ายไปห้างที่เธอชอบ ที่ห้างแห่งนี้มีของเล่นมากมาย ทั้งสามเล่นกันอย่างมีความสุข วันนี้คงเป็นวันที่ดีที่สุดของอาทิตย์ รอยยิ้มที่มีความสุขปรากฏบนใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด เขามองพ่อและน้องที่ดูจะไม่ได้รังเกลียดเขาเลย 

เขาคิด นี่ซินะครอบครัว ผมไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้เลย รอยยิ้มที่อยู่บนหน้าเขาน้ำตาคลอเบ้า เขากลั้นมันไว้ไม่ยอมให้ไหลออกมา เมื่อเล่นเสร็จ ตะวันขอตัวไปห้องน้ำฝากให้อาทิตย์ดูแลฝ้าย ที่นั่งทานไอศรีมที่ม้านั่ง เธอพูด “พี่อาทิตย์เคยเล่นละครโรงเรียนมั้ยค่ะ”

 “เคยครั้งหนึ่งครับ”

 “พ่อกับแม่พี่ได้ดูมั้ย”

เขายิ้มเล็กน้อย “พ่อกับแม่พี่ไม่ว่างเขาไม่ได้ไปดูหรอก”

ฝ้ายมีสีหน้าเศร้า “วันนี้ที่จริงแม่สัญญาว่าจะมาดูฝ้ายเล่น นี่เป็นครั้งแรกที่ฝ้ายได้เป็นเจ้าหญิง แม่กลับไม่ได้เห็นมัน” อาทิตย์จับมือฝ้าย

“แม่อาจจะติดธุระก็ได้นะครับ อย่าเสียใจเลย เดี๋ยวกลับบ้านไปน้องฝ้ายก็แต่งชุดนี้ให้คุณแม่กับคุณพ่อดูพร้อม ๆ กัน พี่คิดว่าแม่ก็เสียใจที่ไม่ได้ไปดูน้องฝ้ายเล่น”

“จริงเหรอค่ะ”อาทิตย์ยิ้ม

 “คุยอะไรกันอยู่เหรอเจ้าตัวแสบ ดูซิเลอะหมดแล้ว" ตะวันเดินเข้ามาจับศีรษะลูกสาวเบา ๆ  อาทิตย์ยืนดูแล้วยิ้ม

 “พี่อาทิตย์ปลอบฝ้ายเรื่องแม่ค่ะ”

“ก็พ่อบอกแล้วแม่ติดธุระอยู่”

 “ค่ะ  เดี๋ยวฝ้ายแต่งชุดนี้ให้คุณแม่ดูก่อนนอน พี่อาทิตย์บอกว่าแม่ก็คงเสียใจเช่นกันที่แม่ไม่ได้ดูฝ้ายเล่น” ตะวันยิ้ม เขามองหน้าอาทิตย์แล้วพยักให้เพื่อบ่งบอกว่าขอบคุณ เวลาเย็นมากแล้ว ตะวันขับรถส่งอาทิตย์หน้าตึกคอนโด ก่อนจะขับรถกลับบ้านไป

อาทิตย์เดินกลับเข้าคอนโด เข้านำเสื้อผ้าตัวที่ตะวันพูดว่าอยากให้ลูกชายใส่ออกมา นำมากอดแล้วยิ้ม เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกดีมาก ๆ 

“ผมจะใส่ให้คุณดูเองครับ”แล้วเขาก็เก็บเข้าของจัดมันเข้าทีเข้าทาง เก็บอาหารที่เขาทำใส้ตู้เย็นไว้   เขาเดินเข้าห้องตะวัน เก็บผ้าปูที่นอนเสื้อผ้าทุกอย่างซัก ระหว่างนั้นเขาเดินออกมานั่งที่ระเบียง มองชีวิตผู้คนในยามราตรีที่ยังคงวุ่นวาย เขาช่างโชคดีเหลือเกิน ที่ได้เจอพ่อแม้เขาไม่รู้ก็ตาม  

Hanna hb