"ไอ้หนึ่งอย่าแหกปากดิ กูหนวกหู" ผมหันขวับมองเพื่อนด้วยสายตาไม่พอใจ มันเสียใจมากเลยนะผมเสียใจ ทำไมเพื่อนไม่เข้าใจกันเลย อินทัชของผมหายไปในพริบตาเดียว แถมผมยังไม่ได้แนะนำให้เพื่อนรู้จักด้วยซ้ำ เพราะอะไรเรื่องนี้ถึงได้ถูกลบหายไปจากเว็บไซต์ ทำไมกัน

"อินทัชของกูเขาหายไปแล้วมึง" ผมเริ่มแบะปากจะร้องไห้ น้ำตาแห่งความเศร้าเริ่มเออนอง ไอ้ลีวายก็แสนใจร้ายไม่คิดจะสนใจผม นั่นมันความรักครั้งล่าสุดของผมเลยนะ

"เมื่อกี้ก็ยังมีอยู่แท้ ๆ" ผมเสียใจ รู้สึกราวกับอกหักเมื่อการ์ตูนเรื่องโปรดกลับมาหายไปต่อหน้าต่อตา คุณนักวาดคนนั้นเขาเป็นอะไร คิดอะไรอยู่เหรอถึงได้ตัดสินใจลบเรื่องนี้ออกโดยไม่นึกถึงใจคนอ่านที่เฝ้ารอตลอดทุกวินาที

"กูค้นหาชื่อคุณนักวาดแปป" ผมเริ่มขาดสติ ไม่คิดร้องไห้ฟูมฟายให้เพื่อนมันระอา งานนี้ต้องไม่จบแค่นี้หรอกเรื่องอะไรผมจะยอมให้เรื่องโปรดหายไปโดยไม่ทักถามคุณนักวาดเขา

"เจอกูแน่!" ผมมุ่งมั่นสุด ๆ ลีวายมันเดินมาจับเมาส์ห้ามผมไว้ ผมเงยหน้ามองเพื่อนอย่างเคือง ๆ ไม่ต้องมาจับ ไม่ต้องมาห้าม งานนี้ผมจะเอาเรื่องกับคุณนักวาดให้ได้ คุยให้มันเคลียร์ ๆ กันไปเลยว่าทำไมถึงได้ลบเรื่องแล้วไม่แจ้งให้เตรียมใจก่อน

"มึงส่งงานให้กูตรวจตำผิดก่อนค่า กูจะได้อัปงาน" ผมกรอกตาใส่เพื่อน รายนี้ก็ห่วงเรื่องงานมาก ผมทวนมาอย่างดีตรวจคำผิดสองรอบ ยังไงก็ไม่พลาดอยู่แล้ว

"อือ เดี๋ยวส่ง"

"ส่งมาเลย กูจะไปตรวจที่โต๊ะตัวเอง" เมื่อเพื่อนสั่งผมก็รีบ ๆ จัดการส่งไลฟ์เอกสารให้เพื่อนได้อ่านตรวจทานอย่างที่มันต้องการ เมื่อผมส่งเรียบร้อยเพื่อนก็เดินกลับไปนั่งโต๊ะตัวเอง มันจะทำอะไรก็ช่างแต่ผมรีบกดเสิร์จหาชื่อนักวาดอย่างรวดเร็ว เพราะผมจำได้ขึ้นใจและจำได้ด้วยว่าผมเคยติดตามช่องทางการติดต่อของคุณนักวาดเขา

"นี่ไง เจอแล้ว" ผมถกแขนเสื้อ วอร์มนิ้วมือพร้อมสำหรับการเจรจากับคุณนักวาดแสนชื่นชมแล้ว มาหักดิบปิดเรื่องกะทันหันแบบนี้รู้ไหมว่าทำคนอื่นอกหัก

หืออ

ผมไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเมื่อเห็นผลการอัปเดทล่าสุดจากหน้าไทม์ไลน์ของคุณนักวาด

"มีตอนใหม่เหรอ คุณเขาอัปตอนใหม่เหรอ" ผมไม่ค่อยกล้าเชื่อสนิทใจแต่มือเลื่อนกดจิ้มลิงก์นั้นไปโดยไม่คิดมาก แล้วมันก็ไม่น่าเชื่อเมื่อตอนนี้ผมกำลังจะได้เจอกับอินทัชอีกครั้งแล้ว 

"ทำดีมากเลยคุณนักวาด ผมชอบคุณที่สุด"

ผมรู้สึกดีใจมากเมื่อเรื่องโปรดยังคงไม่หายไปไหนอีกทั้งคุณนักวาดยังกลับมาอัปตอนต่อไปมันช่างมีความสุข รอยยิ้มของผมกว้างขึ้น มือลูบแก้มตัวเองก็พบว่ารอยตบของเพื่อนมันจางหาย ไม่รู้สึกเจ็บปวดแล้ว ผมหันไปมองเพื่อนก็เห็นว่าลีวายกำลังมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเคร่งเครียด

"กูอ่านอินทัชก่อนนะมึง" บอกไปงั้นแหละครับเผื่อเพื่อนมันจะหาว่าผมไม่ยอมคุยกับมัน ทั้งที่ปกติเราสองคนก็แทบไม่ค่อยจะคุยกันเมื่อเป็นคนประเภทอินโทรเวิร์ด(Introvert)*เหมือนกันทั้งคู่

"อือ เรื่องของมึง จะทำอะไรก็ทำไปเลย" ทางสะดวกเลยสิครับเมื่อเพื่อนเปิดโอกาสให้พักผ่อน ผมเตรียมกดเมาส์เพื่อคลิกอ่านตอนล่าสุดด้วยความตื่นเต้น

"อินทัชจะออกมาไหมนะ" ผมเผลอคิดราวกับลุ้นเหลือเกินให้วันนี้ได้มีฉากของพระรองคนโปรด ให้เขาได้มีซีนเยอะ ๆ ผมจะได้เจอกับเขานาน ๆ และเมื่อผมกดคลิกเมาส์เข้าไปดูผมก็เหมือนได้หลุดเข้าไปอยู่ในโลกของการ์ตูนเรื่องนี้ราวกับโดนเวทมนตร์

'นั่นใคร' เสียงทรงพลังของคนที่ผมเฝ้ารอมาหลายวันดังขึ้นเมื่อจับได้ว่ามีคนกำลังหลบซ่อนอยู่หลังตึก ตัวผมก็หันไปมองเงาดำนั้นเช่นกัน เรื่องราวก่อนหน้านี้จบลงตอนที่พระเอกของเรื่องกำลังพูดคุยกับเลขาคนสนิทเรื่องสำคัญแล้วมีเงาดำ ๆ มันต้องเป็นคนร้ายอย่างแน่นอน

ตุบ

"โอ๊ย มีอะไร" ผมหงุดหงิดเมื่อโดนเพื่อนปาของใส่โดนหัว อารมณ์สุนทรีย์ของการอ่านการ์ตูนหายไปหมดเพียงชั่วพริบตาเดียว

"แม่มึงโทรมา มือถือมึงดังขนาดนั้นไม่ได้ยินหรือไง" ผมก็เพิ่งจะได้ยินว่ามีเสียงมือถือดัง เมื่อเห็นว่ามีสายจากแม่ผมก็ต้องรีบรีบสายอย่างไว ผมมักเป็นแบบนี้ทุกครั้งเมื่อผมอ่านการ์ตูนเรื่องนี้มันทำให้ผมหลงใหลจนลืมรอบข้างไปหมด ไม่ได้ยินหรือสนใจอะไรอีกนอกจากเรื่องราวของเนื้อเรื่องเท่านั้น

แม่โทรมาบอกเรื่องหางานให้ผมเหมือนเดิม เรื่องเดิม ๆ อีกแล้ว ผมได้ยินจนเบื่อหน่าย แม้ผมจะลาออกจากงานมาสองเดือนแล้วก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะอยากกลับไปทำงานที่บ้าน

ไม่อยากกลับไปอยู่บ้านที่มีแต่เสียงดังรกหูจากหลาน ๆ หรอก ผมไม่ชอบ เพราะผมเข้ากับเด็กไม่ค่อยเก่ง

สุดท้ายก็เหมือนเดิม แม่ให้ผมลงไปรับอาหารสดที่ตัวเองตั้งใจส่งมาให้ ส่งด่วนโดยลูกพี่ลูกน้องสุดรักของแม่นั่นแหละตั้งแต่พี่ต้นหันมาทำงานเป็นไรเดอร์(Rider)* แม่ก็สั่งให้ซื้อของกินนั่นนี่แล้วให้มาส่งผมทุกวัน เรื่องปากท้องผมจึงไม่ค่อยจะห่วงเมื่อยังไงก็มีคนมาส่งอยู่ทุกวัน ผมหยิบกุญแจห้องเดินลงรับของอย่างเอื่อยเฉื่อย กดลิฟต์ลงไปยังชั้นหนึ่ง โชคดีที่แม่ไม่เซ้าซี้มากมายพอบอกเรื่องที่อยากพูดเสร็จก็วางสายไป คนเดินออกมาจากลิฟต์มองหาลูกพี่ลูกน้องที่ทักไลน์มาบอกว่ากำลังรอข้างล่างแล้ว

"หนึ่ง ได้อาบน้ำบ้างหรือยังเนี่ย"

นั่นไง เจอหน้ากันก็ทักด้วยปากหมา ๆ นั่นอีกละ เซ็ง

* Introvert คือ กลุ่มคนที่มีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง มีความสุขกับการอยู่คนเดียว ชอบคิดอะไรเรื่อยเปื่อยคนเดียว ดูเหมือนจะขี้อาย มีจำนวนเพื่อนสนิทแบบนับคนได้ มีความเห็นอกเห็นใจ เอาใจเขามาใส่ใจเรา อ่อนไหว เป็นพวกคิดมาก คิดก่อนพูด และในขณะเดียวกันก็พูดน้อย ไม่ชอบเสวนาเรื่องที่ไร้สาระ ฉาบฉวยซักเท่าไหร่

*พนักงานส่งอาหาร หรือที่เรียกติดปากว่า ไรเดอร์ ถือเป็นอาชีพที่ยอดฮิต และสร้างรายได้ได้ดีอย่างมากในช่วงวิกฤตโควิด-19 เพราะผู้คนเลือกทานอาหารที่บ้านกันมากขึ้น สำหรับใครที่กำลังว่างงาน หรืออยากหารายได้เพิ่ม ไรเดอร์ ก็ถือเป็นทางเลือกที่ดีเลย