หยิ่นเจียวสัมผัสใบหน้าของตนเอง อืม..ไม่มีรอยปูดบวมขึ้นมา นางเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าทำไมตัวต่อถึงไม่ได้ต่อยนาง ตั้งแต่เด็กนางไม่มีเพื่อนเล่นเพราะเป็นคนเงียบๆ เก็บตัว แต่กับหมาแมวจรจัดที่กลัวคนหรือดุร้าย หากหยิ่นเจียวลองได้เล่นกับมันหรือเก็บมาเลี้ยง มันจะเป็นมิตรกับหยิ่นเจียวมาก เรื่องแบบนี้หากเป็นในสายตาของคนปกติแล้วก็นับได้ว่าเป็นเรื่องเหลือเชื่อ แต่นี่เป็นเพราะหยิ่นเจียวข้ามมาอยู่ในนิยาย การที่นางได้รับความโปรดปรานจากตัวต่อจนถึงกับไม่ทำอันตรายนาง นับว่าเป็นเรื่องที่….หยิ่นเจียวยอมรับไม่ได้จริงๆ !!

"ข้าไม่รู้เหมือนกัน " หยิ่นเจียวได้แต่ตอบไปซื่อๆ เท่านั้น

"บอกข้ามาสิว่าทำไมตัวต่อมันถึงได้ …"ยิ่งสือเฉียนเหยาคิดถึงตัวต่อเหล่านั้นมากแค่ไหนนางก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น แต่เมื่อนางเห็นหยิ่นเจียวยกมือขึ้น รอยข่วนเป็นปื้นยาวขนาดใหญ่ก็เผยออกมาบนท่อนแขนขาวราวหิมะของนาง องค์หญิงเจ็ดชะงักทันที

"เอาเถอะ! เห็นแก่เจ้าที่ช่วยข้าเอาไว้! ข้าจะไม่สนใจแล้ว! "ว่าแล้วนางก็โยนเสื้อคลุมที่อยู่บนพื้นให้หยิ่นเจียว

"ใส่เสื้อสิ! "

"องค์หญิง! ฮองเฮาเสด็จ"เสียงนางกำนัลอู้อี้เป็นเพราะปากที่บวมจากโดนตัวต่อต่อยทำให้พูดได้ลำบาก สือเฉียนเหยาเห็นแล้วอดที่จะขบขันไม่ได้ แต่นางก็ปากบวมตุ่ยออกมาเช่นกัน นึกอยากจะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก!

"...."

กลายเป็นแบบนี้ไปแล้วจะทำยังไงดี??

"เหยาเอ๋อ! ข้าได้ยินว่าเจ้าถูกตัวต่อต่อยเอาหรือ? ทำไมถึงได้เล่นอะไรพิเรนทร์แบบนี้ เจ้าโง่หรือไง? ไปตีรังต่อทำไม? "

หญิงสาวท่าทางสง่างามใส่ชุดสีแดงปักไหมทองเดินเยื้องกรายมา หยิ่นเจียวหันไปเผชิญหน้ากับนาง ชุดคลุมปักลายโบตั๋นขนาดใหญ่ที่แขนเสื้อ ไหนจะปิ่นระย้าทำด้วยทองคำยามเยื้องย่างแกว่งไกวเบาๆ แม้แต่รองเท้าไหมยังปักด้วยดิ้นทองจนดูอร่ามเหลืองไปหมด หยิ่นเจียวยกมือขึ้นบังแสงสะท้อนจากดวงอาทิตย์ การที่สตรีนางนี้ปรากฏกายขึ้นมาอย่างกะทันหัน เห็นได้ว่ารัศมีของนางแทบจะทำให้หยิ่นเจียวตาบอดไปเลยทีเดียว

"เสด็จแม่! ท่านดูสิ เหยาเอ๋อหน้าตาอัปลักษณ์ไปแล้ว! " สือเฉียนเหยาแทบจะเต้นเร่าไปหาสตรีผู้นั้น

"ถวายบังคมฮองเฮาเพคะ! " นางกำนัลและสาวใช้ต่างพากันนั่งคุกเข่า หยิ่นเจียวเองก็ทำตามเช่นกันนางก้มหน้านิ่งหดตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้

ฮองเฮาตวัดสายพระเนตรไปที่หยิ่นเจียว พระนางไม่ได้ทรงอนุญาตให้พวกเขายืนขึ้นแต่อย่างใด หยิ่นเจียวรู้สึกถึงความร้อนแรงของสายพระเนตรที่คมปลาบ หญิงสาวรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาทันที นางไม่กล้าขยับตัวเลย

"เจ้าเป็นแบบนี้ได้ยังไง? " ฉีหยวนลำบากใจเมื่อเห็นใบหน้าของบุตรสาว

"เสด็จแม่! บังเอิญรังต่อมันตกลงมาเพคะ!" สือเฉียนเหยาพูดเสียงอ่อยลง เพราะกลัวว่าจะโดนทำโทษ

"เหลวไหล! เจ้าไม่รู้เรื่องอะไรได้ยังไง? " ฉีหยวนดุนางอย่างมีโทสะ

"ข้า…ข้าผิดเอง..ข้าไม่ได้ตั้งใจ! " สือเฉียนเหยาเม้มปาก นางรู้สึกสำนึกผิดอย่างจริงจัง

"เอาล่ะ คุณหนูรอง เจ้าลุกขึ้นเถอะ! " ฉีหยวนไม่สนใจอารมณ์กระเง้ากระงอดของสือเฉียนเหยา นางหันมาพูดกับหยิ่นเจียว

"เพคะ " หยิ่นเจียวรู้สึกประหม่าราวกับเป็นเด็กนักเรียนที่ครูประจำชั้นเรียกชื่อ นางทำท่าจะยกมือขึ้นชู แต่แล้วนึกขึ้นมาได้ว่านางไม่ได้เป็นเด็กนักเรียนนี่นะ!! หญิงสาวเอามือหดลงอย่างเขินอาย

"ข้าได้ยินว่ารังต่อนี่เป็นฝีมือของเจ้าหรือ? " ฉีหยวนมีน้ำเสียงที่เรียบเรื่อยหากแฝงไว้ด้วยอารมณ์โกรธ

"ไม่ใช่! ท่านแม่ ..ข้าบอกแล้วว่ามันเป็นอุบัติเหตุ…"สือเฉียนเหยารีบเถียง

"หุบปาก! " ฉีหยวนทำหน้าเคร่ง สือเฉียนเหยาเห็นมารดาโกรธอย่างจริงจัง นางกลืนสิ่งที่อยากจะพูดลงคอไป

สายตาของฉีหยวนหันไปจับจ้องที่หยิ่นเจียวราวกับรอคำตอบ

"เพคะ .." หยิ่นเจียวลงเล หากแต่แล้วก็ต้องยอมรับ นางทำกระสอบใส่รังต่อหลุดมือจริงๆ นางไม่มีอะไรจะแก้ตัว

"ในฐานะที่ข้าเป็นคนดูแลความเรียบร้อยและกฎระเบียบของวังหลังแห่งนี้ ต่อให้เจ้าเป็นคุณหนูรองของจวนจงหย่งโหวก็ตามที แต่ข้าก็ไม่อาจละเว้นเจ้าได้ ที่นี่ป็นอุทยานหลวง หากเป็นองค์ฮ่องเต้เสด็จผ่านมาแล้วโดนตัวต่อทำร้าย เจ้าจะรับผิดชอบต่อวรกายของฝ่าบาทได้หรือ? "

ฉีหยวนยิ่งพูดน้ำเสียงยิ่งดังขึ้น..ฟังแล้วช่างน่าเกรงขาม

"หม่อมฉันทราบเพคะ! ขอได้โปรดลงโทษหม่อมฉันด้วย! " เลือดบนใบหน้าของหยิ่นเจียวจางลงทันที หากเกิดเหตุกับฮ่องเต้แบบนั้นจริงๆ นางไม่อาจจะรับผิดชอบได้ รวมถึงคนในตระกูลของนางด้วย

ฉีหยวนต้องการทำให้นางอับอาย แต่หยิ่นเจียวก็ยอมรับความผิดแต่โดยดี

"หากเจ้ารู้ว่าผิดก็ดีแล้ว ต่อไปอย่าทำอีก แต่เรื่องในคราวนี้ก็ไม่อาจละเว้นได้ เจ้าจะถูกตีด้วยไม้กระดานห้าที เจ้าจะคัดค้านหรือไม่ "

หยิ่นเจียวนั้นคลั่งไคล้หลานชายของนางมานานแล้ว เป็นเพราะนางจึงทำให้หลานชายยังไม่ได้แต่งงานสักที ผู้หญิงตระกูลสูงศักดิ์ต่างก็กลัวหยิ่นเจียวจะอาละวาดใส่จนทำให้อับอาย คราวนี้นางได้โอกาสที่จะลงโทษคุณหนูรองผู้นี้แล้ว!!

"ใครกล้าแตะต้องครอบครัวของอัยเจีย! " หยิ่นเจียวคิดว่านางคงไม่รอดเป็นแน่ หากแต่แล้วก็มีเสียงคำรามดังขึ้น

"ถวายบังคมไทเฮาเพคะ!" ใบหน้าของฉีหยวนเปลี่ยนสี เมื่อเห็นไทเฮา นางรีบย่อตัวลงถวายความเคารพทันที

"เสด็จย่า.. " หนังศีรษะของสือเฉียนเหยาชาวาบ เมื่อเห็นบรรยากาศตรงหน้า ตอนแรกนางแค่อยากแกล้งหยิ่นเจียวเท่านั้น แต่ตอนนี้ทั้งเสด็จแม่ ทั้งเสด็จย่าต่างมาปรากฏกายกันอยู่ที่นี่!! เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน!!

"เจียวเจียว! เจ้าโดนรังแกหรือ? " ไทเฮารีบเข้ามาสำรวจร่างกายของหลานสาว กระโปรงสีขาวของนางเปื้อนฝุ่น ผมเผ้ายุ่งเหยิง ดวงตาของหลานสาวแดงก่ำ ราวกับมีใครรังแกนาง หยิ่นเจียวรวบแขนเสื้อของตนเองอย่างไม่รู้ตัว ราวกับกลัวว่าไทเฮาจะรู้ว่านางได้รับบาดเจ็บ หากไทเฮาก็สังเกตเห็นความผิดปกตินี้เช่นกัน นางคว้าแขนหลานสาวแล้วเลิกเสื้อขึ้น เห็นรอยช้ำเป็นปื้นใหญ่นั่น ใบหน้าของนางดำคล้ำไปทันที

"ท่านป้า …ข้าไม่เป็นอะไรมาก.."หยิ่นเจียวไม่กล้าดึงมือกลับ หยิ่นหรูจูที่เดินตามมาทีหลังก็เห็นรอยฟกช้ำบนแขนของน้องสาวเช่นกัน นางเม้มปากใบหน้าเย็นชาลง

"เหยาเอ๋อ! ย่าให้เจ้าเล่นกับหยิ่นเจียวดีๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้? "ไทเฮามองสือเฉียนเหยายิ้มๆ

"เสด็จแม่! เด็กคนนี้ ..เอ้อ..เจียวเจียวบังเอิญตกบันไดเพคะ เหยาเอ๋อไม่ได้รังแกนางเพคะ! " ฉีหยวนร้อนรนอธิบาย ใบหน้าของนางก็แย้มยิ้มเช่นกัน

แม้ว่าองค์ไทเฮาจะไม่ใช่เสด็จแม่ที่แท้จริงของฮ่องเต้ก็ตามที หากเพื่อเป็นการแสดงความกตัญญูขององค์ฮ่องเต้แล้ว ท่านจึงได้ยกย่องพระสนมของพระบิดาผู้นี้ขึ้นเป็นไทเฮา

"แต่อัยเจียได้ยินว่าฮองเฮาจะลงโทษตีนางด้วยไม้กระดานถึงห้าครั้งเชียวหรือ? "

ไทเฮาจ้องนางเขม็ง หากหลานสาวนางผู้นี้โดนทำโทษด้วยไม้กระดานถึงห้าครั้ง นางมิพิการเสียชีวิตหรอกหรือ?

ฉีหยวนกัดฟันไทเฮาทำนางอัยอายต่อหน้าผู้คนมากมาย ใบหน้าถึงกลับร้อนผ่าวอย่างตื่นตระหนก หากนางยังยืนยันจะลงโทษหยิ่นเจียวด้วยแล้ว บุตรสาวของนางก็คงจะโดนลงโทษไปด้วยเป็นแน่!!

"เสด็จแม่! ท่านได้ยินผิดไปแล้ว..ข้าจะลงโทษเจียวเจียวได้อย่างไร? ครั้งนี้เป็นเพียงแค่อุบัติเหตุเท่านั้นเพคะ เด็กๆ เพียงแค่ซุกซนเหลวไหลกันไปเท่านั้นเอง ข้าแค่ดุกำราบพวกนางเท่านั้นเพคะ! " แม้ฉีหยวนจะรู้สึกไม่ดีหากนางก็ไม่กล้าที่จะหักหน้าไทเฮา นางเพียงแต่พูดอย่างยิ้มแย้มเท่านั้น

"ท่านแม่! ข้าปวดแสบหน้ามาก!! " สือเฉียนเหยาเพิ่งจะรู้สึกปวด นางร้องโหยหวนออกมา คราวนี้ฉีหยวนถึงกับตระหนก นางกังวลว่าบุตรสาวจะเสียโฉม นางละล้าละลังรีบถวายบังคมลาก่อนที่จะให้นางกำนัลไปตามหมอหลวงมาให้เร็ว

"เสด็จแม่ ..ลูกขอตัวก่อนเพคะ ต้องรีบพาเหยาเอ๋อไปเอาเหล็กไนออกก่อน! "

"รีบไปเถอะ " ไทเฮาไม่คิดจะรั้งนางไว้ให้เป็นเรื่องใหญ่โตมากไปกว่านี้ ใบหน้าที่บวมเป่งของสือเฉียนเหยาหากเป็นอะไรไปก็คงไม่ดีเป็นแน่ อย่างน้อยนางก็เป็นองค์หญิง

หลังจากที่ฮองเฮาและองค์หญิงเสด็จราชดำเนินไปแล้ว หยิ่นเจียวก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

"ตั้งแต่ตกน้ำไปทำไมเจ้าถึงได้กลายเป็นคนขี้ขลาดแบบนี้ไปได้? หากนางบอกจะตีเจ้า เจ้าก็ยืนเฉยให้นางตีหรือ? ต่อให้เจ้าทำผิด นางก็ไม่อาจรังแกเจ้าได้!!"

พระพักตร์ของไทเฮาทั้งเคร่งขรึมและจริงจัง นางงอพระหัตถ์เคาะหัวของหยิ่นเจียวอย่างมีโทสะ!

.....................

นิยายเรื่องนี้มีออกอีบุ้คถึงห้าเล่มแล้วนะค่ะ เพื่อนๆสามารถหาซื้อได้ที่ meb

และสามารถอ่านรายตอนได้ที่ readawrite

และเวปเด็กดีนะคะ