"ท่านป้าของข้าก็ผิวดีราวกับสาวแรกรุ่นทีเดียวเจ้าค่ะ! "ถังหยุนอี้ยังไม่เลิกประจบผู้คนเล่นเอา หลี่อวี้เหยียนถึงกับยกมือขึ้นลูบหน้าอย่างเขินอาย

"ดูเจ้าพูดเข้าสิ ..ข้าจะเทียบกับสาวแรกรุ่นอย่างเจ้าได้อย่างไร? "

ถังหยุนอี้เหลือบมองหยิ่นเจียว นัยน์ตามีความริษยาซ่อนอยู่เมื่อเห็นว่าหยิ่นเจียวดูสวยสดงดงามเพียงใด หากนางรีบซ่อนไว้แล้วพูดว่า

"น้องรอง ในที่สุดเจ้าก็มาเสียที ขันทีจากวังหลวงมารอเจ้าอยู่นานแล้ว น้องรองรีบทานข้าวเถอะ ไม่เช่นนั้นจะหิวจนเกินไป "ว่าแล้วนางก็เดินเข้ามาจับมือหยิ่นเจียวอย่างสนิทสนม

"เจ้าจะกินข้าวหรือไม่? ทำไมถึงได้มาช้านักให้ผู้คนต้องมานั่งรอเจ้าอยู่ผู้เดียว!" หยิ่นอี้เฉินหงุดหงิด ทั้งนี้เป็นเพราะถังหยุนอี้ไปเรียกปลุกเขาแต่เช้าตรู่ มิหนำซ้ำยังต้องมาเสียเวลารอน้องสาวผู้นี้ของเขาอีก นางช่างไม่รู้จักมารยาทกาลเทศะเลยสักนิด หยิ่นอี้เฉินลืมไปแล้วว่าวันนี้หยิ่นเจียวมาเร็วกว่าเดิมมากนัก หากเป็นสมัยก่อนพวกเขาต้องนั่งรอนางไม่ต่ำกว่าหนึ่งชั่วยามเลยทีเดียว

โดยปกติแล้วมื้ออาหารเช้าแบบนี้ หยิ่นเจียวจะแทบไม่เคยมาทานอาหารเช้าร่วมกับครอบครัวเลย เป็นเพราะนางขี้เกียจเดินนั่นเอง ประกอบกับมีมารดาคอยเอาใจรักใคร่ นานๆ ครั้งจึงจะเรียกนางมาร่วมรับประทานอาหารเย็นในบางวันเท่านั้น

ริมฝีปากของถังหยุนอี้ยิ้มยกขึ้นอย่างดีใจ แต่กระนั้นนางก็ยังทำท่าออกหน้าให้หยิ่นเจียวด้วยท่าทางออดอ้อน

"พี่เฉิน..พี่อย่าดุน้องรองเลย นางอาจจะล่าช้าเพราะมีกิจธุระต้องทำก็เป็นได้ คงไม่ใช่เพราะนางนอนหลับเพลินจนต้องทำให้ผู้อื่นต้องรอหรอก.."

หยิ่นเจียวฟังคำพูดของสาวชาเขียวผู้นี้แล้วนางยิ่งรู้สึกคลื่นไส้เพิ่มมากขึ้น นางกระชากมือออกจากการเกาะกุมของถังหยุนอี้อย่างแรง จนทำให้ถังหยุนอี้เซถลาลงไปนั่งแปะกับพื้น

"น้องรอง! เจ้าผลักข้าทำไม? ข้ารู้ว่าเจ้าโกรธข้า แต่ขอร้องเจ้าอย่าได้พาลโกรธผู้อื่นด้วยเลย …"ถังหยุนอี้หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับที่หางตา

"ข้าไม่ได้ผลักเจ้านะ!" หยิ่นเจียวน้ำตารื้นขึ้นมาคลอดวงตาทันที หากในสายตาของหยิ่นอี้เฉินที่มองดูพฤติกรรมของน้องสาวกลับกลายเป็นว่านางปัดความรับผิดชอบใช้น้ำตาเพื่อให้ผู้คนสงสารนาง!

"หยิ่นเจียว! เจ้าอย่าใจร้ายให้มากนัก ชื่อเสียงเจ้าที่ข้างนอกก็เหม็นโฉ่พออยู่แล้ว ..ข้าอับอายเหลือเกินที่จะบอกใครว่าเจ้าเป็นน้องสาวของข้า หยุนอี้ก็แค่เป็นห่วงเจ้าเท่านั้น นางไม่ใช่เพื่อนสนิทของเจ้าหรือ? เจ้าเอาแต่พูดว่าเข้ากันไม่ได้กับพี่สาวแท้ๆ ของเจ้า แล้วหยุนอี้ล่ะ…มิตรภาพเจ้าช่างจางง่ายเหลือเกินนะ!"หยิ้นอี้ฉีเสียดสี หลังจากพูดไปแล้วเขาก็หันไปเอ่ยปากกับหรูจูว่า

"หรูจูเจ้าอย่าเข้าใจผิดไป สำหรับข้าแล้วเจ้าเป็นน้องสาวที่ดีที่สุดของข้า " หยิ่นหรูจูยิ้มไม่กล่าวตอบ

หยิ่นเจียวกัดริมฝีปาก นางรู้สึกเหมือนโดนมีดแหลมแทงเข้าที่หัวใจ ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจกลั่นเป็นน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของนาง ไหล่นางสั่นเพราะฝืนกลั้นสะอื้นไว้ หลี่อวี้เหยียนทุกข์ใจ นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นหยิ่นเจียวพยายามที่จะไม่ร้องไห้และฝืนความรู้สึกของนาง ลูกสาวของนางคนนี้หากต้องการอะไรถ้าไม่ได้ดั่งใจย่อมต้องร้องห่มร้องไห้แทบจะคว้าดาวคว้าเดือนมาให้ไม่ทัน

"เฉินเอ๋อ! เจ้าพอได้แล้วกระมัง ..เจ้าเป็นพี่ชาย นางเป็นน้องสาว ไม่กี่วันก่อนนางก็เพิ่งรอดกลับมาจากประตูนรกแท้ ๆ เจ้ายังดุนางอีก! " หลี่อวี้เหยียนตำหนิลูกชายน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความไม่พอใจ

"เอ๊ะ!ก็ไม่ใช่เพราะนาง…" หยิ่นอี้เฉินเงยหน้าขึ้น เขาเหลือบมองหยิ่นเจียวเห็นนางก้มหน้าเช็ดน้ำตาจนเป็นรอยทางยาว เขาถึงกับนิ่งอึ้งไปก่อนหน้านี้ก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยดุนางนี่นะ ไม่เห็นนางจะมีทีท่าเสียอกเสียใจแบบนี้เลย

"เจียวเจียว..พี่ชายเจ้าไม่รู้ความ เหลวไหลยิ่งนัก มาเถอะ..มานั่งกินข้าวก่อน"

"ท่านแม่..ข้าขอตัวกลับไปล้างหน้าก่อน..พวกท่านทานกันก่อนเถอะเจ้าค่ะ ไม่ต้องรอข้า …"หยิ่นเจียวเดินถอยหลัง ฝืนยิ้มให้มารดาทั้งน้ำตาก่อนที่จะหันหลังเดินกลับไป

หลี่อวี่เหยียนถอนหายใจยาว แต่นางไม่ได้บังคับให้หยิ่นเจียวอยู่ต่อ "เอาล่ะ กินกันก่อนเถอะ อี้เอ๋อ..เจ้าจะกินอาหารเช้าด้วยหรือไม่? " หลี่อวี้เหยียนหันมาถามถังหยุนอี้ที่ยังคงอยู่ที่พื้น

"ท่านป้า..ข้าทานมาแล้วเจ้าค่ะ .."นางยิ้มจางๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นตบฝุ่นตามกระโปรง นางนั่งอยู่ที่พื้นนานแล้ว ไม่มีใครมาช่วยพยุงนางลุกขึ้นเลย ถังหยุนอี้จำต้องลุกขึ้นยืนเองเพียงลำพัง เหตุผลที่นางไม่กล้าอยู่ร่วมโต๊ะกับท่านป้าเป็นเพราะว่านางเกรงว่าหลี่อวี้เหยียนจะหงุดหงิด เพราะน้ำตาของหยิ่นเจียวลูกสาวคนโปรดของนาง

หยิ่นเจียวเป็นคนเจ้าอารมณ์ ถังหยุนอี้คิดจะยั่วยุให้หยิ่นเจียวกับหยิ่นอี้เฉินทะเลาะกันแล้วท้ายสุดนางจะได้เป็นคนไกล่เกลี่ยความบาดหมางระหว่างพี่กับน้อง เพื่อให้ผู้คนในตระกูลหยิ่นเกิดความประทับใจ แต่นางกลับคิดไม่ถึงว่า หยิ่นเจียวจะกลายเป็นคนเจ้าน้ำตาอ่อนไหวง่ายแบบนี้ ตั้งแต่นางตกน้ำความจำเสื่อม ดูเหมือนอารมณ์ของนางจะไม่เหมือนเดิมเลย

ถังหยุนอี้รู้สึกถึงอากาศหนาวเย็นที่พัดผ่านมาปะทะที่หลังของนาง หลังจากเหลียวไปมาหาต้นเหตุ นางเห็นหยิ่นหรูจูกำลังจ้องนางราวกับอ่านความคิดทั้งหลายของนางได้อย่างทะลุปรุโปร่ง สีหน้าของหยิ่นหรูจูแม้จะเรียบเฉยหากกลับทำให้ถังหยุนอี้รู้สึกหนาวเยือกอย่างบอกไม่ถูก หญิงสาวส่ายหน้า ..นางจะไปกังวลอะไรกับหยิ่นหรูจูลูกสาวผู้ไม่ได้เป็นที่โปรดปรานของใครแบบนั้นด้วยเล่า ..เทียบสถานะกับนางแล้วยังเป็นรองด้อยกว่าด้วยซ้ำ

"ท่านป้า..ข้าขอตัวก่อนเจ้าค่ะ " แม้ว่าถังหยุนอี้จะคิดเข้าข้างตัวเองแบบนั้น แต่นางก็ยังอดร้อนๆ หนาวๆ กับสายตาของหยิ่นหรูจูไม่ได้ หลังจากถังหยุนอี้จากไป ทุกคนก็พากันทานอาหารเช้ากันอย่างเงียบๆ

อาหารเช้าที่จวนจงหยงโหวดูพิถีพิถันประณีตมาก เป็นเพราะพ่อครัวได้รับพระราชทานมาจากไทเฮา เพื่อมาทำอาหารให้ฮูหยินผู้เฒ่า โดยใช้สมุนไพรมาทำเป็นอาหารเพื่อบำรุง แต่เป็นเพราะฮูหยินชราไม่ค่อยชอบใจนัก พ่อครัวผู้นี้เลยเปลี่ยนมาทำให้หยิ่นเจิ้งเป่ยแทน กลายเป็นว่าอาหารเช้าที่ทำอย่างประณีต มีรสชาติเอร็ดอร่อยแต่กลับทำให้คนกินโดยเฉพาะหยิ่นอี้เฉินกินแล้วรู้สึกฝืดคอยิ่งนัก เขาแทบจะไม่รู้รสชาติของอาหารเลยด้วยซ้ำ ภายในโต๊ะไม่มีเสียงพูดคุยกันเลยนอกจากเสียงช้อนกระทบถ้วยชามเท่านั้น…

*****

หงเซี่ยเดินกำหมัดตามหลังหยิ่นเจียวออกมาโดยไม่ได้พูดอะไร หลังจากกลับมาที่ห้องแล้ว หยิ่นเจียวให้หงเซี่ยไปเอาอ่างล้างหน้ามาให้นางทำความสะอาดใบหน้า

"หงเซี่ย ..ข้าทำตัวน่ารำคาญจริงหรือ? " หยิ่นเจียวถามด้วยน้ำเสียงหม่นหมอง นางไม่ได้สนใจอะไรมากนักเพราะคิดว่าตนเองเป็นคนนอกมาตลอด แต่ว่าทำไมพอพี่ชายนางหยิ่นอี้เฉิงพูดจาเสียดสีนางแบบนั้น หน้าอกของนางก็รัดแน่นจนหายใจแทบไม่ออก อึดอัดจนบอกไม่ถูก เป็นเพราะอารมณ์ของเจ้าของร่างเดิมหรือเปล่า..ที่ส่งผลกระทบให้นางกลายเป็นคนอ่อนไหวเจ้าน้ำตาแบบนั้น

สำหรับหงเซี่ยแล้ว น้ำเสียงที่เศร้าสร้อยของคุณหนูรองทำให้นางรู้สึกสงสารคุณหนูมากยิ่งขึ้น …

********