หยิ่นเจียวส่ายหัวอย่างแรงเมื่อคิดถึงเรื่องในนิยายดั้งเดิม นางจะไม่เดินไปตามเส้นทางเดิมอีกอย่างเด็ดขาด ตอนนี้ภารกิจของหยิ่นเจียวมีแค่เพียงอย่างเดียวคือต้องทำให้นางเอกพอใจและอยู่ห่างจากวายร้ายอย่างฉีอันให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้

"เจียวเจียว เจ้าไม่สบายหรือ? " ไทเฮาแตะหน้าผากนางถามอย่างกังวล

" ท่านป้า..ข้าไม่เป็นอะไร" มือเย็นๆ ของไทเฮาทำให้หยิ่นเจียวได้สติ นางทำใจให้สงบคิดอยู่อย่างเดียวว่าต้องเอาชนะชะตากรรมอันเลวร้ายของตัวประกอบผู้นี้ให้ได้

ทันใดนั้นก็มีเสียงโวยวายขึ้นมาที่นอกห้องโถง

“บ่าวชั้นต่ำ! เจ้าเป็นใครถึงได้ห้ามองค์หญิงเช่นข้าไม่ให้เข้าไปด้านใน!” เสียงพูดที่ฉุนเฉียวดังขึ้นตามมาด้วยเสียงตบตี!

“องค์หญิงเจ็ดเพคะ! ไทเฮาทรงรับแขกผู้มีเกียรติอยู่นะเพคะ!” เสียงนางกำนัลเจือสะอื้น นางคุกเข่าลงกับพื้นร่ำไห้ตัวสั่น

"แขกผู้มีเกียรติหรือ? แล้วข้าไม่ใช่ผู้มีเกียรติงั้นหรือ? จะให้ข้าเข้าไปไหม? ไม่อย่างนั้นอย่าได้หาว่าข้าหยาบคาย" สือเฉียนเหยาเตะนางกำนัลผู้นั้นก่อนที่จะเดินเข้ามาด้านใน

“ท่านย่า! มีนางกำนัลที่ด้านนอกไม่ยอมให้หลานเข้าเฝ้าท่านย่า ..เอาไปตัดหัวเถิดเพคะ!" สือเฉียนเหยากล่าวอย่างไม่พอใจ น้ำเสียงไม่แยแสราวกับไม่ใช่ชีวิตคนหากเป็นมดปลวกตัวหนึ่งเท่านั้น ในตอนนั้นเองที่นางเหลือบมาเห็นหยิ่นเจียวเข้าพอดี

"มิน่าเล่า! นางกำนัลที่ด้านนอกถึงห้ามไม่ให้ข้าเข้ามา เป็นเพราะเจ้าอยู่ที่นี่เอง! "สือเฉียนเหยาเหล่มองหยิ่นเจียวด้วยท่าทางดูถูกเหยียดหยาม

หยิ่นเจียวหันไปมองเด็กสาวที่เพิ่งเข้ามา นางหน้าตาน่ารักหากบูดบึ้งจนทำลายความงามที่มีแต่เดิมไปจนหมด หยิ่นเจียวชอบคนหน้าตาดี แม้ว่าจะชอบซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดแต่นางก็อดที่จ้องดูผู้คนไม่ได้

"ไม่กลัวเงาหัวหายหรือ? มาจ้องข้าแบบนี้ได้อย่างไร? " สือเฉียนเหยามองหยิ่นเจียวอย่างไม่พอใจ หยิ่นเจียวผู้นี้เจอกันครั้งใดก็ต้องปะทะคารมกันทุกครั้ง เหตุใดวันนี้นางเอาแต่นั่งโง่งมแล้วแอบมองข้าแบบเขินอายแบบนั้น? ไม่สิ! ทำไมข้าถึงใช้คำว่าเขินอายกับหยิ่นเจียวด้วย? คนที่นางรู้จักเขินอายยามอยู่ต่อหน้ามีแต่ฉีอันเพียงผู้เดียวเท่านั้นนี่!!

"ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า..เด็กน้อยสองคน เจอกันทีไรเป็นต้องทะเลาะกันทุกที ไปๆๆ ออกไปทะเลาะกันข้างนอกเถิด อัยเจียแก่แล้วไม่ชอบฟังเวลาเจ้าทะเลาะกัน ไทเฮาโบกไม้โบกมือไล่ให้หยิ่นเจียวและสือเฉียนเหยาออกไปเล่นกันข้างนอก

“ท่านป้า..ข้า..ข้าอยากอยู่กับท่านป้ามากกว่าเพคะ " หยิ่นเจียวรีบปฎิเสธเป็นพัลวัน เจ้าของร่างเดิมไม่ถูกกันกับเด็กสาวผู้นี้หากนางออกไปเล่นด้วยมิโดนรังแกหรือ?

"หยิ่นเจียว! เจ้าขี้ขลาดหรือ? อย่าบอกนะว่าเจ้ากลัวไม่อยากไปเล่นกับข้า? “ สือเฉียนเหยาเอามือเท้าเอว เชิดใบหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง

“ใช่ข้าเป็นคนขี้ขลาด…” หยิ่นเจียวไม่นึกอายเลยสักนิด ขี้ขลาดแล้วอย่างไร? หากเป็นเจ้าของร่างเดิมคงไปกระโดดโลดเต้นไปท้าตีท้าต่อยด้วยแล้ว แต่นางไม่ใช่ ..นางจะเอาอะไรไปสู้รบตบมือกับเด็กสาวผู้เย่อหยิ่งคนนี้เล่า? สือเทียนเหยาส่ายหน้าอย่างระอา เมื่อเห็นคู่ปรับทำท่ายกธงขาวไปก่อน หากเมื่อนึกถึงแผนการที่วางเอาไว้แต่แรก นางจึงได้แต่กัดฟันชวนให้หยิ่นเจียวออกไปกับนางให้ได้

“เอาละๆ เจียวเจียวกับเหยาเอ๋อออกไปเดินเล่นเถอะ ข้าจะคุยกับหรูจูต่ออีกสักครู่หนึ่ง”ไทเฮาตรัสอย่างเคร่งขรึม เมื่อได้ฟังคำสั่งของไทเฮาแบบนั้นแล้วหยิ่นเจียวจะกล้าส่ายหน้าได้อย่างไร นางลุกขึ้นแล้วค่อยๆ เดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ

"ชักช้าจริง! กลัวข้าจะกินเจ้าหรือไง! " สือเฉียนเหยากรากเข้ามาลากตัวหยิ่นเจียวออกไปด้วยท่าทางใจร้อน

หยิ่นเจียวไม่กล้าขัดขืนนางได้แต่เดินตามไปด้วยสีหน้าที่ซีดเผือด หยิ่นหรูจูขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัวนางเฝ้าดูสือเฉียนเหยาที่ลากตัวน้องสาวออกไปอย่างไม่ปรานีปราศรัย หญิงสาวผุดลุกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว แต่กลับโดนไทเฮากดบ่าเอาไว้

"ไม่ต้องกังวลไป ..พวกเขาเข้ากันได้ หยิ่นเจียวไม่โดนใครรังแกง่ายๆ หรอก " ไทเฮาแย้มสรวลเมื่อเห็นความห่วงใยบนใบหน้าของหยิ่นหรูจู 

“คารวะองค์หญิงเจ็ดเพคะ “ เหล่าสาวใช้และนางกำนัลที่ได้พบเห็นระหว่างทางพากันคุกเข่าคารวะสือเฉียนเหยา

องค์หญิงเจ็ด! หยิ่นเจียวพยายามนึกถึงตัวละครผู้นี้ในนิยาย

"สือเฉียนเหยา! " หยิ่นเจียวโพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว ในที่สุดนางก็จำได้แล้ว ว่าใครคือองค์หญิงเจ็ดผู้นี้ หนึ่งในศัตรูตัวฉกาจของเจ้าของร่างเดิมนั่นเอง องค์หญิงเจ็ดผู้นี้ทั้งหยิ่งทะนงมีนิสัยเอาแต่ใจเย่อหยิ่งพอๆ กับเจ้าของร่างเดิม พวกเขามักชอบทะเลาะกันไม่มีใครยอมลงให้แก่กัน แต่สือเฉียนเหยาไม่ได้ดื้อดึงและมีชื่อเสียงอื้อฉาวเท่าหยิ่นเจียว เวลาที่ทั้งคู่สมานฉันท์กันมักจะเป็นยามที่ชวนกันไปเล่นแผลงๆ ด้วยกันเป็นส่วนใหญ่

"ชื่อของข้า เจ้าเรียกได้หรือ? "สือเฉียนเหยาว่าแล้วก็ผลักหยิ่นเจียวอย่างโมโหจนนางเกือบจะล้มลงกับพื้น โชคดีที่หยิ่นเจียวคว้าเสาที่อยู่ด้านหลังไว้ได้ทัน

"องค์หญิงเจ็ด ท่านเรียกข้าออกมาทำไมหรือ? " หยิ่นเจียวถอยหลัง กำมือแน่นพยายามลดความตึงเครียดในใจลง

สือเฉียนเหยามองนางอย่างแปลกใจ หยิ่นเจียวดูผิดปกติไปมาก วันนี้นางดูเงียบเกินไปแล้ว หรือว่านางจะทำสมองหายตั้งแต่โดนหลัวเฉียนเย่ผลักตกน้ำไปครั้งก่อน?

"แน่นอน..ข้าจะพาเจ้าไปดูอะไรสนุกๆ นะสิ! " รอยยิ้มที่ดูชั่วร้ายผุดขึ้นมาบนใบหน้าขององค์หญิงเจ็ด

"เจ้าจะให้ข้าลากเจ้าไปหรือเจ้าจะเดินไปดีๆ? "สือเฉียนเหยาลูบฝ่ามือ ทำไมนางถึงได้รู้สึกราวกับว่าตนเองกำลังกลั่นแกล้งคุณหนูผู้บอบบางอ่อนแอช่วยเหลือตัวเองไม่ได้กันนะ?

“ข้า..ข้าเดินไปเอง.."หยิ่นเจียวยอมแพ้ก่อนจะเดินตามนางไปอย่างว่าง่าย สือเฉียนเหยาส่ายหน้าอย่างระอา ..นางกำนัลต่างพากันไม่เชื่อสายตา คุณหนูรองเป็นคนว่าง่ายไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนี่?

หยิ่นเจียวเดินตามสือเฉียนเหยาไปเรื่อยๆ หากระหว่างดูราวกับไร้ผู้คนจนหยิ่นเจียวใจเสีย กลัวว่าองค์หญิงเจ็ดจะลวงนางมาฆ่าทิ้งในพงร้างเสียแล้ว..

"เอาละ เรามาถึงแล้ว..ที่นี่แหละ ..ต่อไปจะได้ไม่มาต่อว่าข้าที่ไม่ได้พาเจ้ามาที่ "สนุกๆ"แบบนี้ " ดวงตาของสือเทียนเหยาเป็นประกายอย่างตื่นเต้น หยิ่นเจียวมองไปรอบๆ เบื้องหน้าเป็นประตูสีแดงบานใหญ่ทว่าสีซีดจางลงมากแล้ว

"อ๊ากกกส์!" เสียงร้องแหลมฟังดูน่าเวทนาดังมาจากด้านในของประตูบานนั้น ทำให้คนที่ได้ยินนึกหวาดหวั่น

“ทำไม? เจ้ากลัวหรือ? เข้าไปเถอะอีกสักครู่จะได้เห็นเรื่องสนุกๆ กัน!”สือเฉียนเหยาเชิดหน้าอย่างภูมิใจเมื่อเห็นว่าหยิ่นเจียวหวาดกลัวขนาดไหน เสียงประตูเปิดดัง เอี๊ยด! ม่านตาของหยิ่นเจียวหดตัวลงเมื่อเห็นฉากตรงข้างหน้า ในที่สุดนางก็ได้เห็นแล้วว่าใครเป็นคนส่งเสียงร้องอย่างโหยหวนผู้นั้น!!

**************