“กิมฮวย! กิมฮวย…โว๊ย!!” เสียงยายผินตะโกนลั่นมาแต่ไกลทำให้เธอมั่นใจได้ในทันทีว่าวันนี้มีโชคใหญ่แน่แล้ว

“ว่าไงล้าว…เข้าบ้านมากินน้ำก่อนสิ!” ยายพูดช้า ๆ ตามประสาคนใจเย็นแล้วเอาขันใบน้อยตักน้ำในกระติกยื่นให้เพื่อนบ้านคนสนิทเมื่อเห็นหญิงชราเดินกระหืดกระหอบมาถึงแล้วนั่งแหมะที่แคร่ไม้ไผ่

“เมื่อคืนแกฝันดีอะไรวะ ? รู้มั้ย ? งวดนี้แกถูกทั้งสามตัวตรง สามตัวโต๊ด สองตัวบน สองตัวล่าง เอ้านี่…ข้าหอบเงินล้านมาให้ แกลองนับดู!” ยายผินวางขันน้ำ ก่อนล้วงมือหยิบถุงก็อบแก็บใส ออกมาจากย่ามวางลงตรงหน้า เมื่อมองเห็นว่าภายในถุงนั้นเต็มไปด้วยแบงค์ห้าร้อยสีม่วงปึกใหญ่ ยายกิมฮวยถึงกับอึ้งนั่งนิ่งไป…

ในปี 2532 แบงค์ใหญ่สุดที่มีใช้ในประเทศไทยคือ ‘แบงค์ห้าร้อย’ ส่วน ‘แบงค์พัน’ ได้มีการผลิตออกมาใช้เมื่อปี 2535

“มา…หนูช่วยยายนับเงินให้เอง!” ปิยะลักษณ์วางกระดาษปากกาบนแคร่ พลางหยิบเงินปึกใหญ่ในถุงมารีดเป็นแนวยาวแล้วเริ่มกรีดแบงค์นับเงินอย่างชำนาญ แน่ล่ะสิ! ก่อนหน้าที่จะย้อนเวลากลับมาเธอทำงานสายบริการมาตั้งยี่สิบกว่าปีเรื่องเงินเรื่องเช็คจัดว่ามีทักษะในระดับหนึ่งเลยเชียวล่ะ

“โห้…หลานเอ็งนับเงินคล่องขนาดนี้เชียว ขนาดข้ายังนับไม่เร็วเท่ามันเลยนะ” ยายผินกล่าว อย่างทึ่ง ๆ เมื่อเห็นทักษะในการนับเงินบวกเลขบนกระดาษของปิยะลักษณ์

“ครบจ้ะยาย…อันนี้หนูให้ค่าเหนื่อยพันนึง” เด็กหญิงดึงแบงค์ห้าร้อยออกมาสองใบยื่นให้เพื่อตอบแทนในความซื่อสัตย์เพราะหลังจากผลออกไม่ถึงชั่วโมงยายผินก็รีบหอบเงินล้านมาให้ทันที

“โอ๊ย! ไม่ต้อง ๆ หรอกนังหนู เพราะเมื่อเช้าเอ็งทักให้ข้าซื้อตามข้าเลยถูกสามตัวตรงโต๊ดอย่างละห้าร้อยได้เงินมาแสนกว่าบาท ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” ยายผินหัวเราะเสียงดังจนน้ำหมากกระเด็นต้องหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดปาก

“ขอบใจแกมากนะยายผิน” เสียงหัวเราะของเพื่อนบ้านปลุกให้ยายเริ่มได้สติ

หญิงชราตบบ่าเพื่อนสนิทแล้วบอกอย่างอารมณ์ดีว่า… “ไม่เป็นไร ๆ งวดหน้าถ้ามีเลขเด็ด ๆ แบบนี้อีกก็มากระซิบบอกข้าบ้างแล้วกัน ข้าไปล่ะ…จะกลับไปนั่งนับเงินของตัวเองบ้าง!” เมื่อกล่าวจบยายผินก็รีบเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี

ยายสะกิดหลานสาวเบา ๆ ส่งสัญญาณให้เดินขึ้นไปคุยบนบ้าน เมื่อเข้าไปในห้องที่มีอยู่เพียงหนึ่งเดียวของบ้านก็พบว่าทุกคนต่างมานั่งรอกันอย่างพร้อมหน้าตั้งแต่ได้ยินว่าถูกหวยแล้ว

“ใจถึงจริง ๆ เลยนะนังหนูกล้าซื้อหวยเป็นพันเนี่ยะ ยายก็นึกว่าเอ็งซื้อแค่ห้าบาทสิบบาท” ยายเปิดฉากบ่น

“เมื่อคืนหนูฝันดีน่ะยาย มีเทวดามาบอกเลขถ้าถูกเขาให้ไปทำบุญเลี้ยงพระที่วัด แต่ห้ามบอกใครไม่งั้นเลขจะเคลื่อนแล้วหนูก็จะไม่ถูก หนูเลยไม่กล้าพูดอะไรมาก” ปิยะลักษณ์พูดเป็นตุเป็นตะ

“เอ็งนี่มันโชคดีจริง ๆ ข้าซื้อหวยมาทั้งชีวิตไม่เคยถูกเลยสักครั้ง” ตาส่งเสียงโอดครวญอย่างท้อแท้

“ไม่ต้องห่วงนะตา หนูจะแบ่งโชคลาภให้ทุกคน ให้ตากับยายคนละห้าหมื่น ส่วนน้ากับน้องหนูให้คนละสองหมื่น” สิ้นเสียงเด็กหญิงทุกคนก็เฮลั่นบ้าน

“วันโกนเราปิดบ้านเอาเงินไปฝากธนาคารในตัวเมืองกันเถอะ ขากลับค่อยเข้าตลาดแวะซื้อของมาทำบุญเลี้ยงพระ ระหว่างนี้เราก็ช่วยกันคิดรายการอาหาร เตรียมจ้างคน วางแผนกันก่อน” บุญภาลูกสาวคนที่ห้าของบ้านเสนอความคิด

“อีกแค่สี่วัน…เอาตามที่นังภาว่าก็ดีเหมือนกัน” ตาสนับสนุน

“งั้นตาไปหาจ้างรถมาสักคันขับพาพวกเราเข้าตัวเมืองดีไหม ? เหมาเขาเลยวันนึง เติมน้ำมันให้เต็มถัง ค่าเหนื่อยต่างหาก จะได้สะดวกสบายกันหน่อย” ปิยะลักษณ์ไม่อยากให้ทุกคนต้องยืนโหนรถประจำทางจนตัวโยน กว่าจะถึงจุดหมายปลายทางจะพานล้ากันไปเสียก่อน

“น้าทองสุกไงเตี่ย แกมีรถกะบะขนพวกเราได้หมดพอดี น่าจะว่าง…” บุญชัยน้องชายคนสุดท้องของแม่รีบบอก

“ถ้าได้รถ…เรากะเวลาไปถึงตัวเมืองตอนธนาคารเปิด จากนั้นไปเดินห้างแฮปปี้พลาซ่าหาของอร่อยกินกัน ซื้อกล้องถ่ายรูปด้วย แล้วใครอยากซื้ออะไรก็ซื้อ ไปเที่ยวหรือไหว้พระสักสองสามแห่ง พอกินข้าวเที่ยงเสร็จแวะตลาดซื้อของมาทำบุญเลี้ยงพระแล้วค่อยกลับบ้านกันดีไหมคะ”    ปิยะลักษณ์ร่ายความคิดในหัวออกมาให้ทุกคนฟัง

“ดีครับพี่เอิง” เอกน้องชายคนเล็กส่งเสียงถูกใจ

“งั้นก็เอาตามที่นังหนูมันว่า…” ยายชี้ขาด

บรรพบุรษของยายกิมฮวยและตาบ้วนลี่หอบเสื่อผืนหมอนใบข้ามน้ำข้ามทะเลมาจากเมืองจีน เมื่อเข้ามาตั้งรกรากในประเทศไทยจึงตั้งชื่อให้มีความเป็นไทย ลูกทั้งเจ็ดคนล้วนมีชื่อขึ้นต้นด้วยคำว่า ‘บุญ’ บุญงาม บุญเลิศ บุญริน บุญส่ง บุญภา บุญมา และบุญชัย

ในรุ่นแม่ของปิยะลักษณ์ยังใช้คำเรียกขานบิดามารดาเป็นภาษาจีนมีการสืบทอดประเพณีการไหว้เจ้าเพราะตาบ้วนลี่กับยายกิมฮวยเป็นจีนแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ในรุ่นหลานเรียกขานเป็นคำไทยและไม่ได้สืบทอดพิธีไหว้เจ้าแล้ว

“พี่เอิง วันที่เข้าตัวเมืองนอกจากเอาเงินไปซื้ออาหารมาเลี้ยงพระแล้ว ซื้อของเล่นให้ออยกับเอกด้วยได้ไหมครับ?” น้องชายคนกลางส่งเสียงออดอ้อน หลังจากแยกออกมานั่งเล่นเปลญวนที่ใต้ถุนบ้านกันอยู่สามคน

“ได้ชุดหล่อ ๆ ด้วยก็ดีนะครับ!” น้องชายคนเล็กรีบร้องบอก

“ได้สิ! แต่มีข้อแม้นะ ออย กับ เอก ต้องรักษาศีลห้า โดยเฉพาะ เอก ห้ามฆ่าสัตว์หรือทำร้ายสัตว์เข้าใจไหม?”

“ได้ครับ!” น้องชายทั้งสองตอบรับอย่างพร้อมเพรียงกัน

“งั้นพรุ่งนี้พี่จะให้เงินทุกคนติดตัวไว้ใครอยากได้อะไรก็ซื้อกันเอาเอง”

“เย้!...” น้องชายทั้งสองชูมือขึ้นสุดแขนร้องประสานเสียงออกมาอย่างดีใจ

ที่ต้องเน้นย้ำน้องชายคนเล็กมากเป็นพิเศษ สืบเนื่องมาจากญาณวิเศษทำให้ปิยะลักษณ์สามารถหยั่งรู้ได้ว่า… ในชาติที่แล้วน้องชายเคยไปตกปลากับเพื่อน เมื่อจับปลาได้ก็ใช้ลวดร้อยตรงตาปลาเป็นพวงแขวนไว้ตรงหูกางเกงนักเรียนที่ใส่ไปด้วยผลแห่งวิบากกรรมนั้นจึงส่งผลให้ในอนาคตน้องชายคนเล็กของเธอต้องประสบอุบัติเหตุกลายเป็นคนพิกลพิการตาบอดกระโหลกซีกขวาหายไปทั้งแถบแถมยังเป็นอัมพาตทางด้านซ้าย แต่ตอนนี้บ่วงกรรมนั้นยังไม่ได้เริ่มต้นขึ้นเธอจึงต้องรีบตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลม

แม้นว่าญาณวิเศษจะสามารถทำให้เธอหยั่งรู้ทุกสรรพสิ่งแต่ก็ใช่ว่าจะสามารถเข้าถึงความรู้สึกนึกคิดหรืออ่านจิตใจของใครได้ ญาณวิเศษนั้นล่วงรู้เพียงเหตุการณ์และความรู้ต่าง ๆ ที่มีอยู่บนโลกเท่านั้น

คืนนี้เด็กหญิงครุ่นคิดทั้งคืนว่าพรุ่งนี้จะเขียนคำขออะไรลงไปในสมุดสมปรารถนาดี แต่ที่แน่ ๆ เธอต้องรีบเข้านอนแต่หัวค่ำเพื่อจะได้ตื่นแต่เช้าใส่บาตร

•°・*.☆° .:*❅❀❅*:. °☆. *・°•

ฟินจิกหมอนก่อนใครไม่ต้องรอนาน!

E-BOOK

MEB :  https://shorturl.asia/Fly8b