หยิ่นเจียวยังจำคำบรรยายในหนังสือเล่มนั้นได้อย่างแม่นยำ

"เจ้า..แน่ใจหรือถึงได้ยัดเยียดตัวเองเข้ามาเป็นภรรยาของข้า ..สิ่งที่ข้าเกลียดมากที่สุดคือการวางแผนจัดฉาก ข้าทนกับความไม่เอาไหนของเจ้าได้ทุกเรื่อง แต่เจ้าไม่ควรวางยากับข้า! "

ฉีอันยิ้มอย่างโหดร้าย เขาโยนนางลงพื้นอย่างไม่ปรานีปราศรัย มงกุฎหงส์บนศีรษะของหยิ่นเจียวเอียงกระเท่จนในที่สุดก็ตกลงพื้น หญิงสาวแทบไม่เชื่อสายตาของตนเองเลย ผู้ชายคนนี้นางเคยแกล้งเขาหยอกล้อเขาเพื่อให้เขาหันมาสนใจนาง แต่เขาไม่เคยทำท่าโหดร้ายหรือรังเกียจนางแบบนี้เลย

และในตอนนั้นเองหญิงสาวผู้หนึ่งแต่งกายเย้ายวนก็เดินเข้ามาในห้อง ปรายตามองหยิ่นเจียวที่นอนอยู่กับพื้น ด้วยแววตาเยาะเย้ย นางเดินเข้าสู่อ้อมแขนของฉีอัน จากนั้นคนทั้งคู่ก็เริงรักกันบนเตียงแต่งงานที่ควรจะเป็นของนาง

หยิ่นเจียวเสียใจจนบอกไม่ถูก เมื่อมองดูชายที่นางรักเข้าหอกับหญิงสาวผู้นั้น..นางไม่มีอะไรแม้แต่จะเทียบหยิ่นเจียวได้เลย เมื่อหยิ่นเจียววิ่งเข้าใส่พวกเขาด้วยความแค้นใจ นางก็ถูกคนของฉีอันจับตัวเอาไว้ จนไม่สามารถขยับตัวได้ ไม่ว่านางจะร้องไห้ตีโพยตีพายแค่ไหนก็ไม่มีใครมาช่วยนาง

หลังจากวันนั้นนางคิดว่านั่นคงเป็นการล้างแค้นอย่างที่สุดที่ฉีอันมอบให้นางแต่…แต่ทว่าไม่ใช่..การทรมานที่แท้จริงยังมาไม่ถึง ฉีอันวางยานางให้ร่างกายอ่อนแอลงทุกวัน.. หญิงสาวคิดว่าที่เขาทำแบบนี้เพราะโกรธที่นางวางแผนจัดฉากให้เขาจำต้องแต่งงานกับนาง แต่เมื่อหยิ่นเจียวเห็นฉีอันปกป้องหญิงสาวบอบบางในชุดขาวผู้นั้นแล้ว นางจึงรู้ว่าที่เขาทำแบบนี้เพราะโกรธที่นางไปขโมยตำแหน่งภรรยาของสตรีที่เขารักใคร่ ดังนั้นในคืนแต่งงานฉีอันจึงนอนกับหญิงโสเภณีชั้นต่ำเพื่อดูถูกนาง

ช่างเป็นเรื่องน่าขันเหลือเกินที่นางเพิ่งได้รู้ตัวตนของหญิงสาวผู้นั้น แม้ผู้หญิงคนนั้นจะรักฉีอันจริง ต่อให้นางมีใจอิจฉาริษยาหยิ่นเจียวแต่นางก็ไม่อาจจะทำอะไรหยิ่นเจียวได้เพราะนางเป็นคนอ่อนแอเปราะบาง…

และแล้ววันหนึ่งนางจึงได้รู้ว่าหญิงสาวผู้นั้นไม่ได้อ่อนแอ บอบบางเหมือนกับรูปลักษณ์ภายนอกของนางแต่อย่างใด วันนั้นหญิงสาวผู้นั้นหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าเป็นบุตรีภรรยาเอกของจวนจงหย่งโหวแล้วยังไงหรือ? มีท่านป้าเป็นถึงไทเฮาแล้วเป็นอย่างไร สู้ข้าแม้แต่สักกระผีกก็ไม่ได้ เจ้ารู้หรือไม่? ผู้ชายที่เจ้ารักนักรักหนาทำไมถึงได้วางยาเจ้า ..เป็นเพราะข้าพูดว่าข้าอิจฉาร่างกายที่แข็งแรงของเจ้าอย่างไรล่ะ? เขาก็เลยวางยาให้เจ้าอ่อนแอเหมือนข้า …จุ๊ๆๆ ..เจ้าโกรธหรือ? ตอนนี้เจ้าดูน่าสังเวชจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ตำแหน่งภรรยาเอกนี้ต้องเป็นของข้าแต่ผู้เดียว!! "

นางบีบคางหยิ่นเจียว เดิมทีอารมณ์ของหยิ่นเจียวก็ปลงตกกับทุกอย่างแล้วนางได้แต่โทษตัวเองเท่านั้น แต่แล้วผู้หญิงคนนี้ก็มากวนให้อารมณ์ที่ตกตะกอนของหยิ่นเจียวขึ้งโกรธขึ้นมาอีกนางไม่ได้รักใคร่ฉีอันจากก้นบึ้งหัวใจเพียงแต่รักในลาภยศและตระกูลที่สูงส่งของเขาเท่านั้นเอง …หยิ่นเจียวข่วนใบหน้าของนาง หญิงสาวผู้นั้นต้องการจะตอบโต้แต่เมื่อนางหันไปเจอผู้ที่เข้ามาในห้อง นางก็รีบเปลี่ยนสีหน้าอย่างเร็วทันที ดวงตาเป็นประกาย ซวนเซทิ้งตัวลงกับพื้นแล้วร้องไห้คร่ำครวญ

“พี่สาว..ข้าผิดไปแล้ว..ข้าไม่ควรคิดแย่งพี่ใหญ่ไปจากท่าน! ข้าไม่ควรเข้ามาในจวนหยวนกั๋วกงนี้ตั้งแต่แรกแล้ว สถานะข้าต่ำต้อยยิ่งนัก ข้าไม่ดูตัวเองหวังแต่อยากเป็นภรรยาของพี่ใหญ่เท่านั้น!”

ผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนสีหน้าท่าทางจนหยิ่นเจียวตามไม่ทัน ฉีอันเข้ามาตบใบหน้าของนางอย่างเร็ว เร็วจนหยิ่นเจียวไม่ทันจะรู้ตัว…หยิ่นเจียวมองฉีอันที่ก้มลงประคองหญิงสาวผู้นั้นด้วยความสงสารและทะนุถนอม

หยิ่นเจียวแตะลิ้นเข้าที่มุมปากที่เจ็บปวด นางหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นจึงมองฉีอัน

“พี่ฉีอัน ..ข้าขอถามหน่อยเถิด ท่านเคยชอบข้าบ้างหรือไม่? “

ฉีอันมองนางด้วยสายตาราวกับมองคนบ้า เขาตอบอย่างไม่ลังเล

“ไม่!”

หญิงสาวผู้นั้นกลอกตาแล้วสลบไป ฉีอันรีบพานางไปหาหมอทันที ทิ้งหยิ่นเจียวไว้แบบนั้น ไม่นานนัก หยิ่นเจียวก็ถูกย้ายไปไปเรือนร้างแห่งหนึ่ง นัยว่าให้นางได้สงบจิตใจหากทว่าก็เพื่อกักขังนางนั่นเอง

หยิ่นเจียวพยายามหลบหนีแต่ทุกครั้งก็โดนคนของเขาจับมาได้ทุกครั้งไป

"บอกข้ามา ทำไมเจ้าถึงไม่ซื่อสัตย์ ไม่เชื่อฟัง เจ้าอยากให้ข้าหักขาของเจ้าหรือ? " ฉีอันเอนกายกระซิบกับนางใช้นิ้วไล้ไปที่ใบหน้าของหยิ่นเจียวมองเผินๆ ราวกับคู่รักที่กำลังพลอดรักกัน แต่สิ่งที่เขาพูดออกมาช่างน่าขนลุกนัก

“พี่ฉีอัน…ข้าจะเชื่อฟัง แต่พี่อย่าขังข้าได้ไหม? ที่นี่มีหนูอยู่ในบ้าน ข้ากลัว!” นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของนางที่รู้จักคุกเข่าให้ผู้อื่น ราวกับขอทาน มือของนางคว้าชายเสื้อของเขาไว้แน่น

“ข้าบอกเจ้าแต่แรกแล้วไงว่า ..เจ้าต้องรับผลจากการกระทำของเจ้าเอง!” ฉีอีนลูบหัวของหยิ่นเจียวเบาๆ ยิ้มให้นางราวกับสายลมของฤดูใบไม้ผลิ แต่มืออีกข้างเขากลับเคลื่อนไหว หยิ่นเจียวไม่ทันรู้ตัวก็ได้ยินเสียงดังปัง! ขาของหยิ่นเจียวก็หักทันที

นางล้มลงกับพื้นเหงื่อเย็นผุดออกมาเต็มหน้าผาก หญิงสาวร้องครางด้วยความเจ็บปวด ฉีอันยังคงยิ้ม และยิ้มอย่างอ่อนโยนแต่ในสายตาของหยิ่นเจียวแล้ว เขาเป็นปีศาจ!

******************

เวลาไม่เช้าแล้ว : เพื่อนๆที่รอพระเอกอยู่ใจเย็นๆนะคะ เนื่องจากนิยายค่อนข้างยาว พระเอกถึงได้ออกช้า ก็ถือว่าเป็นกลยุทธ์ของนักเขียนนะคะ แต่รับรองว่าพอออกมาแล้วก็มาประปรายเลยค่ะ หลังนางเอกปักปิ่นก็ออกรัวๆแล้วจ้า ค่าตัวไม่แพงอย่างที่คิด นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายดราม่านะค้า เบาๆ เหมาะกับอ่านหลังวันทำงานมาเหนื่อยๆไม่ต้องใช้สมองขบคิดปมต่างๆ เอาไว้อ่านคลายเครียดค่ะ 

ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ