"มึงบอกให้กูตบเอง หรือจะเอาอีกข้าง"

"พอ ๆ ครั้งเดียวกูจำจนตายเลยไอ้สัส" ลีวายมันดูจะพอใจและอามรณ์ดีขึ้นมาทันทีหลังจากตบแก้มผม ไอ้เราก็แค่อยากแน่ใจว่าไม่ได้อยู่ในความฝัน ไม่คิดว่าเพื่อนจะมือหนัก เล่นตบจนแก้มแดง ผมลากเก้าอี้ข้าง ๆ มานั่งใกล้เพื่อนเรื่องของเด็กพวกนั้นผมว่าผมเลิกคิดแล้วดีกว่า มันก็แค่ความฝันแค่นั้น จะคิดมากทำไม

"แต่ช่วงนี้มึงนอนบ่อยไปไหม กูหันมามองมึงทีไรก็เห็นหลับทุกทีจนกูเนี่ยหงุดหงิดแทน"

ผมถอนหายใจเบา ๆ มือก็ถือแก้วกาแฟจิบอย่างช้า ๆ แก้มก็ปวด กาแฟก็อยากจะจิบแก้ง่วงแต่มันจิบไม่ได้ผมจึงวางแก้วไว้อย่างเดิม

ตั้งแต่เราตัดสินใจกลับมาเพื่อจะร่วมเขียนนิยายกันใหม่แบบจริงจัง ลีวายก็แวะมาหาผมที่ออฟฟิศทุกวันหลังมันเลิกงาน ส่วนผมนะเหรอ ลาออกจากงานประจำแล้วผันตัวจะมาเป็นนักเขียนแบบเต็มตัวแล้ว ดังนั้นออฟฟิศที่ว่าก็คือคอนโดของผมเอง แค่จัดโซนทำงานให้เป็นระเบียบหน่อย ซื้ออุปกรณ์การทำงานเป็นสองชุดทั้งของผมและของเพื่อนจนพร้อม ที่เหลือก็แค่จัดระเบียบเวลาในการทำงานและขยันออกงานมากขึ้นในทุกวัน ทำอยู่อย่างนี้มาสองเดือนแล้ว ชีวิตแสนวุ่นวายก็ค่อย ๆ สงบขึ้นเมื่อผมไม่ได้เจอใครนอกจากเพื่อนคนนี้คนเดียว

ก็นะผมยังไม่ชินเอาเลยว่าตัวเองลาออกจากงานประจำมาแล้วถึงสองเดือน

"หรือมึงปั่นงานเดี่ยวจนไม่หลับไม่นอน" นั่นก็มีส่วนด้วยแหละ ถึงผมจะมีนามปากการ่วมกับเพื่อนแต่เราสองคนก็ต่างมีนามปากกาเดี่ยวของตัวเองเหมือนกัน ผมสำรวจตัวเองแล้วผมว่าช่วงนี้ผมค่อนข้างไม่มีไฟในการเขียนงานตัวเองสักเท่าไร 

"เปล่า ช่วงนี้กูติดคอมมิกมากกว่า งานกูก็ดองอยู่ไม่ได้อัปมาสี่วันแล้ว" เป็นเพราะการ์ตูนเรื่องโปรดตัวเดียวเป็นสาเหตุให้ผมไม่ค่อยจะได้คิดงานตัวเองออก เพราะผมดันไปตกหลุมรักตัวละครในการ์ตูนนั้นเข้าแถมยังรักมากถึงขั้นตามเฝ้ารอตลอดทุกวินาที แล้วแบบนี้ผมจะเอาเวลาที่ไหนไปทำงาน ลีวายหันมามองผมเหมือนจะรู้ทัน

"อย่าบอกนะว่าไอ้โรคหลงรักตัวละครของมึงมันกลับมาอีกแล้ว" เพื่อนมันชี้หน้า แล้วผมจะหนีความจริงข้อนี้ไปได้ยังไงเมื่อผมดันตกหลุมรักพระรองในการ์ตูนเรื่องนั้นเข้าแล้ว 

"เออ กูก็รออยู่เนี่ยว่าเมื่อไหร่นักวาดเขาจะอัปสักที คือมึงกูอยากได้อินทัชเป็นผัวแล้วว่ะ" ผมพูดจริง ๆ เลยนะ พูดจากใจ มันอยากได้พระรองของเรื่องนั้นเป็นผัวมาก เป็นแค่ตัวละครแต่ดันถูกสเปกผมขนาดนั้น ทำไม ๆ เขาต้องเป็นแค่พระรองในการ์ตูนด้วย ผมรักเขา ผมอยากได้เขามันต้องทำยังไง

"ไอ้หนึ่ง มึงฟังกูนะ" ลีวายมันจับบ่าผมทั้งสองข้าง มันคงสงสารผมนั่นแหละเพราะผมเริ่มจะแบะปากร้องไห้คิดถึงอินทัช

"มึงมีผัวเป็นพระรองในการ์ตูนเป็นร้อยแล้วค่า เพราะฉะนั้นคนนี้คือผัวคนลำดับที่หมื่นของมึงแล้วค่ะ" ไอ้นี่ก็แม่งพูดแต่เรื่องจริง ผมปัดมือเพื่อนออกจากบ่าด้วยความหงุดหงิด

"ถึงกูจะชอบตกหลุมรักพระรองมาร้อยกว่าเรื่องก็เถอะ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกันนะมึง" สำหรับการ์ตูนเรื่องนี้ผมรู้สึกว่ามันพิเศษกว่าเรื่องอื่น "กูรู้สึกว่ามันพิเศษ กูรู้สึกว่าพวกเขามีชีวิตจริง ๆ แล้วเวลากูอ่านนะกูรู้สึกว่าตัวกูเหมือนหลุดเข้าไปปอยู่ในโลกนั้นเลยมึง"

เพราะความรู้สึกพิเศษที่ได้สัมผัสทุกครั้งมันทำให้ผมยิ่งหลงใหลแล้วยิ่งชอบอ่าน อยากรู้เรื่องราวในแต่ละตอนมากขึ้นทุกวินาที ผมเหมือนใจจะขาดรอน ๆ ทุกครั้งที่อ่านจบเพราะต้องทรมานจากการนั่งรอคุณนักวาดมาอัปเดทในแต่ละตอน

"ถ้ามึงได้อ่านนะ กูว่ามึงต้องชอบอินทัชของกูแน่" เพราะเขาคือสเปกของผมทุกอย่าง ไม่มีข้อไหนที่เป็นข้อเสียสักนิดเดียว นั่นจึงทำให้ผมอยากเจออินทัชตลอดเวลา

คนอื่นคงอาจจะคิดว่าผมต้องบ้าแล้วที่ตกหลุมรักตัวเอกในการ์ตูน แต่กับเพื่อนผม ถึงต่อให้มันจะดูเบื่อหน่าย แต่มันเข้าใจดีว่ารสนิยมของผมเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว

"อวดขนาดนี้มึงปาลิงก์ให้กูกดเข้าไปอ่านเลยดีกว่า" เมื่อเพื่อนเอ่ยขอมีหรือผมจะรอช้า ได้เวลาขายอินทัชให้เพื่อนได้รู้จักแล้ว

"มึงหลีก ๆ กูจะกดลิงก์ส่งให้มึงอ่านเลย" ผมรีบแย่งเมาส์เพื่อกดหาการ์ตูนเรื่องโปรดอย่างไว ลีวายมันเลื่อนเก้าอี้ขยับออกห่างแล้วบ่นไม่หยุด แต่ผมไม่สนใจฟังมัน หัวใจมันเต้นตึกตัก ดีใจราวกับว่าเป็นเรื่องที่ตัวเองแต่งเอง

ผมกดลิงก์ส่งไปให้เพื่อนแล้วก็หันมามองปฏิกิริยาของลีวาย เพื่อนมันถือโทรศัพท์พร้อมกดเปิดดูให้ผมได้ชื่นใจทันที

"มึงส่งอะไรมาไอ้หนึ่ง" ผมลุ้นแทบแย่เพราะอยากให้เพื่อนได้รู้จักพระรองสุดที่รักของผม แต่สีหน้าและท่าทีของเพื่อนมันบ่งบอกชัดว่ากำลังไม่พอใจ ลีวายมันเลื่อนมือถืมาให้ผมได้ดูสิ่งที่ผมส่งไป

"มันไม่มีอะไรเลยนะ หน้าเว็บว่างเปล่าขนาดนี้มึงนั่งญาณจินตนาการเอาเองเหรอ" ผมตกใจตาโตทันทีที่เห็นว่าหน้าเว็บมันขาวโพลน พอหันไปดูหน้าจอคอมตัวเองบ้างก็พบว่าการ์ตูนเรื่องโปรดก็หายไปด้วยเหมือนกัน

"ไม่ ไม่นะ มึงคุณนักวาดเขาปิดเรื่องเหรอวะ!!!" ไม่จริงใช่ไหม นี่มันเรื่องโปรด พระรองคนโปรดเลยนะ ทำไมกัน บอกทีว่าผมไม่ได้กำลังฝันอยู่ใช่ไหม

อินทัชของผมหายไปแล้ว แล้วอย่างนี้ผมจะเจอเขายังไง

"เนี่ยเออเรอแล้วละ นักวาดเขาปิดเรื่องไปแล้วชัวร์" เพื่อนมันเน้นย้ำ ให้ผมช้ำใจ 

"ไม่จริงงงงงง!!!!!!!!"