"นี่ อย่าหายไปดื้อ ๆ สิ!" ผมรู้สึกร้อนใจเมื่อเขาหายไปโดยไม่ได้บอลากันสักคำ จะเกิดอะไรขึ้นไหมก็ไม่รู้ เขาบอกผมถึงเรื่องเด็ก ๆ แล้วเด็กที่ไหน ผมยังคงไม่เข้าใจเรื่องราวที่เขาพูดสักข้อ

เรื่องที่เขาพูดมันเป็นเรื่องจริงไหมผมก็ยังไม่มั่นใจ แต่หากเขาเป็นตัวผมในอีกมิติหนึ่งจริง ๆ เขาก็คงไม่คิดหลอกกันหรอก ยิ่งเหลือกันแค่สองชีวิตแล้ว เราก็ยิ่งต้องพึ่งพากันและกัน ไม่ใช่หรือไง

"พูดเหมือนข้ามมิติกันได้ง่าย ๆ เลยนะ" ผมอยากบ่นแต่ก็บ่นใส่คนที่มาขอความช่วยเหลือไม่ได้เมื่อเจ้าตัวไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว

เพราะร้านใกล้ปิด ผมจึงได้เก็บสัมภาระใส่กระเป๋าเดินออกมาข้างนอก ระหว่างนั้นเพื่อนได้โทรมาหาผมจึงรับสายเพื่อนด้วยความสงสัย

"อ้าว มึงมาทำไม ก็บอกแล้วว่าคืนนี้ไม่ต้องมาหาไง" ผมส่ายหน้า อยากจะบ่นเพื่อนมันอีกคน เมื่อผมบอกไปแล้วว่าไม่ต้องมาหา เพื่อนมันก็ยังจะแวะมาหาอีก แต่เพราะได้ยินคำว่าเป็นห่วงผมจากปากของมัน ใจผมก็สงบลง

ทุกครั้งที่เพื่อนรู้สึกใจไม่ดีเกี่ยวกับตัวผม มันมักจะเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับผมเสมแ เคยถามมันว่ามีเซ้นส์เหรอถึงได้รู้ว่าจะเกิดอะไรกับผมก็ได้คำตอบกลับมาว่าเพื่อนมันไม่มี แต่มันเป็นความรู้สึกที่รู้สึกขึ้นในช่วงเวลาสั้น ๆ อย่างที่เขาเรียกว่าลางสังหรณ์แค่นั้น

"เออ ๆ มึงเข้าห้องกูเลย กูเสร็จธุระละ กำลังกลับ" ผมวางสายจากเพื่อนเมื่อไม่อยากฟังเสียงเป็นห่วงของมัน

มีคนสะกดรอยตาม

ผมรู้สึกอย่างนั้น ลมเย็นพัดหนาวเหน็บกินใจ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนในชีวิต

เท้าผมเริ่มก้าวยาว จะหันกลับไปมองก็กลัวว่ามันจะรู้ตัว ผมเริ่มวิ่งหนีเมื่อเลี้ยวเข้าซอยเล็ก แต่มันกลับกลายเป็นเส้นทางที่ไม่คุ้นเคย ผมกอดกระเป๋าตัวเอง โทรออกหาเพื่อน ลีวายไม่ยอมรับสาย ไม่รู้ว่ามันกำลังทำอะไรอยู่

อะ อึก

ผมรู้สึกหายใจไม่ออกเมื่อถูกคนคนนั้นจู่โจมมาบีบคอแน่น ตัวผมถูกยกลอยขึ้น ยิ่งได้เห็นใบหน้าของคนที่มันกำลังทำร้ายผมแล้วผมยิ่งแน่ใจว่าผมคงกำลังจะตาย เงามืดดำที่ปกคลุมรอบตัวคนคนนั้นคงบ่งบอกถึงสถานะของเจ้าตัว

เขาไม่ใช่คน! 

'เป็นแกสินะคนสุดท้าย กูก็ตามหามาตั้งนาน'

"อัก อะ" ผมดิ้นรน ถีบเท้ากับสายลมเพื่อหาที่ยึดเกาะก่อนผมจะหมดลมหายใจ

ใครก็ได้ช่วยผมด้วย

ลมหายใจผมเริ่มจะหมด ตาผมปรือมองไม่เห็นแม้แต่ท้องฟ้ายามดึก

ช่วย ชะ ช่ว-

แต่อะไรกัน ทำไมมันมืด ๆ ผมมองไม่เห็นอะไรเลยหรือว่าผมตายแล้วงั้นเหรอแล้วตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน

ผมพยายามนึกเท่าไรก็นึกไม่ออกสักทีว่าตัวเองมานอนอยู่บนเตียงนุ่มได้ยังไงในเมื่อผมจำได้ว่าครั้งสุดท้ายก่อนสติผมจะดับวูบนั้นผมยังอยู่บนถนน

"เด็กดี หมดแรงดิ้นแล้วงั้นเหรอ"

เสียงใครน่ะ ทำไมคุ้นหู ผมพยายามลืมตาแค่ไหนก็ไม่สามารถทำได้เพราะเพิ่งจะรู้ว่าตัวเองกำลังถูกปิดตา แถมมือทั้งสองก็ถูกมัดไว้บนหัวเตียง ขาของผมพาดบนอะไรสักอย่าง หากผมคิดไม่ผิดก็น่าจะอยู่บนน่องของใครสักคน

ความนึกคิดของผมเริ่มจะพิเรนทร์เมื่อผมเผลอคิดว่าตัวเองกำลังมีเพศสัพันธ์กับใครสักคน ใครคนนั้นจับขาผมข้างซ้ายมาเลียอย่างยั่วยวน แค่ปลายลิ้นเขาสัมผัสก็ทำเอาผมขนลุกชัน เขาเป็นใครแล้วทำไมผมถึงได้กำลังมีเซ็กส์กับเขาด้วย

"รู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ชอบเด็กดื้อนะ"

กูไม่รู้เว้ย ผมเผลอเถียงในใจ แกนกายข้างในตัวผมเป็นเครื่องช่วยยืนยันว่าเรากำลังมีอะไรกัน แล้วผมควรทำยังไงดีจะขัดขืนก็ไม่ได้เมื่อถูกพันธการทุกสัดส่วน

"จุกครับ จุก" เสียงผม ทำไมเสียงผมเปลี่ยนไปเหมือนไม่ใช่เสียงของตัวเอง แต่เหมือนว่ายิ่งร้องบอกไอ้คนที่กำลังกลืนกินร่างกายของผมนั้นก็เหมือนจะไม่ฟังกันสักนิดเดียวเมื่อเขายิ่งเร่งเพิ่มแรงกระแทกราวกับยิ่งอยากแกล้งผม

"ไม่ใช่ว่านายชอบไม่ใช่เหรอ อยากให้ฉันเข้ามาอยู่ในนี้ทุกคืนและก็อยากท้องลูกของฉัน" หนอย ไอ้หมอนี่ มั่นหน้ามั่นโหนกมาจากไหน ทำไมถึงได้กล้าพูดว่าผมอยากมีเซ็กส์และมีลูกกับเขา มันหยามกันเกินไป

อีกอย่างผมท้องได้ที่ไหนกันละ โลกที่ผมอยู่ก็แค่มนุษย์ผู้ชายธรรมดา ถึงต่อให้มีเซ็กส์กับใครผมก็ไม่ท้องอยู่ดี

ขาเรียวของผมถูกหมอนั้นรวบไว้ให้แนบชิดกันแล้วพาดลงบนไหล่กว้างของตัวเอง ผมรู้สึกเสียว ใบหน้าบิดเบี้ยวตามแรงราคะปากเผลอกัดเมื่อไม่อยากครางให้หมอนั่นมันพอใจ

ผมรู้สึกถึงแรงขยับภายใน การเสียดสีของผนังเนื้อในมันคงทำให้เขารู้สึกปวดไม่ต่างกันเมื่อผมได้ยินเขาครางเบา ๆ

ผมไม่ได้พยายามแกะเชือกตรงปลายมือ ใจมันแอบพอใจไม่น้อยเมื่อถูกรังแกอย่างนี้และมันดูน่าตื่นเต้นมากเมื่อผมตกเป็นรองอยู่ภายใต้การควบคุมของคนที่มีเซ็กส์ด้วย มือคนนั้นล็อกเอวของผมเอาไว้เมื่อเริ่มเพิ่มความถี่ในการขยับเข้าออกด้วยอารมณ์ของคนควบคุม

"อะ อ้ะ มันเข้ามาลึกเกิน" ผมอยากพูดอีกแต่กลับถูกครอบครองปากด้วยร่างสูงกำยำที่ขยับขึ้นมาบนเตียงนุ่ม ขาของผมโค้งตามแรงถาโถมของคนตัวใหญ่ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแกนกายนั้นทำไมถึงได้ใหญ่เมื่อเทียบกับบอดี้ของคนแปลกหน้า ผมคิดว่าขนาดมันก็พอเหมาะกับร่างกายของเขา

"ตอดเก่งขึ้นนะหรือเพราะฉันสอนนายทุกคืน"

ไอ้หมอนี่มันไปเอาความมั่นใจจากไหนว่าตัวเองเป็นคนสอน ผมไม่เคยเจอมันมาก่อน เพิ่งจะพูดคุยกันก็ตอนที่มีเซ็กส์กันนี่แหละ อย่ามั่นหน้าให้มากกูไม่รู้จักมึงเว้ย ไอ้ควาย!

"แล้วรอบนี้จะเอายังไงดี จะให้ปล่อยในเหมือนรอบก่อนไหม" ผมหันหน้าหนีเพื่อสูดลมหายใจเข้าปอดหลังจากถูกจูบกระชากอยู่นาน หมอนั้นมันจูบชำนาญราวกับเคยจูบคนอื่นมาแล้วเป็นพันคน มือใหญ่ของมันขยับมาเล่นหน้าอกของผม ร่างกายของผมมีปฏิกริยากับมือมันมากอย่างไม่น่าเชื่อ หรือผมกับมันจะเคยรู้จักกันมาก่อน

"ว่ายังไง อ่าาห์" ผมไม่คิดจะให้คำตอบ เลือกจะสวนสะโพกเข้านั่นทำให้เหมือนจะพอใจร้องครางออกมาข้างหูผม คนคร่อมตัวผมเกลี่ยแก้มผมเล่นครู่เดียวก็จับคางผมให้อยู่นิ่งพร้อมก้มจูบปากของผมอย่างดูดดื่มราวกับกำลังเตือนผมไม่ให้ทำอะไรนอกคำสั่ง

ขาของผมถูกจับแยกให้กว้างขึ้นเพื่อที่เขาจะได้เข้าสอดลึกกว่าเดิม ผมรู้สึกวูบวาบภายในท้อง รับรู้ถึงแกนกายใหญ่ภายในนั้นและรวมถึงน้ำอสุจิมากมายที่เขาปลดปล่อยเข้ามาโดยไม่คิดจะถามผมอีก

ตอนแรกผมก็นึกว่าเขาจะพอใจเมื่อได้ปลดปล่อยแต่เขามักมากกว่านั้น ใจดีปล่อยให้ผมได้พักหายใจไม่กี่นาทีหมอนั้นก็เริ่มบทเพลงรักอีกครั้ง การร่วมเซ็กส์กับเขามันทำให้ผมรู้สึกดีมากแม้เราไม่ได้เห็นหน้ากันก็ตาม

"อยากมองหน้า ได้ไหม" ผมอ้อนวอนเมื่ออดไม่ได้ที่จะอยากรู้แล้วว่าใบหน้าของเขายามอยู่ในห้วงอารมณ์รักจะเป็นแบบไหน ความอยากรู้ของผมเผลอไปสร้างความไม่พอใจให้กับเขาเข้า มือใหญ่เลื่อนมาบีบคอผม และผมคิดว่าเขายังออมแรงให้อยู่เมื่อผมยังหายใจปกติ

"เคยบอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบให้เห็นตอนฉันร้ายกาจ"

"แต่มันเป็นตัวตนของคุณไม่ใช่เหรอครับ เพราะเป็นตัวตนของคุณผมถึงได้อยากเห็น" ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมอยากเห็นหน้า อยากรู้จักหน้าตาของเขา

"แน่นอนว่า...ไม่" ผมเอียงคอให้เขาได้ไล้ลิ้นไปตามใบหน้าด้วยความพอใจ อยากถูกใครสักคนรัก อยากถูกใครสักคนปรารถนาและหลงใหลในตัวของผมจนโงหัวขึ้น นั่นคือสิ่งที่ผมเป็น เมื่อเขาไม่อยากให้เห็นผมก็จะไม่เซ้าซี้ ปลายจมูกโด่งของเขาอยู่ชิดใกล้กับปลายจมูกของผม เราแลกจูบปากกันแผ่วเบาก่อนเขาจะขยับหนี

ผมรู้สึกโหยหาอ้อมกอดของเขา อยากถูกเขากอดอีก แม้จะรู้สึกเมื่อยมือแต่ผมก็ไม่ได้ร้องขอให้เขาปลดเชือกออกแล้วยังควนอนแผ่บนเตียงนั้นผมได้ยินเสียงเขาเดินมาใกล้พร้อมนั่งฟุบบนเตียง

"ฉันต้องกลับไปทำงานแล้ว อย่าลืมเอาน้ำเชื้อของฉันออกด้วยแล้วก็ทานยาคุมไว้ด้วย" เขาพูดราวกับว่าผมเป็นผู้ชายที่สามารถท้องได้ แล้วเรื่องอะไรผมจะต้องเป็นคนทำความสะอาดเมื่อเขาเป็นคนปลดปล่อยน้ำเชื้อเข้ามาเองเขาก็ต้องเป็นคนจัดการให้ผมเองสิ ถ้าหากจะกังวลขนาดนี้ทำไมไม่ใส่ถุงยางตั้งแต่แรก

"ทำตามที่ฉันบอกด้วยเข้าใจไหม" ผมไม่รับปาก เมื่อรู้สึกเมื่อยตัวจนอ่อนแรง หากเขาอยากให้เอาน้ำเชื้อเขาออกมาเขาต้องเป็นคนจัดการล้างด้วยตนเอง คนคนนั้นโน้มตัวจับคอผมแล้วมอบจูบแสนอ่อนโยนอีกครั้ง ดูจากการกระทำของเขาแล้วผมรู้สึกว่าเขาอ่อนโยนเหมือนกัน

"ฉันย้ำอีกครั้งนะว่าฉันไม่ชอบเด็ก เพราะฉะนั้นถ้ายังอยากมีกันและกันอยู่ก็อย่าให้รู้ว่านายจงใจเก็บเด็กมาแบล็กเมลฉัน" ผมไม่เคยเห็นหน้าเขาสักครั้งแล้วจะเอาอะไรไปแบล็กเมลเขาได้ หมอนี่ถ้าจะเพี้ยน

ฟอดดด

"ไว้เจอกันใหม่" เขาปลดเชือกให้อย่างใจดี ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ผมมองเห็นแผ่นหลังของเขาผ่านผ้าผูกตาที่ร่นลงมาหลังจากเขาปลดให้อย่างเลือนลาง

มันรู้สึกคุ้น ๆ กับแผ่นหลังนั้นอย่างบอกไม่ถูก แต่เอาเถอะผมยังไม่อยากคิดอะไรเมื่อสายตาค่อย ๆ ลับตาลงเมื่อขี้เกียจลุกไปทำความสะอาด 

ยังไงซะ เรื่องท้องบ้าบอนั่นมันไม่มีอยู่แล้ว

เช้าวันใหม่ทักทายด้วยแสงอาทิตย์ยามเช้า ผมสะดุ้งตื่นเมื่อคิดว่านาฬิกาปลุกของตัวเองจะดังปลุกเหมือนทุกเช้า แต่เช้านี้ผมกลับไม่ได้ยิน

แปลกแหะ ผมควานหานาฬิกาเท่าไรก็ไม่เจอ หรือผมจะทำตกเตียง เพราะยังไม่อยากลืมตาตื่นอีกผมจึงยังคงหลับตาคลำหานาฬิกาอยู่อย่างนั้น

กลิ่นหอมที่ไม่คุ้นเคย 

ผมไม่คุ้นชินกับกลิ่นหอมที่อยู่ภายในห้องเท่าไร และความรู้สึกบางอย่างมันก็ตะหงิดใจจนผมอดไม่ได้ต้องลืมตาขึ้นมาดู แต่พอลืมตาขึ้นมาเท่านั้น ผมก็แปลกใจเมื่อเห็นว่าห้องที่ผมนอนอยู่นั้นไม่ใช่ห้องของตัวเอง

"ที่ไหนว่ะเนี่ย" ห้องนอนแสนกว้าง หรูหราและดูมีราคา ทุกอย่างแวววับแตกต่างจากคอนโดของผมอย่างสิ้นเชิง บนเตียงยังคงมีอุปกรณ์ร่วมรักแสนพิศดารกับหมอนั้น ซึ่งมันทำให้ผมรู้ว่าเมื่อคืนผมมีอะไรกับหมอนั้นจริง ๆ

ร่างกายของผมก็บอกให้ผมรู้ว่าปวดเมื่อยบริเวณไหน แต่เรื่องนั้นผมไม่ได้ติดใจสงสัยเพียงแต่เรื่องนี้ต่างหากที่ทำเอาผมไม่เข้าใจ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของผม ทำไมผมมาอยู่ในห้องนี้ได้ 

"แล้วนี่ห้องใคร ทำไมไม่ใช่ห้องเรา" ผมมองรอบทิศทั่วห้องด้วยความตระหนก รูปภาพทุกรูปในห้องกว้างเป็นรูปของใครไม่รู้ ผมไม่รู้จักเขาสักนิด จนเหลือบไปมองตัวเองในกระจกผมถึงได้พบกับคนในรูป ยิ่งเมื่อเห็นหน้าตัวเอง ผมยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ ร่างกายของผมทำไมถึงได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ขาผมอ่อนแรง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและไม่รู้ว่าผมจะสามารถถามใครถึงเรื่องประหลาดนี้ได้

"เกิดเรื่องบ้าอะไรเนี่ย" ไม่รอช้าผมรีบเดินไปเปิดประตูริมระเบียงแต่มันไม่เหมือนเดิม วิวข้างนอกนั้นดูแปลกตาราวกับว่าไม่ใช่โลกที่ผมเคยอยู่มาก่อน

นี่มันบ้าไปแล้วหรอ ทำไมผมถึงได้มาอยู่ในร่างของคนอื่น

ไม่จริงใช่ไหม

ผมว่ามันต้องมีเรื่องเข้าใจผิดแน่ ๆ อย่างเช่นว่าผมกำลังอยู่ในความฝันของตัวเอง

เพียะ!!

ได้ลองตบหน้าตัวเอง ผมถึงได้รู้ว่ามันเจ็บมาก แสบจนแดง มันหมายความว่ายังไง ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่าผมอยู่ที่ไหน

ก๊อก ๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมหันไปมองด้วยความตกใจ 

"คุณหนูเดลครับ ตื่นหรือยังครับ"