หยิ่นเจียวเห็นชายผู้หนึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่ที่ม้านั่งกลางสนาม มีเลือดเปรอะเปื้อนตามเสื้อผ้าและเส้นผม เลือดไหลหยดลงเป็นแอ่งนองเจิ่งที่พื้น

ชายผู้นั้นหันหน้าตะแคงมาที่ประตู ลมหายใจของเขาแผ่วเบา หยิ่นเจียวประสานตาเข้ากับสายตาที่ว่างเปล่าของเขา หญิงสาวรู้สึกมวนท้องจนแทบอยากจะอาเจียนออกมา

"คารวะ องค์หญิงเจ็ด " บ่าวที่ยืนอยู่กลางลานเห็นสือเฉียนเหยา พวกเขาพากันคุกเข่าลงทันที ข้างๆ กายมีถังใส่น้ำเกลืออยู่ครึ่งถัง

"ลุกขึ้นเถอะ!วันนี้ข้าอยากมาร่วมสนุกกับหยิ่นจูด้วย! พวกเจ้าเอาบ่าวสองคนนั่นมา! "

สือเฉียนเหยาดูคุ้นชินกับฉากตรงหน้า นางไม่มีสีหน้าท่าทางตกอกตกใจเลย หลังจากที่นางพูดจบ ก็มีบ่าวลากหญิงรับใช้สองคนมา ทั้งคู่มีผมที่กระเซอะกระเซิงแลดูสกปรกมอมแมมไปทั้งตัว พวกเขาต่างดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งเตะเท้าขัดขืน หากก็ถูกลากจิกหัวมาอย่างไม่ปรานี

เมื่อทั้งสองคนเห็นหยิ่นเจียว พวกนางก็มีสีหน้าหวาดกลัว นางเคยได้ยินวิธีการทำโทษที่เหี้ยมโหดของหยิ่นเจียวมาก่อน มีอยู่ครั้งหนึ่งสาวใช้รินชาให้นาง บังเอิญทำหก น้ำชาร้อนลวกหยิ่นเจียว หญิงสาวโกรธจัดสั่งให้คนเอาน้ำร้อนเทใส่ศีรษะสาวใช้ผู้นั้นจนหนังหัวพองไปหมด ในที่สุดบ่าวรับใช้ผู้นั้นก็เสียชีวิต ศพของนางมีแต่ตุ่มหนองไปทั่วจนแทบจะไม่มีใครกล้าเอาศพไปฝังด้วยซ้ำ ส่วนหยิ่นเจียวนะหรือ? ใครจะกล้าตำหนินางกันเล่า? นางเป็นหลานสาวคนโปรดของไทเฮา ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีบ่าวรับใช้คนไหนกล้าทำผิดต่อหน้านางแบบนั้นอีก เมื่อบ่าวทั้งสองถูกนำมาตัวมาต่อหน้าสือเฉียนเหยา ดวงตาของพวกนางก็มีความหวังริบหรี่ขึ้นมา

“องค์หญิงเจ็ด ช่วยบ่าวด้วยเถอะเพคะ ..บ่าวจะเป็นวัวเป็นม้าตอบแทนให้ …"พวกนางทั้งคุกเข่าทั้งโขกศีรษะเสียงดังราวกับจะให้สือเฉียนเหยารู้ความจริงใจของพวกนาง

"โอ้..เสียงดังดีเหลือเกิน! หยิ่นเจียวเจ้าว่ายังไง? "สือเฉียนเหยาหันมาทำท่าปรึกษาหารือ ราวกับจะออกไปสู้รบกับใคร

"อะไรนะ? " หยิ่นเจียวจับหน้าท้องของตนเองเอาไว้ นางมวนท้องอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าเผือดซีด น้ำตาก็เริ่มทำท่าจะไหลออกมาอีกแล้ว ..สือเฉียนเหยาถึงกับผงะเมื่อเห็นท่าทางของนาง แต่แล้วก็ได้สติ ปกติหยิ่นเจียวมักจะตื่นเต้นหากได้เล่นสนุกแบบนี้ …แต่นี่ ..

"เจ้าอย่ามาเสแสร้งหน่อยเลย! มาสิ..ข้าให้เจ้าเลือกก่อนจะเอาอาวุธอะไรดี? ใช่แล้ว! แส้ไงล่ะ! เป็นของคุ้นมือเจ้าดีไม่ใช่หรือ? " สือเฉียนเหยาหัวเราะชอบใจ หยิ่นเจียวเข่าอ่อนเมื่อได้ยินที่นางพูด ใบหน้าของนางแสดงความตกใจ หวาดกลัวเพิ่มมากขึ้น จะให้นางฆ่าคนเพื่อความสนุกอย่างนั้นหรือ?

"ไม่! ไม่..ข้าทำไม่ได้ พวกเขาเป็นคนบริสุทธิ์ "หยิ่นเจียวส่ายหน้าเดินถอยหลัง

"พอเถอะ หยิ่นเจียว! เจ้าโง่หรือ? จะมีใครบริสุทธิ์ในตำหนักเย็นแห่งนี้กันเล่า? อีกไม่นานพวกเขาก็ต้องตายอยู่แล้ว ต่อให้เราฆ่าเขาก็ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรนี่! " สือเฉียนเหยาพูดถูกแล้ว แม้ว่านางจะเป็นองค์หญิง แต่นางก็ไม่อาจจะฆ่าใครตามใจชอบได้ ราชวงศ์ที่ไหนจะยอมให้องค์หญิงมีเรื่องอื้อฉาวแปดเปื้อนได้เล่า? แต่ที่ตำหนักเย็นแห่งนี้ส่วนใหญ่แล้วเต็มไปด้วยผู้กระทำความผิดทั้งนั้น ต่อให้นางฆ่าคน มารดาก็ไม่ตำหนินางหรอก ..

หยิ่นเจียวถูกสือเฉียนเหยาบังคับ หากนางกัดริมฝีปากไม่ยอมแพ้

"เราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปตัดสินให้ใครอยู่ใครตาย ชีวิตทุกคนมีค่า ข้าไม่อยากใช้ชีวิตคนมาเดิมพันแบบนี้ "

"ข้าเป็นองค์หญิงเจ็ดของฮ่องเต้และฮองเฮา เจ้าจะมาพูดว่าข้าไม่มีคุณสมบัติที่จะให้ใครอยู่หรือใครตายได้หรือ? เจ้าคิดให้ดีนะ หากเจ้าไม่เล่นกับข้า ก็ถือว่าเจ้าเป็นฝ่ายพ่ายแพ้นะ เจ้าต้องรับโทษ! " สือเฉียนเหยาพูดจาข่มขู่

"ถ้าเช่นนั้น! ก็ขอให้องค์หญิงลงโทษข้าเถิด " หยิ่นเจียวเม้มปากอย่างดื้อรั้น

สาวใช้ทั้งสองคนต่างเงยหน้าขึ้นมามองอย่างไม่เชื่อสายตา นี่..เป็นคุณหนูรองจริงๆ หรือ? พวกนางฝันไปหรือเปล่า? คุณหนูรองกำลังร้องขอชีวิตให้พวกนางหรือ?

"องค์หญิงเจ็ด แส้ที่องค์หญิงต้องการเพคะ " นางกำนัลผู้หนึ่งคลานมาส่งแส้ให้อย่างนอบน้อม องค์หญิงเจ็ดหนิบแส้ขึ้นมาฟาดบ่าวหญิงสองคนสองสามทีอย่างระบายโทสะ หยิ่นเจียวไม่สบายใจ นางจึงเบนความสนใจของสือเฉียนเหยาหญิงสาวพูดอย่างเคืองๆ ว่า

"องค์หญิงเจ็ดเล่นแบบนี้ไม่เห็นสนุกเลย ..ไปเล่นอย่างอื่นดีกว่า "

"เจ้าอยากเล่นอะไรหรือ? "สือเฉียนเหยาพยักหน้า นางชะงักการตี หันมาถามหยิ่นเจียวอย่างจริงจัง นี่เป็นครั้งแรกที่หยิ่นเจียวผู้นี้แสดงความอ่อนแอไม่เอาไหนออกมาให้นางเห็น นางคงต้องไว้หน้าหยิ่นเจียวสักเล็กน้อยจะดีกว่า..

“ตามใจท่าน เล่นอะไรก็ได้!” หญิงสาวยิ้มพยายามแสดงสีหน้าอ่อนโยนแม้จะดูฝืนไปบ้าง

"เจ้าพูดเองนะ “"องค์หญิงเจ็ดกลอกตา หยิ่นเจียวมองแล้วเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา นางเลยพูดต่อรองขึ้นว่า

"ตราบใดที่ไม่ฆ่าคนหรือจุดไฟเผาวัง ข้าก็เล่นได้ทั้งนั้น!”

"ก็ได้ ข้าชนะ! ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าไปฆ่าใครหรือเผาวังหรอก ไปเถอะ ไปเล่นที่อื่นกัน! "ว่าแล้วนางก็โยนแส้ลงกับพื้นแล้วออกเดินไปอย่างรวดเร็ว หยิ่นเจียวเหลือบมองสาวใช้ทั้งคู่พึมพำขอโทษ และไม่ลืมแสดงความเห็นใจ ก่อนจะวิ่งตามสือเฉียนเหยาไป

สาวใช้ที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นรู้สึกว่าตนเองเพิ่งรอดจากภัยพิบัติมา พวกนางคิดไม่ถึงว่าคนที่ช่วยนางในครั้งนี้จะเป็นคุณหนูรองหยิ่นเจียวผู้นั้น

ซือเฉียนเหยาพาหยิ่นเจียวไปที่สวนของหลวง หยิ่นเจียวถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยก็ไม่มีคนพลุกพล่าน

นางพาหยิ่นเจียวมายืนใต้ต้นไม้ใหญ่ หญิงสาวหมุนไปมา

"องค์หญิงเจ็ดท่านอยากจะเล่นอะไรหรือ? "

"เจ้าปีนขึ้นไป..เอาของให้ข้า! " สือเฉียนเหยายกคางขึ้นชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ่

หยิ่นเจียวเงยหน้า พอเห็นสิ่งที่อยู่บนนั้น เลือดบนใบหน้าของหญิงสาวก็แทบหายไปจนหมด "องค์หญิงเจ็ด ท่านอย่าล้อข้าเล่นสิ ข้าปีนต้นไม้สูงขนาดนั้นไม่ได้! "

"อะไรนะ! เจ้าจะกลับคำพูดหรือ? เจ้าบอกว่าเจ้าจะทำทุกอย่างยกเว้นฆ่าคนกับจุดไฟเผาไง! เจ้าไม่ทำตามคำพูดหรือ ? เอาละ ข้ารู้ว่าเจ้าอ่อนแอ บอบบาง นั่น! ข้าเอาบันไดมาให้เจ้าแล้ว "ทันทีที่นางพูดจบก็เห็นนางกำลังเดินแบกบันไดมาพร้อมกับถือกระสอบอยู่ในมือ

***************