สือเฉียนเหยา มองหยิ่นเจียวที่ยังยืนนิ่งอยู่อย่างไม่ชอบใจนัก นางต้องให้หยิ่นเจียวขึ้นไปจัดการกับเจ้า"สิ่งนั้น" ให้ได้

"ดูเหมือนมีคนไม่อยากเล่น..งั้นกลับไปเล่นที่ตำหนักเย็นเหมือนเดิมเถอะ " สือเฉียนเหยาพูดเรียบๆ

หยิ่นเจียวกำหมัด

"อย่า! ข้าไปเอง! " นางหยิบกระสอบจากมือของสาวใช้แล้วปีนบันไดขึ้นไปท่าทางราวกับว่านางกำลังจะหาที่ตายแบบนั้น สือเฉียนเหยามองอย่างตื่นเต้น นางหันไปพูดกับสาวใช้ว่า

"เจ้าไปช่วยจับบันไดให้นาง เกิดคุณหนูรองตกลงไปแล้วไปฟ้องท่านย่า..ข้าจะโดนลงโทษ!"

ฝ่ามือของหยิ่นเจียวชุ่มไปด้วยเหงื่อในขณะที่ที่นางกำบันไดแน่น หญิงสาวก้มหัวลงไปมองข้างล่าง เข่านางถึงกับอ่อนจนแทบจะพับ หยิ่นเจียวไม่ได้เป็นแค่โรคหวาดกลัวการเข้าสังคม หากแต่นางยังเป็นโรคกลัวความสูงอีกด้วย แม้ว่าต้นไม้ต้นนี้จะเทียบได้แค่ความสูงของอาคารเตี้ยๆ เท่านั้น แต่สำหรับหยิ่นเจียวแล้ว นี่ก็นับว่าสูงเหมือนกัน

"หยิ่นเจียว! รีบไปเอามาสิ! ทำไมเจ้าถึงได้ขี้กลัวแบบนี้ล่ะ? "สือเฉียนเหยาว่าแล้วก็เตะบันไดอย่างใจร้อน ทำให้บันไดถึงกับโยกไปมา โชคดีที่สาวใช้จับบันไดไว้อยู่ ไม่เช่นนั้นหยิ่นเจียวคงได้ลงมาแล้ว!

หยิ่นเจียวตกใจ เท้าซ้ายถึงกับก้าวพลาดจนไถลเลยร่องของบันได หญิงสาวเจ็บจนร้องออกมา นางกอดบันไดไว้แน่น หมอกในดวงตาเริ่มจับเป็นไอน้ำอีก ในไม่ช้าน้ำตาก็ไหลลงมา ดูแล้วน่าเวทนาเหลือเกิน

สือเฉียนเหยาอดหดขาของนางไม่ได้เมื่อเห็นน้ำตาของหยิ่นเจียว นางคิดว่าบันไดไม่ค่อยมั่นคงดีนัก นางไม่ได้เตะแรงเท่าไหร่เลยนะ

"เจ้า..รีบๆ เข้าเถอะ! "

หยิ่นเจียวขมวดคิ้ว กัดฟันแน่น ไม่ยอมร้องไห้ออกมาอีก หญิงสาวปาดน้ำตาจนใบหน้าเลอะเทอะอย่างไม่สนใจ นางปีนบันไดขึ้นไปอีกขั้น ยื่นมือออกไปอย่าง

สั่นเทา จากนั้นจึงเปิดกระสอบแล้วย้ายรังต่อจากต้นไม้ใส่ลงไปในกระสอบ มีตัวต่อบินอยู่สองสามตัว อยู่เหนือหัวของหยิ่นเจียว ที่น่าประหลาดก็คือมันไม่ได้มีท่าทีจะโจมตีหรือเข้ามาต่อยนางเลย

"ข้าขอโทษนะ เจ้าต่อน้อย…ข้าไม่ได้ตั้งใจจะมาทำลายบ้านของเจ้าเลยนะ ยกโทษให้ข้าด้วยเถอะ! " หยิ่นเจียวปิดปากปิดตา หลังจากเอารังต่อใส่ลงในกระสอบแล้ว นางจึงลืมตาขึ้น ตัวต่อเริ่มตกใจบินกันให้วุ่นวายหญิงสาวปิดปากกระสอบอย่างเร็ว

"เอามันลงมา! "สือเฉียนเหยากระโดดอยู่ข้างล่างอย่างตื่นเต้น นางขอให้หยิ่นเจียวไปเก็บรังต่อมาให้เพราะหวังว่าตัวต่อจะต่อยที่ใบหน้าของนางบ้าง แต่นางไม่ได้คิดเลยว่า ตัวต่อเหล่านั้นไม่ได้ต่อยหยิ่นเจียวเลยแม้แต่ตัวเดียว!

หยิ่นเจียวก้มมองพื้น นางรู้สึกเข่าอ่อนอีกครั้ง "ข้ากลัว ..ข้ากลัวความสูง " นางร้องออกมาเบาๆ เสียงสั่น ตาแดงก่ำอีกครั้ง

"เจ้าจะกลัวอะไร มีคนจับบันไดให้เจ้า อยู่ไม่เห็นหรือ? ลงมาได้แล้ว! "

สือเฉียนเหยาเอามือกอดอกกลอกตาไปมาอย่างฉุนเฉียว

ในใจนางคิดว่า หยิ่นเจียวเป็นพวกหน้าซื่อใจคด กลัวความสูงอะไรกัน! สมัยนางยังเด็กๆ นางปีนป่ายต้นไม้เล่นกับพวกขันทีและนางกำนัลบ่อยมาก นางเป็นคนดื้อรั้น ช่วงหลังนางโดนมารดาลงโทษบ่อยครั้ง นางถึงไม่ค่อยจะได้ปีนต้นไม้เล่นอีก

เหล่าสาวใช้ในวังต่างมองหน้ากัน พวกนางเห็นคุณหนูรองมีสีหน้าหวาดกลัวระคนสิ้นหวัง จิตใจของพวกนางต่างพากันหวั่นไหว

องค์หญิงเจ็ดช่างบังคับคนเกินไปแล้ว!

แต่พวกนางก็ไม่มีใครกล้าทักท้วงอะไรออกมา สือเฉียนเหยาเป็นองค์หญิงเป็นเจ้านาย พวกนางจะไปตักเตือนอะไรนางได้

หยิ่นเจียวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ถือกระสอบด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็จับบันไดไว้มั่น นางยกเท้าซ้ายที่ยังเจ็บจากเมื่อครู่ แล้วค่อยๆ ไต่ลงมา แต่เมื่อขาซ้ายที่บาดเจ็บต้องมารับน้ำหนักตัวทั้งหมด จึงทำให้ขาข้างนั้นไม่มั่นคง ส่วนขาอีกข้างก็ก้าวพลาดลื่นไถลลงมาอย่างช่วยไม่ได้ นางถอยหลังก่อนที่จะพลัดตกลงมา หัวใจของหยิ่นเจียวเต้นกระหน่ำ หญิงสาวหลับตาปี๋รอให้ความเจ็บปวดมาถึงตัว

สือเฉียนเหยาก็ตกใจเช่นกัน หากวิธีตอบสนองของนางก็คือผลักร่างนางกำนัลผู้หนึ่งให้ล้มลงกับพื้นเพื่อที่จะได้กลายเป็นเบาะรองของหยิ่นเจียว

หากว่าหยิ่นเจียวเป็นอะไรไป ไทเฮาคงจะทำโทษนางอย่างรุนแรงเป็นแน่! นางรู้ดีว่าไทเฮารักหยิ่นเจียวมากแค่ไหน ..เสียสละสาวใช้สักคนจะนับเป็นอะไรได้!

ความเจ็บปวดอย่างแรงที่หยิ่นเจียวคาดเอาไว้กลับมาไม่ถึงหากนางรู้สึกว่าตนเองกำลังล้มทับลงบนวัตถุนิ่มๆ ที่ตอนนี้กำลังร้องครวญครางอยู่ใต้ร่างของนาง

หยิ่นเจียวตกตะลึงเมื่อเห็นว่านางกำลังล้มทับใส่คนผู้หนึ่งอยู่ นางรีบลุกขึ้นยืน อยากจะช่วยเหลือคนผู้นั้นให้ลุกขึ้นมา หากนางไม่รู้ว่าจะทำยังไง หญิงสาวละล้าละลัง ทั้งรู้สึกผิดอย่างมากมาย ขนตายาวของนางชุ่มไปด้วยน้ำตา

"ข้า..ข้าขอโทษ เจ้าเป็นอะไรไหม? " ก่อนที่หยิ่นเจียวจะได้ทำอะไรต่อ ทันใดนั้นก็มีเสียงคนพูดขึ้นว่า

"อ๊ะ! ตัวต่อๆ รีบหนีเร็วเข้า คุ้มกันองค์หญิงเจ็ดด้วย! " เสียงกรีดร้องระงมของนางกำนัลทำให้หยิ่นเจียวเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ กลายเป็นว่าตอนที่นางพลัดตกลงมา นางบังเอิญทำกระสอบหลุดมือ ตัวต่อที่กำลังโมโหต่างพากันกรูออกมาจากกระสอบ แล้วก็…ช่างเป็นเรื่องบังเอิญเหลือเกิน ..จริงๆนะ ..กระสอบดันตกไปที่หน้าองค์หญิงเจ็ดพอดีเลย หยิ่นเจียวไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ! ตอนนี้มีตัวต่อพากันวิ่งเข้าใส่สือเฉียนเหยาเป็นฝูง ..

"อา..หน้าข้า.. หน้าข้า.. อย่ามายุ่งกับหน้าเปิ่นกงนะ ไปให้พ้น!"

สือเฉียนเหยาเอาแขนเสื้อปิดหน้าอย่างอุตลุด หากตัวต่อก็ยังพากันต่อยใบหน้าของนาง สาวใช้และนางกำนัลที่อยู่ข้างกายต่างก็พากันวุ่นวายเอาตัวรอดจากการถูกต่อต่อย จะไปมีใครสนใจองค์หญิงเจ็ดอยู่ได้อย่างไร?

หยิ่นเจียวเดินขากะเผลกพยายามถอดเสื้อคลุมด้านนอกออก ตรงเข้าไปหาสือเฉียนเหยา

"อย่ากลัวๆ " สือเฉียนเหยารู้สึกว่ามีบางอย่างครอบลงที่ศีรษะของนาง จากนั้นก็มีเสียงปลอบเบาๆ องค์หญิงเจ็ดตกตะลึงเสียงนั่น..เป็นหยิ่นเจียวหรือ?

"เกิดอะไรขึ้นหรือ? "เสียงที่พูดทุ้มต่ำกังวานราวกับไข่มุกที่ตกลงบนแผ่นหยก

หยิ่นเจียวเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงที่ได้ยิน อยากรู้ว่าเป็นใครทำไมเสียงถึงได้ไพเราะแบบนั้น

หญิงสาวเห็นชายหนุ่มใส่ชุดขาว คิ้วงามราวกับกระบี่ ริมฝีปากเป็นสีดอกท้อในเดือนมีนาคม ความงามนั้นดูไปแล้วคล้ายหญิงคล้ายชายอย่างแยกลำบาก หากไม่ใช่เพราะโครงร่างสูงที่ดูแข็งแกร่งแล้ว ก็อาจทำให้ผู้ที่มองเห็นคิดว่าเป็นอิสตรีไปได้

มุมปากของเขาแย้มยิ้มราวกับสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ พูดได้คำเดียวว่าหล่อเหลาหาใครเทียบได้ยาก

"นายท่านฉี! มีตัวต่ออยู่แถวนี้ ท่านอย่าได้เข้ามา! " สาวใช้รีบร้องเตือนเมื่อเห็นว่ามีเจ้านายผู้สูงศักดิ์ กำลังเดินเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ไม่ไกลจากที่นั้นมากนัก มีชายชุดดำ เดินผ่านมากับชายใส่ขุดสัน้ำเงินเข้าพอดี ท่าทางของชายชุดดำดูไม่ใช่คนธรรมดา แม้เขาจะมีทีท่าเรียบเฉย หากก็มีบบรรยากาศที่ไม่น่าชวนให้ผู้คนเข้าไปใกล้ชิด

ชายในชุดสีน้ำเงินมองหยิ่นเจียวที่กำลังโอบสือเฉียนเหยาเอาไว้แล้วพูดว่า

"นายท่านแปด ดูเหมือนว่าจะมีคนไปแหย่รังต่อเล่น ช่างน่าเวทนาเหลือเกิน ท่านอยากเข้าไปช่วยน้องเจ็ดของท่านไหม? "

ชายหนุ่มชุดสีน้ำเงินพูดพลางขยิบตาอย่างล้อเลียน

*************