Your Wishlist

พระชายาเจ้าน้ำตาของท่านอ๋องจอมโหด (ข้าแกล้งนางได้แต่ผู้เดียว)

Author: เวลาไม่เช้าแล้ว

ข้ามมาเป็นตัวประกอบที่ตอนจบแสนรันทดเพราะแต่งงานกับชายชั่วผู้นั้นเกิดใหม่ชาตินี้นางต้องหนีเขาให้พ้นแต่เหมือนว่านางยังซวยไม่พอกลับตกไปอยู่ในอุ้งมือของนายท่านแปดที่ร่ำลือว่าฆ่าคนตาไม่กระพริบจนได้

จำนวนตอน :

ข้าแกล้งนางได้แต่ผู้เดียว

  • 16/12/2565


สือเฉินเหลือบมองไป่จื้อ แววตาเขาแฝงไว้ด้วยความเกียจคร้านสามส่วนอีกเจ็ดส่วนล้วนเต็มไปด้วยความเอ้อระเหยไม่สนใจ

ไป่จื้อเอามือแตะจมูกแล้วรีบหุบปากโดยเร็ว เขาลืมไปได้อย่างไร นายท่านของเขาไม่ใช่จะรับมุกตลกของเขาได้ง่ายๆ ใครจะไปรู้หากวันไหนนายท่านไม่พอใจขึ้นมาเขาอาจจะโดนเตะให้ไปทำภารกิจในที่ไกลๆ อีกก็เป็นได้

พอหยิ่นเจียวได้ยินนางกำนัลเรียกนายน้อยฉี หัวใจนางสั่นระรัว ความแปลกใจแปรเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวขึ้นมาทันที แต่ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ผลุดขึ้นมากลับทำให้นางตะโกนเรียกออกไปอย่างไม่รู้ตัวว่า

"พี่ฉีอัน! " ฉีอันหันมายิ้มให้หยิ่นเจียวอย่างอ่อนโยน หากแต่แล้วหยิ่นเจียวกลับได้สติขึ้นมา ใบหน้าของนางซีดลง นางจับมือสือเฉียนเหยาออกวิ่งทันที สือเฉียนเหยามองไม่เห็นทาง พอโดนหยิ่นเจียวดึงให้วิ่งนางหกล้มกระแทกพื้นไป

สือเฉินได้ยินเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนเรียกแว่วๆ ว่าพี่ชาย เขาหันกลับไปดูอย่างไม่รู้ตัว เห็นคนตัวเล็กๆ กำลังวุ่นวายช่วยเหลือน้องเจ็ดของเขา รอยยิ้มขบขันผุดขึ้นบนริมฝีปากของเขา

"ไป่จื้อ! ไปช่วยพวกเขาหน่อย! "

"หา! "ไป่จื้อคิดว่าตนเองหูฝาดไปแล้ว นายท่านมีเมตตาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

สือเฉินมองดูไป่จื้อจากนั้นเขาก็เดินต่อไป ไป่จื้อถึงกับยืนเอามือเกาหัวแต่แล้วก็ยักไหล่ เขาเดาใจนายท่านไม่ถูกเอาเสียเลย

เมื่อไป่จื้อเดินมาถึงเขาก็หยิบผงยาออกมากำมือหนึ่งแล้วโปรยผงยาในอากาศ ตัวต่อก็พากันบินหนีไป พอเสียงหึ่งๆ หายไปแล้ว องค์หญิงเจ็ดก็เอาเสื้อที่คลุมหัวออก พอเห็นไป่จื้อ นางก็ก้าวถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว

"คารวะ องค์หญิงเจ็ด " ไป่จื้อเพียงแต่ก้มหัวคำนับเท่านั้น ไม่ได้เคารพอย่างเต็มพิธีการแต่อย่างใด สือเฉียนเหยาผู้หยิ่งจองหองอยู่เสมอ ก้าวถอยหลังแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวว่า

"พี่สี่เข้าวังหรือ? " คนที่สือเฉียนเหยากลัวที่สุดคือพี่สี่ของนางนั่นเอง นางไม่เคยนึกกลัวใครเลยไม่ว่าจะเป็นท่านพ่อหรือท่านแม่ก็ตามที เป็นเพราะวิธีที่พี่สี่สั่งสอนผู้อื่นไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทนทานได้

"เอ่อ .." ไป่จื้อเกือบเงยหน้าขึ้นหัวเราะเสียงดังหากเขากลับยั้งไว้ทัน

" ฮ่องเต้เรียกเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ " สือเฉียนเหยาไม่รู้ว่าแม้นางจะถูกเอาเสื้อคลุมหัวเอาไว้ แต่นางก็ยังถูกตัวต่อต่อยที่ใบหน้าและที่เปลือกตาจนหน้าบวมเป็นหัวหมูไปหมด

"ขอบคุณพี่สี่ให้ข้าด้วย "

ไป่จื้อพยักหน้ามองไปที่สองคนที่ยืนนิ่งอยู่ เมื่อเขาเห็นหยิ่นเจียว ดวงตาก็เปล่งประกายอย่างประหลาดใจออกมา ช่างเป็นสาวงามยิ่งนัก แต่แล้วเขาก็ส่ายหน้าในใจ น่าเสียดายที่นายท่านของเขาไม่สนใจผู้หญิงเอาเสียเลย อีกอย่างท่านก็คงไม่ชอบผู้หญิงที่ท่าทางอ่อนแอเยี่ยงนี้ หากจะมีพระชายาสักคนก็ต้องเป็นที่เชิดหน้าชูตาท่าทางสง่างามสมพระเกียรติ ไม่น่าจะเป็นผู้หญิงแบบนี้ไปได้อย่างแน่นอน! แต่ช่างน่าแปลกยิ่งนัก ทำไมองค์หญิงเจ็ดถูกต่อยจนหน้าปูดตาบวมแบบนั้น แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับไม่เป็นอะไรเลยล่ะ?

ไปจื้อถูจมูกขยับตาไปมองฉีอันอย่างมีความหมาย แต่ฉีอันเพียงแค่ยิ้มอย่างอบอุ่นให้เขาเท่านั้น

"องค์หญิงเจ็ด หม่อมฉันขอทูลลา! " ไป่จื้อประสานมือคารวะ

"ไปเถอะๆ อย่าให้พี่สี่ต้องรอนานเลย " สือเฉียนเหยาพยักหน้าอย่างมีความสุข ราวกับดีใจที่ได้ส่งเทพเจ้าแห่งโรคระบาดออกไปได้สักที

ฉีอันมองหยิ่นเจียวที่ยังคงก้มหน้า สีหน้าแสดงความหวาดกลัวออกมา เขายิ้มแย้ม หากแววตากลับมีร่องรอยรังเกียจ หยิ่นเจียวช่างแสร้งทำเป็นมีมารยาทต่อหน้าเขา หากเขาเดาไม่ผิดรังต่อนี่น่าจะเป็นผลงานชิ้นเอกของนางที่ต้องการดึงดูดความสนใจของเขา

"เกิดอะไรขึ้นกับรังต่อหรือ? " ฉีอันเอื้อมมือไปทางหยิ่นเจียวพลางถามอย่างสงสัย หยิ่นเจียวหดตัวก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณ นางเงยหน้ามองเขาอย่างตกใจ

ฉีอันชะงักมือค้าง นี่เป็นครั้งแรกที่นางแสดงอาการต่อต้านเขา นางดูเปลี่ยนไป หรือว่านี่จะเป็นวิธีถอยเพื่อรุกหรือ?

"มีใบไม้อยู่บนหัวของเจ้า? " ฉีอันพูดด้วยรอยยิ้มที่สดใสจนสาวใช้ที่อยู่ใกล้ต่างพากันหน้าแดง หยิ่นเจียวตัวแข็งทื่อ บังคับตัวเองอย่างเต็มที่ไม่ให้วิ่งหนีผู้ชายคนนี้ จนกระทั่งเขาหยิบใบไม้ออกจากศีรษะของนางแล้วนั่นแหละ นางจึงได้โล่งใจ หายใจได้เต็มปอดอีกครั้ง หญิงสาวเหงื่อแตกเต็มตัว

"ข้า…ข้าไม่ระวังเอง.." หยิ่นเจียวพูดตะกุกตะกัก ดวงตาเต็มไปด้วยความสำนึกผิดอย่างเต็มที่

ฉีอันตาเป็นประกาย เหมือนกับที่เขาคิดจริงๆ ช่างหายากยิ่งนักที่หยิ่นเจียวผู้นี้จะรู้สำนึกผิด เป็นเพราะนางกลัวจะโดนลงโทษสินะ! เห็นได้ชัดเลยว่าองค์หญิงเจ็ดบาดเจ็บสาหัสเพราะนาง ครั้งนี้คงไม่ได้เสแสร้งหรอก!

"ทำไมเจ้าถึงได้เป็นเด็กเหลวไหลอย่างนี้ จริงสิ…"ฉีอันพูดอย่างเคร่งขรึม หากเขายังพูดไม่ทันจบก็ถูกขัดจังหวะเสียก่อน หยิ่นเจียวตกใจจนน้ำตาไหลเมื่อได้ยินเขาดุว่า ร่างกายนางสั่นเทาด้วยความกลัวอย่างควบคุมไม่อยู่ นางหมอบลงกับพื้นทันทีอย่างไม่รู้ตัว เอาแขนโอบหัวไว้อย่างแน่นหนา ดวงตาว่างเปล่าในขณะที่พูดว่า "พี่ฉีอัน! ข้าขอโทษๆ ต่อไปข้าไม่ทำผิดอีกแล้ว พี่อย่าลงโทษข้าเลย อย่าลงโทษข้า! "

ฉีอันตกตะลึงกับท่าทางของหยิ่นเจียว เขาแค่อยากบอกว่า ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว ..เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำโทษนาง แต่ทำไมนางถึงได้หวาดกลัวเขาแบบนี้ สือเฉียนเหยาเห็นท่าทางหวาดกลัวเป็นอย่างมากของหยิ่นเจียวและแววตาที่น่าสงสัยของฉีอันแล้ว นางก็นึกถึงวีรกรรมที่หยิ่นเจียวได้ปกป้องนางเอาไว้ก่อนหน้านี้ นางจึงกางแขนยืนขวางหน้าหยิ่นเจียวเอาไว้

"เป็นข้าที่ออกคำสั่งให้นางไปตีรังต่อให้เอง แล้วนางตกลงมานางไม่ได้แกล้งใคร! หยิ่นเจียวได้สติจากคำพูดขององค์หญิงเจ็ด นางเงยหน้าแม้จะยังมีน้ำตาไหลออกมา

"ข้าไม่ต้องการเป็นหนี้บุญคุณใคร! " สือเฉียนเหยาส่ายหัวเมื่อเห็นหยิ่นเจียวส่งสายตาขอบคุณให้ยาง นางร้อนรนอธิบายกับตนเองว่า หยิ่นเจียวกับนางจัดว่าเป็นคู่หูเกเรด้วยกันอยู่แล้ว หากหยิ่นเจียวโดนผู้ใดรังแกนั่นหมายความว่าคนผู้นั้นรังแกนางด้วยเช่นกัน หากจะมีใครรังแกหยิ่นเจียวได้ ต้องเป็นนางแต่ผู้เดียวเท่านั้น!!

พอคิดแบบนี้แล้ว สือเฉียนเหยาก็รู้สึกสมเหตุสมผลมากขึ้นเรื่อยๆ หน้าอกของนางเชิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ฉีอันตกตะลึงท่าทางที่ปกป้องขององค์หญิงเจ็ด เขาหัวเราะพรืดออกมาอย่างสุดกลั้น "องค์หญิงเจ็ดคิดมากไปแล้ว ข้าไม่ได้อยากจะทำโทษหยิ่นเจียวแต่อย่างใด ..หากองค์หญิงเจ็ดควรดูแลใบหน้าของพระองค์ก่อน ข้าขอทูลลา " ฉีอันพูดจบก็หันหลังเดินออกไปทันที เขาเหลือบมองหยิ่นเจียว ดวงตาฉายแสงกร้าวออกมาจนหยิ่นเจียวเสียวสันหลัง

"เอ๊ะ! ใบหน้าข้าเป็นอะไรไปหรือ? นี่พวกเจ้ายังไม่ไปตามหมอมาดูข้ากันอีกหรือ? " สือเฉียนเหยาเพิ่งตระหนักได้ว่า ใบหน้าของนางโดนตัวต่อต่อย เพียงแต่นางไม่ได้รู้สึกเจ็บแต่อย่างใด หรือว่าจะชาไปแล้วก็ไม่รู้ได้???

นี่ข้าเสียโฉมไปแล้วหรือไม่? นางเริ่มกลัว แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าของหยิ่นเจียวที่ไม่มีแม้แต่ร่องรอยโดนต่อยแม้แต่น้อย นอกจากจะฉงนใจแล้วสือเฉียนเหยายังโมโหไม่พอใจอีกด้วย

"นี่..นี่ทำไมหน้าของเจ้าไม่เป็นอะไรเลยล่ะ? 

***************

 





 

 

 

 

 

 



 

กลับหน้าหลัก ตอนก่อนหน้า ตอนถัดไป