My sextuplets : 03

"คุณหนูเดลเหรอ ใคร หมายถึงเจ้าของร่างนี้นะเหรอ" เขาหมายถึงเจ้าของร่างบอบบางนี้หรือเปล่า

"คุณหนู เป็นถึงคุณหนูเลยเหรอ" ผมเพิ่งจะสำรวจว่าข้างนอกนั้นเป็นบริเวณบ้านหลังใหญ่นี้อย่าบอกนะว่าคือบ้านของเจ้าของร่างนี้ มันเกินไปแล้ว เขารวยยิ่งกว่าผมร้อยเท่า

"แล้วที่นี่ที่ไหนล่ะเนี่ย ทำไมเราถึงมาอยู่ในร่างนี้ได้ล่ะ" ความสับสน กังวลมากายเริ่มทำให้ผมควบคุมตัวเองไม่อยู่ เขาคนนี้เป็นใคร อยู่ที่ไหน จังหวัดอะไรผมยังไม่รู้แล้วผมจะกลับเข้าร่างตัวเองยังไง ป่านนี้ร่างผมจะเป็นยังไงบ้าง เสียงเคาะประตูทำให้ผมต้องหันมาสนใจอีกครั้ง

"คุณหนูครับ ผมขออนุญาตเข้าไปนะครับ"

เดี๋ยว ๆ ๆ สิ ผมยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยด้วยซ้ำแล้วจะให้ใครที่ไหนเข้ามาเล่า ร่างกายของผมรีบวิ่งไปยังประตูสูงเพื่อป้องกันไม่ให้คนที่มาเคาะประตูได้เข้ามาข้างใน

"อย่าเพิ่งครับ อย่าเพิ่งเข้ามา" ผมไม่สามารถห้ามคนข้างนอกได้ทันเมื่อเขาเปิดประตูเข้ามาก่อนผมจะถึงประตูบานใหญ่นั้น คนที่ถือวิสาสะเข้ามารูปร่างสูงบาง ใบหน้ามีอายุนิดหน่อยคาดว่าคงจะอายุมากกว่าเจ้าของร่างนี้แน่

ผมยืนมองเขาอย่างกระอักกระอ่วน จากชุดของคนคนนั้นใส่ เหมือนกับชุดพ่อบ้านในการ์ตูนที่ผมชอบอ่าน แต่ผมไม่รู้จักชื่อเขา ไม่รู้จักใครที่นี่สักคน ผมควรทำไงดี

"อย่าเข้าห้องคนอื่นก่อนเขาจะอนุญาตสิครับ" ผมบอกเขาให้รู้ว่ากำลังไม่พอใจ พลางยกมือไล่ให้เขาออกจากห้องใหญ่โดยที่ตัวเองยืนหลบอยู่ข้างหลังประตู

คุยกันแบบนี้นั่นแหละ สะดวกดี

"แต่คุณหนูสายแล้วนะครับ ผมจำเป็นต้องช่วยคุณหนูแต่งตัวครับ"

"สาย ?" ผมขมวดคิ้วเมื่อไม่รู้ว่าตัวเองมีธุระอะไรต้องทำหรือว่าเจ้าของร้านนี้ต่างหากต้องไปทำธุระ "ผมต้องไปไหนเหรอครับ" สีหน้าของคนตรงหน้าดูเปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย ตายละ เขาคงจับไม่ได้หรอกใช่ไหมว่าผมไม่ใช่คุณหนูของเขา

"คุณหนูมีนัดเจอกับคุณหนูวินวินและคุณไอซ์ไงครับ" เขาคนนั้นอธิบายให้ฟัง แต่ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าสองคนนั้นเป็นใคร

"คุณหนูวินวิน คุณไอซ์ ใครน่ะ" เพราะถืออคติไม่รู้ ก็ต้องถามไว้ก่อน ปากมันเลยเผลอหลุดถามโดยไม่ทันระวัง ผมรีบเม้มปากเมื่อนึกขึ้นได้ว่าคนอื่นอาจจะรู้ว่าผมไม่ใช่เจ้าของร่างนี้นะ ซวยแล้วไง

"เพื่อน ๆ ของคุณหนูไงครับ"

"อ้อ ผมลืมนะครับ" ผมยิ้มแห้งตอบกลับไปอย่างโง่ ๆ แต่เพราะมันห้ามปากไว้ไม่ทัน เมื่ออยากรู้ผมถึงได้ถามออกไปอย่างนั้น แล้วเป็นไงเกือบทำให้คนอื่นเริ่มสงสัยในตัวผม ต้องแกล้งเนียน ๆ เป็นเจ้าของร่างนี้ให้ดีกว่านี้แล้ว

"คุณหนูดูแปลก ๆ นะครับ ไม่สบายหรือเปล่าครับ" นั่นไง เห็นไหม ผมควรทำตัวให้มันเนียนกว่านี้ ผมส่ายหน้าปฎิเสธ

"ไม่ ไม่มีอะไร ผมสบายดีมาก" ไม่จริงแม้แต่นิดเดียว ผมโกหกไม่เคยเนียนสักครั้งทั้งในร่างเดิมและร่างนี้เลยหรือไงทำไมทักษะการโกหกของผมถึงได้อ่อนกว่าด้านอื่น ๆ

"แต่ปกติคุณหนูไม่แทนตัวเองว่าผมนะครับ"

"อ้าวเหรอ" แล้วปกติเจ้าของร่างนี้เขาแทนตัวเองว่าอะไร ผมกลืนน้ำลายด้วยความตื่นกลัว ไม่เคยรู้จักเขาแล้วจะให้รู้ได้ยังไงว่าเมื่อก่อนคุณหนูคนนี้แทนตัวเองว่ายังไง ผมคงต้องเรียนรู้อะไรอีกหลายอย่าง และก็ต้องปกปิดตัวเองให้ดีอย่าให้ใครจับได้ว่าผมไม่ใช่เจ้าของร่างนี้ด้วย

"ปกติคุณหนูแทนตัวเองว่าเรามาตลอด พอแทนตัวเองว่าผมแล้วมันฟังดูแปลก ๆ"

"ฮา ๆ เราก็แค่อยากลองเปลี่ยนสรรพนามดูบ้างนะคุณพ่อบ้าน"

"คุณหนูเรียกผมว่า ชาลี เรื่องนี้คุณหนูก็ลืมแล้วเหรอครับ" ยุ่งยากจัง ผมไม่รู้นี่น่า เห็นแต่งตัวแบบนั้นก็เรียกคุณพ่อบ้านไว้ก่อน ไม่คิดว่าคุณหนูคนนี้จะเรียกพ่อบ้านด้วยชื่อของเขา

"ไม่ลืมหรอก ผม เออ เราแค่อยากลองเรียกแบบเพื่อน ๆ เขาเรียกคนในบ้านเขาไง" อย่างน้อยก็แถไปก่อนเพื่อไม่ให้ถูกจับได้ คุณพ่อบ้านก็ช่วยเลิกสงสัยสักที ผมไม่อยากให้ใครจับได้ว่าไม่ใช่คุณหนูตัวจริงของเขา แล้วทำไมต้องรู้สึกกลัวเหมือนตัวเองกำลังทำผิด ทั้งที่เรื่องที่ผมมาอยู่ในร่างนี้ก็ไม่ใช่เพราะผมต้องการสักหน่อย ต้องมีใครสักคนทำให้ผมมาอยู่ในร่างนี้แน่นอน

"อ้อ พูดเลียนแบบเหมือนคุณหนูวินวินนี่เอง" ผมโล่งใจเมื่อคุณพ่อบ้านไม่เซ้าซี้จี้ถามอีก "อีกสองชั่วโมงคุณหนูวินวินกับคุณไอซ์จะมาถึงแล้ว คุณหนูรีบเตรียมตัวเถอะครับ ผมพาเมดมาให้ตามคำสั่งของคุณหนูแล้วครับ" บรรดาเมดสาวนับสิบคนเดินมายืนเรียงอยู่หน้าประตูเพื่อเตรียมพร้อมรับคำสั่งนั้นทำเอาผมร้องเสียงหลงทันที

"ห๊ะ!" จะให้เมดเป็นสิบมาคอยอาบน้ำให้นะเหรอ ใครมันจะกล้าทำอย่างนั้น ผมอายนะที่จะให้คนอื่นเห็นเรือนร่างของผมน่ะ 

"ไม่ ๆ ชาลีวันนี้ผมขออาบน้ำเอง" ผมรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็วก่อนคุณพ่อบ้านจะออกคำสั่งให้บรรดาเมดทั้งหมดเข้ามาในห้อง ตั้งแต่โตพอจนเป็นหนุ่มดูแลตัวเองได้ผมก็ไม่เคยให้ใครมาอาบให้ แล้วจะมาให้พวกเธออาบน้ำให้อย่างนั้นมันคงน่าอายเกินไป

ผมจะไม่ยอมให้ใครมาอาบเป็นเด็กแบบนั้นเด็ดขาด โตจนป่านนี้แล้วใครเขาจะให้คนอื่นอาบน้ำกันอีก น่าอายจะตาย

"คุณหนูไม่เคยอาบน้ำเองนะครับ" สมองผมเหมือนหยุดคิดเรื่องของตัวเอง ลืมไปเลยว่าตอนนี้ตัวเองมาอยู่ในร่างของคุณหนูแสนรวยเวอร์วัง มีคุณพ่อบ้านคอยจัดการทุกอย่างและบรรดาเมดมากมายของคอยดูแล ผมกะพริบตามองดวงตาผ่านแว่นกรอบเหลี่ยมของชาลี เขาพูดอย่างนั้นก็แปลว่าเจ้าของร่างนี้คงถูกเลี้ยงดูมาอย่างดียิ่งกว่าชีวิตของผม

บรรดาเมดสาวยืนก้มหน้า ไม่พูดหรือเงยหน้าขึ้นมาสบตา อยากรู้เหลือเกินว่านิสัยของคุณหนูเดลอะไรนี่เป็นแบบไหนทุกคนถึงได้ไม่เป็นกันเองเอาเลย การมีคนมากมายมายืนคอยอยู่ตรงหน้ามันทำให้ผมอึดอัดและทำตัวไม่ถูก

"คือวันนี้เราไม่สะดวกน่ะ ขอร้องละ ไม่สิ นี่คือคำสั่ง วันนี้เราจะอาบน้ำด้วยตัวเอง เข้าใจไหม"

"ครับคุณหนู" ชาลีดูจะเป็นคนฟังคำสั่งของเจ้านายมาก ผมค่อยโล่งใจที่อย่างน้อยคุณหนูเดลก็มีสิทธิ์มีเสียงให้คนในบ้านได้เชื่อฟัง ชาลีหันไปบอกเหล่าเมดทั้งหมดเพื่อให้รับรู้ถึงคำสั่งของผม เมดสาวต่างก้มหัวแล้วถอยกลับเมื่อคุณหนูไม่ต้องการให้พวกเธอได้ดูแล

"เราจะอาบน้ำ แต่งตัวเอง ชาลีไม่ต้องห่วง" ผมเน้นย้ำเพื่อให้คุณพ่อบ้านได้วางใจและไม่ต้องเป็นห่วงเพราะผมอาบน้ำไวอยู่แล้วยิ่งเรื่องแต่งตัวก็ยิ่งไว เห็นเสื้อตัวไหนมีอยู่ในตู้ก็หยิบมาใส่ ไม่สนใจเรื่องแฟชันอยู่แล้ว อีกอย่างก็มีเวลาตั้งอีกสองชั่วโมงผมว่าเหลือเวลาอีกเยอะเลยละ ชาลีก็กังวลเกินไป

"เดี๋ยวแล้วจะไปไหน" เห็นชาลีเตรียมจะเข้ามาในห้องผมจึงได้รีบถาม เมื่อไม่รู้ว่าทำไมชาลีจึงได้ไม่เข้าใจว่าผมไม่อนุญาตให้เข้ามาในห้องส่วนตัว

"เข้าไปเตรียมน้ำอุ่นให้คุณหนูได้อาบไงครับ หรือคุณหนูจะให้เมดมาจัดการ"

"ไม่ต้องครับ ผมจัดการได้ สบายมาก"

"คุณหนูทำเป็นเหรอครับ" สีหน้าตั้งคำถามของชาลี ทำให้ผมต้องถอนหายใจ 

"เห้อ งั้นไป ไปเลยเข้าไปจัดการให้เสร็จผมจะได้อาบน้ำสักที"

"ครับ" ทนเห็นสายตาสงสัยของคุณพ่อบ้านไม่ไหว สุดท้ายผมก็ต้องเลือกให้เขาได้เข้าไปจัดการตามที่ต้องการ ขืนผมไม่ให้เขาได้ทำอะไรสักอย่างมีหวังเขาก็จะยังไม่ไปไหน

"ตกลงคุณหนูคนนี้ทำอะไรไม่เป็นหรือพ่อบ้านเรื่องมากแต่ดูแลเก่งกันแน่นะ" ผมชักจะสงสัยว่าคุณหนูเดลไม่เก่งอะไรสักอย่างหรือเพราะไม่มีโอกาสได้ทำอะไรด้วยตัวเองมากกว่า ยิ่งมีคุณพ่อบ้านจัดการให้ทุกอย่างแล้ว เชื่อว่าคุณหนูเดลแทบไม่ต้องทำอะไรด้วยตนเอง ผมปิดประตูแล้วเดินหยุดอยู่ตรงหน้ากระจกบานใหญ่ ห้องหลังกว้างนี้เป็นของเจ้าของร่างนี้แต่ผมยังไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขาไปอยู่ที่ไหน ทำไมผมถึงได้มาอยู่ในร่างของเขาแทน

"คุณชื่อคุณหนูเดลสินะ ยินดีที่ได้รู้จักผมชื่อเพียงหนึ่งเดียวนะครับ ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนแต่ผมจะดูแลร่างกายของคุณอย่างดี รอคุณกลับมาครับ" แล้วร่างกายของผมตอนนี้ล่ะจะมีใครดูแลอยู่หรือเปล่า ผมจำเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ไม่ได้เลย

จนเมื่อเตรียมทุกอย่างจนแน่ใจพร้อมแล้วชาลีก็เดินออกมาตามให้ได้ไปอาบน้ำ ผมจำเป็นต้องไล่เขาให้ออกไปจากห้องก่อนเมื่ออยากมีเวลาส่วนตัวระหว่างอาบน้ำ คุณพ่อบ้านคนนี้ทำงานจริงจังเกินไป ผมเดินเข้ามาห้องน้ำ ตื่นตาตื่นใจกับห้องกว้างและอ่างกุชชี่แช่ตัว ถ้ารู้ตั้งแต่เมื่อคืนผมก็คงเข้ามาอาบน้ำนอนอยู่ในนี้แล้ว

"ชีวิตคุณหนูเดลโคตรจะสบายเลยนะ แตกต่างกับเราสิ้นเชิงเลย" ผมโคตรอิจฉาชีวิตแสนหรูหราของหนูเดล แต่เดี๋ยวนะผมยังไม่รู้เลยว่าที่นี่ที่ไหนแต่จะถามใครได้บ้างล่ะเนี่ย

ใช้เวลานานเกือบชั่วโมงกว่าผมจะออกมาจากห้องน้ำ เพราะมัวแต่นอนแช่น้ำนมจนผล็อยหลับไปและเอาแค่คิดเรื่องของตัวเองไม่ตก ผมต้องทำยังไงถึงจะได้กลับไปอยู่ในร่างของตัวเองอย่างเดิม เพราะผมไม่ยอมขานตอบเสียงเรียกของชาลี คุณพ่อบ้านจึงได้ถือวิสาสะเคาะประตูห้องน้ำเพื่อปลุกผม ให้ตื่น ยังคงเป็นสถานที่เดิม บ้านของหนูเดล ผมไม่ได้อยู่ในความฝันสินะ ไม่เข้าใจสักนิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งตัวเองและหนูเดล

การอาบน้ำเป็นชั่วโมงครั้งแรกขอชีวิตสิ้นสุดลงและเพราะมีเวลาเหลืออีกแค่ชั่วโมงเดียวชาลีจึงต้องเรียกเมดสาวมาจัดการเรื่องการแต่งหน้าแต่งตัว ผมอยากจะห้ามนะแต่ในเมื่อตัวเองแต่งตัวเป็นคุณหนูเดลไม่เป็น ผมจึงจำเป็นต้องมีพวกเธอคอยดูแล

เมื่อชาลีอนุญาตให้พวกเธอได้เริ่มทำงาน ผมก็ยังหาวระหว่างพวกเธอช่วยแต่งหน้าทำผมแล้วสวมเสื้อสุดหรูให้กระทั่งการแต่งตัวเสร็จสมบูรณ์ ผมถึงได้แต่มองตัวเองอยู่หน้ากระจกอรุ้สึกพอใจกับลุคใหม่ของตัวเอง

ไม่คิดว่าชีวิตของคุณหนูเดลจะต้องจัดเต็มทุกระเบียบนิ้วทุกตารางนิ้ว ทั้งเสื้อผ้า เครื่องประดับบนตัว ทุกอย่างล้วนเป็นเงินเป็นทอง ผมแอบกลัวว่าตัวเองจะเผลอทำหล่นหายขณะใส่เพราะแต่ละอันมันราคาแพงทั้งนั้น ถึงอยากถอดแค่ไหนก็ทำไม่ได้เมื่อนี่คือร่างกายของหนูเดล เขาเคยเป็นยังไงผมก็ต้องเล่นละครไปตามน้ำก่อนเพื่อไม่ให้ทุกคนสงสัยในตัวผม

สวยสง่า คือคำที่ผมมอบให้กับร่างกายของหนูเดลในกระจก ร่างกายนี้ดูราวจะเพชรเม็ดงามที่ถูกเจียระนัย หนูเดลเขาช่างแตกต่างกับผมโดยสิ้นเชิง ถึงไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ผมรู้สึกชอบเขา

"ได้ลองแต่งตัวแบบนี้แล้ว แซ่บใช่ย่อยนะเรา"