เมื่อถึงคอนโด อาทิตย์ได้เดินตามตะวัน จนถึงห้อง

 “ห้องรกหน่อยนะไม่มีแม่บ้าน” ตะวันพูด

อาทิตย์มองไปรอบ ๆ ห้องที่ดูใหญ่หรูหรา เขาหันไปถามตะวัน “ทำไมคุณถึงเชื่อใจผมครับ”

“ให้เรียกฉันว่า คุณตะวันนะ แล้วนายละ”

“ผมอาทิตย์ครับ”อาทิตย์เงียบแม่ตั้งชื่อเราเหมือนพ่อเลย

“แปลกนะชื่อเรามีความหมายเดียวกันเลย” ตะวันยิ้ม เขาเดินเข้ามาใกล้อาทิตย์

 “ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเชื่อใจเด็กอย่างนาย แต่ถ้านายเป็นโจร จะเอาอะไรก็เอาไปเลย ห้องนอนนายอยู่ด้านนั้น วันนี้ฉันเหนื่อยมากขอนอนก่อนแล้วกัน นายเองก็นอนซะ”

 “ครับ พอ.....เอิ๊ก คุณตะวัน”

“ฉันหวังว่า ฉันคงมองนายไม่ผิดนะอาทิตย์” แล้วเขาก็อาบน้ำนอน

ด้านอาทิตย์เอง เขากลับไม่รู้สึกง่วงนอนเลย เขาจัดแจ้งทำความสะอาดคอนโดทั้งหมด ทุกอย่างดูเข้าทีเข้าทางเรียบร้อย เวลานี้ก็ ตี 5 แล้ว อาทิตย์ก็ยังไม่ได้นอน หัวใจเขาอิ่มไปด้วยใจที่มีสุข เขาจัดแจง อาหารเช้า ข้าวต้มกุ้ง และกาแฟ ไว้ให้ตะวัน

เมื่อตะวันออกจากห้องเขาต้องแปลกใจมาก ๆ กับการที่เห็นเด็กคนหนึ่งทำทุกอย่างภายในไม่กี่ชั่วโมงจนเสร็จ

 “คุณตะวัน ทานอาหารเช้าก่อนครับ”

 “ไม่ละ ฉันไม่ชอบกินอาหารเช้า”

อาทิตย์เข้าไปจับแขนตะวัน “ แม่ผมบอกว่า เวลาเราจะทำงานอะไรก็ตาม มื้อเช้าคือพลังงานของเราที่จะทำให้เราทำงานอย่างมีความสุขได้ คุณตะวันทานหน่อยนะครับ”

“ก็ได้ นายอายุเท่าไรแล้ว”ตะวันมองหน้าอาทิตย์

 “จะ 15 ปีแล้วครับ”

 “แล้วนายไม่เรียนหรือ”

 “ผมจบแค่ ป.3 ครับ เพราะความจนต้องทำงานช่วยแม่นะครับ”

 “นายอยากเรียนมั้ย”

 “ไม่ครับ ผมอยากทำงานมากกว่าครับ"

 “นายทำงานกับฉัน เรียนไปด้วยก็ได้ เดียวฉันหาที่เรียนให้”

 “อย่างเลยครับ ผมแค่มาตามหาพ่อ ถ้าไม่เจอเดียวผมก็กลับแล้วครับ” สีหน้าของอาทิตย์เศร้าทันที

“ให้ถึงเวลานั้นแล้วค่อยคิด เอารูปแม่นายมาให้ฉันซิ เดียวฉันจะได้สืบหาพ่อให้”

 “อือ…ผมเกรงใจนะครับ” เขาตกใจในสิ่งที่ตะวันพูด

 “เอามาเถอะ ไม่ต้องเกรงใจ”เขายกมือขึ้นขอรูปถ่ายของเมื่อคืน

อาทิตย์เดินไปเอารูปมาให้เขาแบบไม่ค่อยอยากจะให้เท่าไร เพราะตัวเขารู้ดีว่าพ่อของเขาคือใคร

 “เดียวฉันเอากลับมาคืน ไม่หายหรอก”

ตะวันทานข้าวต้มกุ้งที่อาทิตย์ทำให้ แต่เขากลับต้องหยุดชงักเมื่อทานคำแรกเข้าไป อาทิตย์ถามด้วยความตกใจ

 “ไม่อร่อยเหรอครับ ขอโทษครับ..”

“ไม่ใช่..ฉันแค่..…ช่างมันเถอะ” เขาไม่พูดต่อ แต่กลับสงสัยในรสชาตินี้

“นายไม่มีรูปพ่อนายเหรอ”

 “ไม่มีครับ”

 “แล้วแบบนี้ นายจะหาเขาเจอได้ไง”

อาทิตย์เดินเข้าไปในห้อง เขาหยิบรูปภาพที่แม่วาดรูปพ่อไว้ เขายื่นให้ตะวัน

 “ผมจำพ่อได้จากรูปนี้”

ตะวันมองรูปภาพที่วาด แม้หน้าตาจะคล้ายเขา แต่เขาก็ต้องหัวเราะ

 “นายเรียกฉันว่าพ่อ เพราะรูปภาพวาดนี้เหรอ" อาทิตย์ยิ้ม เขาไม่กล้ามอบรูปถ่ายจริง ๆ ให้เพราะกลัวคำตอบที่จะได้รับ

เมื่อเขาทานอาหารเสร็จ ก็เดินออกไป อาทิตย์จัดเก็บทุกอย่าง ซักผ้าทำความสะอาดห้องนอน แต่เขากลับกลุ้มใจที่ตะวันเอารูปแม่ไป หวังว่าเขาคงไม่เจออะไรนะ แต่แปลกทำไมพ่อถึงจำแม่ไม่ได้นะ หรือว่าเขาไม่ใช่พ่อของเราแต่รูปที่ถ่ายกับเราคือเขานี่ ถ้าเขารู้ว่าเราเป็นลูก เขาจะรับได้ไม่ ในสมองของอาทิตย์คิดมั่วไปหมด เขารู้สึกว่า ขอแค่นี้ก็พอกับการได้อยู่ใกล้ผู้เป็นพ่อ แต่อีกใจหนึ่งก็สงสัยว่าทำไมพ่อถึงจำแม่ไม่ได้เลย ทั้ง ๆ ที่สิ่งที่    เล่าราวกับพวกเขารักกันมา   แต่ตอนนี้พ่อกลับไม่รู้จักแม่เลย                             hanna hb