Your Wishlist

พระชายาเจ้าน้ำตาของท่านอ๋องจอมโหด (ท่านหญิงน้อย)

Author: เวลาไม่เช้าแล้ว

ข้ามมาเป็นตัวประกอบที่ตอนจบแสนรันทดเพราะแต่งงานกับชายชั่วผู้นั้นเกิดใหม่ชาตินี้นางต้องหนีเขาให้พ้นแต่เหมือนว่านางยังซวยไม่พอกลับตกไปอยู่ในอุ้งมือของนายท่านแปดที่ร่ำลือว่าฆ่าคนตาไม่กระพริบจนได้

จำนวนตอน :

ท่านหญิงน้อย

  • 01/12/2565


"ทำไมคุณหนูถึงได้ช่วยชีวิตนางเอาไว้เล่าเจ้าคะ? ..ถ้าหากนาง.."

ถ้าหากนางตายไปแล้วก็จะไม่มีใครมากลั่นแกล้งคุณหนูใหญ่ของนางอีก ...ชุยอวี้ได้แต่พูดอยู่ในใจ

"ต่อไปเจ้าอย่าได้เอ่ยวาจาเช่นนี้อีก ...ไม่เช่นนั้นข้าไม่อาจช่วยชีวิตของเจ้าได้หรอกนะ! " ใบหน้าของหยิ่นหรูจูเครียดขรึม หากชุยอวี้ไม่กลัว คุณหนูของนางเป็นคนเย็นชาหากทว่าเนื้อแท้นางเป็นคนใจดี

"เจ้าค่ะ ..ต่อไปข้าไม่พูดอีกแล้ว ข้าจะขอเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้คุณหนูใหม่นะเจ้าคะ " ชุยอวี้มองคุณหนูของนางอย่างเศร้าสร้อยก่อนที่จะพากันเดินไป

หลังจากที่พวกเขาเดินจากไปแล้ว ชายผู้หนึ่งในชุดผ้าต่วนสีดำปักลายกิเลนคาดเข็มขัดหยกบ่งบอกสถานะที่ไม่ธรรมดาเดินออกมาจากด้านหลังของเขาจำลอง

ใบหน้าของเขาจ้องมองหยิ่นหรูจูและสาวใช้ด้วยดวงตาร้อนแรง ริมฝีปากเหยียดออกเล็กน้อย

"ลูกสาวของจวนจงหยงโหวช่างตรงไปตรงมาเสียจริง " หยิ่นหรูจูเดินไปแล้วแต่กลับมีลางสังหรณ์บางอย่าง นางเหลียวหลังกลับมาอย่างไม่ตั้งใจ แต่เบื้องหลังไม่มีใครอยู่เลย

"คุณหนู! ดูอะไรอยู่หรือเจ้าคะ? " ชุยอวี้หันมองตาม

"ไม่มีอะไรหรอก..ไปเถอะ " หยิ่นหรูจูขมวดคิ้ว นางเป็นคนที่มีความรู้สึกไวต่ออารมณ์และสายตาของคนอื่นมาโดยตลอด เมื่อครู่นางรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังจ้องนางอยู่..หรือนางจะคิดไปเอง?

********

องค์หญิงเหลียนฮวารีบเสด็จมาที่ห้องรับรองแขกอย่างเร็ว เมื่อนางได้ยินว่าคุณหนูรองผู้เย่อหยิ่งจองหองผู้นั้นพลัดตกน้ำไป แม้ว่าฮูหยินจวนจงหย่งโหวจะไม่กล้าเรียกร้องอะไรแต่ในเมื่อเรื่องนี้เกิดขึ้นในงานฉลองวันเกิดของนาง จึงจำเป็นที่นางจะต้องไปดูแลให้เรียบร้อย

"ฮูหยินจงหย่งโหว..ข้าได้ยินว่าเจียวเจียวตกน้ำหรือ? โถ! ดูใบหน้าเล็กๆ นั่นสิ ขาวซีดเซียวไปหมดแล้ว ช่างน่าเวทนาเหลือเกิน หมอหลวงหลิง ท่านรีบมาดูนางเร็วเข้า ช้านักจะจับไข้ได้!"

องค์หญิงเหลียนฮวาดึงตัวหลี่อวี้เหยียนที่นั่งอยู่ขอบเตียงขึ้นมา เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้นางแล้ว ตบที่หลังมือเบาๆ อย่างปลองประโลม

"ขอบพระทัยเพคะ เจียวเจียวช่างโชคร้ายเหลือเกิน แรกเกิดก็ไม่แข็งแรงอยู่แล้ว ข้ากลัวเหลือเกินว่านางจะเป็นอะไรไป ไม่รู้ผู้ใดใจคอโหดร้ายคิดผลักนางจนตกน้ำไปแบบนี้ เจียวเจียวกลัวน้ำมาตลอด นางไม่มีทางที่จะวิ่งไปที่สระบัวเพียงตามลำพังได้หรอก ถ้าหากไทเฮาทรงรู้ว่าหลานสาวคนโปรดของนางเกือบจมน้ำตาย พระนางคงตกพระทัยมากทีเดียว!" ว่าหลี่อวี้เหยียนก็ร่ำไห้หนักขึ้น องค์หญิงเหลียนฮวารู้ทันทีว่านางกำลังกดดันตนเองเพื่อหาคนที่ทำร้ายลูกสาวของนาง

"เจ้าอย่ากังวลไป ข้าจะหาคนที่ผลักคุณหนูรองตกน้ำให้เจ้าอย่างแน่นอน ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือร่างกายของเจียวเจียว อย่าได้โศกเศร้าจนเกินไปนัก หยิ่นเอ้อร์ยังอยากให้เจ้าคอยดูแลนาง" หลังจากปลอบโยนฮูหยินจงหย่งโหวแล้วนางจึงหันไปเรียกสาวใช้คนสนิท

"เจ้านำคำสั่งของข้าไปค้นหาว่า ผู้ใดเป็นคนผลักคุณหนูรองจวนจงหย่งโหวตกน้ำ ถ้าเจอก็จัดการลงโทษอย่างรุนแรงอย่าได้ปรานี"

ใบหน้าขององค์หญิงจริงจังเคร่งเครียด บ่าวรับใช้รับคำอย่างขันแข็ง ใจจริงขององค์หญิงเหลียนฮวาไม่ได้รู้สึกสงสารหรือเห็นใจคุณหนูรองผู้นี้เลย นางมองไปที่ใบหน้าอ่อนเยาว์ซีดเซียวที่ถูกน้ำในสระบัวชะล้างจนสะอาด

ชื่อเสียงของนางเลวร้ายขนาดไหนทุกคนในเมืองหลวงย่อมรู้ดี นางทำให้คนเจ็บแค้นมากถึงเพียงนั้น อาจเป็นใครก็ได้ที่อยากจะแก้แค้นนาง...ใครบางคนที่เกลียดชังนางเหลือเกิน ..จนอยากให้นางตายๆ ไปเสีย!

หยิ่นเจียวเป็นคุณหนูรองที่ทระนง หยิ่งจองหองอวดดี ไม่เคารพผู้อาวุโสเลยแม้แต่คนเดียว นางมันใช้แส้โบยทำร้ายผู้คน ไม่ว่าจะเป็นชาวบ้านหรือหญิงรับใช้ที่ไม่ได้ดั่งใจของนาง ตราบใดที่นางไม่ชอบไม่พอใจ นางจะแสดงท่าทีที่ดุร้ายออกมาอย่างทันที

ผู้ใดก็ตามที่ได้แต่งงานกับนางนับได้ว่าเป็นเคราะห์ร้ายอัปมงคลถึงแปดชั่วโคตรเลยทีเดียว แต่..เรื่องแบบนี้จะพูดให้มารดาของนาง หลี่อวี้เหยียนได้ยินได้อย่างไร?

"คุณหนูรองปลอดภัยแล้ว ต้องขอบคุณผู้ที่ช่วยผายปอดเอาน้ำออกให้นาง มีคนที่รู้วิธีทำแบบนี้แค่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น แต่เป็นเพราะร่างกายคุณหนูรองเดิมทีก็อ่อนแอมากอยู่แล้ว นางอาจจะมีไข้ได้ ข้าจะเขียนเทียบยาเอาไว้ให้ ถ้าให้ดีต้องกินติดต่อกันอย่าได้ขาดเป็นเวลาหนึ่งเดือน " ท่านหมอหลวงหลิวพูดด้วยความเคารพต่อหญิงสาวผู้สูงศักดิ์ในห้องทั้งสองคน

หลี่อวี้เหยียนถอนหายใจพรั่งพรูยาว แต่กระนั้นนางก็ยังทุกข์ใจไม่น้อยเมื่อเอื้อมไปจับมือเล็กๆ ที่เย็นชืดของลูกสาวเอาไว้ แต่แล้วก็หวนนึกถึงเหตุการณ์ที่นางได้ขาดสติถึงกลับตบหน้าลูกสาวคนโตต่อหน้าธารกำนัลแบบนั้น

เป็นนางที่เข้าใจผิดไปเอง ลูกสาวคนโตแค่ต้องการจะช่วยชีวิตเจียวเจียวเอาไว้เท่านั้น ..หาไม่แล้วเจียวเจียวคง..

แต่ทำไมล่ะ? ทำไมนางไม่พูดไม่อธิบายอะไรสักคำ หนำซ้ำยังทำท่าทางเย็นชาเหินห่างกับนางผู้เป็นมารดาแบบนั้นอีก

องค์หญิงเหลียนฮวาดูแลฮูหยินจวนจงหย่งโหวเป็นอย่างดี หลังจากรู้ว่าหยิ่นเจียวปลอดภัยดีแล้ว นางจัดรถม้าคันใหญ่ภายในกว้างขวางเพื่อส่งคนทั้งคู่กลับไปยังจวนโหว พร้อมกับของบำรุงล้ำค่าอย่างมากมาย หลังจากที่ส่งแม่ลูกคู่นั้นกลับไปแล้ว สาวใช้รุ่นอาวุโสของนางก็เข้ามากระซิบที่ข้างหูขององค์หญิงเหลียนฮวา

“เหลวไหล! ซุกซนอะไรอย่างนี้ ไปเรียกท่านหญิงน้อยมาเถอะ!” องค์หญิงเหลียนฮวาพูดอย่างโกรธจัด หลังจากได้ยินสีหน้านางถึงกับเปลี่ยนสีไปเลยทีเดียว

“ท่านแม่ …ท่านเรียกหาข้าหรือ? "สาวน้อยที่ก้าวเข้ามาในห้อง สวมกระโปรงปักลายดอกไห่ถัง สีเหลืองนวลพุ่งเข้ามากอดรัดมารดาเอาไว้แน่น เสียงหัวเราะราวกับระฆังเงินก้องกังวานไปทั่วห้อง

“เจ้าผลักหยิ่นเจียวตกน้ำหรือ? "องค์หญิงเหลียนฮวาตีสีหน้าเคร่งขรึม

หลัวเฉียนเย่ ย่นจมูก “บ่าวสุนัขตัวไหน ถึงกลับวิ่งมาฟ้องท่านแม่”

องค์หญิงเหลียนฮวาฟาดเข้าไปที่หลังมือของบุตรสาว แม้จะไม่แรงนักแต่ก็ทำให้ลูกสาวนางถึงกับตกใจไม่น้อย

“ท่านแม่…ดวงตาของหลงเฉียนเย่ ฉายแววเจ็บปวดและน้อยใจ นางสะบัดมือเร่า

“ฮือๆๆ ท่านแม่ นางสมควรจะโดนแล้ว !นางเป็นหญิงร้ายกาจ ถ้าหากนางไม่คิดแย่งท่านพี่ฉีอันไปจากข้า ข้าก็ไม่คิดจะทำร้ายนางหรอก!"หลัวเฉียนเย่ น้ำตาคลอเบ้า ร้องไห้เสียงดังลั่น

องค์หญิงเหลียนฮวาทั้งจนใจและกลุ้มใจ นางดึงท่านหญิงน้อยมานั่งข้างกาย

“ครั้งนี้ … แม่ต้องตำหนิเจ้าจะคิดตีสุนัขก็ต้องดูหน้าเจ้าของมันด้วย แม้ว่านางจะเป็นแค่คุณหนูรองจวนจงหยงโหว แต่เจ้าอย่าลืมว่าท่านป้าของนางเป็นถึงไทเฮาของฮ่องเต้รัชกาลนี้ อีกทั้งนางยังเป็นที่โปรดปรานของไทเฮาเป็นอย่างมาก หากว่านางเป็นอะไรไป เจ้าจะทำอย่างไร? "องค์หญิงเหลียนฮวา"ลูบปลายจมูกของลูกสาวเบาๆ อย่างรักใคร่

เมื่อได้ยินมารดาเปรียบเทียบหยิ่นเจียวผู้นั้นเหมือนสุนัขแล้ว เด็กสาวก็อารมณ์ดีขึ้นทันที นางเงยหน้าพูดกับมารดาอย่างหยิ่งยโส

"จะทำอะไรข้าได้หรือ? นางเป็นแค่หญิงชราใกล้ตายอยู่รอมร่อ แต่ข้าเป็นพระญาติขององค์ฮ่องเต้ อีกทั้งฮ่องเต้เป็นผู้แต่งตั้งให้ข้าเป็นท่านหญิงด้วยพระองค์เอง "

คราวนี้มือของหลัวเฉียนเย่ถูกท่านแม่ตีอีกครั้งอย่างไม่ไว้หน้า นางถึงกลับร่ำไห้ออกมา

“เจ้าห้ามพูดแบบนี้ต่อหน้าผู้อื่นอย่างเด็ดขาด แม้ว่าไทเฮาจะไม่ใช่พระมารดาผู้ให้กำเนิดฮ่องเต้ก็ตาม แต่ฮ่องเต้ก็ยึดถือหลักกตัญญู อีกทั้งให้ความเคารพพระนางเป็นอย่างดี หากผู้ใดได้ยินวาจาสามหาวของเจ้าเยี่ยงนี้ แม่เกรงว่าจะช่วยเหลือเจ้าไม่ได้อีกต่อไป!!” องค์หญิงเหลียนฮวาถึงกลับรีบปรามลูกสาวทันที

*********************

 

 

 



 

กลับหน้าหลัก ตอนก่อนหน้า ตอนถัดไป