ป้ายเหรอ ป้ายรถเมล์เหรอ ใช่แล้วผมกำลังจะกลับบ้านแล้วอยู่บนรถเมล์ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตัวผมถึงได้มาอยู่ที่นี่กอดกับเด็กพวกนี้อยู่ล่ะ

"เดี๋ยวก่อนเด็ก ๆ คือพี่ต้องรีบกลับบ้านแล้วนะ"

"ปะป๊าอย่าลืมมาหาพวกหนูนะคับ" เสียงนั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินเมื่อสะดุ้งตื่นเพราะแรงตบจนไหล่ผมสั่นและรู้สึกแสบทันทีที่รู้สึกตัว รู้สึกเหมือนถูกดูดวิญญาณกลับมาเข้าร่างอย่างไรอย่างนั้น

"คุณไม่เป็นไรแน่นะคะ ป้าปลุกตั้งนาน" ผมควรขอบคุณหรือโกรธคุณป้ากระเป๋ารถเมล์ดีเมื่อเธอปลุกผมซะแรงจนผมแสบไหล่

"มันป้ายสุดท้ายแล้วนะคะ รถจะเข้าอู่แล้วคุณจะลงป้ายไหน"

"ผมลงป้ายนี่แหละครับ" ผมรีบสะพายกระเป๋าตัวเอง ลองจับดูก็พบว่าขนมในกระเป๋ายังคงมีแปลว่าเด็กพวกนั้นยังไม่ได้รับขนมจากผม แล้วป่านนี้เด็กพวกนี้จะได้ทานอะไรหรือเปล่า จะได้เจอกับพ่อแม่แล้วหรือยัง

"ก็แค่ฝันไหม ทำไมมึงต้องจริงจังด้วย เด็กพวกนั้นก็ไม่ใช่ลูกมึงสักหน่อย" ผมยังคงรู้สึกถึงสัมผัสจากมือได้ดี ความรู้สึกทั้งหมดมันแค่เรื่องในฝันเท่านั้น แค่ความฝันทำไมผมรู้สึกใส่ใจกับมันเป็นพิเศษ 

"ปะป๊ารีบมาหาพวกหนูเร็ว ๆ นะครับ" เสียงแว่วดังมา ผมหันมองรอบตัวแต่กลับไม่พบเด็กพวกนั้นสักคน ผมว่าผมคงหูเพี้ยนไปแล้ว

"สติไอ้หนึ่ง มึงท้องไม่ได้ มึงมีลูกแฝดหกคนไม่ได้" ผมตบหน้าตัวเองเพื่อดึงสติกลับมา ในโลกแสนธรรมดา มีเพียงแค่ผู้หญิงท้องได้ ผู้ชายอย่างผมไม่มีทางที่จะมีลูกได้หรอกนอกจากว่าผมทะลุมิติมาอยู่ในโลกที่ผู้ชายท้องได้เหมือนในนิยายหรือการ์ตูน

ผมเริ่มสับสน เมื่อความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัว พอลองมองรอบข้างดี ๆ ก็พบว่าสถานที่ที่ผมอยู่นั้นมันก็แปลกตา ไม่เหมือนอย่างโลกของผม "หรือว่ากูจะทะลุมิติได้วะ" ความตื่นเต้นทำให้ผมเลือดลมผมสูบฉีด

มันไม่จริงหรอก ผมคงฝันไปแน่จนเมื่อผมหยุดยืนอยู่ตรงสถานที่ที่คุ้นตา ผมจำได้ดีว่าในฝันนั้นผมเดินมาหยุดอยู่ตรงนี้แล้วก็มีเด็กชายคนนึงเรียกผมว่า

"ปะป๊า ปะป๊าคับ"

เชี่ยยยย อะไรเนี่ย ทำไมผมถึงได้เจอเด็กคนนี้อีกแล้ว อย่าบอกนะว่า....

ผัวะ!

แรงตบหัวจากใครสักคนทำเอาผมต้องรีบหันไปมองตามแรงตบ แต่สิ่งที่พบคือผมล้มหงายจากเก้าอี้พร้อมทั้งเห็นเพื่อนร่วมงานกอดอกมองหน้าราวกับจะกินหัวผมแทน

"เวลางานค่าไอ้หนึ่ง มึงยังมีหน้ามานอนได้อีกนะ งานต้องอัปคืนนี้ค่าาไม่ใช่ปีหน้า"

อะไรเนี่ยฝันซ้อนฝันเองเหรอ เห้อออ

ผมรีบลุกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้อย่างเดิม ไอ้คนที่มันวีนใส่อยู่เนี่ย เมื่อก่อนมันชื่อลีวายแต่เดี๋ยวนี้เปลี่ยนชื่อเป็นลิลลี่ไปแล้วส่วนผมซึ่งเป็นนักเขียนร่วมกับมันมีชื่อว่า เพียงหนึ่งเดียว ใครจะเรียกผมว่าไอ้เพียง ไอ้หนึ่งหรือไอ้เดียว ก็ได้ทั้งนั้น ผมหันไปคุยหมดนั่นแหละเพราะยังไงทั้งสามชื่อมันก็คือชื่อของผมอยู่ดี

"ตกลงจะเอายังไงค้าา กูปั่นงานส่วนของกูเสร็จแล้ว ของมึงล่ะถึงไหนแล้ว" มันว่าอย่างรบเร้า ผมเข้าใจหากเพื่อนจะโมโหเมื่อเห็นผมนอนหลับในเวลางานแต่กูทำเสร็จแล้วเหมือนกันครับเพื่อน

"กูพิมพ์เสร็จแล้ว มึงลองอ่านดู"

ผมเปิดไฟล์งานร่วมพร้อมหลีกทางให้เพื่อนมานั่งอ่าน เราสองคนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยมหาลัย รู้จักสนิทกันจนร่วมมือกันเปิดนามปากการ่วมเขียนกันตั้งแต่ตอนนั้น เขียนเอาสนุกตามประสาเด็กวัยกำลังหาประสบการณ์ แต่เมื่อเราเริ่มโตแล้วต่างคนก็ต่างมีงานประจำเพื่อเลี้ยงชีพตัวเอง เราถึงได้เกือบจะลืมนามปากกานี้ไปแล้วกระทั่งเพื่อนมันบอกอยากกลับมาเขียนนิยายใหม่ เราถึงได้นัดกันมาเพื่อทดลองฝีมือกันใหม่ จะลองดูว่าฝีมือของเราแต่ละคนมันพัฒนาหรือยังคงเขียนเหมือนเดิมอยู่

ผมลุกไปชงกาแฟแก้วใหม่เมื่อปล่อยให้เพื่อนได้อ่านงานเขียนในส่วนของผม จิตใจยังคงนึกถึงหน้าตาของเด็กพวกนั้น ยังไม่ทันได้ถามเลยว่าชื่ออะไรกันบ้าง เป็นแฝดหกแถมหน้าตาน่ารักขนาดนั้น พ่อแม่คงต้องหน้าตาดีมากแน่

"แต่ทำไมเราถึงได้ฝันถึงเด็กพวกนั้น" ผมยังสงสัย มันเป็นฝันซ้อนฝันจนผมเริ่มไม่แน่ใจว่าตอนนี้ผมฝันอยู่หรือเปล่าสองเท้ารีบจ้ำอ้าวไปหาเพื่อนพร้อมวางกาแฟ ความรีบร้อนของผมทำให้กาแฟเลอะบนโต๊ะเล็กน้อยจนเพื่อนมันมองหน้าไม่พอใจ

"มึง ๆ มึงตบหน้ากูหน่อย"

"..." เพื่อนมันขมวดคิ้ว ลีวายมันหยุดสนใจงานเขียนของผมเมื่อผมเลื่อนเก้าอี้มันให้หันมาสนใจกันก่อน

"ตบกูหน่อย กูอยากรู้ว่-"

เพี๊ยะ!!!

แรงมือจากเพื่อนรักส่งกระทบถึงผิวหน้าของผมโดยที่ผมยังไม่ทันได้พูดจบด้วยซ้ำ ผมหน้าหันไปตามแรงมือของเพื่อนแล้วคิดได้ขึ้นมาทันทีว่า

โอเค ผมรู้แล้วว่าตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ในความฝันแล้ว

ผมลูบแก้มตัวเองพลางเดาะลิ้นให้โดนกระพุ้งแก้มเบา ๆ มันเจ็บแก้มมาก ไม่เคยโดนใครตบไม่ออมมือมาก่อน ถ้ามันไม่ใช่เพื่อน ผมจะนึกว่ามันเกลียดผม

"ไอ้สัส ไมมึงตบแรงว่ะ"