ในกระท่อม หลังเล็ก ๆ ในหมู่บ้านที่ห่างไกลความเจริญ ครอบครัวนี้ มีอยู่ด้วยกัน 5 คน  เป็นครอบครัวที่ยากจน ทำงานหาเช้ากินค่ำไปวัน ๆ  อยู่วันหนึ่ง ลูกสาวคนสุดท้องที่ออกไปทำงานในเมืองได้เดินทางกลับมาบ้าน พร้อมกับอุ้มเด็กผู้ชายมาด้วย เธอเดินเข้ามาหาพ่อกับแม่ด้วยหัวใจที่บอบช้ำ ร้องไห้อย่างหนัก พี่ชายถามเธอ

 “หยกเกิดอะไรขึ้น เด็กคนนี้คือ…” พี่ชายถามด้วยความโกรธ

 “ลูกชายของฉันเอง”เธอตอบพร้อมทั้งน้ำตา

ทุกคนในบ้านต่างตกใจ พี่ชายโกรธมาก ทุบตีเธอทันที เธอปกป้องลูกน้อยไว้ พ่อกับแม่ได้เข้ามาห้ามปรามด้วยน้ำตา เขาถึงจะหยุด ทุกคนเค้นถามเรื่องพ่อของเด็กแต่เธอไม่ยอมพูดแม้แต่คำเดียว

เวลาผ่านไป  15 ปี จากเด็กทารกน้อย เติบโตเป็นหนุ่มหน้าตาดี แต่ขาของเขาพิการตั้งแต่กำเนิดโดยขาของเขาเท่ากันเล็กน้อย ทำให้การเดินของเขาลำบากเล็กน้อย เขาได้เรียนหนังสือแค่ชั้น ป.3 เพราะน้าชายได้ป่วยเป็นมะเร็งและเสียชีวิต จึงขาดเสาหลักของบ้านไป มีแต่แม่ที่ทำงานอยู่ลำพัง เขาจึงต้องออกจากโรงเรียนรับจ้างทุกอย่าง  หลังจากน้าชายเสียชีวิตได้ไม่นาน ตากับยายก็มาถูกรถชนเสียชีวิตไปอีก ตอนนี้เขาอยู่กับแม่ 2 คน 15 ปี มานี้แม่ป่วยบ่อย ๆ ไม่ค่อยทานอาหาร กินแต่ยาแก้ปวดตลอด ไม่ยอมไปหาหมอทำให้เขารู้สึกกังวลมาก ๆ

บนเตียงนอนเก่า ๆ

 “อาทิตย์ ” เธอเรียก

เขาเดินออกจากครัวมาพร้อมอาหาร “ครับแม่..วันนี้ผมไปทำงานได้เงินมา หลายบาท ผมเลยซื้อกับข้าวดี ๆ มาให้แม่ทาน แม่ลองทานดูนะ"         “ลูกทานหรือยัง” เธอถาม

“ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ผมทานแล้ว แม่ทานเถอะ” เขาป้อนอาหารให้เธอ

 “คืนนี้นอนกับแม่นะ”หยกพูด

 “ได้ซิครับ”

เมื่อแสงตะวันลับขอบฟ้า ความมืดเข้ามาแทนที่ เขาจุดตะเกียง เดินเข้ามาหาแม่ เช็ดตัวให้เธอด้วยความรัก

“ตั้งแต่ลูกเกิดมา ลูกไม่เคยถามแม่เรื่องของพ่อเลย”

 “แม่จะพูดถึงเขาทำไม”

 “วันที่พ่อรู้ว่าแม่ตั้งท้อง สีหน้าแววตาของเขาดีใจมาก ตอนนั้นแม่อายุแค่ 17 ปี ทำงานเป็นสาวใช้ที่บ้านของพ่อลูก เราวาดอนาคตเอาไว้มากมาย จนอยู่วันหนึ่ง ครอบครัวของเขารู้เรื่องของเราเข้า พ่อของลูกพาแม่หนี้ออกจากบ้านเพื่อปกป้องลูกจากการทำแท้ง พ่อยอมทิ้งความสุขสบายทุกอย่าง จากคุณชายต้องทำงานทุกอย่างเพื่อแม่และลูก ทุกวันแม่จะรอพ่อกลับมาทำอาหารไว้รอ พ่อจะกอดลูกหอมลูก ความสุขนั้นอยู่ได้ไม่กี่เดือนหลังคลอดลูก วันหนึ่งพ่อออกไปทำงาน แล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย สิ่งที่แม่คาใจมาตลอดทำไมเขาถึงไม่กลับมา แต่แม่ไม่เชื่อว่าเขาจะทนความลำบากไม่ได้”

“แม่อย่าคิดมากเลย”

“นี่ คือรูปของพ่อที่อุ้มลูกอยู่ เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขนั้นมั้ย”

อาทิตย์จับรูปขึ้นมาดู เขาร้องไห้ 

“อาทิตย์ แม่ขอ อย่าโกรธพ่อ พ่อรักลูกมากรู้มั้ย”

 “ครับ”เขาเข้าไปกอดแม่

หยกยิ้ม แล้วทั้งคู่ก็นอน อาทิตย์หลับโดยไม่สึกรู้ตัวเลยเพราะการทำงานมาทั้งวันทำให้เขาเหนื่อยมาก หยกเองก็นอนกอดลูก เธอน้ำตาไหล ก่อนจะพูด “นอนนะเด็กดี แม่จะอยู่ข้างลูกเสมอ” แล้วเธอก็หลับไป 

รุ่งเช้า หยกยังคงอยู่ในท่าเดิมที่กอดอาทิตย์ เขารู้สึกตัว จับแขนแม่ออกจากตัว แต่เขากลับต้องตกใจที่มือของแม่เย็นมากและซีด เขานอนร้องไห้เพราะรู้ดีว่าแม่ได้จากเขาไปแล้ว

               เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ต้องสูญเสียทุกอย่างตั้งแต่เขาเกิดมา เขาครุ่นคิดด่าตนเอง โทษตัวเองตลอดเวลา งานศพเกิดขึ้นแบบเรียบง่าย ชาวบ้านต่างช่วยกันจัดงานศพของหยกเสร็จเรียบร้อย ทุกคนต่างเดินเข้ามาปลอบใจอาทิตย์ เขาได้แต่ร้องไห้ ชาวบ้านมอบเงินให้กับเขาก้อนหนึ่งหลังจากเผาศพหยกแล้ว

 “อย่าร้องเลยพ่อหนุ่ม ชีวิตก็แบบนี้แหละ” ยายคนหนึ่งพูดขึ้น

เธอจับไหลของเขาก่อนเดินจากไป ทิ้งให้เด็กหนุ่มยืนดูกองไฟมอดดับลงอย่างช้า ๆ