ตั้งแต่ที่หยกเสียชีวิต อาทิตย์ก็ต้องอยู่บ้านเพียงลำพัง  ทำงานอย่างหนักเพื่อให้ลืม เขาร้องไห้ทุกคืน ได้แต่นั่งมองรูปผู้ที่จากไป เขาคิด ทำไมไม่พาผมไปด้วย ทิ้งผมไว้ทำไม ความเศร้าหมองของเด็กหนุ่มที่ต้องทนรับกับความเดียวดายและอ้างว้าง เขาคิดถึงคืนสุดท้ายที่แม่พูด ทุกคำพูดที่แม่พูดทำให้เขาร้องไห้ เขาเดินไปที่เตียงนอนของแม่ กอดหมอนที่แม่เคยนอน แล้วเขาก็เจอกับรูปถ่ายของเขากับพ่อตอนเขายังเด็ก เขาคิด คุณยังรักผมอยู่มั้ย 

เช้าวันใหม่ เสียงเคาะประตูดังขึ้น

                “อาทิตย์ตื่นหรือยัง” ชายวัยกลางคนเรีอกอาทิตย์

“มีอะไรครับลุงชม”

“วันนี้มีคนมาจากในเมืองมาที่หมู่บ้านเราด้วย”

 “แล้วมันแปลกตรงไหนเหรอครับ”

 “อ้าวเจ้าเด็กนี้”

 “ขอโทษครับ”เขายิ้มด้วยมุมปากเล็กน้อย

 “วันนี้เขามาหาคนงานก่อสร้างห้างใหญ่หลายคน ใครอยากไปแค่ไปสมัครไม่ต้องใช้วุฒิอะไรทั้งนั้น แก่สนใจหรือเปล่า”

 “สนใจซิลุง”

“ถ้าสนใจ ก็ไปที่บ้านผู้ใหญ่นะ เดี๋ยวฉันจะไปบอกคนอื่น ๆต่อ”

 “ครับ”

เขารีบอาบน้ำแต่งตัว แม้เสือผ้าเขาจะดูไม่ค่อยสะอาดเท่าไรแต่นี้ก็ชุดที่ดีที่สุดของเขาแล้ว เขารีบเดินไปที่บ้านผู้ใหญ่บ้านทันที ซึ่งตอนนี้ที่บ้านผู้ใหญ่ได้มีคนหนุ่มสาวต่อแถวส่งใบสมัครทำงานกันเป็นจำนวนมาก เวลาผ่านไปหลายวัน หนุ่มสาวหลายคนถูกเรือกให้ไปทำงาน แต่อาทิตย์กลับไม่มีใครเรียกตัวเลย เขาเวียนไปบ้านผู้ใหญ่บ้านทุกวันเพื่อรอข่าวการสมัครงานของเขา

 “อาทิตย์เอ่ย ข้าว่าเจ้าคงไม่ได้งานหรอก”

อาทิตย์พยักหน้า เขาอาจจะรู้คำตอบดีอยู่แล้วว่าเพราะอะไร เขาเดินกลับบ้าน ด้วยความเศร้าหมอง นั่งลงที่เตียงนอนของแม่ จับกระเป๋าเงินขึ้นมาดู ตอนนี้เขามีเงินเหลืออยู่ไม่มากเท่าไรแล้ว มองดูรูปถ่ายของพ่อของตัวเอง เขาไม่เคยสังเกตเลยว่ามีข้อความข้างหลังรูปถ่ายอยู่ ข้อความที่แม่เขาเขียนไว้ก่อนตาย ที่อยู่ของพ่อ

อาทิตย์ตัดสินใจเดินทางไปตามที่อยู่นี้ ด้วยเงินจำนวนไม่กี่บาท แต่ด้วยที่เขาไม่เคยเข้าเมืองเลย ทุกอย่างดูวุ่นวายรถรามากมาย ผู้คนก็เช่นกัน ทุกคนดูเร่งรีบไปหมด อาทิตย์เดินไปอย่าไร้จุดหมายไม่รู้จะเริ่มอย่างไร ตอนนี้ในกระเป๋าก็มีเงินแค่ 200 บาท เขาเดินมาหยุดหน้าตึกสูงใหญ่ ตาเขาเริ่มลายเหมือนจะเป็นลม นั่นเพราะเขาไม่ได้ทานอะไรมา 2 วันแล้ว แต่ก็ได้มี ยามมาไล่ให้เขาเดินไปนั่งตรงอื่น เขาได้ลุกออกจากจุดนั้น ซึ่งเป็นจังหวะที่ท่านประธานเดินออกมาจากตึกพอดี ทำให้ประตูที่เปิดออกกระแทกเข้ากับอาทิตย์จนล้มลงไป ท่านประธานหนุ่มวัย 35 ต้น ๆ ตกใจเดินเข้ามาพยุงร่างของเขาไว้ทันที 

 “เป็นอะไรหรือเปล่า เจ้าหนู”

อาทิตย์มองหน้าเขา หัวใจเขาตื่นเต้นแรงมาก  คนที่พยุงเขาเหมือนคนในรูปถ่ายที่แม่ให้เขาไว้เลย  ท่านประธานถามย้ำอีกครั้ง

 “ เป็นอะไรหรือเปล่า”

 “ช่วยผมด้วยครับพ่อ” แล้วเขาก็เป็นลมไป

ท่านประธานอึ้งในสิ่งที่เด็กคนนี้พูด 

ที่ห้อง พักของยาม

อาทิตย์ตื่นขึ้นมา พร้อมกับมีอาหารวางไว้ให้เขา  ยามแก่ ๆพูด

“ตื่นแล้วเหรอ ทานอาหารซิท่านประธานสั่งมาให้นายเลยนะ"

อาทิตย์คิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ “แล้วท่านประธานไปไหนแล้วหรือ” 

 “ถามทำไม”

 “แค่อยากเจอครับ”

ยามแก่หัวเราะดัง “แก่จะไปเจอเขาทำไม ดูสภาพซิ รีบ ๆ ทานแล้วก็กลับบ้านได้แล้ว”

อาทิตย์เงียบ เขาหยิบอาหารขึ้นมาทาน เมื่อเสร็จ ก็เดินออกจากที่พักของยามไป ท้องฟ้ามืดสนิด เขาสงสัยตัวเองจะนอนที่ใด สายตาเหลือบมองเห็นป้ายรถเมย์ เขาเดินไปนั่งอยู่ตรงนั้นและเผลอหลับไป 

ด้านท่านประธาน ในคลับแห่งหนึ่ง เขากำลังกินเลี้ยงในงานวันเกิดของเพื่อน แม้เขาจะไม่ค่อยชอบงานแบบนี้เท่าไรแต่ก็ขัดใจเพื่อนไม่ได้ และยิ่งเป็นเพื่อนรักด้วยแล้วเขาได้แต่เล่นตามน้ำไป

 “นี่ตะวัน นายจะไม่เต้นหน่อยหรือ”เพื่อนพูดขึ้น

 “นายจะเต้นก็เต้นไป เลยเสาร์”ตะวันพูด

เพื่อนทุกคนในกลุ่มพยายามให้ตะวันสนุกกับงาน

“นายนี่นะ ทำงานหนักทั้งวันแทนที่จะผ่อนคลายกลับมานั่งกินแต่เหล้าแค่นี่เองเหรอ….นายคิดอะไรอยู่”               เสาร์ถามด้วยความสงสัย

 “วันนี้ฉันเจอเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เขาเรียกฉันว่าพ่อ” ตะวันตอบ

 “นายมีลูกชายตอนไหนวะ”เสาร์พูด

“มันแปลก” เขาขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจเขาไม่สามารถสลัดใบหน้าของเด็กคนได้ออกจากสมองได้เลย

“แปลกยังไงวะ”

“ไม่รู้วะ แค่รู้สึกแปลกขึ้นมา”

เสาร์กอดคอตะวัน “เอาอย่างนี้ ถ้าคืนนี้แก่บังเอิญเจอเด็กนั้นอีก นี่ซิถือว่าแปลก”

ตะวันส่ายหน้า แล้วผลักเสาร์ออก เขาเดินออกจากกลุ่มเพื่อนโดยที่เพื่อนไม่ทันสังเกต เขาขับรถออกไปมุ่งหน้ากลับบ้าน 

ด้านของอาทิตย์

อากาศเริ่มหนาว จนเขารู้สึกตัว เขานั่งพิงป้ายรถเมย์หยิบรูปของพ่อขึ้นมา เขาคิด พรุ่งนี้ผมจะพูดกับคุณอย่างไรดีนะ แล้วทันใดนั้นรูปที่เขาถืออยู่ก็หลุดมือและถูกลมพัดออกไปกลางถนน อาทิตย์วิ่งถามรูปไปโดยลืมไปว่ารถกำลังมา เสียงรถเบรคดัง เขาถูกกระแทกที่ขาเล็กน้อย แต่ด้วยที่เขาพิการ ทำให้เขาลุกยากพอสมควร คนในรถรีบลงมาดูทันที 

 “เป็นอะไรหรือเปล่า”ตะวันพูดด้วยความตกใจ

แต่นั้นก็ทำให้เขาตกใจมากกว่าเดิมที่เป็นเด็กคนนั้นอีก เขานึกถึงคำพูดของเสาร์ขึ้นมา อาทิตย์รีบลุกทันที พร้อมกับพูดแต่คำว่า

 “ขอโทษครับ ขอโทษ โดยที่ไม่มองหน้าเขา”

“นายเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”ตะวันถาม

 “พ่อ”อาทิตย์มองหน้าเขาฃ

 “นายเรียกฉันว่าพ่อ 2 ครั้งแล้วนะ” สีหน้าของอาทิตย์เปลี่ยนเป็นตกใจ เขาลืมไปเลยว่าพ่อไม่รู้จักเขา

 “ขอโทษครับ คุณหน้าตาเหมือนพ่อผมมากเลยครับ…”

 “ช่างเถอะ ทำไมดึกป่านี้แล้วถึงไม่กลับบ้านละ”

อาทิตย์ก้มหน้า “บ้านผมอยู่ไกลครับ และนี่ก็เป็นการเข้าเมืองครั้งแรกของผมด้วยผมเลยไม่รู้จะไปไหนดีครับ”

“อ้าว แล้วพ่อแม่ไม่เป็นห่วงเหรอ”

อาทิตย์เงียบ แล้วเสียงบีบแตร่จากรถข้างหลังก็ดังขึ้น 

               ตะวันเลยพยุงเด็กหนุ่มขึ้นรถ “ไปฉันจะพานายไปหาหมอ”

อาทิตย์ไม่ได้ปฏิเสธแต่เขากลับมีใจที่อิ่ม ที่ได้อยู่ใกล้พ่อของเขาแบบนี้ เมื่อรถขับออกไป

 “นายยังไม่ได้ตอบเลยนะว่า พ่อแม่นายละ”

 เขาพูดด้วยสีหน้าที่เศร้า “แม่ผมเสียได้ 2เดือนแล้วครับ ส่วนพ่อผม ไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน ผมจึงออกจากบ้านเพื่อมาตามหาเขาครับ”

 “แย่จัง แบบนี้นายก็มาแบบไม่รู้อะไรเลยหรือ”

 “ครับ”

“หน้าตาพ่อนายเหมือนฉันหรือ นายมีรูปมั้ย ฉันจะได้ช่วยตามหา"

อาทิตย์ลังเลที่จะเอารูปให้เขาดู เขาจึงตัดสินใจส่งรูปแม่กับเขาตอนเด็ก ตอนที่พ่อถ่ายให้ ตะวันดู เขาหยิบรูปจากมือของอาทิตย์ขึ้นมาดู 

 “คุณครับไฟแดงต้องหยุดนะ”

ตะวันมอง เขาเบรครถแล้วมองรูปถ่ายนั้นอยู่สักพัก ก่อนจะพูด “ใครถ่ายรูปนี้หรือ”

 “พ่อครับ”

ตะวันส่งรูปคืนให้อาทิตย์ “แม่นายเป็นคนสวย เธอชื่ออะไร”

อาทิตย์มองหน้าเขา เขารู้ทันทีว่าพ่อจำแม่ไม่ได้  “แม่ผมชื่อ หยก ครับ แต่พ่อผม ผมไม่รู้ครับว่าเขาชื่ออะไร"อาทิตย์น้ำตาไหล

 “ไม่เอานา ลูกผู้ชายไม่ร้องไห้ซิ” ตะวันจับหัวเขาเขย่า เขาเช็คน้ำตาเขายิ้ม

เมื่อถึงโรงพยาบาล นางพยาบาลทำแผลให้เด็กหนุ่มเมื่อเสร็จ อาทิตย์รู้ดีว่าเขาคงต้องไป แต่เขาจะไปไหน

 “ค่ายาเท่าไรหรือครับ”

 “ไม่ต้องหรอก ฉันชนนายนะ”

แล้วตะวันก็เดินออกไป อาทิตย์ได้แต่ยืนมอง ไม่ได้เดินตามเขาไป ทำให้ตะวันต้องหันกลับมาถาม

“เป็นอะไร”

 “ผมขอโทษที่ทำให้คุณเสียเวลาครับ ผมคิดว่าผมจะหางานทำแถวนี้ จนกว่าจะพบพ่อนะครับ”

 “นายทำงานอะไรได้บ้าง” ตะวันเดินเข้ามาถาม

 “ผมทำได้ทุกอย่างครับไม่ว่างานอะไร”

ตะวันยิ้ม “สนใจทำงานพ่อบ้านมั้ย พอดีที่คอนโดฉัน แม่บ้านลาออกนะ ตอนนี้ยังไม่ได้รับใคร นายสนใจหรือเปล่า”

"สนครับ" เขายิ้มรับโดยไม่ลังเล

“ขออย่างเดียว อย่าเรียกฉันว่าพ่อต่อหน้าใครอีก” ตะวันพูด        "ครับ”

ตะวันขับรถไปคอนโดใกล้ที่ทำงาน เขาครุ่นคิดถึงรูปถ่ายนั้น ทำไมถึงได้คุ้นกับภาพถ่ายนี้จัง 

               อาทิตย์นั่งเงียบ ขอบคุณแม่ที่ช่วยผม เด็กน้อยคิดเสมอว่าแม่อยู่กับเขาเสมอ ความบังเอิญนี้คือจุดเริ่มชีวิตใหม่ของเขา คือจุดเริ่มต้นที่เขาจะหาความจริง  แม่บอกว่าพ่อรักผม แต่ทำไมเขาจำผมกับแม่ไม่ได้ละ ทำไม

Hanna hb