ตอนนี้หยิ่นเจียวกลายเป็นบุคลที่หญิงสาวในเมืองหลวงต่างพากันหวาดกลัวไปเสียแล้ว เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ นางจะเป็นบ้าวิ่งไล่ถอดเสื้อหญิงสาวกลางถนนขึ้นมาอีก ทุกคนต่างรับรู้กันดีว่า หยิ่นเจียวนั้นชอบฉีอันมากขนาดไหน แทบจะเรียกได้ว่าคลั่งไคล้มากน่าจะดีกว่า ไม่มีใครคิดว่านางจะพูดออกมาว่านางจะไม่แต่งงานกับฉีอันอีกแล้ว

หยิ่นเจียวเห็นผู้คนพากันมองนางแปลก นางเลยหยิกต้นขาตัวเองอย่างแรงเพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่าน

"ไม่..ไม่ เขาไม่ได้รังแกข้า..ข้าแค่รู้สึกว่าข้าเป็นคนเห็นแก่ตัว อยากได้ความรักจากเขาโดยที่ข้าคิดไปเองว่าเขาอาจจะชอบข้าบ้าง..แต่ที่จริงแล้ว เขารังเกียจข้ามากนัก ข้าทำเรื่องโง่ๆ เพื่อเขามากมาย ไหนจะทำให้ชื่อเสียงของตนเองอื้อฉาวไปทั่ว..มาคิดดูแล้วก็แค่ผู้ชายเพียงคนเดียวเท่านั้น ข้าไม่ควรทำให้ท่านป้าผิดหวังในตัวข้า!"

หยิ่นเจียวมีท่าทางสำนึกผิดอีกทั้งนางก็พูดด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่มั่นใจมากขึ้นว่าท่าทางของนางที่เปลี่ยนไปนั้นเป็นเพราะนางยอมรับแล้วว่าฉีอันไม่ได้มีใจกับตนเองเลยแม้แต่นิดเดียว หญิงสาวอดนึกชมเชยตัวเองไม่ได้ ในเมื่อนางไม่มีความสามารถที่จะเลียนแบบเจ้าของร่างเดิมได้ ก็สมควรที่จะใช้ฉีอันเป็นข้ออ้างจะดีกว่า ที่จะปล่อยให้ผู้คนสงสัยในการเปลี่ยนแปลงของหยิ่นเจียวผู้นี้!

หลังจากพูดจบ นางก็ตีสีหน้าเศร้าโศกยอมรับในชะตากรรมของความรักที่ไม่สมหวัง…

หยิ่นหรูจูผงะไป ดูเหมือนพฤติกรรมเลวร้ายที่หยิ่นเจียวทำข้างนอกจะเกี่ยวข้องกับฉีอันทุกครั้ง! หรือว่านางจะเปลี่ยนไปเพราะคิดได้แล้ว?

"ถ้าเจ้าคิดแบบนั้นได้ก็ดียิ่งนัก เขาไม่ใช่คู่ครองที่ดีเลย.. เจ็บสั้นไม่สู้เท่ากับเจ็บยาวหรอกนะ มีลูกหลานตระกูลขุนนางอีกมากมายล้วนแล้วแต่ดูดีกว่าฉีอันหลายเท่านัก!"

ไทเฮากล่าวพลางถอนหายใจ นางเหลือบมองไปที่ขันทีหลิว

ฝ่ายนั้นเห็นก็เข้าใจได้ ขันทีหลิวลุกขึ้น จัดแจงปัดแขนเสื้อหันไปพูดกับเหล่านางกำนัลและสาวใช้ที่อยู่ภายในห้องโถงนั้น

"เอาละ พวกเจ้าตามข้ามา" หลังจากนั้นทั้งสาวใช้นางกำนัลแม้กระทั่งขันทีก็พากันเดินทยอยออกไปจากห้องเหลือไว้แต่หยิ่นเจียวกับพี่สาวเท่านั้น

หยิ่นเจียวสูดลมหายใจเข้าลึก ร่างกายของนางผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น

"ถ้าอัยเจีย (คำเรียกแทนตัวเองของไทเฮา) จำไม่ผิด เจ้าสองคนพี่น้องต้องเข้าพิธีปักปิ่นปีหน้าทั้งคู่ใช่ไหม? "

"เพคะ " หยิ่นหรูจูตอบรับ

"ข้าเห็นเจียวเจียวมาตั้งแต่ยังแบเบาะ ตอนนี้เติบใหญ่เป็นสาวแล้ว เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน ..หรูจูก็เช่นกันเจ้าเองก็ผ่านความลำบากมาไม่น้อยกว่าจะได้กลับมายังจวนจงหย่งโหว ตอนนี้พวกเจ้าทั้งคู่ต่างเติบโตเป็นสาวงามแล้ว"

สีพระพักตร์ของไทเฮาแสดงอารมณ์หลากหลาย หยิ่นเจียวและหยิ่นหรูจูไม่ได้พูดตอบแต่อย่างใด หากรับฟังอย่างระมัดระวัง สัญชาตญาณของนางบอกกับตัวเองว่า การเชิญนางสองคนพี่น้องเข้ามาในวังคงไม่ใช่แค่อยากเพราะคิดถึงพวกนางแต่อย่างใด

"ตอนนี้ฝ่าบาทยังไม่ได้แต่งตั้งรัชทายาท ในราชสำนักเองขุนนางก็แบ่งฝักแบ่งฝ่ายเช่นกัน ฮ่องเต้ก็มีพระชนมายุถึงสี่สิบพรรษาแล้ว อีกไม่นานก็ต้องตัดสินพระทัยที่จะเลือกองค์รัชทายาทแล้วล่ะ พวกเจ้าสองพี่น้องรู้หรือไม่ว่า เหตุใดจวนจงหย่งโหวถึงยังได้มีสถานะที่มั่นคงในทุกวันนี้? "

"เป็นเพราะฮ่องเต้ทรงเชื่อใจท่านพ่อหรือเพคะ? " หยิ่นเจียวพูดซื่อๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา

"พวกเจ้าโตแล้ว สมควรจะได้รับรู้.. เรื่องราวไม่ได้ง่ายดายอย่างที่เจ้าคิด ทุกครั้งที่ฮ่องเต้พระองค์ใหม่เสด็จขึ้นครองราชย์ จวนจงหยงโหวจะถวายหญิงสาวในวัยออกเรือนเข้าวังหลังทุกครั้งแต่..ฮ่องเต้พระองค์นี้ตั้งใจที่จะลดความเย่อหยิ่งจองหองของจวนจงหย่งโหวลง พระองค์จึงไม่เลือกสตรีใดที่มาจากจวนจงหย่งโหวเลย อาจจะกล่าวได้ว่า ในช่วงที่อัยเจียได้เป็นพระสนมของฮ่องเต้พระองค์ก่อนก็นับได้ว่าเป็นยุคที่รุ่งเรืองที่สุดของจวนจงหย่งโหวแล้ว…พวกเจ้าทั้งสองคนมีหน้าตางดงามทั้งคู่ ไม่ว่าใครคนใดคนหนึ่งจะได้เข้าไปในวังหลังขององค์รัชทายาทจับหัวใจของพระองค์ไว้ได้ ก็น่าจะเป็นผลดีต่อวงศ์ตระกูลของเจ้า "

ว่าแล้วไทเฮาก็มองสองพี่น้องยิ่งมองก็ยิ่งชอบใจ โดยเฉพาะหยิ่นหรูจู แม้ว่านางจะไม่มีเสน่ห์เท่ากับหยิ่นเจียว แต่นางเป็นสตรีที่มีความสง่างาม หยิ่นหรูจูเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับองค์รัชทายาท นอกจากนี้ก็เป็นเพราะชื่อเสียงที่อื้อฉาวของหยิ่นเจียวเอง ถึงแม้ว่าผู้ชายมักจะชอบหญิงสาวที่บอบบางสวยงาม แต่ด้วยนิสัยที่ดุร้ายเกรี้ยวกราดของหยิ่นเจียวแล้ว เกรงว่าจะไม่มีใครเลือกนางเป็นพระชายาเป็นแน่

แต่ในใจลึกๆ ของไทเฮาเองก็มีความเห็นแก่ตัวและลำเอียงอยู่บ้าง เป็นเพราะรูปลักษณ์ที่สวยงามและโดดเด่นของนางจึงทำให้นางได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้พระองค์เก่าไม่น้อย ก่อให้เกิดจิตริษยาแก่พระสนมในวังหลัง จนทำให้นางหมดโอกาสที่จะเป็นมารดา เมื่อหลี่อวี้เหยียนได้เข้ามาคลอดลูกที่ในวังคราวนั้น หยิ่นหรูจูได้ถูกขโมยไป นางรู้สึกผิดเป็นอันมาก ประกอบกับที่หยิ่นเจียวในยามแบเบาะนั้นน่ารัก น่าเอ็นดูราวกับหยกสีชมพู นางจึงรักหลานสาวผู้นี้ประหนึ่งเป็นบุตรสาวของนางเลยทีเดียว

ตามคำโบราณที่ว่า อยู่กับฮ่องเต้ก็เหมือนอยู่กับเสือ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะยืนหยัดอย่างมั่นคงในวังหลังได้ ด้วยเหตุนี้นางจึงไม่อยากให้เด็กสาวที่นางเลี้ยงมาแต่เล็กเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับผู้คนในวังหลังมากนัก นางจึงไม่เข้าไปแก้ข่าวอื้อฉาวให้แก่หยิ่นเจียวเลย

หยิ่นเจียวคลั่งไคล้ฉีอันจนแทบจะเป็นบ้าเพราะผู้ชายคนนั้น แต่นางไม่เคยคิดที่จะให้หลานสาวผู้นี้เข้าพิธีแต่งงานกับฉีอันเลย ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คู่ครองที่ดีและเหมาะสมกับนาง

หยิ่นหรูจูเข้าใจความหมายในสายตาของไทเฮาที่จับจ้องมาที่นาง แต่นางไม่ได้ใส่ใจมากนัก ความสนใจของนางมุ่งไปที่น้องสาวของนางผู้นี้มากกว่า หยิ่นเจียวมีใบหน้าที่สับสนไม่ได้รับรู้เลยว่านางเกิดมาพร้อมกับความโชคดี มีคนคอยปกป้องทุกย่างก้าวที่นางเดิน

แต่เหตุผลที่หยิ่นเจียวไม่ได้สนใจในการเข้าวังหลัง ไม่ได้เป็นดั่งที่ทุกคนเข้าใจ เพียงแต่นางรู้ว่าในภายหน้า นางเอกของเรื่องนี้จะได้ขึ้นเป็นฮองเฮาต่างหาก ดังนั้นนางจึงไม่ได้กังวลในเรื่องนี้เลย สิ่งที่นางคิดคือทำอย่างไรถึงจะไม่ต้องเข้าไปพัวพันกับฉีอันต่างหาก ..

ฉีอันเป็นวายร้ายผู้หนึ่งในเรื่อง "บุตรีภรรยาเอกผู้กลายเป็นหงส์ "เขาเป็นคนที่คอยขัดแข้งขัดขาพระเอก เขาทั้งเบื่อหน่ายและเกลียดชังหยิ่นเจียวแทบจะเต็มกลืน แต่ก็ยอมฝืนทนเพื่อรักษารูปลักษณ์ที่อ่อนโยนของตนเองเอาไว้

จนกระทั่งหยิ่นเจียวได้จัดฉากใช้ยาเสน่ห์ทำให้คนทั้งคู่ดูเหมือนมีอะไรกันในห้องหับส่วนตัว จุดมุ่งหมายก็เพื่อให้ฉีอันแต่งงานกับนาง ตามที่นางคิดเอาไว้ นางจะต้องแต่งงานกับฉีอันให้ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต่อให้ตระกูลของนางผิดหวังในตัวนางเพราะเรื่องอื้อฉาวนี้จะทำให้บิดามารดาเสียใจ นางก็ไม่สนใจ นางมุ่งมั่นที่จะเป็นภรรยาที่ดีมีคุณธรรมของเขา แต่หญิงสาวไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่า ในคืนแต่งงานนั้นเองจะเป็นจุดเริ่มต้นฝันร้ายของนาง!

ในวันแต่งงานขอพวกเขา ฉีอันได้ฉีกหน้ากากอ่อนโยนของเขาทิ้งไปจนหมดสิ้น!

*********

เวลาไม่เช้าแล้ว: เพื่อนๆที่ชอบอย่าลืมปาหัวใจและทิ้งเม้นท์ให้ด้วยนะคะ ถ้าไม่อยากพลาดก็กดเข้าชั้นเอาไว้นะคะ ขอบคุณทุกคนค่าบุตรีภรรยาเอกผู้กลายเป็นหงส์