"เดี๋ยวอาบ" ผมไม่ชอบลูกพี่ลูกน้องตัวเองเท่าไร ไม่รู้ว่าแม่ชอบอะไรนักหนา และสาเหตุที่ผมไม่ค่อยชอบพี่ต้นมันก็มีตั้งแต่ช่วงมัธยมแล้ว ใครจะอยากอยู่ใกล้คนที่เคยแย่งแฟนของเรา ถึงแม้ผมในวัยนี้จะไม่ได้รู้สึกเคียดแค้นอย่างตอนเด็กแต่ผมก็ไม่ชอบหน้าพี่ต้นอยู่ดีเพราะเขาเหมือนกำลังแย่งความรักของผมตลอด

"น้าอ้อเขาอยากให้หนึ่งกลับบ้านนะ ถ้าหนึ่งว่างก็กลับไปเยี่ยมน้าเขาบ้างสิ" ผมยื่นมือรับอาหารที่แม่สั่งซื้อไว้ให้ ยอมรับว่ารู้สึกเสียเซลล์เหมือนกันเมื่อลงมาทั้งที่ยังตัวเหม็น ไม่ได้อาบน้ำแต่ใครจะอยากดูดีให้พี่ต้นเห็นละ นอกจากผมอยากเอาชนะพี่เขาหรอกถึงจะลุกขึ้นมาดูดี

น้าอ้อ ที่พี่ต้นพูดถึงคือนางเพียงลออ พุทราไทร คุณแม่แสนวุ่นวายของผมเอง แม่นะแม่ รู้ทั้งรู้ว่าผมไม่ค่อยชอบขี้หน้าพี่ต้น แม่ก็ยังจะสั่งให้พี่ต้นมาส่งได้ทุกวัน ไม่รู้หรือไงว่าเวลาที่เราออกจากบ้านมาอยู่ไกลขนาดนี้นั่นก็เพราะไม่อยากจะเจอคนรู้จักในหมู่บ้านเดียวกันไง

"อือ พี่ก็บอกแม่ด้วยว่าไม่ต้องหางานมาให้ผมแล้ว ผมยังอยากอยู่ที่นี่อีก" เรื่องงานใหม่ที่แม่หามาให้ก็คงเป็นฝีมือของป้า ๆ คอยวิ่งวุ่นหางานให้ราวกับเดือดร้อนแทนที่ผมว่างงาน ทั้งที่ผมไม่ได้ว่างสักวัน ผมเองก็มีงานเขียนของตัวเองต้องทำอยู่ทุกวันจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน พี่ต้นขำเล็กน้อยแต่ผมเห็นแล้วชักน่ารำคาญ ไม่รู้ทำไมผมถึงได้รู้สึกไม่ชอบญาติพี่น้องของตัวเอง

โลกที่ผมอยู่เนี่ยเหมือนรายล้อมด้วยสิ่งที่ผมไม่ชอบหลายอย่าง ครอบครัวที่แสนวุ่นวาย มีพี่ชายสองคนก็เหมือนจะปวดหัว ไม่ได้เรื่องสักคน พ่อก็มีเมียน้อยนอกใจแม่ แม่ก็ขี้จุกจิกวุ่นวายกับชีวิตของผม คาดหวังกับผมมากจนผมเครียด ไหนจะบรรดาป้า ๆ ที่ชอบอวดเรื่องลูกของตัวเอง กว่าผมจะถีบตัวเองออกมาจากสังคมที่ไม่ต้องการอยู่ได้ก็ต้องรอให้ตัวเองโตพอมีงานทำเลี้ยงดูตัวเองและครอบครัว

แต่พอผมเลือกลาออกจากงานเท่านั้นแม่ก็ทำตัววงการชีวิตของผมราวกับเด็กประถมอีกครั้ง เห้ออ

"ได้ เดี๋ยวพี่บอกน้าอ้อให้ แล้วทำไมหนึ่งไม่ลองโกหกไปละว่าได้งานแล้ว น้าอ้อจะได้ไม่เร่งให้หนึ่งกลับไปอยู่บ้าน" นั่นไงตัวเสี้ยมมาละ ผมว่าแล้วไงพี่ต้นเนี่ยไม่ใช่คนดีเหมือนอย่างที่แม่คิดสักนิดเดียว นิดเดียวก็ไม่

"ผมโกหกไม่เป็น" บอกให้พี่มันได้รู้ว่าเนี่ยผมกำลังด่าพี่เขาอยู่ เรื่องโกหกผมก็ทำเป็นอยู่หรอกแต่เลือกจะไม่โกหกเพราะถึงยังไงผมเชื่อว่าการบอกแม่ไปตามตรงว่าผมไม่อยากกลับไปทำงานแถวบ้านมันย่อมง่ายกว่าต้องมานั่งคิดหาวิธีโกหกร้อยแปดให้ปวดหัว พี่ต้นก็มีแซว ๆ แล้วสอนให้ผมหัดโกหกสักครั้ง คิดเหรอว่าผมจะเชื่อเขา

"งั้นพี่กลับแล้วนะ ไว้พรุ่งนี้จะมาใหม่" ผมไม่ได้อยากจะเจอหรืออยากจะให้พี่มาส่งสักนิดถ้าไม่ติดว่าแม่เป็นคนสั่งอาหารพวกนี้นะ ผมจำใจเซ็นรับสินค้าแล้วรีบ ๆ กลับขึ้นห้องให้ไว การอยู่ข้างนอกที่มีผู้คนพลุกพล่านมันเรียกพลังงานในร่างกายของผม ระหว่างผมเดินไปลิฟต์ตัวเดิมเสียงแว่วหนึ่งก็ดังมาเรียกให้ผมหันไปมอง

'หนึ่งเดียว ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย'

เสียงใครกัน ใครเรียกชื่อผมอยู่ แว่บเดียวเมื่อผมหันไปข้างหลังก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในคอนโดตัวเอง มันเหมือนกับว่าเมื่อกี้ผมไปอยู่ที่อื่นแต่มันแค่แว่บเดียวเท่านั้นผมก็รู้สึกตัวแล้วพบว่าตัวเองยังคงอยู่หน้าลิฟต์ในคอนโดตัวเองอย่างเดิม

เสียงที่เรียกร้องให้ผมช่วยเหลือดูทุกข์ใจและทรมาน เขาเป็นใครและกำลังเผชิญกับอะไรอยู่ถึงได้มขอความช่วยเหลือจากผม

คนธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษอย่างผมจะช่วยเหลือคนอื่นได้อย่างนั้นเหรอ

"จะว่าไปพักนี้เราเห็นอะไรแปลก ๆ ตลอดเลย" ถ้าให้พูดถูกก็คือตั้งแต่ผมอ่านการ์ตูนเรื่องนั้นผมก็เริ่มฝันเห็นเรื่องประหลาด ๆ เรื่อยมา เคยรู้สึกว่าตัวเองเห็นโลกในการ์ตูนนั้นก็บ่อย อย่างที่ผมบอกไปไงว่าตั้งแต่ผมอ่านเรื่องนี้ผมก็เหมือนตัวเองหลุดเข้าไปอยู่ในโลกนั้นเอง มันรู้สึกเหมือนสมจริงมาก ผมว่าบางครั้งตัวผมเองนี่แหละที่เขาไปอยู่ในโลกนั้นจริง ๆ แต่บอกใครเขาจะเชื่อเมื่อตัวผมดันชอบจินตนาการและเขียนนิยายทุกวัน

ไม่มีใครเชื่อเรื่องที่ผมบอกอยู่แล้ว

ติ้ง

เสียงลิฟต์เปิดออกหลังผมกดปุ่มรออยู่ครู่เดียว ไม่รู้ว่าทำไมตั้งแต่เกิดมาผมถึงได้รู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตตัวเอง ตั้งแต่เด็กจนโตมายี่สิบเจ็ดปีผมไม่เคยคิดว่าชีวิตที่ตัวเองใช้อยู่นี้เป็นสิ่งที่ผมต้องการ ภายในใจของผมมองหาบางอย่างมาโดยตลอด ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตามหาอยู่นั้นมันคืออะไรกันแน่

เมื่อเดินเข้ามาข้างในลิฟต์คนเดียว ผมกลับรู้สึกตื่นตกใจเมื่อทันทีที่ลิฟต์ปิดตัวลงผมก็เห็นใครบางคนอยู่ข้างกายราวกับผี

'ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วยหนึ่งเดียว'

ผมอ้าปากค้าง จากที่ตั้งใจจะร้องเพราะความตกใจกลัวก็พยายามตั้งสติตัวเองใหม่ เข้าของในมือหล่นบนพื้น

'ได้โปรด ช่วยฉันด้วย' ใครคนนั้นยังคงขอร้องทั้งน้ำตา ผมส่ายหน้ายืนชิดมุมลิฟต์ไม่คิดปิดบังความกลัวของตัวเอง เขาเป็นใคร เป็นคน เป็นผี วิญญาณหรือเป็นตัวอะไรทำไมถึงได้รู้จักผม

"ผมช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอกครับ คุณไปเกิด เอ้ย ไปที่ชอบ ๆ เถอะนะครับ ไว้ผมจะทำบุญไปให้" ผมไหว้อ้อนวอน หากประตูลิฟต์เปิดใครก็ต้องคิดว่าผมบ้าอยู่แน่ ๆ ถึงได้เอาแต่คุยกับสิ่งเร้นลับ หรือผมจะมีสัมผัสที่หกมาโดยตลอดแต่ผมใช้ไม่เป็นอย่างนั้นเหรอ

'ฉันยังไม่ตาย ได้โปรดช่วยฉันด้วย' เขาพูดอะไรอยู่น่ะ

"คุณ ๆ" ผมไม่ทันได้รู้เรื่องราวต่อจากนั้นเมื่อสิ่งนั้นค่อย ๆ จางหายไปเหลือเพียงผมอยู่ในลิฟต์แคบ ๆ เพียงคนเดียว ผมไม่แม้แต่จะกล้าก้มไปเก็บของที่หล่นบนพื้นเมื่อขายังคงสั่น หัวใจผมเต้นดัง เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมได้เจอกับเรื่องพวกนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของผมเนี่ย